Το τελευταίο διάστημα, όσοι παρακολουθούν αυτά που συμβαίνουν στην ομοσπονδία των εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ βρίσκονται μπροστά σε μια πρωτοφανή διαλυτική τακτική από διάφορες συνδικαλιστικές παρατάξεις με σοβαρότατες συνέπειες για τους ίδιους τους εργαζόμενους. Η κρίση που έχει διαμορφωθεί στην ηγεσία της ΟΜ.Ε. – ΕΥΔΑΠ (ομοσπονδία εργαζομένων στην ΕΥΔΑΠ), έχει παραλύσει τη λειτουργία της ομοσπονδίας τη στιγμή που υποτίθεται ότι το ΔΣ της ΟΜΕ θα έπρεπε να βρίσκεται σε διαπραγματεύσεις με τη διοίκηση της ΕΥΔΑΠ για την υπογραφή νέας συλλογικής σύμβασης εργασίας. Θα επιχειρήσουμε με συνοπτικό τρόπο να περιγράψουμε το ιστορικό της κρίσης, τις συνέπειές της και τι θα πρέπει να γίνει κατά τη δική μας εκτίμηση.
Το ιστορικό της κρίσης.
Τον Ιούνη του 2017 έγινε το συνέδριο της ΟΜ.Ε. που εξέλεξε το ΔΣ με πρόεδρο τον Γιώργο Σινιώρη. Τον Φλεβάρη του 2019 μετά από πρόταση μομφής καθαιρέθηκε ο πρόεδρος και εκλέχθηκε νέο προεδρείο με πρόεδρο τον Ηλία Κορλό. Στις 8 Δεκέμβρη του 2020 κατατέθηκε νέα πρόταση μομφής προς τον καινούριο πρόεδρο και η πλειοψηφία του ΔΣ (11 από τα 19 μέλη) καθαίρεσε τον Κορλό και επέλεξε σαν πρόεδρο τον Αθανάσιο Σκόνδρα!
Την απόφαση αυτή δεν αποδέχτηκε ο προηγούμενος πρόεδρος Κορλός, με αποτέλεσμα να έχει επέλθει ουσιαστικά ρήξη στην ηγεσία της ομοσπονδίας και να υπάρχουν δύο διοικήσεις ή πιο σωστά καμία διοίκηση που να μπορεί να εκπροσωπήσει τους εργαζόμενους σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδο όπου απ’ τη μια μεριά προωθείται η ιδιωτικοποίηση της ΕΥΣ της εταιρείας μέσω των ΣΔΙΤ και απ’ την άλλη είναι ανοιχτό το πρόβλημα της συλλογικής σύμβασης.
Οι αλλαγές στην ηγεσία της ομοσπονδίας δεν εκφράζουν κάποιες διεργασίες μέσα στο χώρο των εργαζομένων, αλλά στην αλλαγή των συσχετισμών ανάμεσα στις παρατάξεις και ειδικά στις δύο παρατάξεις της δεξιάς ΑΚΕ και ΔΑΚΕ, με τις οποίες η ΠΑΣΚΕ ή η ΣΥΜΜΑΧΙΑ (ΣΥΡΙΖΑ) συγκροτούσε προεδρείο κάθε φορά.
Όπως ήταν αναμενόμενο η μία πλευρά (ΔΑΚΕ – ΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ) κατέφυγε στα δικαστήρια για να τους λύσουν τη διαφορά, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι καθόλου δεν τους ενδιέφερε η άποψη των εργαζομένων, αλλά μόνο οι συσχετισμοί και οι καρέκλες στην ομοσπονδία και οι αντιπρόσωποι στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, όποτε αυτό γίνει. Έτσι η πλευρά αυτή που αποτελεί τώρα τη νέα πλειοψηφία προσπάθησε να πάρει προσωρινή διοίκηση απ’ το Πρωτοδικείο, κάτι όμως που δεν πέτυχε, ενώ η άλλη (ΣΥΜΜΑΧΙΑ – ΣΕΚΕΣ – τμήμα της ΔΑΚΕ) αποφάσισε να προχωρήσει σε έκτακτο συνέδριο με τους αντιπροσώπους που είχαν εκλεγεί πριν από δύο τουλάχιστον χρόνια, αποκλείοντας ταυτόχρονα συνέδρους που είχαν εκλεγεί πριν από πέντε περίπου χρόνια και διατηρώντας έτσι ευνοϊκούς γι’ αυτούς συσχετισμούς, για να διατηρήσουν την πλειοψηφία, που έχουν όμως χάσει μέσα στο ΔΣ της ομοσπονδίας εξαιτίας της μετακίνησης μελών της ΑΚΕ στη ΔΑΚΕ, αφού άλλωστε οι δύο παρατάξεις της δεξιάς είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Προσπαθήσαμε να περιγράψουμε με τον πιο κατανοητό τρόπο την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί μέσα στην ομοσπονδία όχι γιατί πιστεύουμε ότι αυτά έχουν καμία σχέση με τις ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζομένων, ούτε για να αποδώσουμε το δίκιο σε κάποια πλευρά, αλλά για να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχάς τη θέση μας ότι όλες αυτές οι καταστάσεις αποδεικνύουν τη σαπίλα που τρώει τα σωθικά της ομοσπονδίας και για να καταγγείλουμε ακριβώς όλες αυτές τις μηχανορραφίες που δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμοποίηση και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μυρίζουν πραξικοπηματικές συμπεριφορές.
Ποια πρέπει να είναι η απάντηση των εργαζομένων.
Η σοβαρή αυτή κρίση μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος έχει δημιουργήσει μεγάλη ανησυχία στους εργαζόμενους. Βασικά, αιτία είναι το γεγονός ότι πρέπει να υπογραφεί νέα συλλογική σύμβαση εργασίας, τη στιγμή που υπάρχει η απόλυτη διάλυση στην ηγεσία της ομοσπονδίας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η διοίκηση της εταιρείας εκφράζει την αγωνία της (!) για την καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων με ευθύνη της ΟΜ.Ε. – ΕΥΔΑΠ. Την ίδια στιγμή οι αντιμαχόμενες παρατάξεις συνεχίζουν τον σκυλοκαβγά τους, αδιαφορώντας για το μεγάλο αυτό ζήτημα.
Είναι λοιπόν τελείως καθαρό ότι καμία απ’ τις δύο πλευρές δεν μπορεί αλλά και ούτε θέλει να ασχοληθεί με τα προβλήματα των εργαζομένων. Για το λόγο αυτό επίσης οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι πλαστά τα διλήμματα, όπως για το πια πλευρά έχει δίκιο. Για μας είναι βέβαιο ότι και οι δύο έχουν άδικο και κυρίως δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.
Επίσης θεωρούμε ότι τα προβλήματα του συνδικαλιστικού κινήματος δεν λύνονται στα δικαστήρια. Έτσι όταν κάποιος καταφεύγει σ’ αυτά τότε απλά δίνει το δικαίωμα στο κράτος και τις κυβερνήσεις να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά του κινήματος των εργαζομένων και να επιβάλει τις δικές τους επιλογές και όχι φυσικά τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Σαν ΕΡΓ.Α.Σ. στην ΕΥΔΑΠ προσπαθήσαμε πολλές φορές να διαλύσουμε τις ψευδαισθήσεις που υπάρχουν ή δημιουργούν έντεχνα οι παρατάξεις που έχουν σήμερα δημιουργήσει και τη διάσπαση. Γιατί είναι πάρα πολύ πιθανόν η σημερινή κρίση να μας φέρει μπροστά στη δημιουργία δύο ομοσπονδιών με απρόβλεπτες συνέπειες για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Και το λέμε αυτό όχι γιατί πιστεύουμε ότι κάποια απ’ τις δύο πλευρές μπορεί να υπηρετήσει καλύτερα τους εργαζόμενους, αλλά θα δώσει την ευκαιρία στη διοίκηση και την κυβέρνηση να περάσει πιο εύκολα τα σχέδιά της για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ και την περικοπή εργασιακών δικαιωμάτων (επιδόματα, εργασιακό καθεστώς, υπερωρίες κλπ).
Τέλος πρέπει να τονίσουμε ότι στο επόμενο διάστημα και λαμβάνοντας υπόψη και τα προβλήματα της υγειονομικής κρίσης πρέπει να γίνουν εκλογές σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία της εταιρείας, να εκλεγούν πραγματικοί αντιπρόσωποι που θα εκφράζουν τη σημερινή κατάσταση μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και να διοργανωθεί ένα ενωτικό συνέδριο που θα ξεκαθαρίζει την κατάσταση και θα βγάλει την ομοσπονδία απ’ την βαθιά κρίση που σήμερα βρίσκεται.
