Τις τελευταίες εβδομάδες το φοιτητικό κίνημα έχει βγει ξανά στο δρόμο του αγώνα ενάντια στο νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο του υπουργείου παιδείας. Από τις δυνάμεις που δρουν στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος και αναφέρονται σε αυτό, εκφράζονται θέσεις και κατευθύνσεις που στην πραγματικότητα λειτουργούν ως τροχοπέδη για την περαιτέρω ανάπτυξή του.
Βασική προϋπόθεση για την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος αποτελεί η εξασφάλιση της ενότητάς του πάνω σε καθορισμένα αιτήματα και στόχους πάλης. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η συσπείρωση των φοιτητών πραγματοποιείται γύρω από το αίτημα «κάτω το νέο αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιο». Άλλωστε, αν κάτι οδήγησε τους φοιτητές στο δρόμο του αγώνα όλο αυτό το διάστημα, είναι ακριβώς οι αντιεκπαιδευτικοί σχεδιασμοί κυβέρνησης και υπουργείου. Το αίτημα λοιπόν αυτό δημιουργεί αντικειμενικά την πιο πλατιά βάση συσπείρωσης των φοιτητών και εξασφαλίζει τις μεγαλύτερες δυνατότητες για τη μαζικοποίηση των συλλογικών διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, των γενικών συνελεύσεων και των διαδηλώσεων.
Απέναντι σε αυτήν την κατεύθυνση, οι δύο βασικές δυνάμεις που δρουν στο φοιτητικό κίνημα, ΜΑΣ και ΕΑΑΚ, προωθούν στην πραγματικότητα μια διασπαστική πολιτική στο εσωτερικό των φοιτητικών συλλόγων. Οι ίδιες δυνάμεις, βέβαια, το προηγούμενο διάστημα αναδιπλώθηκαν μπροστά στις κυβερνητικές απαγορεύσεις και ακολούθησαν είτε τη γραμμή των «συμβολικών κινητοποιήσεων» είτε τη γραμμή του «μετά θα λογαριαστούμε». Οι δυνάμεις του ΜΑΣ, όπως ακριβώς και ο πολιτικός φορέας του, το ΚΚΕ, ήταν οι θιασώτες της λογικής των «συμβολικών κινητοποιήσεων». Πρόκειται για “κινητοποιήσεις” τις οποίες δεν μάθαινε ποτέ κανείς πότε και πού πραγματοποιούνταν. Είναι χαρακτηριστικό ότι, στις πρώτες κινητοποιήσεις του φοιτητικού και εκπαιδευτικού κινήματος, το ΜΑΣ και οι δυνάμεις του ΚΚΕ συμμετείχαν σ’ αυτές διά αντιπροσώπων με μερικές δεκάδες μέλη και στελέχη του. Από την άλλη, τμήματα των ΕΑΑΚ υιοθέτησαν τη γραμμή τού «μετά θα λογαριαστούμε», μια γραμμή που εκφράστηκε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο από δυνάμεις τής ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Όποιο όνομα κι αν πήρε η πολιτική των συγκεκριμένων δυνάμεων, το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. ΜΑΣ και ΕΑΑΚ μέσα στα πανεπιστήμια, όλο το προηγούμενο διάστημα απέφυγαν ή ακόμα και εναντιώθηκαν στην προσπάθεια αναζωογόνησης των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων. Με επιχειρήματα είτε ότι δεν υπάρχουν οι όροι, είτε ότι υπάρχει υγειονομικός κίνδυνος, οι δυνάμεις αυτές αρνήθηκαν στην πραγματικότητα να παλέψουν στην κατεύθυνση της διεξαγωγής μαζικών γενικών συνελεύσεων και να προωθήσουν μια γραμμή αγωνιστικής αντιπαράθεσης με την κυβερνητική πολιτική. Μπροστά στην κάθοδο χιλιάδων φοιτητών στο δρόμο και στην πίεση των εξελίξεων και χωρίς στην πραγματικότητα οι όροι τους οποίους επικαλούνταν αυτές οι δυνάμεις να έχουν μεταστραφεί, τώρα, ΜΑΣ και ΕΑΑΚ, με καιροσκοπικούς ελιγμούς, εμφανίζουν η καθεμιά τον εαυτό της ως πρωτοπόρα δύναμη του φοιτητικού κινήματος.
Όσο και αν αυτές οι δυνάμεις σήμερα εμφανίζονται ως γνήσιοι εκφραστές των συμφερόντων του φοιτητικού κινήματος, στην πραγματικότητα, αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους για τη στάση που ακολούθησαν όλο το προηγούμενο διάστημα, εξακολουθούν και τώρα να προωθούν μια πολιτική που θέτει σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος. Οι δύο αυτές δυνάμεις, καθώς το φοιτητικό κίνημα έβγαινε σιγά σιγά στο δρόμο του αγώνα, προχώρησαν στη συγκρότηση ενός συντονιστικού – καπέλου που δεν αντιπροσώπευε κανέναν άλλο πέρα από τις δυνάμεις που το συγκρότησαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η συγκρότηση αυτή πραγματοποιήθηκε χωρίς προηγουμένως να έχουν υπάρξει αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων.
Τέτοια συντονιστικά – κομπρεμί αποτελούν στην πραγματικότητα υπόγειες συνεννοήσεις αυτών των δυνάμεων για την προώθηση των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων τους. Ο συντονισμός του φοιτητικού κινήματος αποτελεί προφανώς βασικό ζητούμενο για την ανάπτυξη και μαζικοποίηση του αγώνα του. Άλλο τόσο προφανές όμως είναι ότι αυτός δεν μπορεί να προκύψει επειδή ορισμένες δυνάμεις αναλαμβάνουν εργολαβικά αυτό το ρόλο. Η ανάδειξη πραγματικών συντονιστικών οργάνων του φοιτητικού κινήματος μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες, μέσα από τις γενικές συνελεύσεις που θα εκλέξουν αντιπροσώπους σε αυτά τα συντονιστικά, οι οποίοι θα λογοδοτούν στις γενικές συνελεύσεις και θα ελέγχονται από αυτές. Οι εκπρόσωποι αυτοί λοιπόν θα είναι αιρετοί, αλλά και ανακλητοί αν χρειαστεί, αφού μόνο έτσι μπορεί να εξασφαλιστεί ο πραγματικός συντονισμός του φοιτητικού κινήματος.
Η στάση των ΠΚΣ και ΕΑΑΚ για το ζήτημα των συντονιστικών στην πραγματικότητα αποτελεί μόνο μια πτυχή της επιζήμιας για το φοιτητικό κίνημα γραμμής τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η βασική στάση αυτών των δυνάμεων διαχρονικά οδηγεί στην πραγματικότητα στη διάσπαση των αγώνων του φοιτητικού κινήματος. Βασική εκδήλωση της στάσης τους, σε όλους τους μεγάλους αγώνες του φοιτητικού κινήματος τα τελευταία χρόνια, αποτελεί η προώθηση της ψήφισης πλαισίων στις γενικές συνελεύσεις που διασπούν την ενότητα του φοιτητικού κινήματος. Η γραμμή αυτή θεωρεί ότι οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων πρέπει να παίρνονται στη βάση της ψήφισης πολιτικών πλαισίων και όχι διεκδικητικών αιτημάτων. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας πρακτικής έχει οδηγήσει στο παρελθόν ακόμα και στο να χαθούν γενικές συνελεύσεις επειδή η πλειοψηφία των φοιτητών διαιρέθηκε ανάμεσα στα διάφορα πλαίσια.
Σήμερα, μπροστά στην πίεση του φοιτητικού κινήματος, οι δυνάμεις αυτές, κάτω από μια πολιτική οπορτουνιστικής προσαρμογής στην πραγματικότητα, αναγκάζονται να προχωρήσουν σε αρκετές σχολές στη συγκρότηση κοινών πλαισίων. Οι ίδιες αυτές δυνάμεις, που στο παρελθόν θεωρούσαν ότι βασικό συστατικό μιας συνέλευσης είναι η ύπαρξη διαφορετικών πλαισίων ώστε να «ξεχωρίζουν οι διαφορετικές πολιτικές γραμμές», τώρα ξεχνούν τις πολιτικές τους διαφορές και συνυπογράφουν σε αρκετές περιπτώσεις κοινά πλαίσια. Η γραμμή αυτή στην πραγματικότητα, δεν σημαίνει ότι οι δυνάμεις αυτές εγκατέλειψαν την διασπαστική τους πολιτική. Άλλωστε, σε ορισμένους συλλόγους η πρακτική αυτή εξακολουθεί να επαναλαμβάνεται. Ακόμα κι έτσι όμως, η προώθηση των κοινών πλαισίων στην πραγματικότητα προσπαθεί να διασώσει μια γραμμή που όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις και κάτω από την πίεση του φοιτητικού κινήματος έχει ήδη χρεοκοπήσει. Μέσα στις συνελεύσεις οι φοιτητές πρέπει σήμερα να συσπειρωθούν ενάντια στους αντιεκπαιδευτικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης.
Κατάφωρη εκδήλωση της διασπαστικής γραμμής των δυνάμεων αυτών αποτελούν και οι ξεχωριστές φοιτητικές συγκεντρώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο συλλαλητήριο της Πέμπτης 21/1 το μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων που ελέγχονται από τα ΕΑΑΚ και το μπλοκ αυτών που ελέγχονται από το ΜΑΣ πορεύτηκαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Σε άλλες πόλεις δε, το ΜΑΣ δίνει ραντεβού με τις δυνάμεις που ελέγχει ακόμα και διαφορετική ώρα από το ραντεβού φοιτητικών συλλόγων.
Οι πρακτικές αυτές αντικατοπτρίζουν τους διαγκωνισμούς ανάμεσα σε ΕΑΑΚ και ΜΑΣ για το ποιος θα επικρατήσει στα πλαίσια του φοιτητικού κινήματος. Τέτοιες πρακτικές που πραγματοποιούνται στις πλάτες του φοιτητικού κινήματος προσφέρουν τις χειρότερες υπηρεσίες στην κατεύθυνση της ανάπτυξής του και αποδυναμώνουν τον ίδιο τον αγώνα του.
Απέναντι στη λογική τής διάσπασης των φοιτητικών συγκεντρώσεων, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να αντιπαρατάξει τις ενιαίες φοιτητικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις και να απομονώσει την πολιτική εκείνη που οδηγεί στην υπονόμευση του αγώνα του.
