Με άρθρο του στον Ριζοσπάστη (17-18.4.2021) ο Γ. Πρωτούλης, μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ, ενόψει και του επικείμενου συνεδρίου τους, προσπαθεί να εξωραΐσει τον ρόλο του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα τις τελευταίες δεκαετίες.
Για την ηγεσία του ΚΚΕ «η συγκρότηση του ΠΑΜΕ και η δράση του τις δυο τελευταίες δεκαετίες συνέβαλε στην ανασύνταξη των συνδικάτων και έβαλε ισχυρό ανάχωμα στην άσχημη κατάσταση που επικρατούσε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα».
Στο άρθρο του το μέλος του Π.Γ. του ΚΚΕ βλέπει ως δύο ορόσημα που σηματοδοτούν την άσχημη πορεία του ταξικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος το ότι «με την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης το 2009 άρχισε να αναπτύσσεται η νόθευση του ριζοσπαστισμού» και ότι «τον Μάη του 2019 επεκτάθηκαν τα φαινόμενα αποδιοργάνωσης και νοθείας με τη δημιουργία της “κοινωνικής συμμαχίας” που συγκρότησε η ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ και τις άλλες εργοδοτικές οργανώσεις».
Η τοποθέτηση αυτή αποκρύπτει τις ευθύνες της πολιτικής που άσκησαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και ειδικά η ηγεσία της ΓΣΕΕ για δεκαετίες πριν το 2009 και εμφανίζει τη νόθευση και την αποδιοργάνωση σαν φαινόμενα που εμφανίστηκαν στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα κυρίως μετά το 2009 και περισσότερο το 2019, τότε που ως γνωστόν το ΠΑΜΕ οργάνωνε την αντιπαράθεσή του με τις συνδικαλιστικές ηγεσίες με την εκφυλιστική πρακτική των εφόδων των δυνάμεών του σε συνδικαλιστικά συνέδρια, που είχαν τα γνωστά, σήμερα, αρνητικά αποτελέσματα.
Πρόκειται για μια τοποθέτηση που, πρώτο, συσκοτίζει το γεγονός πως η σημερινή άσχημη κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι προϊόν όχι της τελευταίας δεκαετίας αλλά μιας μακράς πορείας επικράτησης των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού, της ταξικής συνεργασίας και του ρεφορμισμού, που συσσώρευσε όλα τα σημερινά φαινόμενα ταξικού συμβιβασμού και οργανωτικής παράλυσης στην συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων. Δεύτερο, επιχειρεί να βγάλει εκτός του κάδρου των ευθυνών για τη σημερινή αποδυνάμωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος την πολιτική του ΠΑΜΕ.
Η αρνητική επίδραση που άσκησε η προσπάθεια του ΠΑΜΕ να αναλάβει ρόλο, ουσιαστικά, ενός συνδικαλιστικού κέντρου που δύο και πλέον δεκαετίες τώρα διαιρεί διαδηλώσεις και συλλαλητήρια αποσιωπάται.
Και για να μείνουμε μόνο στην τελευταία δεκαετία που αναφέρεται ο Γ. Πρωτούλης, πώς, αλήθεια, συνέβαλε την δεκαετία των μνημονίων το ΠΑΜΕ με τα εκατοντάδες σωματεία του;
Εκείνο που «πρόσφερε» ήταν διάσπαση των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, που για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια πήραν μέρος σε μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις. Ήταν, επίσης, άρνηση στον αντιμνημονιακό αγώνα, με το «επιχείρημα» ότι το «μνημόνιο αντιμνημόνιο είναι ένα πλαστό δίλημμα».
Ήταν ακόμα η αποποίηση της έννοιας της αριστεράς, χαρίζοντας τους αριστερούς εργαζόμενους στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ σε μεγάλους αγώνες που ξέσπασαν επέδειξε μια πολιτική συνδιαλλαγής, υποχώρησης και έλλειψης πίστης στους αγώνες. Στη διάρκεια δε της πανδημίας η «συμβολή» του ήταν να αντικαταστήσει τη μαζική εργατική κινητοποίηση με τις «συμβολικές παρεμβάσεις». Δηλαδή, με τη προσαρμογή στις κυβερνητικές απαγορεύσεις εργατικών κινητοποιήσεων.
Η ΕΡΓΑΣ δεν έχει την παραμικρή αυταπάτη, ότι οι γραφειοκρατικές-κυβερνητικές παρατάξεις πάντα είχαν σαν στόχο την υπονόμευση και απομαζικοποίηση του εργατικού κινήματος. Αλλά και τα 100άδες σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ, δεν έχουν να επιδείξουν κάποια ζωντανή και δημοκρατική λειτουργία.
Αντίθετα, λειτουργούν με μια λογική περιχαράκωσης απέναντι στους εργαζόμενους με συνέπεια και αυτά να παραμένουν απομαζικοποιημένα – σωματεία σφραγίδες.
Το ΠΑΜΕ έχει παίξει σημαντικό ρόλο σε φαινόμενα παρακμής που είδαμε να εκτυλίσσονται στα τελευταία συνέδρια της ΓΣΕΕ και άλλων δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων με διαλυτικές τακτικές, παρόλο που αναθεματίζουν άλλους για τέτοιες πρακτικές.
Όλη αυτή τη συνδικαλιστική στάση και πρακτική του ΠΑΜΕ μάταια προσπαθεί η ηγεσία του ΚΚΕ ενόψει του συνεδρίου της να την εμφανίσει ως πολιτική «ανασύνταξης των συνδικάτων» που «έβαλε ισχυρό ανάχωμα στην άσχημη κατάσταση που επικρατούσε στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα». Γιατί το ΠΑΜΕ όχι μόνο δεν έχει συνεισφέρει στη λύση των προβλημάτων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά αντίθετα αποτελεί μέρος των αιτιών που τα έχουν δημιουργήσει.
Η πολιτική που ακολουθεί το ΠΑΜΕ είναι αδιέξοδη και επιζήμια. Σε καμία περίπτωση δεν αναμετριέται με το πραγματικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα. Αυτό της αλλαγής των πολύ αρνητικών συσχετισμών. Όσο αυτοί επικρατούν, η χωριστή πλατεία δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα, μπορεί να το διαιωνίζει.
Η ανατροπή αυτών των συσχετισμών, η πραγματική ταξική αγωνιστική και δημοκρατική ανασυγκρότηση των δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος υποχρεωτικά περνάει μέσα από την καθημερινή πάλη στα σωματεία, τους μαζικούς χώρους δουλειάς, μέσα από τους μικρούς και μεγάλους αγώνες και σε αντιπαράθεση με την πολιτική υποταγής του κυβερνητικού συνδικαλισμού, με την πολιτική του ταξικού συμβιβασμού και με αυτές τις ιδιαίτερα επιζήμιες για το συνδικαλιστικό κίνημα απόψεις και πρακτικές του ΠΑΜΕ.
