Σθεναρή αντίσταση εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών βάζουν φρένο στο σχεδιασμό κυβέρνησης και υπουργείου Παιδείας
Σοβαρές αρνητικές εξελίξεις που αφορούν στους όρους λειτουργίας των σχολείων σηματοδοτούν τα μέτρα που υλοποιεί η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας με ένα πρωτοφανές κύμα συμπτύξεων, σε όλη την εκπαίδευση.
Συστηματικά και μεθοδικά μέσω των διευθύνσεων εκπαίδευσης, με «σημαιοφόρο» τον Περιφερειακό Διευθυντή Εκπαίδευσης Αττικής, με διοικητικές παρεμβάσεις, άλλαξαν τα δεδομένα του my school και «ως δια μαγείας» εξαφάνισαν πάνω από 1000 τμήματα.
Οι εντολές του υπουργείου Παιδείας στις Διευθύνσεις Εκπαίδευσης (και αυτές με τη σειρά τους στα σχολεία) παραβαίνουν ακόμα και την υπάρχουσα νομοθεσία, η οποία δεν προβλέπει πουθενά ότι σε σχολεία που λειτουργούν Τμήματα Ένταξης ή σε τάξεις που υπάρχει παράλληλη στήριξη μπορεί να παραβλέπεται η πρόβλεψη για μείωση του αριθμού των μαθητών.
Έτσι πίσω από τα μεγάλα λόγια για τους 10.000 διορισμούς εκπαιδευτικών, πασπαλισμένα με παραπλανητικές διακηρύξεις για «αναβάθμιση» και «στήριξη» της Εκπαίδευσης, η εκπαιδευτική κοινότητα βλέπει πως αντί να βελτιώνεται η εκπαιδευτική διαδικασία, πηγαίνει βήματα πίσω, σε βάρος των μορφωτικών αναγκών των παιδιών, της αναγκαίας ουσιαστικής στήριξης των παιδιών με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, της ώριμης, αντικειμενικής προϋπόθεσης της μείωσης των μαθητών σε όλα τα τμήματα.
H νέα αντιπαιδαγωγική και αντιεκπαιδευτική συνθήκη ναρκοθετεί τη λειτουργία των σχολείων, υποβαθμίζει τις συνθήκες μάθησης για όλους τους μαθητές και κυρίως αποστερεί από τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες την ισότιμη ένταξη και κοινωνικοποίησή τους στο σχολικό περιβάλλον και την απρόσκοπτη πρόσβασή τους στη γνώση.
Επιπλέον, καταπατάται το δικαίωμα των μαθητών να πηγαίνουν στο σχολείο της γειτονιάς τους, προσθέτοντας κι άλλες δυσκολίες στην ένταξή τους στο σχολικό περιβάλλον και στις οικογένειές τους για την μετακίνησή τους. Διαλύουν τον προγραμματισμό των σχολείων, που ήδη είχαν λάβει υπόψη τους τις αποφάσεις που ανακαλούνται, ενώ πυροδοτούν ατελείωτες μετακινήσεις εκπαιδευτικών που θα κριθούν υπεράριθμοι και θα εξαναγκαστούν να αλλάξουν σχολείο. Είναι οι ίδιοι που μιλούν για «συμπερίληψη», για «εξατομικευμένη διδασκαλία», για την έξαρση του bullying, που ισχυρίζονται ότι «με την αξιολόγηση τα σχολεία θα γίνουν καλύτερα».
Οι συγχωνεύσεις τμημάτων και η λογική τους
Οι μαζικές συγχωνεύσεις τμημάτων σχολικών μονάδων, ανάμεσα σε άλλα, οριοθετούνται με βάση την αναλογία 1:27-28. Πρόκειται, προφανώς, για μια επινόηση που υπακούει σε λογιστικές/διαχειριστικές λογικές που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το κόστος εκπαίδευσης ανά μαθητή.
Στη σχετική συζήτηση κομβικό σημείο είναι και η αναλογία διδασκόντων-διδασκομένων. Είναι φανερό ότι οι επιχειρούμενες συγχωνεύσεις -και οι μελλοντικές που θα ακολουθήσουν- θα τραβήξουν στα άκρα την προβλεπόμενη αναλογία 1:25-30.
Προφανώς είναι κοινωνικά και πολιτισμικά «τυφλός» ένας δείκτης αναλογίας διδασκόντων-διδασκομένων, όταν προκύπτει από μια απλή διαίρεση του αριθμού των φερομένων ως εγγεγραμμένων μαθητών δια του αριθμού των φερομένων ως διορισμένων/εργαζομένων εκπαιδευτικών.
Αλήθεια, πώς συνδέεται αυτή η πολιτική των συγχωνεύσεων με τις χρηματοδοτούμενες δράσεις «Ζώνες Εκπαιδευτικής προτεραιότητας» ή «Παράλληλη στήριξη»;
Η αναλογία διδασκόντων-διδασκομένων δε μπορεί να είναι υπόθεση μιας απλής και γενικευμένης διαίρεσης. Κάθε σχολική μονάδα έχει τα δικά της φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά, τη γεωγραφική της θέση, τον αριθμό μαθητών, την κοινωνική και πολιτισμική τους σύνθεση, δείκτες διαρροής και εγκατάλειψης, σχολικής υπο-επίδοσης, σχολικής αποτυχίας, τακτικής φοίτησης κ.ά. Αυτοί είναι οι σημαντικοί δείκτες που, σε επίπεδο σχολικών μονάδων, θα έπρεπε να ορίζουν την αναλογία διδασκόντων-διδασκομένων.
Κι αυτή η αναλογία προκύπτει, με τη συνεκτίμηση όλων αυτών των παραμέτρων και είναι προγραμματικά κυμαινόμενη/ρευστή/δυναμική και όχι μαθηματική/στατική και κοινωνικά «τυφλή».
Από τη μεριά των εκπαιδευτικών, ο μεγάλος αριθμός μαθητών κατά τμήμα προσδιορίζει σε σημαντικό βαθμό την εντατικοποίηση των όρων εργασίας τους.
Όσο πιο πολύ εντατικοποιείται η εργασία των εκπαιδευτικών (με τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές αλλαγές, αιφνιδιασμός αλλαγών, από-ειδίκευση, επανειδίκευση, αριθμός μαθητών κατά τάξη, κοινωνική σύνθεση μαθητών τάξης, νέες ανάγκες κ.ά.), άλλο τόσο είναι εκτεθειμένοι στην παγίδα μιας διαδικασίας που ευνοεί την τυπική διεκπεραίωση του έργου τους, στην απόσυρση και την αποκαρδίωση. Από αυτή την άποψη, η αντίθεση και η πάλη των εκπαιδευτικών ενάντια στις επιχειρούμενες αλλαγές θεμελιώνονται και επιστημονικά και πολιτικά. Αντιστέκονται σε πολιτικές που αλλοιώνουν τη δομή και το περιεχόμενο του σχολείου, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες θα αναπτύσσεται η παιδαγωγική σχέση, τις συνθήκες και τους όρους εργασίας τους, τις εργασιακές σχέσεις.
Σθεναρή αντίσταση των εκπαιδευτικών,
των γονέων και των μαθητών
Ωστόσο ο σχεδιασμός της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας σε πολλές περιπτώσεις «σκόνταψε» στη μαζική και δυναμική πάλη των εκπαιδευτικών, των γονέων και των μαθητών. Από τον Έβρο και τη Θεσσαλονίκη έως την Αθήνα, την Πάτρα και την Κρήτη και από την Κέρκυρα, την Κεφαλλονιά και τη Ζάκυνθο μέχρι τις Κυκλάδες και τα Δωδεκάνησα, την Ικαρία και τη Μυτιλήνη είχαμε σθεναρή αντίσταση της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η παραπληροφόρηση του υπουργείου και οι απειλές και η τρομοκρατία έγιναν σκόνη από τις μαζικές συγκεντρώσεις, τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις σχολείων και Διευθύνσεων Εκπαίδευσης.
Στην πολιορκία των Διευθύνσεων εκπαίδευσης και του υπουργείου Παιδείας από εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς, το υπουργείο Παιδείας και η κυβέρνηση προσπάθησε να απαντήσει με τα χημικά των ΜΑΤ και τις συλλήψεις αγωνιστών, όπως στην περίπτωση της κινητοποίησης του συλλόγου «Ηρώ Κωνσταντοπούλου» που διεκδικούσε μονιμοποιήσεις των νεοδιόριστων και σχολεία πλήρως στελεχωμένα. Η αστυνομία όχι μόνο εμπόδισε τους εκπαιδευτικούς να πλησιάσουν στη διεύθυνση για να καταθέσουν τις αιτήσεις μονιμοποίησης των νεοδιόριστων αλλά προχώρησαν μέχρι και σε αναίτια προσαγωγή του αναπληρωτή δασκάλου Παναγιώτη Αργυράκη, μέλους του Εκπαιδευτικού Ομίλου, φορώντας του μάλιστα χειροπέδες!
Ακριβώς η ίδια πολιτική που πριν λίγες μέρες έστελνε τα ΜΑΤ με ξύλο και χημικά ενάντια στη συγκέντρωση των εκπαιδευτικών στο υπουργείο Παιδείας. Είναι ακριβώς η ίδια πολιτική που σε όλη την Ελλάδα στέλνει σε πειθαρχικά όσους εκπαιδευτικούς αγωνίζονται ενάντια στη διάλυση του δημόσιου σχολείου.
Ωστόσο ούτε οι απειλές της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας ούτε τα χημικά και οι τρομοκρατικές συλλήψεις αγωνιστών δεν έκαμψαν την αντίσταση του μαχόμενου εκπαιδευτικού κινήματος ενάντια στην αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Το υπουργείο Παιδείας υπολόγιζε χωρίς τον ξενοδόχο. Πίστευε ότι με την τρομοκρατία της αξιολόγησης αλλά και με την ακινησία των ΟΛΜΕ – ΔΟΕ (όπου οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά απείχαν από τις κινητοποιήσεις) θα κατάφερνε να περάσει την πολιτική των συγχωνεύσεων που προετοίμαζε στα μουλωχτά όλο το καλοκαίρι. Ωστόσο, οι αμείωτης έντασης κινητοποιήσεις το ανάγκασαν να αναπροσαρμόσει το σχεδιασμό του και να υποχωρήσει σε πολλές περιπτώσεις. Είναι αξιοσημείωτο ότι όσο η αντίσταση των σωματείων των εκπαιδευτικών και των γονέων μεγάλωνε, τόσο έβγαζε ανακοινώσεις με τις οποίες έπαιρνε πίσω δεκάδες συμπτύξεις τμημάτων που είχε επιβάλει με προηγούμενες αποφάσεις του.
Χαρακτηριστικά ανακοίνωσε 4 φορές νέες εγκρίσεις ολιγομελών τμημάτων σε ΕΠΑΛ, ενώ στα μουγκά -για να μην φανεί ότι «έσπαγε»- ενέκρινε σε πολλές περιπτώσεις τμήματα σε σχολεία που προηγουμένως είχε ανακοινώσει την κατάργησή τους.
