Γ. ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ

Το Μ-Λ ΚΚΕ στα μέτωπα της πολιτικής, ιδεολογικής
και κοινωνικής πάλης από το 6ο Συνέδριό του

Στο μέτωπο της απόκρουσης
της αντιλαϊκής πολιτικής

24. Ο απολογισμός του Μ-Λ ΚΚΕ στο 7ο Συνέδριο καλύπτει έξι χρόνια δράσης του. Το Μ-Λ ΚΚΕ κινήθηκε αυτά τα χρόνια με βάση τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα που καθορίστηκαν στο 6ο Συνέδριο (Μάης 2018) και τα οποία επικαιροποιήθηκαν στη Συνδιάσκεψη του Μάη 2022. Η προώθησή τους έγινε σε μια πολιτική περίοδο που χαρακτηρίστηκε, στο εσωτερικό πεδίο, από το τέλος της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάληψη της κυβέρνησης δυο φορές από τη ΝΔ. Στο παγκόσμιο πεδίο, από την επικίνδυνη κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης των ΗΠΑ και της ΕΕ με την Κίνα και τη Ρωσία και από τους νέους μεγάλους πολέμους στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή.

Μέσα σε αυτό το εσωτερικό και διεθνές πολιτικό πλαίσιο, οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ έδωσαν την πάλη τους σε πολλά μέτωπα και, ειδικά στο χρονικό διάστημα της πανδημίας (2020-2021), μέσα σε ιδιόμορφες και πιο δύσκολες συνθήκες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τέλειωσε την κυβερνητική θητεία του παραδίνοντας ένα τρίτο Μνημόνιο και μια συμφωνία που έχει θέσει τη χώρα κάτω από πολύχρονη «ενισχυμένη εποπτεία» της ΕΕ. Διατήρησε αλώβητα όλα τα αντιλαϊκά νομοθετήματα των δυο προηγούμενων Μνημονίων και πρό­σθεσε μια σειρά ακόμα, από τον κακόφημο αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου και την καθήλωση των πετσοκομμένων μισθών έως τη συνέχιση της βαριάς φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων και την εφαρμογή προγράμματος πλειστηριασμών λαϊκών κατοικιών. Ενέπαιξε τον ελληνικό λαό με ψεύτικες διακηρύξεις ότι δήθεν «έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια», ενώ οι πολυάριθμες αντιλαϊκές διατάξεις τους παρέμειναν σε ισχύ.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κλιμάκωσε την αντιλαϊκή πολιτική. Με το απατηλό προπαγανδιστικό περίβλημα της «ανάπτυξης» ξεδίπλωσε αφηνιασμένα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της. Σε συνθήκες παρατεταμένης και εντεινόμενης οικονομικής κρίσης κατάφερε βαρύτερα πλήγματα στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους μικροεπαγγελματίες, τη φτωχομεσαία αγροτιά, σε όλα τα λαϊκά στρώματα. Αδίστακτα αξιοποίησε τις συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία για να επιβάλει απαγορεύσεις κοινωνικών αντιδράσεων και να περάσει ευκολότερα τα αντιλαϊκά νομοθετήματά της.

Η βάρβαρη πολιτική της δεν έμεινε χωρίς απαντήσεις. Σε ζωτικά κοινωνικά ζητήματα, όπως η δημόσια Υγεία, η δημόσια Ασφάλιση, η δημόσια Παιδεία, οι εργασιακές σχέσεις, ο κρατικός προϋπολογισμός και η φορολογία, η πολιτική προστασία, βρήκε απέναντί της την αντίσταση των εργαζομένων, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας και άλλων πληττόμενων λαϊκών στρωμάτων. Αντίσταση η οποία, αρκετές φορές, απέκτησε μεγάλη μαζικότητα (μπλόκα και συλλαλητήρια αγροτών, φοιτητικές πορείες ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, συλλαλητήρια για το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών) και θα μπορούσε να μετεξελιχθεί σε έναν ευρύτερο παλλαϊκό αγώνα ανακοπής της κυβερνητικής επίθεσης αν δεν υπονομευόταν από την πολιτική της αντιπολίτευσης και των κυρίαρχων παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ που δρουν στο εργατοϋπαλληλικό και νεολαιίστικο κίνημα (ΕΡΓΑΣ, Εκπαιδευτικός Όμιλος, νεολαία ΠΟΡΕΙΑ) πήραν μαχητικά μέρος σε όλες τις μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις, στις απεργίες, τα συλλαλητήρια και τις πορείες. Καταγγέλλοντας την κυβερνητική πολιτική και προβάλλοντας τα λαϊκά αιτήματα και την ανάγκη απόρριψης των κυβερνητικών νομοσχεδίων. Ξεσκεπάζοντας την προπαγάνδα δικαιολόγησης και εξωραϊσμού των κυβερνητικών μέτρων και την προπαγάνδα σπίλωσης των εργατικών αγώνων, από την οποία κατακλύζονταν τα μεγάλα αστικά ΜΜΕ, που παίρνουν παχυλές χρηματοδοτήσεις για να λιβανίζουν σύσσωμα και αδιάλειπτα την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Αποκαλύπτοντας το ρόλο της κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης που έδωσε και δίνει τη στήριξή της στην αντιλαϊκή πολιτική, ψηφίζοντας στη Βουλή την πλειονότητα των διατάξεων των κυβερνητικών νομοσχεδίων και σαμποτάροντας την εξωκοινοβουλευτική λαϊκή κινητοποίηση.

Ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, μέσα από την ενίσχυση του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, ήταν ο κύριος άξονας της πάλης του κόμματός μας, όπως καθορίστηκε από το 6ο Συνέδριο. Ενίσχυση που δεν μπορούσε και δεν μπορεί να γίνει πάρα μόνο με μια γραμμή απόρριψης του συμβιβασμού με τα κυβερνητικά μέτρα, με την ανάπτυξη μαζικών εργατικών, λαϊκών και νεολαιίστικων αγώνων, με την οργάνωση εργατοϋπαλληλικών απεργιών και φοιτητικών κινητοποιήσεων καλά προετοιμασμένων που να έχουν συνέχεια και κλιμάκωση, με τη διεξαγωγή ενωτικών μαζικών διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων που να συσπειρώνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο γύρω από ένα κοινό στόχο, με την προσπάθεια διεύρυνσης του μετώπου των αγώνων ώστε να αποκτήσει ένα παλλαϊκό και πανελλαδικό εύρος, να γίνει ένας αποτελεσματικός παλλαϊκός αγώνας αναχαίτισης της αντιλαϊκής πολιτικής.

Για την προώθηση αυτής της κατεύθυνσης οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ χρειάστηκε να αντιπαλέψουν μια σειρά πολιτικές και συνδικαλιστικές γραμμές και πρακτικές που όρθωσαν και ορθώνουν εμπόδια:

-Να αντιπαλέψουν την πολιτική της υποταγής των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) στην αντιλαϊκή πολιτική, που έχει παραλύσει την κινητοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, έχει θέσει στο περιθώριο την οργάνωση απεργιών φτάνοντας ως το σημείο να μην διοργανώσουν ούτε ένα απλό συλλαλητήριο ενάντια στον κρατικό προϋπολογισμό του 2023.

-Να αντιπαλέψουν τις πολιτικές, όπως αυτές των δυνάμεων του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα, ΜΑΣ στο φοιτητικό κίνημα) που πίσω από υψηλόφωνες «ταξικές» και «αγωνιστικές» διακηρύξεις κρύβουν είτε την ανακοπή αγώνων που γίνονται (όπως συνέβη με φοιτητικές κινητοποιήσεις) είτε την προσαρμογή τους στη γραμμή των συνδικαλιστικών ηγεσιών (όπως συνέβη με τις απεργίες του 2018 και του 2021, με την αποχή από την αξιολόγηση στο Δημόσιο κ.ά.).

-Να αντιπαλέψουν τις συνδικαλιστικές γραμμές που διασπούν τον ενωτικό μαζικό αγώνα είτε μέσα από πρακτικές ξεχωριστών συγκεντρώσεων και διαδηλώσεων είτε μέσα από πρακτικές που καλούν τους φοιτητές ή τους εργαζόμενους να επιλέξουν και να ψηφίσουν στις συνελεύσεις τους μακροσκελείς προτάσεις-πακέτα πολιτικών αναλύσεων, αιτημάτων και μορφών πάλης (τα περιβόητα «πλαίσια») που εμποδίζουν τη συσπείρωση και τη λήψη αποφάσεων για αγώνα πάνω σε συγκεκριμένα αιτήματα (πρακτικές των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και του ΝΑΡ στο εργατικό κίνημα, του ΜΑΣ και των ΕΑΑΚ στο φοιτητικό κίνημα).

-Να αντιπαλέψουν απαράδεκτες συνδικαλιστικές ενέργειες νοθειών στην αντιπροσώπευση των εργαζομένων και προσφυγών στα δικαστήρια του αστικού κράτους για την επίλυση διαφορών που είναι αποκλειστικά εσωτερική υπόθεση του συνδικαλιστικού κινήματος. Απαράδεκτες πρακτικές που έφτασαν έως το σημείο, το 2019, το ΠΑΜΕ να οργανώσει «δυναμικές παρεμβάσεις» σε συνδικαλιστικά συνέδρια και ενάντια στη «συνδικαλιστική μαφία» της ΓΣΕΕ (μετατρέποντας το 37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ και άλλα συνέδρια δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε αρένα σύγκρουσης των κυρίαρχων παραταξιακών μηχανισμών) και στην αισχύνη συνδικαλιστικές ηγεσίες να καλούν την αστυνομία για την τήρηση των συνδικαλιστικών διαδικασιών! Αντιδημοκρατικές-μικροανταγωνιστικές μεθοδολογίες «καπελώματος» φοιτητικών συλλογικών διαδικασιών.

-Να αντιπαλέψουν τις πολιτικές που έχουν εξασθενήσει και αδρανοποιήσει τις συλλογικές συνδικαλιστικές λειτουργίες (πραγματοποίηση συνελεύσεων κλπ), δυσκολεύουν και αποτρέπουν την οργάνωση των εργαζόμενων και της νεολαίας σε σωματεία και συλλόγους.

Το Μ-Λ ΚΚΕ έχοντας ως κύρια κατεύθυνση την προσπάθεια για το δυνάμωμα του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική συμμετείχε σε όλες τις απεργίες και τις κινητοποιήσεις που έγιναν για τα εργασιακά και οικονομικά ζητήματα, για τα θέματα της δημόσιας Υγείας, της δημόσιας Ασφάλισης και της δημόσιας Παιδείας, για τα θέματα πολιτικής προστασίας και της στήριξης των κοινωνικών υπηρεσιών ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Σε αυτήν την προσπάθεια χρειάστηκε να αντιμετωπιστούν και οι πρόσθετες δυσκολίες που δημιουργήθηκαν, το 2020 και 2021, από την πολιτική και κοινωνική κατάσταση που διαμορφώθηκε με την πανδημία. Η κύρια επιδίωξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη, στα χρόνια της πανδημίας, δεν ήταν να στηρίξει το δημόσιο σύστημα Υγείας για να προστατευτεί ο λαός, όπως φάνηκε και από τη διαρκή προκλητική μείωση της οικονομικής στήριξης στα δημόσια νοσοκομεία τα χρόνια της πανδημίας και, τελικά, από το αποτέλεσμα της πολιτικής της στις ζωές του λαού. Ήταν η αξιοποίηση της πανδημίας για να επιβάλει ένα καθεστώς γενικευμένης και ασφυκτικής αστυνομοκρατίας και καθολικών απαγορεύσεων -«λοκντάουν»- των πολιτικών και κοινωνικών μαζικών εκδηλώσεων και δραστηριοτήτων, και να περάσει, όσο μπορούσε πιο ανενόχλητη, τα αντιλαϊκά της νομοθετήματα.

Το κύριο ζήτημα που τέθηκε τότε ήταν, κάτω από αυτές τις συνθήκες απαγορεύσεων και καταστολής, να μπορέσει να συνεχιστεί ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώ­νας. Η απάντηση, για την οποία έδωσε αποφασιστική μάχη το κόμμα μας, ήταν το ξεπέρασμα του κλίματος τρομοκρατίας και απαγορεύσεων που πήγαιναν πολύ πέρα από τις αναγκαίες προφυλάξεις για την πανδημία και αποσκοπούσαν στην καθήλωση των λαϊκών αντιδράσεων.

Η μάχη αυτή δόθηκε με εξορμήσεις στα δημόσια νοσοκομεία, με συμμετοχή σε συγκεντρώσεις των εργαζόμενων στη δημόσια Υγεία, με κινητοποιήσεις ενάντια στις αστυνομικές απαγορεύσεις, όπως αυτές της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου το 2020, με πρωτοβουλίες για οργάνωση δημόσιων συγκεντρώσεων, που συσπείρωσαν ένα αγωνιστικό δυναμικό που σιγά-σιγά, από τις αρχές του 2021, διευρύνθηκε και μετασχηματίστηκε σε μαζικότερες διαδηλώσεις.

Δόθηκε σε αντιπαράθεση με την κυβερνητική προπαγάνδα της «ατομικής ευθύνης» με την οποία επιχείρησε να χρεώσει στο λαό τις συνέπειες της αντιυγειονομικής πολιτικής, να δικαιολογήσει τα τρομοκρατικά μέτρα της και να αποκρύψει τις εγκληματικές ευθύνες της για την κατεδάφιση της δημόσιας Υγείας.

Δόθηκε σε αντιπαράθεση με πολιτικές μιας σειράς δυνάμεων (ΚΚΕ, ορισμένες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς) που υιοθέτησαν μια γραμμή υπακοής και προσαρμογής στις κυβερνητικές απαγορεύσεις, υιοθετώντας, με τη μια ή την άλλη μορφή, τη στάση του «μετά θα λογαριαστούμε», η οποία παρέπεμπε τον αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική μετά το τέλος της πανδημίας. Τη στάση που αρνούνταν να απευθύνει δημόσια καλέσματα για κινητοποίηση και περιοριζόταν σε ολιγοπρόσωπες «συμβολικές παραστάσεις» διαμαρτυρίας.

Στο μέτωπο της υπεράσπισης
των δημοκρατικών δικαιωμάτων

25. Από την πρώτη μέρα που ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία η ΝΔ, το 2019, πρόταξε το δόγμα της «τάξης και της ασφάλειας». Γνωρίζοντας ότι θα προωθήσει μια πολιτική που θα προκαλέσει πλατιές λαϊκές αντιδράσεις, μερίμνησε εξαρχής να πάρει μέτρα για την αστυνομική, νομοθετική και δικαστική θωράκισή της, εξαπολύοντας άγρια επίθεση στα δημοκρατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Η πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι κομβικής σημασίας. Το Μ-Λ ΚΚΕ πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του σε αυτό το μέτωπο συμμετέχοντας μαχητικά στις διαδηλώσεις ενάντια στα αντιδημοκρατικά νομοσχέδια που έφερε για ψήφιση στη Βουλή η κυβέρνηση και στα συλλαλητήρια καταγγελίας σοβαρών επεισοδίων αστυνομικής τρομοκρατίας. Είχε, επίσης, ενεργητικό ρόλο στο σπάσιμο του κλίματος της αστυνομοκρατίας στη διάρκεια της πανδημίας.

Συμμετείχε στις κινητοποιήσεις ενάντια στη φασιστική απειλή, όπως αυτή που έγινε έξω από τον Άρειο Πάγο τη μέρα της δικαστικής καταδίκης της Χρυσής Αυγής, και εκείνες που πραγματοποιούνται, κάθε χρόνο, στην επέτειο της δολοφονίας του αντιφασίστα Φύσσα, αλλά και σε άλλες που οργανώθηκαν με αφορμή άλλες φασιστικές προκλήσεις. Η φασιστική δράση αποτελεί συμπλήρωμα της αντιδημοκρατικής πολιτικής που χρησιμοποιείται για την εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και γι’ αυτό το κυρίαρχο σύστημα εξακολουθεί να τη συντηρεί και να τη χρησιμοποιεί.

Οι φασιστικές δυνάμεις, και μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, παραμένουν ενεργές. Δηλώνουν την παρουσία τους με ρατσιστικές και τρομοκρατικές επιθέσεις. Αλλά και χρησιμοποιούν τα περιθώρια που τους αφήνει η κυβερνητική πολιτική για να έχουν δημόσια πολιτική δραστηριότητα. Αυτά που αξιοποίησε ο χρυσαυγίτης Κασιδιάρης για την εκλογή του στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας και για την εμφάνιση των δυνάμεών του ως νόμιμο κόμμα -«Σπαρτιάτες»-, που μπήκε μάλιστα στη Βουλή.

Το Μ-Λ ΚΚΕ κράτησε ανοικτό το μέτωπο ενάντια στο φασισμό, υποστηρίζοντας σταθερά πως η αντιμετώπισή του είναι υπόθεση της μαζικής πολιτικής πάλης, με στόχο την απομόνωση και τον μηδενισμό της επιρροής των φασιστικών ιδεών στο λαϊκό κόσμο. Μια μαζική πάλη που θα πρέπει να στρέφεται ενάντια σε όλους τους παράγοντες που εκτρέφουν το φασιστικό φαινόμενο και πρώτα απ’ όλα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της τρομοκρατίας και της «σιδηράς πυγμής» που δίνει έδαφος στη φασιστική πολιτική.

Στο μέτωπο του αγώνα
για την εθνική ανεξαρτησία, για τη δίκαιη
και ειρηνική επίλυση των ελληνοτουρκικών
προβλημάτων και του Κυπριακού ζητήματος

26. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τη θητεία της το 2019 έχοντας προσφέρει πλούσιο έργο πολιτικής εθνικής υποτέλειας στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση ΝΔ παρέλαβε τη σκυτάλη για να επιδοθεί σε ένα κρεσέντο πολιτικής ξενοδουλείας και ασφυκτικότερης προσάρτησης της Ελλάδας στις αμερικανονατοϊκές επιδιώξεις.

Το Μ-Λ ΚΚΕ αγωνίστηκε σθεναρά ενάντια στην πολιτική της εθνικής υποτέλειας, θέτοντας στην πρώτη γραμμή το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία. Συμμετείχε, πανελλαδικά, με όλες του τις δυνάμεις, σε όλες τις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στις κινητοποιήσεις κατά των κυβερνητικών συμφωνιών οικονομικής και στρατιωτικής εξάρτησης της χώρας.

Σε αυτόν τον αγώνα χρειάστηκε να διεξάγει ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με εκείνες τις θέσεις και απόψεις που έχουν θέσει στο περιθώριο το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία. Να ασκήσει κριτική στις θέσεις του ΚΚΕ αλλά και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΝΑΡ, τροτσκιστών) που εξωραΐζουν και συγκαλύπτουν με έναν κούφιο «αντικαπιταλισμό» το καίριο ζήτημα της ολόπλευρης εξάρτησης της Ελλάδας από το δυτικό ιμπεριαλισμό και, προβάλλοντας θεωρίες περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», έχουν διαγράψει από την ατζέντα τους την πάλη ενάντια στην πολιτική τής εθνικής υποτέλειας, δυσφημώντας την σαν πάλη που θέτει δήθεν την εργατική τάξη κάτω από «ξένη σημαία», κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης.

Η πολιτική της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης επιδείνωσε τη θέση της Ελλάδας στην αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών ζητημάτων και στο Κυπριακό.

Το Μ-Λ ΚΚΕ αποκάλυψε και κατάγγειλε, όλα τα προηγούμενα χρόνια, πού οδηγεί η κυβερνητική πολιτική τα ελληνοτουρκικά ζητήματα. Κατάγγειλε την πολιτική της υπαγωγής τους στην επιδιαιτησία των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, την πολιτική του ενδοτισμού, την πολιτική των εθνικιστικών διακηρύξεων. Υπογράμμισε και υποστήριξε σταθερά πως για την ειρηνική και δίκαιη επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, τη φιλία και τη συνεργασία των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας απαιτείται κοινός αγώνας των δύο λαών ενάντια στην πολιτική και τις παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ενάντια στις πολιτικές της εθνικής υποτέλειας και του εθνικισμού, ενάντια στις πολιτικές των επεκτατικών βλέψεων και της αλλαγής συνόρων.

Διακήρυξε πως θα υπερασπίσουμε την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την εδαφική ακεραιότητα και τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα απέναντι σε κάθε επίθεση και επιβουλή από οποιοδήποτε κράτος εναντίον της χώρας μας. Όπως και ότι θα αντιταχθούμε σε κάθε τυχόν τυχοδιωκτική επίθεση, διεκδίκηση της Ελλάδας σε βάρος της εδαφικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων άλλης χώρας. Έκφρασε την αλληλεγγύη του στον κυπριακό λαό, στον αγώνα του για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία και κυρίαρχη. Υποστήριξε τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, την αποχώρηση των ελλαδίτικων στρατιωτικών δυνάμεων και των ξένων στρατιωτικών βάσεων από την Κύπρο, την κατάργηση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων, την αποτροπή κάθε μορφής διχοτομικής λύσης.

Με βάση αυτήν την πολιτική άσκησε κριτική σε λαθεμένες θέσεις και σε θέσεις που χαρακτηρίζονται από σύγχυση.

Τόσο σε αυτές του ΚΚΕ που, τη μια, έλεγε πως ένας ενδεχόμενος πόλεμος Ελλάδας – Τουρκίας θα είναι, σε κάθε περίπτωση, «ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές» και, την άλλη, όταν οξύνθηκαν οι επεκτατικές απειλές της Τουρκίας, έλεγε ότι θα υπερασπίσει τα σύνορα και την εδαφική ακεραιότητα της ελληνικής επικράτειας, κάνοντας περιοδείες σε ακριτικά νησιά, ενώ ο γενικός γραμματέας του δεν απέκλεισε και την παραπομπή των ελληνοτουρκικών διαφορών στο δικαστήριο της Χάγης.

Όσο και σε εκείνες οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που υποβαθμίζουν τον τούρκικο επεκτατισμό μέσα από μια μονόπλευρη και «κοκαλωμένη» θεώρηση του «αντιδραστικού ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων» της Ελλάδας και της Τουρκίας. Που εμφανίζουν στρεβλά ως «επεκτατισμό» τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα για αιγιαλίτιδα ζώνη έως 12 μίλια και ΑΟΖ. Που «πνίγουν» το ζήτημα της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο μέσα σε «αναλύσεις» για τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων της Ελλάδας και της Τουρκίας, της ελληνοκυπριακής και τουρκοκυπριακής αστικής τάξης και για «αντικαπιταλιστικό» αγώνα στην Κύπρο, βάζοντας στη σκιά και παραγκωνίζοντας το αίτημα για την απελευθέρωση και την ανεξαρτησία της Κύπρου.

Στο μέτωπο της πάλης ενάντια στους πολέμους και στις επεμβάσεις
των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων

27. Στην περίοδο που μεσολάβησε από το 6ο Συνέδριο άνοιξαν δύο νέα μεγάλα μέτωπα πολέμου. Στις αρχές του 2022 ξέσπασε ο πόλεμος στην Ουκρανία με τη ρώσικη εισβολή στο έδαφός της. Ο δυτικός ιμπεριαλισμός στηρίζοντας, με όλα τα μέσα, το καθεστώς ανδρεικέλων του στην Ουκρανία ήλθε σε οξύτατη σύγκρουση με το ρώσικο ιμπεριαλισμό, στην οποία έχουν εμπλακεί και πολλές άλλες χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα.

Το κόμμα μας, από την έναρξη του πολέμου, τον κατάγγειλε ως έναν καταστροφικό πόλεμο για το λαό της Ουκρανίας, με παγκόσμιες συνέπειες, και ως μεγάλη απειλή για την ειρήνη. Συμμετείχε σε όσες αντιιμπεριαλιστικές-αντιπολεμικές κινητοποιήσεις έγιναν για την καταδίκη του. Τόνισε πως το κύριο πρόβλημα είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην Ουκρανία. Έκφρασε την αλληλεγγύη του στον αγώνα του ουκρανικού λαού ενάντια στους ρώσους και αμερικάνους ιμπεριαλιστές, ενάντια στο φιλοφασιστικό καθεστώς-μαριονέτα της Δύσης, του Ζελένσκι. Ενάντια στη συμμετοχή και στήριξη των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στη διεξαγωγή του πολέμου, ενάντια στη ρώσικη εισβολή, για να φύγουν τα ρώσικα στρατεύματα από το ουκρανικό έδαφος, για να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για την ειρήνη και την ανεξαρτησία. Ταυτόχρονα, κατάγγειλε τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ που έγιναν υποστηρίγματα του πολέμου, στο πλευρό της Δύσης. Κατάγγειλε την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία δηλώνοντας πως «στην κρίση της Ουκρανίας η Ελλάδα είναι ευθυγραμμισμένη με τους συμμάχους και με τους εταίρους της» έστειλε όπλα στο καθεστώς Ζελένσκι και μετέτρεψε το ελληνικό έδαφος σε διάδρομο μεταφοράς αμερικανικών και νατοϊκών εξοπλισμών στην Ουκρανία, μέσω Αλεξανδρούπολης.

Παράλληλα το Μ-Λ ΚΚΕ άσκησε κριτική και σε λαθεμένες θέσεις που προβλήθηκαν από δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά:

Στη θέση του ΚΚΕ που πίσω από το γενικό σύνθημα «όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» καλύπτει μια εσφαλμένη ερμηνεία του χαρακτήρα του πολέμου, ως σύγκρουση ανάμεσα στην «ιμπεριαλιστική Ουκρανία» και την «ιμπεριαλιστική Ρωσία». Ερμηνεία που δεν αναγνωρίζει για τον ουκρανικό λαό ζήτημα πάλης για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας του.

Σε θέσεις, όπως αυτές του λεγόμενου «Αντιιμπεριαλιστικού Συντονισμού για την Ήττα του ΝΑΤΟ» και ορισμένων εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων (ΛΑΕ, ΑΡΑΣ κ.ά.), που έχουν ανοχή, δικαιολογούν και δεν καταδικάζουν τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία ή και την εκτιμούν ευνοϊκά για τον «αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού του Ντονμπάς», γιατί θεωρούν ότι για τον πόλεμο έχει «ευθύνη το ΝΑΤΟ» και ότι ο στόχος δεν πρέπει να είναι και ο δυτικός και ο ρώσικος ιμπεριαλισμός αλλά μόνο η «ήττα του ΝΑΤΟ».

Το δεύτερο μεγάλο μέτωπο πολέμου άνοιξε στη Μέση Ανατολή, τον Οκτώβρη 2023. Με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ και των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το Ισραήλ ξεκίνησε τον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα, συναντώντας, ωστόσο, την αξιοθαύμαστη ηρωική αντίσταση του παλαιστινιακού λαού. Η επέκταση αυτού του πολέμου με τους αμερικανοβρετανικούς βομβαρδισμούς στην Υεμένη δυνάμωσαν την απειλή μιας ευρύτερης ανάφλεξης στη Μέση Ανατολή.

Το Μ-Λ ΚΚΕ καταδίκασε αμέσως τον κτηνώδη πόλεμο του ισραηλινού φασισμού σε βάρος των Παλαιστινίων και τους αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές που τον στηρίζουν, όπως και τις αμερικανοβρετανικές πολεμικές επιδρομές στην Υεμένη. Συμμετείχε σε όλα τα συλλαλητήρια και διαδηλώσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και οργάνωσε και δικές του εκδηλώσεις συμπαράστασης, θέτοντας στο επίκεντρο το αίτημα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και τη δημιουργία ενός ελεύθερου, ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Κατάγγειλε με δριμύτητα τη στήριξη της κυβέρνησης ΝΔ στην κυβέρνηση Νετανιάχου και την αποστολή ελληνικών πολεμικών σκαφών στην Παλαιστίνη και την Ερυθρά Θάλασσα, στο πλάι των πολεμικών πλοίων των ΗΠΑ, δείχνοντας πόσο αντιδραστική είναι η συμμαχία που έχουν συνάψει οι ελληνικές κυβερνήσεις με το αμερικανοστήρικτο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ.

Το κόμμα μας συνέχισε να καταγγέλλει όλες τις επεμβάσεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων σε περιοχές του πλανήτη και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτές. Καταδίκασε τις συμφωνίες ελληνικών κυβερνήσεων που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε «μεντεσέ» των αμερικανονατοϊκών επεμβάσεων στα Βαλκάνια και τη γύρω περιοχή. Καταδίκασε συμφωνίες όπως αυτή των «Πρεσπών», με την οποία η Ελλάδα έγινε «μεντεσές» για την ενσωμάτωση της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, και όπως η «αμυντική συμφωνία» Ελλάδας – Γαλλίας με την οποία η χώρα μας δεσμεύτηκε να συμμετέχει στις υπό γαλλική διοίκηση επιχειρήσεις στην υποσαχάρια περιοχή της Αφρικής (Σαχέλ).

Άμεσα συνδεδεμένο με την αντιιμπεριαλιστική πάλη υπήρξε, τέλος, η συμπαράσταση στα μεγάλα θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε να καταδικάζει το αίσχος των άθλιων συνθηκών και του εξευτελισμού των προσφύγων και των μεταναστών μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εμφανίζοντας τους πρόσφυγες σαν «ασύμμετρη απειλή» και «εισβολείς» η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφάρμοσε μια ακροδεξιά πολιτική που με στρατοκρατικά μέτρα ύψωσε φράκτες στα σύνορα και κλιμάκωσε τις επαναπροωθήσεις στη θάλασσα, αυξάνοντας τους θανάτους στον προσφυγικό και μεταναστευτικό πληθυσμό. Συμπλήρωμα αυτής της πολιτικής αποτέλεσαν και τα κηρύγματα ξενοφοβίας των ακροδεξιών κομμάτων καθώς και οι ρατσιστικές επιθέσεις φασιστικών ομάδων σε αλλοδαπούς.

Το Μ-Λ ΚΚΕ αντιτάχθηκε σταθερά στο διωγμό και την καταπάτηση των δικαιωμάτων των προσφύγων και των μεταναστών, καταγγέλλοντας τη μετατροπή της χώρας σε αντιπροσφυγικό φρούριο, καθώς και το καθεστώς των κέντρων εγκλεισμού και κράτησης, διεκδικώντας να εξασφαλιστούν ανθρώπινες συνθήκες φιλοξενίας και διαβίωσης, πρόσβαση σε στέγαση, σίτιση, περίθαλψη και μόρφωση με κρατική μέριμνα, και δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης στις χώρες που επιθυμούν.

Στο μέτωπο των πολιτικών
εκλογικών αναμετρήσεων

28. Το Μ-Λ ΚΚΕ πήρε μέρος στις εκλογικές αναμετρήσεις, με στόχο να προβάλει και να διαδώσει τις ιδεολογικοπολιτικές του θέσεις και να διευρύνει τις σχέσεις του με τον εργατικό και λαϊκό κόσμο.

Μετά από μια επτάχρονη περίοδο εκλογικής συνεργασίας με το ΚΚΕ(μ-λ), που διακόπηκε με μονόπλευρη απόφαση του τελευταίου, το κόμμα μας συμμετείχε αυτοδύναμα σε όλες τις εκλογές που έγιναν, στις ευρωεκλογές, τις βουλευτικές εκλογές και τις δημοτικές εκλογές το 2019, στις δύο βουλευτικές εκλογές και τις δημοτικές εκλογές το 2023. Οι δυνάμεις του, με αποφασιστικότητα και αντοχή, έδωσαν έξι εκλογικές μάχες και ξεπέρασαν όλες τις δυσκολίες, δεδομένου ότι και το 2019 και το 2023, μέσα σε ένα χρόνο, διεξάχθηκαν τρεις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις.

Αντιμετώπισαν μια σειρά ισχυρές πιέσεις και αντιδημοκρατικά μέτρα. Από τα εκβιαστικά διλήμματα της «χαμένης ψήφου» και του «μικρότερου κακού» και τους μεγάλους περιοριστικούς νομοθετικούς όρους και τις εξοργιστικές πρακτικές για τον πνιγμό της φωνής του στα ΜΜΕ, έως τις απαγορεύσεις και τα πρόστιμα για την ανάρτηση προεκλογικών αφισών του, τη μη διανομή σε εκλογικά τμήματα ψηφοδελτίων του και τις δυσβάστακτες οικονομικές απαιτήσεις που είχαν οι δύο τριπλές εκλογικές μάχες.

Κόντρα σε αυτές τις δυσκολίες, το Μ-Λ ΚΚΕ κάλυψε τα οικονομικά του πλάνα, μένοντας προσηλωμένο στην αρχή να εναντιώνεται σε κάθε κρατική χρηματοδότηση. Τα μέλη και τα στελέχη του δραστήρια πρόβαλαν, πανελλαδικά, τις απόψεις του κόμματος και έδωσαν τη μάχη της ψήφου μέσα από δεκάδες προεκλογικές εξορμήσεις και περιοδείες, συγκεντρώσεις, μέσα από την πλατιά διακίνηση προεκλογικού υλικού και την παρέμβασή τους σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα και στο διαδίκτυο. Στην προμετωπίδα του εκλογικού αγώνα θέσαμε το 2019, στις βουλευτικές εκλογές, το σύνθημα «Ούτε ΣΥΡΙΖΑ – ούτε Δεξιά, για μια πραγματική Αριστερά», και στις ευρωεκλογές το «Εμπρός λαέ έξω από την ΕΕ», «Για μια Ελλάδα Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη, Σοσιαλιστική». Το 2023 τα συνθήματα «Με τους αγώνες, το λαό και την Αριστερά», «Ούτε ΝΔ – Ούτε ΣΥΡΙΖΑ, για μια πραγματική Αριστερά», «Καταδικά­στε το μαύρο μέτωπο της Δεξιάς, απορρίψτε τις δυνάμεις του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης». Όλες οι εκλογικές καμπάνιες είχαν στο επίκεντρο αγωνιστικά πολιτικά μηνύματα πάλης ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας και της ανεργίας, για την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, για την ανασυγκρότηση ενός πραγματικά αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Καρπός αυτής της προσπάθειας ήταν η συγκέντρωση χιλιάδων ψήφων στις ευρωεκλογές και τα ανοδικά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές. Το Μ-Λ ΚΚΕ αυτήν την περίοδο κατέγραψε διαρκή αύξηση ψήφων, με χαρακτηριστικότερη εκείνη που σημείωσε στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, όπου τα εκλογικά διλήμματα έγιναν πολύ έντονα, ενώ άλλες δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά είχαν μείωση ψήφων. Αυτό έδειξε μια εδραιωμένη και διευρυνόμενη πολιτική επιρροή του κόμματος, αναμφίβολα μικρή, αλλά ταυτόχρονα σημαντική για το μέγεθος των οργανωμένων δυνάμεών του.

Αυτό εκφράστηκε και στις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που πήρε μέρος με την κάθοδο εκλογικού συνδυασμού στο δήμο Ηλιούπολης. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν τις δικές τους ιδιαίτερες δυσκολίες, που μεγεθύνθηκαν μετά τα τελευταία εκλογικά νομοθετήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που ορθώνουν μεγάλα εμπόδια στη συμμετοχή και εκλογή μικρών δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, ο εκλογικός συνδυασμός που στήριξε το Μ-Λ ΚΚΕ κατόρθωσε το 2019 να ξαναβγάλει δημοτικό σύμβουλο. Ενώ το 2023 είχε ένα θετικό εκλογικό αποτέλεσμα, που επαναβεβαίωσε πως με την πολύχρονη αγωνιστική δράση του σε αυτόν τον Δήμο, το κόμμα έχει δημιουργήσει για το μέγεθος των δυνάμεών του μια αξιόλογη βάση επιρροής.

Το ουσιαστικότερο αποτέλεσμα των εκλογικών μαχών που έδωσε το Μ-Λ ΚΚΕ είναι ότι μπόρεσε και μέσα από αυτές να απλώσει περισσότερο τη φωνή του μέσα στην ελληνική κοινωνία και να δημιουργήσει σχέσεις με νέους αγωνιστές και αριστερό κόσμο.

Για την ανασυγκρότηση του αριστερού
και κομμουνιστικού κινήματος

29. Ο μαζικός εξωκοινοβουλευτικός αγώνας στη εξαετία που πέρασε από το 6ο Συνέδριο δεν μπόρεσε να αρθεί στο ύψος μιας νικηφόρας πάλης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής. Παρά το ότι εκδηλώθηκαν αντιστάσεις, σε ορισμένους επιμέρους τομείς με θετικά αποτελέσματα, η κυριαρχία της γραμμής και των δυνάμεων της υποταγής και του συμβιβασμού εμπόδισε την οργάνωση και διεξαγωγή αποτελεσματικών αγώνων για την υπεράσπιση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων απέναντι στις σκληρές κυβερνητικές επιθέσεις. Η γραμμή της εγκατάλειψης του αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία στάθηκε εμπόδιο στην ανάπτυξη και του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Αναδείχθηκαν και σε αυτή την περίοδο οι επιπτώσεις της απουσίας ενός ισχυρού πραγματικού κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος, του μόνου ικανού να στηρίξει και να προωθήσει τα μικρά και μεγάλα αιτήματα και τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού.

Το Μ-Λ ΚΚΕ συνέχισε να θέτει με έμφαση, στην πρώτη γραμμή της πάλης του, την ανασυγκρότηση του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, την ταξική αγωνιστική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, την αναζωογόνηση του λαϊκού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Για το σκοπό αυτό συνέχισε συστηματικά την ιδεολογικοπολιτική πάλη του ενάντια στις ιδέες, τις πολιτικές θέσεις και πρακτικές του ρεβιζιονισμού, του τροστσκισμού και του μισοτροτσκισμού, του αναρχισμού. Ενάντια στη γραμμή του κυβερνητικού συνδικαλισμού, του ρεφορμισμού και της ταξικής συνεργασίας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ενάντια στην πολιτική που με «αντικαπιταλιστικό» περίβλημα αρνείται τον εθνικοανεξαρτησιακό αγώνα.

Διατήρησε στο κέντρο της πάλης του την ενδυνάμωση των γραμμών του και την εξάπλωση της επιρροής της μαρξιστικής-λενινιστικής γραμμής. Ταυτόχρονα, επέμεινε σε μια μετωπική πολιτική οικοδόμησης πολιτικών συνεργασιών σε πραγματικά αριστερή βάση και συνδικαλιστικών συμπράξεων σε ταξική αγωνιστική βάση, έτσι που να ενισχύεται η ανάπτυξη της πολιτικής και μαζικής δράσης σε μια σωστή κατεύθυνση. Απ’ αυτήν την άποψη άσκησε σταθερή και έντονη κριτική και απέρριψε πολιτικές συνεργασίες, καιροσκοπικούς συντονισμούς ή «κοινές δράσεις» που κινήθηκαν και κινούνται γύρω από την αντίληψη της «ενότητας της Αριστεράς» που προκάλεσε επανειλημμένα ναυάγια συνεργασιών, με μεγαλύτερο αυτό που οδήγησε μια σειρά αριστερές οργανώσεις στο συμφιλιωτισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η προσπάθεια για κεντρική πολιτική συνεργασία πραγματικών αριστερών δυνάμεων είχε αποδώσει από το 2012 τη συνεργασία του Μ-Λ ΚΚΕ με το ΚΚΕ(μ-λ) και τη δημιουργία της Λαϊκής Αντίστασης-Αριστερής Αντιιμπεριαλιστικής Συνεργασίας (ΛΑ-ΑΑΣ), η οποία προσέφερε ένα θετικό έργο παρά τις διαφορές και τις διαφωνίες που υπήρχαν στο εσωτερικό της. Ύστερα από 8 χρόνια δράσης, η ΛΑ-ΑΑΣ τερμάτισε τη λειτουργία της, γιατί το ΚΚΕ(μ-λ), το 2020, αποφάσισε μονόπλευρα να βάλει τέλος σε αυτή την πολιτική συνεργασία, για να στρέψει τη δράση του σε ένα διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό που συγκλίνει με πολιτικές θέσεις και πρακτικές του λεγόμενου «αντικαπιταλιστικού χώρου».

Το Μ-Λ ΚΚΕ παρέμεινε αμετακίνητο στη γραμμή της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού αριστερού κινήματος, προβάλλοντας, αδιάλειπτα, ως μέρος αυτής της ανασυγκρότησης την ενότητα των μαρξιστών-λενινιστών, στην προοπτική της συσπείρωσης όλων των πραγματικών κομμουνιστών σε ένα αναγεννημένο επαναστατικό κομμουνιστικό κόμμα.

Δ. ΓΙΑ ΤΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

30. Με τις θέσεις και τον προσανατολισμό που χάραξαν το 6ο συνέδριο το 2018 και η πανελλαδική Συνδιάσκεψη το 2022, το δυναμικό του κόμματος ανταποκρίθηκε στα οργανωτικά καθήκοντα της περιόδου με το πνεύμα μιας μάχιμης κομμουνιστικής οργάνωσης παρά τις δυσκολίες, μέσα σε ένα κλίμα υποχώρησης του λαϊκού κινήματος, ενίσχυσης της απογοήτευσης, αύξησης των πολιτικών και κοινωνικών πιέσεων. Με τις αποφάσεις των κομματικών σωμάτων, το Μ-Λ ΚΚΕ είχε ενεργητική συμβολή στους αγώνες που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, με τη δραστήρια συμμετοχή στο μαζικό και πολιτικό κίνημα, με τις θέσεις που διατύπωσε για τον προσανατολισμό τους, με την ενεργητική παρουσία σε εκατοντάδες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις που έγιναν.

Στο 6ο συνέδριο υπογραμμίστηκε εμφατικά η ανάγκη τα οργανωτικά ζητήματα να αποτελέσουν αντικείμενο μιας μεγαλύτερης προσοχής του κόμματος και όλων των μελών και ιδιαίτερα τα ζητήματα που αφορούν στη σωστή λειτουργία της οργάνωσης, στην κομματική οικοδόμηση και στην οργανωτική ανάπτυξη. Μέσα στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν από το 6ο συνέδριο και παρά το διάστημα της πανδημίας που παρεμβλήθηκε, των απανωτών λοκ ντάουν και του παρατεταμένου εγκλεισμού, των μεγάλων πιέσεων που ασκήθηκαν στην κοινωνία και της αναγκαστικής προσαρμογής της οργάνωσης στα νέα δεδομένα, που ακόμη δεν έχουν μείνει οριστικά πίσω, πραγματοποιήθηκαν σημαντικά βήματα στον τομέα αυτό.

Η λειτουργία της κόμματος βρίσκεται σε ένα πιο αναβαθμισμένο επίπεδο, που αποτυπώνεται στη συστηματική και ζωντανή λειτουργία των οργάνων, στην αξιοποίηση του στελεχικού δυναμικού της οργάνωσης, στη συμμετοχή στους αγώνες και ιδιαίτερα στις διαδηλώσεις, στη συμμετοχή στο μαζικό κίνημα και σε διεργασίες που συντελούνται. Αποτυπώνεται στην έκδοση ανακοινώσεων για τα κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, στη συστηματική έκδοση και στην πληθώρα κειμένων στα έντυπα μας, στο Λαϊκό Δρόμο, στην Πορεία, στα Αντιτετράδια, στη Μαθητική Πορεία, στη λειτουργία των ιστοσελίδων μας και ιδιαίτερα του Προλόγου, στην ποιοτική βελτίωση των κειμένων, στην αξιοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Αποτυπώνεται επίσης στη λειτουργία και τη δραστηριότητα των πολιτιστικών μας χώρων, και των δεκάδων εκδηλώσεων πολιτικών και εκπολιτιστικών που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο, αλλά και στο ετήσιο κάμπινγκ της Πορείας με τη συμμετοχή πολλών νέων φίλων και συναγωνιστών. Μέσα από τη δράση μας στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις, μέσα από τις πρωτοβουλίες που έχουν αναληφθεί, μέσα από τις εκδηλώσεις που γίνονται, το Μ-Λ ΚΚΕ έχει διευρύνει τους κύκλους του, έχει συνδεθεί με δεκάδες νέους συναγωνιστές και έχει εντάξει στις γραμμές του νέα μέλη, και αυτό αποτελεί μια ιδιαίτερα σημαντική πλευρά της δουλειάς μας. Παρά όμως τα θετικά βήματα που έχουν γίνει στον τομέα αυτό της ένταξης νέων συναγωνιστών στις γραμμές μας, της σύνδεσης με τον κόσμο γύρω μας, στο δρόμο της σύνδεσης με τις μάζες γενικότερα, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να κάνουμε, αρκετές αδυναμίες να ξεπεράσουμε και πλευρές της οργανωτικής μας πολιτικής να βελτιώσουμε.

31. Αποφασιστικός κρίκος για τη ικανότητα του κόμματος και των μελών να ανταποκρίνονται στις πιέσεις, στις μεταβολές των συνθηκών, στις ανάγκες και της απαιτήσεις της πάλης, στη σύνδεση με το κόσμο, στην προβολή των σκοπών και των επιδιώξεων, είναι η μεγαλύτερη αφομοίωση της ιδεολογικής και πολιτικής γραμμής και αποφασιστικός κρίκος για τη καλύτερη αφομοίωση της γραμμής είναι η συστηματική λειτουργία της οργάνωσης, με την παρουσία όλων των μελών.

Η βάση της συγκρότησης της οργάνωσης είναι η ζωντανή συμμετοχή και συζήτηση, η μεταφορά εικόνων και προβλημάτων, η συλλογική συμμετοχή στη διαμόρφωση της γραμμής, είναι οι ατομικές συζητήσεις της καθοδήγησης με τα μέλη μας, η αξιοποίηση όλων των δυνατοτήτων μας, είναι η καταγραφή και συζήτηση για τον εξωκομματικό περίγυρο, είναι η τήρηση των κανόνων του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Μέσα στο πλαίσιο της οργάνωσης και των συλλογικών οργάνων και συζητήσεων προωθείται η σύνδεσή μας με τους μαζικούς χώρους και το συνδικαλιστικό κίνημα και οργανώνεται η πάλη μας στις διαδικασίες και διεργασίες των σωματείων και των συλλόγων των εργαζομένων και της νεολαίας.

Όπου δεν υπάρχει μια καθιερωμένη συστηματική λειτουργία της οργάνωσης, με τη σύγκληση των μελών, τη συζήτηση πάνω στις θέσεις της οργάνωσης, των θεμάτων που μπορούν να θέσουν τα μέλη, τη συζήτηση για τις πρωτοβουλίες που μπορούν και πρέπει να αναληφθούν, αυτό πρέπει να αποκατασταθεί. Να ξεπεραστεί κάθε εμπόδιο σε αυτή τη κατεύθυνση, διότι αναπόφευκτα δημιουργούνται και ενισχύονται σημάδια αδρανοποίησης και παραλυσίας και δυνάμεις που λιμνάζουν.

Η τήρηση των κανόνων του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, η άσκηση κριτικής και αυτοκριτικής, η δυνατότητα όλων των μελών ελεύθερα να συμμετέχουν στις αποφάσεις του κόμματος, η υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία και του ατομικού στο συλλογικό αποτελούν αυτονόητες για το κόμμα μας αρχές, που πρέπει να διαφυλάσσονται σαν κόρη οφθαλμού και με αυτές να διαπαιδαγωγείται όλο το κόμμα για να μπορέσει να παλεύει πολιτικά και ιδεολογικά, τώρα και στο μέλλον, σε όλες τις συνθήκες και δυσκολίες με τις οποίες θα βρεθεί αντιμέτωπο. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η εξασφάλιση δημοκρατικού κλίματος στη λειτουργία των ΚΟΒ, η εδραίωση και η τήρηση διαδικασιών δημοκρατικού διαλόγου, η εξοικείωση με την άσκηση και την αποδοχή της κριτικής, ως κάτι αναγκαίο για το προχώρημα της υπόθεσής μας. Όλα τα μέλη και ακόμη περισσότερο τα στελέχη του κόμματος με την στάση τους, πρέπει να καλλιεργούν το συντροφικό κλίμα σχέσεων και λειτουργίας ως αναγκαία βάση για την επίλυση όλων των ζητημάτων.

Παράλληλα, είναι αναγκαία η καταπολέμηση φαινομένων φιλελευθερισμού και ατομιστικών τάσεων, ασυνέπειας και χαλαρότητας στην τήρηση των κομματικών λειτουργιών. Η ισχυροποίηση του κόμματος και των μελών μας προϋποθέτουν την αυστηρή τήρηση της αρχής της συζήτησης των κομματικών θέσεων στα πλαίσια της οργάνωσης και μόνο και είναι αναγκαία η προώθηση και εμβάθυνση στο πνεύμα της συλλογικής και κομματικής στάσης, όπου αντίστοιχα το πνεύμα του ατομικού εγωισμού αποτελεί ξένο σώμα για μια κομμουνιστική οργάνωση. Είναι επίσης αναγκαία η καταπολέμηση τάσεων αδράνειας και αποφυγής πρακτικών καθηκόντων, γνωρίζοντας πως τίποτε δε θα έρθει από μόνο του και καμία θεωρία, όσο καλή και αν είναι, δεν αρκεί από μόνη της και ακυρώνεται όταν δε συνοδεύεται από την πράξη.

32. Από τη θετική εμπειρία των τελευταίων χρόνων αλλά και από την πάλη του κόμματός μας ξεχωριστή σημασία στην ένταξη νέων συναγωνιστών έχει η πρακτική των οργανωμένων πυρήνων επιρροών. Όπου έχει λειτουργήσει, έχει α­ξιόλογα αποτελέσματα. Όπου αυτό έχει πραγματοποιηθεί, όπου προσεγγίστηκαν συναγωνιστές γύρω μας με ένα συστηματικό, επίμονο αλλά και υπομονετικό τρόπο, με καλέσματα, ενημερώσεις, ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων και άσκηση πολιτικής επίδρασης, έφερε θετικά αποτελέσματα. Πρέπει σε κάθε πυρήνα της οργάνωσης να αναζητηθούν άμεσα και λεπτομερώς οι δυνατότητες και να διαμορφωθούν οι προϋπόθεσες για να λειτουργήσουν οργανωμένοι πυρήνες επιρροών, με συστηματική λειτουργία, μέσα από την οποία σε ένα βάθος χρόνου θα μπορέσουν να αντληθούν δυνάμεις στην οργάνωση.

Από τη εμπειρία μας αυτή, για το πλάτεμα της οργανωτικής μας δουλειάς εντοπίζονται αδυναμίες που πρέπει περισσότερο και εξαντλητικότερα να συζητηθούν σε όλο το πλαίσιο της οργάνωσης. Η υποτίμηση και αποφυγή της δουλειάς αυτής, η υπόκλιση στις δυσκολίες που υπάρχουν, η υποτίμηση ανθρώπων γύρω μας, η ανταπόκριση στα καθήκοντά μας με τρόπο ρουτίνας και η έλλειψη συστηματικής ζωντανής και επίμονης επαφής με τους ανθρώπους γύρω μας, η αναζήτηση γρήγορων αποτελεσμάτων, είναι ορισμένες από αυτές. Ή το να θέσουμε τον πήχη των απαιτήσεων μας ψηλά κάνοντας δύσκολο το πέρασμά του. Τα οργανωτικά αποτελέσματα και ιδιαίτερα αυτά που συνδέονται με τα ζητήματα της κομματικής οικοδόμησης και της οργανωτικής ανάπτυξης δεν έρχονται από τη μια μέρα στην άλλη, ούτε φτάνει να τα συζητάμε θεωρητικά ή μόνο να διακηρύττουμε τις επιδιώξεις μας ή μόνο να εντοπίζουμε τις αδυναμίες μας. Απαιτείται αφ’ ενός η αναγνώριση της σημασίας αυτού του τύπου της οργανωτικής δουλειάς και αφετέρου απαιτούνται πρακτικά βήματα από τα πιο μικρά μέχρι τα σύνθετα μέσα σε όλη την οργάνωση της δουλειάς μας και έλεγχος των βημάτων μας.

Η πολιτικοποίησή των ανθρώπων γύρω μας δε συντελείται μηχανιστικά και αυτόματα, ούτε με την παράθεση κάποιου τσιτάτου, ούτε και αρκεί μια κουβέντα μόνο. Ούτε συντελείται με όρους αντιπαράθεσης, όπου συχνά ανακατεύεται και χάνεται το κύριο από το δευτερεύον. Κάθε μέρα μέσα στις συνθήκες των εκρηκτικών κοινωνικών προβλημάτων γεννιούνται αγωνιστικές διαθέσεις που, εύλογα και αναπόφευκτα μέσα στην κατάσταση της πολύχρονης υποχώρησης του αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, σκορπίζονται και εξανεμίζονται, αλλά ξαναγεννιούνται και ξανααναπτύσσονται.

Η ιδεολογική και πολιτική επίδραση που αποτελεί τον πυρήνα της οργανωτικής ανάπτυξης δυνάμεων απαιτεί χρόνο, επιμονή και συστηματικότητα, κατανοώντας ότι δεν θα βρούμε έτοιμους ανθρώπους με ξεκαθαρισμένα τα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα, όμως θα βρούμε πολλούς με αγωνιστικές επιδιώξεις και διαθέσεις, με προβληματισμούς και αμφισβητήσεις για την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων, ανησυχίες και ερωτήματα, που αποτελούν τη βάση για την οικοδόμηση σταθερών δεσμών και πολιτικών σχέσεων. Η υπόθεση της σύνδεσης με το κόσμο γύρω μας είναι το κλειδί για την υπόθεση της κομματικής οικοδόμησης. Όχι μόνο για το αυτονόητο, για το πλάτεμα της οργανωτικής επιρροής και για την ανάπτυξη της οργάνωσης, αλλά διότι τα στελέχη και τα μέλη του κόμματος με την επαφή τους και τη σύνδεση με τον κόσμο κατανοούν καλύτερα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που υπάρχουν, κατανοούν βαθύτερα την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα και εξοπλίζονται πιο αποτελεσματικά.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια μεγάλη διάσπαση του κοινωνικού σώματος, που συνίσταται στο μεγάλο άνοιγμα της ψαλίδας πλούτου – φτώχειας, τη διόγκωση και διεύρυνση της δεύτερης, στη συρρίκνωση της μικρομεσαίας αγροτιάς, στην εμφάνιση -με κάποια επιδότηση πολλών μικρών νέων επιχειρήσεων- και στη γρήγορη εξαφάνισή τους, στη μεγάλη μετανάστευση της νεολαίας, στην αποβιομηχάνιση και στη ραγδαία υπερδιόγκωση του τριτογενούς τομέα, στη σύνθεση της εργατικής τάξης και των εργατών γης, με ένα μεγάλο κομμάτι της να αποτελείται από μετανάστες προερχόμενους από ανατολικές, ασιατικές, αφρικανικές χώρες και την Αλβανία κλπ.

Ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφεύγει η ραγδαία εξάπλωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (social media), η ευρεία χρήση του διαδικτύου (internet), του κινητού, η ισχυρή επιρροή των ΜΜΕ, που -σε συνδυασμό με την υποχώρηση του κινήματος- οδηγούν σε μια εξατομίκευση και στον εκμαυλισμό της κοινωνίας, στη θρησκοληψία, στην επιβολή κυρίαρχων αστικών προτύπων, στη θέση της γυναίκας, ακόμη και στην εκφορά και στη λεξιπενία του λόγου, στον ατομικισμό και στις αυταπάτες της παρέμβασης -δήθεν- μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της επίτευξης μιας επίπλαστης, ανύπαρκτης συλλογικότητας.

Όλα αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να μελετηθούν, να αναλυθούν σωστά και να καταστήσουν πιο ευέλικτη την παρέμβασή μας. Επίσης θα πρέπει να βρούμε τρόπους να καταστήσουμε πιο ελκυστική και συστηματική τη μορφή όλων των παρεμβάσεών μας (εφημερίδα, πολιτιστικοί χώροι, εκδόσεις, προκηρύξεις, αφίσες, ιστοσελίδες, πολιτιστικές, μουσικές, εικαστικές δράσεις, εκδρομές, ΜΜΕ, κείμενα και σε άλλες ξένες γλώσσες κλπ), που σε ένα βαθμό ήδη το κάνουμε, για να μπορέσουμε να κάνουμε όσο το δυνατό πιο πλατιά γνωστό το περιεχόμενο των θέσεών μας -τις πολιτικές αναλύσεις και αλήθειες που πραγματικά διαθέτει η οργάνωσή μας- και να αποκτήσουμε επαφές και δεσμούς με περισσότερο κόσμο.

33. Το Μ-Λ ΚΚΕ και τα μέλη του, βρίσκονται σταθερά προσανατολισμένα στην παρέμβαση και ανάπτυξη της δράσης τους στο μαζικό κίνημα, στα σωματεία και στους συλλόγους εργαζομένων, για την ανάδειξη των λαϊκών προβλημάτων, για την αγωνιστική τους αντιμετώπιση, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, ενάντια στην παραλυτική γραμμή του ρεφορμισμού, του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας. Όποτε, μάλιστα, σύντροφοί μας έχουν αναδειχθεί σε θέσεις ευθύνης στο συνδικαλιστικό κίνημα, έχουν συμβάλει στην αγωνιστική ενίσχυση των σωματείων τους και στη μαζικοποίησή τους. Όσο και αν το συνδικαλιστικό κίνημα έχει δεχτεί χτυπήματα από τις κυβερνητικές και εργοδοτικές πιέσεις, όσο και αν έχει υποστεί την πολύχρονη φθορά της κυριαρχίας των ρεφορμιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, υπάρχουν σημαντικά περιθώρια ενεργοποίησης δυνατοτήτων στα σωματεία των εργαζομένων.

Η δραστήρια συμμετοχή μας στο σώμα του συνδικαλιστικού κινήματος πρέπει να αποτελεί σταθερό κεντρικό προσανατολισμό. Η εμπειρία δείχνει ότι όποιος αξιόλογος σε μαζικότητα αγώνας αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια, πέρασε μέσα από τα σωματεία και αυτά αποτελούν και θα αποτελέσουν τα βασικά εργαλεία μαζικής πάλης των εργαζομένων. Στον τομέα αυτό που είναι ζωτικός για να αναπτύξει το κόμμα μας τα νήματα σύνδεσης με τους εργαζόμενους και τις μαζικές οργανώσεις τους, υπολείπονται πολλά που πρέπει να κάνουμε και να οργανώσουμε στο μέλλον. Η στράτευση όλων των μελών και επιρροών που μπορούμε να επιδράσουμε στα σωματεία τους, η καλύτερη επεξεργασία της συνδικαλιστικής μας γραμμής, η αυτοτελής προβολή της, η πάλη να τη διαδώσουμε, που σημαίνει και αντιπαράθεση με τις λαθεμένες θέσεις που προβάλλονται στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ενίσχυση του δυναμικού της ΕΡΓΑΣ και του Εκπαιδευτικού Ομίλου, η αύξηση της επιρροής τους και η διεύρυνση της παρουσίας τους είναι τα κεντρικά ζητήματα των συνδικαλιστικών μας δυνάμεων.

Η πυκνή κάθοδος του κόμματος με βάση τις πολιτικές του κατευθύνσεις σε μικρές και μεγάλες διαδηλώσεις αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής και αγωνιστικής του έκφρασης. Αποτελεί αυτονόητη και αναγκαία μορφή και μέσο πάλης για την αντίκρουση της κυβερνητικής πολιτικής και της πολιτικής των αστικών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η παρουσία του κόμματος μας, σε μια σειρά πόλεις, με βάση τις οργανωμένες μας δυνάμεις, τα μπλοκ που συγκροτούνται, ο παλμός τους και η εικόνα τους, είναι θετική, εκπέμποντας ένα αγωνιστικό μήνυμα. Η κάθε κινητοποίηση, πολύ περισσότερο αυτές που διακρίνονται για τη μαζικότητά τους, αποτελεί βήμα αγωνιστικής διέγερσης, ενίσχυσης της πολιτικοποίησης και της μαχητικοποίησης και υπάρχουν αναμφισβήτητα περιθώρια μαζικότερων παρεμβάσεων, καλύτερης συγκρότησης των μπλοκ μας και μεγαλύτερης διακίνησης των υλικών μας, ανακοινώσεων, εφημερίδας ή περιοδικών. Υπάρχουν ωστόσο ακόμη περισσότερα περιθώρια τραβήγματος δυνάμεων σε διαδηλώσεις, που μετεωρίζονται ή που διστάζουν να κατέβουν, που δυσκολεύονται να ξεπεράσουν φοβίες και καχυποψίες ή που δεν ξέρουν πού και με ποιον, και η στάση μας και το παράδειγμά μας, τα επιχειρήματα ή οι παροτρύνσεις και οι ενημερώσεις μας μπορούν να συμβάλουν θετικά.

34. Κάθε χρόνο πραγματοποιούμε δεκάδες εκδηλώσεις ιδιαίτερα στους πολιτιστικούς μας χώρους με ποικιλία περιεχομένου. Ιδεολογικές και ιστορικές, πολιτικές και συνδικαλιστικές, πολιτιστικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές. Η λειτουργία των πολιτιστικών μας χώρων, ο πλούτος των εκδηλώσεων, η αξιοποίηση δυνατοτήτων, εντός και εκτός της οργάνωσης, η παρουσία ευρύτερου κόσμου έχει δώσει καρπούς και έχει βοηθήσει σημαντικά στους στόχους της ανύψωσης του γενικού πολιτικού επιπέδου της οργάνωσής μας, στην ενίσχυση της οργανωτικότητάς μας και ιδιαίτερα στη σύνδεσή μας με ευρύτερες δυνάμεις, έτσι ώστε το Σήμα, η Σφήνα και η Πυξίδα να αποτελούν ένα νευραλγικό τομέα της δουλειάς μας, που πρόσφερε πολλά και μπορεί να προσφέρει ακόμη περισσότερα. Αυτό προϋποθέτει το μεγαλύτερο αγκάλιασμα της δραστηριότητας των χώρων μας από όλο το κομματικό δυναμικό και ιδιαίτερα από το δυναμικό της νεολαίας. Μέσα από την ενεργητική στήριξη και παρουσία, τη ζωντανή συμμετοχή με ιδέες και προτάσεις για το περιεχόμενο και μέσα από τη προσέλκυση φίλων. Με άξονα τις εκδηλώσεις οι πολιτιστικοί χώροι μπορούν να συμβάλουν ακόμη περισσότερο στα αναγκαία πολιτικά και ιδεολογικά ερεθίσματα και προβληματισμούς, στην πολιτικοποίηση και την διεύρυνση του κοινωνικού και πολιτικού περίγυρου της οργάνωσης, στην οργανωτική μας ανάπτυξη. Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε και τις ψηλές οικονομικές απαιτήσεις, τα ενοίκια και τα λειτουργικά κόστη των χώρων και την ανάγκη πυκνών μαζικών εκδηλώσεων για την οικονομική τους στήριξη, που αποτελεί όρο για τη συνέχιση της λειτουργίας τους.

35. Η Νεολαία της οργάνωσής μας έχει κάνει σημαντικά βήματα τα τελευταία χρόνια και αυτό αποτυπώνεται στη συμμετοχή της στους αγώνες, στη συμμετοχή στις απεργίες, κόντρα σε εργοδοτικές πιέσεις και απειλές, στη δυνατότητα της αντιπαράθεσης με τα άλλα ρεύματα, αποτυπώνεται στη συγγραφή κειμένων και αποτυπώθηκε στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις, όπου σήκωσε το κύριο βάρος της δημόσιας εκπροσώπησης του κόμματος. Αποτυπώνεται στην ετήσια σύσκεψη της Πορείας, στη λειτουργία και στις εκδηλώσεις που πραγματοποιούμε στους πολιτιστικούς μας χώρους αλλά και στην οργάνωση, το περιεχόμενο και την παρουσία της στα καλοκαιρινά κάμπινγκ.

Είναι ωστόσο περιορισμένη η σύνδεση της νεολαίας με τους ζωντανούς χώρους του νεολαιίστικου κινήματος και πρέπει να αναληφθούν πρωτοβουλίες πρώτα από όλα από το ΚΣ της Πορείας και από όλη την οργάνωση της νεολαίας που θα βοηθήσουν και θα ενισχύσουν την επαφή μας με νέους φοιτητές και μαθητές. Η σύνδεσή μας με φοιτητές και μαθητές πρέπει να απασχολήσει όχι μόνο την οργάνωση της νεολαίας, αλλά να αποτελέσει ζητούμενο για όλες τις κομματικές οργανώσεις και δυνάμεις, αξιολογώντας ότι αποτελεί ένα κρίσιμο τομέα για το μέλλον της κομματικής υπόθεσης. Ιδιαίτερα μπορούν να συμβάλουν σύντροφοι που βρίσκονται σε μεγαλύτερη επαφή με τη νεολαία, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν με θετικά αποτελέσματα και αξιόλογη εμπειρία. Ιδιαίτερη σημασία για τον τομέα των νέων εργαζομένων έχει η μεταφορά εμπειριών συνδικαλιστικής δράσης και παρέμβασης στο μαζικό κίνημα και η ΕΡΓΑΣ και ο Εκπαιδευτικός Όμιλος είναι απαραίτητο να καταπιαστούν βαθύτερα και συστηματικότερα με αυτό το κεφάλαιο.

Η εφημερίδα του κόμματος, ο «Λαϊκός Δρόμος», έχει κατακτήσει ένα υψηλό επίπεδο ενημέρωσης και πληροφόρησης γύρω από τις βασικές εξελίξεις και προβολής της κομματικής γραμμής και των θέσεών μας, με το δεδομένο πάντα μιας δεκαπενθήμερης εφημερίδας. Είναι διαπιστωμένο πως, όπου διακινείται συστηματικά, μπορεί να αποτελέσει εφημερίδα με δυνατότητες ανάγνωσης από ευρύτερες δυνάμεις. Η αναγνωσιμότητα των κειμένων που γράφονται στο «Λαϊκό Δρόμο» είτε απευθείας από την εφημερίδα, είτε μέσω των ιστοσελίδων ή της διακίνησης μέσω κοινωνικών δικτύων είναι μεγαλύτερη από ποτέ.

Στοιχείο που δείχνει και την διεύρυνση του ενδιαφέροντος αλλά και την ποιότητα των κειμένων. Μπορούμε χωρίς καμιά έπαρση να ισχυριστούμε ότι ο «Λαϊκός Δρόμος» αποτελεί μια εφημερίδα με μεστή αρθρογραφία, πολιτική σοβαρότητα και καθαρότητα, μια αριστερή και κομμουνιστική φωνή που μπορεί να διαβαστεί σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Αδιαμφισβήτητα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης στα κείμενα του «Λαϊκού Δρόμου», όπως και δυνατότητες ανταποκρίσεων από περισσότερες περιοχές της χώρας, από περισσότερους συνδικαλιστικούς και εργασιακούς χώρους. Το κύριο σε κάθε περίπτωση είναι η συστηματική ανάγνωση της εφημερίδας από τα μέλη, καθώς αποτελεί το βασικό κανάλι για την επίγνωση των θέσεων της οργάνωσης στα βασικά πολιτικά ζητήματα και εξελίξεις και βασικό εξοπλισμό για την ιδεολογικοπολιτική δουλειά που αναπτύσσει η οργάνωση. Η διακίνηση στις συγκεντρώσεις και στις εκδηλώσεις, ή ατομικά όπως ορισμένοι σύντροφοι το κάνουν, είναι μια καίρια πολιτική και οργανωτική δουλειά.

Σημαντική υπόθεση για την πλατιά μας απεύθυνση αποτελεί ο Πρόλογος και η δουλειά που γίνεται για την τροφοδοσία του με κείμενα. Η ιστοσελίδα του Προλόγου αποτελεί ένα αναντικατάστατο εργαλείο για το ξάνοιγμα του Μ-Λ ΚΚΕ σε ένα ευρύτερο κοινό και υπάρχουν δυνατότητες για την ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνσή του. Τέτοιες δυνατότητες υπάρχουν και στην αποτελεσματικότερη και εντονότερη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που αποτελούν για τη νεολαία -και όχι μόνο- το βασικό πλέον κανάλι ενασχόλησης και ενημέρωσης.

Η δραστηριότητα των Μορφωτικών εκδόσεων έχει εξασθενίσει σε σχέση με ένα προηγούμενο διάστημα. Από την προηγούμενη εκδοτική δραστηριότητα μέχρι την τελευταία με την έκδοση του βιβλίου για τα 50 χρόνια από το Πολυτεχνείο έχει αποδειχτεί η θετική συμβολή στη συμπλήρωση ιστορικών, ιδεολογικών και πολιτικών κενών ιδιαίτερα για τη νεολαία. Πρέπει να αναζητηθεί εκείνο το σχήμα των συντρόφων που θα αναλάβει την αναζωογόνηση των Μορφωτικών εκδόσεων και τη συνέχιση της δραστηριότητάς τους.

Ο τομέας της οικονομικής δουλειάς παρατίθεται στο τέλος των οργανωτικών μας ζητημάτων αλλά δεν είναι τελευταίος. Κάθε άλλο. Αποτελεί τομέα ζωτικής σημασίας για τη στήριξη του συνόλου της πολιτικής και οργανωτικής μας δουλειάς. Είναι δεδομένο ότι η καθήλωση των μισθών και η ακρίβεια στενεύουν τις δυνατότητες οικονομικής ενίσχυσης και συμβολής στην υπόθεση του κόμματος. Είναι επίσης γνωστό ότι το Μ-Λ ΚΚΕ δεν διαθέτει άλλους πόρους πέρα από τη συνδρομή των μελών και τις ενισχύσεις των φίλων του. Οι πλευρές πάνω στις οποίες μπορεί να ισχυροποιηθεί το οικονομικό μέτωπο της οργάνωσης, είναι η έγκαιρη καταβολή των μηνιαίων συνδρομών, είναι η διακίνηση των εντύπων της οργάνωσης, η ενίσχυση της παρουσίας στους πολιτιστικούς χώρους και στο κάμπινγκ, είναι η πλατιά οικονομική απεύθυνση στον εξωκομματικό περίγυρο, λαμβάνοντας υπόψη ότι η ενίσχυση αυτών των πλευρών αποτελεί ταυτόχρονα ενίσχυση και του πολιτικού και οργανωτικού μας μετώπου.

Το Μ-Λ ΚΚΕ πέρασε μέσα από πολύχρονες δοκιμασίες και πολιτικές μάχες, άλλες απλές και εύκολες, άλλες σύνθετες και δύσκολες και κατέδειξε διαχρονικά με τις θέσεις του και με τη στάση του την ακλόνητη πεποίθησή του στην υπόθεση του λαϊκού κινήματος και τη σταθερή του προσήλωση στο στόχο της ενότητας των πραγματικών κομμουνιστικών δυνάμεων, για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος και την προώθηση των επαναστατικών σκοπών του.

Όσο και να απαιτηθεί, όσο και να χρειαστεί για αυτό το σκοπό σταθερά πρέπει να επιμείνουμε, διότι μόνο με αυτή την προϋπόθεση θα μπορέσει το λαϊκό κίνημα να ανοίξει το δρόμο των αποφασιστικών αναμετρήσεων με το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιμπεριαλιστικής αγριότητας. Η βάση πάνω στη οποία πατάει και θα μπορέσει να πατήσει η συμβολή του Μ-Λ ΚΚΕ στην υπόθεση αυτή δεν είναι άλλη από την ισχυροποίηση της οργάνωσής μας, η αφομοίωση των σκοπών και του περιεχόμενου της πάλης που διεξάγουμε, η σύνδεση με τον εργαζόμενο λαό, η προσέλκυση νέων συναγωνιστών, το χτίσιμο γερών κομματικών οργανώσεων. Σε αυτά συμπυκνώνονται οι στόχοι των οργανωτικών μας προβλημάτων και καθηκόντων.

Ε. ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

Στις νέες δύσκολες συνθήκες,
να δυναμώσουμε το μέτωπο απόκρουσης
της αντιλαϊκής πολιτικής ενισχύοντας
το μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα,
σε διαρκή πάλη με τις πολιτικές
κατευθύνσεις που τον υπονομεύουν

36. Οι δυο εκλογικές νίκες της ΝΔ και η δεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού αποτύπωσαν τους αρνητικούς συσχετισμούς που διαμορφώθηκαν τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την κυριαρχία των ρεφορμιστικών και εκλογικών αυταπατών που οδήγησαν στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Όπως απέδειξε η ιστορία, ο εξωραϊσμός, το ξέπλυμα και η δικαίωση όλων των βασικών και ιστορικών θέσεων της δεξιάς πολιτικής, από το ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξαν η βασική αιτία ανάκαμψης και ισχυροποίησης της ΝΔ. Η κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ, με τους λαθραίους τίτλους της «πρώτης φοράς Αριστεράς», ήταν αυτή που αφόπλισε προοδευτικό κό­σμο, έσπειρε την απογοήτευση και σε ένα βαθμό την αποστράτευση και την αδράνεια στο μαζικό κίνημα.

Σε αυτούς τους πολύ αρνητικούς συσχετισμούς και στο πλαίσιο των γενικότερων εξελίξεων που διαμορφώνει η -με υφέσεις και εξάρσεις- σοβούσα από το 2008 οικονομική κρίση και οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί που οξύνθηκαν στο έδαφός της, η κυρίαρχη τάξη, με βασικό πολιτικό εκφραστή το κόμμα της ΝΔ, βρήκε την ευκαιρία να εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου ολομέτωπη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις που κατοχύρωσε το λαϊκό κίνημα στον 20ό αιώνα. Αξιοποιώντας και την πανδημία, επιχείρησε και επιχειρεί την επιβολή ενός αντιδραστικού πλαισίου, χτυπώντας δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, εδραιώνοντας με την τρομοκρατία και την καταστολή το δόγμα τής «μηδενικής ανοχής» και ψηφίζοντας αναρίθμητους αντιλαϊκούς νόμους. Ιδιαίτερο στοιχείο της περιόδου, και σίγουρα ενδεικτικό της νέας πιο δύσκολης πολιτικής κατάστασης, είναι η καταθλιπτική προπαγάνδα που έχει εξαπολύσει η κυρίαρχη τάξη και η κυβέρνηση ΝΔ για την επιβολή αυτού του αντιδραστικού πλαισίου. Με την αθρόα χρηματοδότηση για να εξασφαλίσει την απόλυτη πειθαρχία, ασκώντας ασφυκτικό έλεγχο σε κάθε πηγή πληροφόρησης, κατάφερε σε κρίσιμες χρονικές περιόδους και γεγονότα (πολιτική διαχείριση πανδημίας, πόλεμος στην Ουκρανία, γενοκτονία στη Γάζα) να επιβάλει ένα καθεστώς ολοκληρωτικής μονοφωνίας. Μπόρεσε έτσι να ασκήσει τη μέγιστη πίεση σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος, να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα και να θάψει κάθε αλήθεια, διαμορφώνοντας για μεγάλο διά­στημα συνθήκες ζόφου και φίμωσης.

Στις νέες δύσκολες και πολιτικά ρευστές συνθήκες, προβάλλει η επιτακτική ανάγκη της πάλης μας σε δύο κύρια μέτωπα τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Το ένα αφορά την άμεση πάλη σε κάθε μαζικό χώρο, κλάδο, τόπο για την ανάσχεση και την ανατροπή αυτής της αντιδραστικής πολιτικής. Την πάλη για την οικοδόμηση των αναγκαίων αγώνων λαού και νεολαίας. Την ανάγκη για ένα πανεργατικό-παλλαϊκό μέτωπο που θα διεξάγει αποφασιστική και αποτελεσματική πάλη για την απόκρουση της αντιδραστικής πολιτικής κυβέρνησης – ΕΕ. Η διαμόρφωση ενός τέτοιου μετώπου περνά μέσα από τις καθημερινές μάχες για την απόκρουση των αλλεπάλληλων αντιλαϊκών μέτρων και από τη συνειδητή προσπάθεια αυτές οι επιμέρους ή περιοδικές μάχες να συνενώνονται σε κοινό αγώνα που θα συσπειρώνει όλο και ευρύτερες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, θα αποκτά σταθερότητα, συνέχεια, κλιμάκωση και διεύρυνση της δυναμικής του. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει αποτελεσματική αναμέτρηση με την εντεινόμενη αντιλαϊκή επίθεση που εξαπολύεται από τον ιμπεριαλιστικό παράγοντα και την ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία και υλοποιείται από την κυβέρνηση ΝΔ, με την ουσιαστική στήριξη των υπόλοιπων αστικών κόμματων. Κάθε αγώνας που γίνεται για δημοκρατικά δικαιώματα, το μισθό, τη σύνταξη, τα εργασιακά δικαιώματα, την υπεράσπιση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών της Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και την καταλήστευση των φυσικών πόρων, ενάντια στις διακρίσεις και την κάθε μορφής βία, ενάντια στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και ενάντια σε κάθε αντιλαϊκό νομοθέτημα και μέτρο, θα πρέπει να ενισχύεται, να μαζικοποιείται και να στρέφεται σταθερά και αποφασιστικά ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και υποτέλειας από την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Το δεύτερο αφορά το σωστό πολιτικό προσανατολισμό αυτού του μετώπου, την ανάγκη της ιδεολογικοπολιτικής πάλης για τη συγκρότηση του αναγκαίου πολιτικού πόλου, την ανασύνταξη των δυνάμεων της πραγματικής Αριστεράς και τη συμβολή στην υπόθεση της ανασυγκρότησης του κόμματος της εργατικής τάξης. Από όλες τις εξελίξεις που ακολούθησαν την άνοδο, τη διακυβέρνηση και την πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώθηκε αυτή ακριβώς η αλήθεια, στην οποία με επιμονή όλα αυτά τα χρόνια κατευθύνει την πάλη του το Μ-Λ ΚΚΕ. Αν προέκυψε ένα βασικό συμπέρασμα, αυτό αφορά ακριβώς την έλλειψη αυτού του, περισσότερο παρά ποτέ, αναγκαίου παράγοντα. Η προοπτική των αγώνων και του κινήματος κρίνεται και θα κριθεί μέσα από την πάλη με τις λαθεμένες απόψεις που σκορπούν κάθε είδους ρεφορμιστικές, κοινοβουλευτικές και εκλογικές αυταπάτες στο κίνημα, που υποχωρούν μπροστά στην πίεση του συστήματος. Για αυτό δεν υπάρχει πλέον κανένα περιθώριο για ολιγωρίες απέναντι στις αυταπάτες για «αριστερές κυβερνήσεις», για χωρίς αρχές συνεργασίες, εκλογικές ή άλλες. Γιατί όπως αποδείχθηκε και από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, τέτοιες αυταπάτες γρήγορα μετατρέπονται σε απογοήτευση και αποστράτευση από το κίνημα και την αγωνιστική προοπτική. Και τελικά όχι απλά δεν βελτιώνουν άμεσα την ζωή της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας, αλλά επιδεινώνουν τις πολιτικές συνθήκες και τους συσχετισμούς στο κίνημα, ανοίγοντας το δρόμο στις δυνάμεις της Δεξιάς και της αντίδρασης, προσφέροντας άλλοθι στην πολιτική τους, αποδυναμώνοντας τους όρους για την όποια απάντηση από την πλευρά του λαϊκού κινήματος. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και σήμερα.

37. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι ανάγκη να εντείνουμε την πάλη μας απέναντι σε κάθε δύναμη που κατευθύνει τις σκέψεις και τις συνειδήσεις του κόσμου στο κοινοβούλιο, το ρεαλισμό των «διαπραγματεύσεων» και σε κάθε λογής συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό και την πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας, αλλά και να αναμετρηθούμε και με κάθε πολιτική και δύναμη που βάζει αναχώματα στην ανάπτυξη του αναγκαίου εξωκοινοβουλευτικού αγώνα για την ανατροπή της.

Όλο αυτά τα χρόνια, με ορόσημο την έναρξη της πανδημίας, οι δυνάμεις και οι παρατάξεις των κομμάτων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, στο συνδικαλιστικό κίνημα, επιχειρούν να επιβάλουν ένα επικίνδυνο σιωπητήριο, να προωθήσουν σε αυτό τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και τελικά της στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. Αυτές οι δυνάμεις υπηρέτησαν αυτά τα χρόνια τη γραμμή της προσαρμογής και της πειθάρχησης και κατέβασαν τα ρολά σε συνομοσπονδίες και ομοσπονδίες, σε όλη τη φάση των αντιδημοκρατικών απαγορεύσεων που επιβλήθηκαν με πρόσχημα την πανδημία. Το ίδιο έκαναν όταν εκείνα τα χρόνια, αλλά και μετέπειτα, η κυβέρνηση ΝΔ προχωρούσε γοργά τη διάλυση του ΕΣΥ και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας και ψήφιζε σωρηδόν εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους, προωθώντας αντιδραστικές ανατροπές και ρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Μόνο για λόγους διαχείρισης της αγανάκτησης που κυριαρχούσε και κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς, αυτές οι δυνάμεις προχωρούσαν σε κάποια 24ωρη απεργία (νόμοι Χατζηδάκη, Γεωργιάδη κλπ), συνήθως την τελευταία στιγμή, και πάντα χωρίς να υπάρχει επόμενη μέρα και προοπτική. Καταφέρνουν έτσι να σκορπούν και να αναπαράγουν αδιέξοδα και απογοητεύσεις για τις δυνατότητες του εξωκοινοβουλευτικού αγώνα, τις οποίες μετά (ειδικά η σοσιαλδημοκρατία των ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) επιχειρούν να στρέψουν στις κούφιες ελπίδες για κυβερνητική εναλλαγή. Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτών των δυνάμεων είναι η πλήρης αδρανοποίηση του κινήματος και ειδικά του συνδικαλιστικού. Η οποία γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη για το μέλλον του λαού και του τόπου, όσο εδραιώνεται σε συνθήκες γενικευμένης φτώχειας, ακρίβειας, ανεργίας και εξαθλίωσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων, αλλά και σε συνθήκες πολεμικών απειλών και εμπλοκής της χώρας σε αυτές.

Σε αυτό το αποτέλεσμα συντείνει και η πολιτική των δυνάμεων του ΚΚΕ στο μαζικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Παρά την ακατάσχετη επαναστατική λογοκοπία, τις γενικές διακηρύξεις για λαϊκούς ξεσηκωμούς και αντεπιθέσεις, το ΚΚΕ ακόμα πιο εξόφθαλμα στα χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ ακολούθησε τη γραμμή του συμβιβασμού, της προσαρμογής και τελικά της στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. Και δεδομένων των συμβόλων και της ιστορίας, που στην πραγματικότητα καπηλεύεται το ΚΚΕ, αυτή η ανοχή και η στήριξη αποκτά σίγουρα ιδιαίτερο ειδικό βάρος.

Πίσω από τη διαρκή κριτική στις δυνάμεις της «συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας» και στις «ξεπουλημένες ηγεσίες» της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πίσω από την άρνηση να συναντηθεί το ΚΚΕ με τους άλλους συνδικαλιστές την ημέρα της απεργίας στην ίδια πλατεία, κρύβεται επιμελώς η κοινή αντίληψη του ΚΚΕ με αυτές τις δυνάμεις, στην υπόθεση του εξωκοινοβουλευτικού αγώνα. Για αυτό και όλα αυτά τα χρόνια, στην πράξη, το ΚΚΕ δεν έχει να παρουσιάσει τίποτε διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζουν οι γραφειοκράτες τους οποίους καταγγέλλει. Σε όλα αυτά τα δύσκολα για τον λαό χρόνια, και ειδικά από το 2020 και εδώ, οι προτάσεις και τα καλέσματα του ΚΚΕ συμπίπτουν ακριβώς με αυτά της σοσιαλδημοκρατίας. Και όποτε δημιουργούνται οι συνθήκες για το ξέσπασμα αγώνων κλαδικών ή συνολικότερων, τότε το ΚΚΕ γίνεται κήρυκας της ανημπόριας, των δυσκολιών και της ήττας, αρκείται στις απεργίες «τουφεκιά», ενώ σταθερά διασπά τις συγκεντρώσεις και υπονομεύει τους αγώνες. Κοινό άθροισμα της δράσης και των θέσεων του ΚΚΕ ήταν και παραμένει η καλλιέργεια κάλπικων εκλογικών διεξόδων, οι οποίες μάλιστα θα προκύψουν από την «ενίσχυση του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες» και η βαθιά λαθεμένη αντίληψη ότι οι κάλπες μπορούν να γεννήσουν ελπίδες για το λαό. Απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη πολιτική γραμμή και τους κινδύνους των νέων αυταπατών που καλλιεργεί, ειδικά στην επόμενη φάση που το ΚΚΕ θα εμφανιστεί ως η νέα εναλλακτική μετά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να σταθούμε αποκαλύπτοντας το πραγματικό της περιεχόμενο και τον υπονομευτικό ρόλο της για το κίνημα.

Από τη διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να επωφεληθούν και τα πολιτικά τέκνα του χώρου, όπως το ΜέΡΑ25, που στις τελευταίες εκλογές προχώρησε σε σύμπραξη με την ΛΑΕ, και οργανώσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Πρόκειται για μια πολιτική που, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ του 2015, προσπερνώντας το τεράστιο ζήτημα της εξάρτησης, καλλιεργεί αυταπάτες για το ρόλο του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και υπόσχεται διαχειριστικές λύσεις ευνοϊκές για το λαό στα πλαίσια του συστήματος της εξάρτησης και της υποτέλειας. Και για το σκοπό αυτό εκπονούν προγράμματα για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με μπόλικο αντικαπιταλισμό και νομισματικά τεχνάσματα. Υπονοώντας ότι το κρίσιμο ζήτημα της κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας μπορεί να λυθεί από «ευφυείς» τεχνοκρατικές συλλήψεις και όχι από την αδιάκοπη αντιιμπεριαλιστική λαϊκή πάλη. Στο κίνημα αυτές οι δυνάμεις καλλιεργούν την ίδια επικίνδυνη αντίληψη των εκλογικών διεξόδων, υπονομεύοντας αντικειμενικά την προοπτική του. Με αυτές τις δυνάμεις άλλωστε συναντιέται και επικοινωνεί και ο χώρος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με τα μεταβατικά προγράμματα που παρουσιάζει σε κάθε συνδικαλιστική οργάνωση και αγώνα ως πλαίσια πάλης και τα οποία, επί της ουσίας, μέσα από ατελείωτες λίστες αιτημάτων και μεταρρυθμίσεων, περιγράφουν τη μετάβαση από τον καπιταλισμό στο μέλλον, χωρίς ανατροπή της κυρίαρχης τάξης και του κράτους της. Προγράμματα που, όταν μπαίνουν επιτακτικά ως πλαίσια πάλης συνδικαλιστικών αγώνων, λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, διαλυτικά και τελικά υπονομευτικά για την προοπτική τους. Αν και διαφορετικός ο ρόλος αυτών των δυνάμεων στο κίνημα, αυτά τα κοινά διαχειριστικά πλαίσια πάλης που συμπίπτουν με τα προεκλογικά προγράμματα του Βαρουφάκη σχετίζονται με τα βαθύτερα κοινά χαρακτηριστικά τους και εξηγούν το λόγο που από τις δυνάμεις ΜέΡΑ25, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλα αυτά τα χρόνια, μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης, εκπορεύονται αλλεπάλληλες προτάσεις για πολιτικές και εκλογικές συνεργασίες, που η πραγμάτωσή τους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε νέες αρνητικές εξελίξεις και απογοητεύσεις.

38. Το Μ-Λ ΚΚΕ, σε αυτές τις συνθήκες, απαντώντας με σταθερότητα στη μαύρη προπαγάνδα και τις ισχυρές πιέσεις του συστήματος, καλείται να συνεχίσει αποφασιστικά την πάλη του για την ανάπτυξη των αναγκαίων μαζικών αγώνων ενάντια σε όλες τις πλευρές της κυρίαρχης αντιδραστικής πολιτικής, έχοντας σταθερά στραμμένο το βλέμμα και την αγωνία του στην ισχυροποίηση του σωστού ιδεολογικοπολιτικού προσανατολισμού μέσα στο κίνημα, στην ενδυνάμωση της απήχησης των κομμουνιστικών ιδεών και των θέσεων της πραγματικής Αριστεράς σε αυτό. Αντιπαραθέτοντας, στις λαθεμένες και επιζήμιες θέσεις και κατευθύνσεις, τη δική μας ενιαιομετωπική πολιτική μέσα στο μαζικό κίνημα για τη μέγιστη κινητοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, στην κατεύθυνση του αγώνα για τα φλέγοντα αιτήματα και στόχους πάλης.

Στο έδαφος των μετώπων της εργατικής και λαϊκής πάλης, διερευνούμε, κάθε φορά, στα πλαίσια του μαζικού κινήματος, τη δυνατότητα κοινής δράσης και συμπράξεων με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και άλλων δυνάμεων που αναφέρονται στο χώρο της κομμουνιστικής και της ευρύτερης Αριστεράς, στο βαθμό που μπορούν να προκύψουν συμφωνίες με ξεκαθαρισμένους στόχους, αιτήματα, και μορφές δράσης. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφορά τις λαθεμένες αντιλήψεις περί «συντονισμών» στους οποίους συνεχώς επιδίδονται και καλούν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τους οποίους προβάλλουν ως λύση και απάντηση στη συμβιβαστική πολιτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών και την απραξία των συνδικάτων. Έχουμε την πεποίθηση ότι πραγματικά μαζικά προσκλητήρια μπορούν να απευθύνουν τα συνδικάτα μέσα στα οποία συνεχίζουμε να παλεύουμε και όχι αθροίσματα οργανώσεων και παρατάξεων.

Οι δυνάμεις του Μ-Λ ΚΚΕ και της ΕΡΓΑΣ, με το μέτωπο της πάλης τους στραμμένο ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ, οφείλουν να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για την ανασυγκρότηση των μαζικών οργανώσεων του κινήματος, για την υποστήριξη αιτημάτων, μορφών πάλης και οργανωτικών δράσεων που μπορούν να εμπνέουν, ενώνουν και να κινητοποιούν στη δοσμένη χρονική στιγμή, προσανατολίζοντας σωστά τη σκέψη και τις συνειδήσεις των εργαζομένων, μακριά από ρεφορμιστικές συλλήψεις και αυταπάτες. Προσπάθειες που κατευθύνονται στην απόκρουση των αντιλαϊκών μέτρων, στην επανακατάκτηση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων, στην κατάργηση παλιών και νέων Μνημονίων, στο άνοιγμα του δρόμου για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού.

Ενάντια στην πολιτική της τρομοκρατίας,
στην περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων
και ελευθεριών και στη φασιστική δράση

39. Για το Μ-Λ ΚΚΕ το ζήτημα της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών αποτέλεσε και αποτελεί πρωταρχικό καθήκον. Απόψεις και θέσεις που υποτιμούν την ανάγκη της πάλης για αυτά τα ζητήματα με ανόητα προσχήματα για τις «νομοτέλειες του καπιταλισμού» και καταλήγουν σε συμπεράσματα του τύπου «μα έτσι κι αλλιώς όλους μας παρακολουθούν» είναι επιζήμιες και εξαιρετικά επικίνδυνες. Η πάλη ενάντια στην τρομοκρατία, τη φίμωση, τις διώξεις και την καταστολή, ο αγώνας για την υπεράσπιση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος, η σημασία της περιφρούρησης των ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων είναι ένα κρίσιμο ζήτημα της περιόδου.

Η αντιδραστική κυρίαρχη πολιτική, της τρομοκρατίας, του ποικιλώνυμου σκοταδισμού, της μισαλλοδοξίας και του εθνικισμού είναι αυτή που τροφοδοτεί τα κανάλια της ακροδεξιάς. Η πολιτική και δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής υπήρξε μια νίκη του κινήματος. Όμως δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη ότι το ζήτημα της απάντησης στην ακροδεξιά, τις φασιστικές οργανώσεις και τις φασιστικές ιδέες είναι υπόθεση του κράτους και των νόμων του. Οι εξελίξεις με την εμφάνιση και υπερψήφιση ακροδεξιών οργανώσεων το αποδεικνύουν. Το μέτωπο πάλης μας ενάντια στην ακροδεξιά και το φασισμό, ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας στις νέες συνθήκες αποτελεί καίριο πρόταγμα της δράσης μας.

Για την ειρηνική και σταθερή επίλυση
των ελληνοτουρκικών προβλημάτων
να ενισχύσουμε την κοινή πάλη των λαών
της Ελλάδας και της Τουρκίας ενάντια
στις πολιτικές των ιμπεριαλιστών
και των κυρίαρχων τάξεων

40. Με βασικά χαρακτηριστικά την εξασθένιση των ερεισμάτων του αμερικάνικου παράγοντα στην ευρύτερη περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου και της Μ. Ανατολής και την αντίστοιχη ισχυροποίηση της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής παρουσίας των ανταγωνιστών του, όπως της Ρωσίας, διανύουμε μια φάση όξυνσης των ανταγωνισμών και των πολέμων, μιας αδυσώπητης κούρσας για ενεργειακούς, οικονομικούς και εμπορικούς «δρόμους» και συμφωνίες, στο κάδρο των οποίων εξελίσσονται οι διενέξεις μεταξύ των κρατών της περιοχής και η δρομολόγηση της «επίλυσης» χρόνιων προβλημάτων και αντιπαραθέσεων όπως αυτά που έχουν να κάνουν με τις ΑΟΖ. Σε αυτό το κάδρο δρομολογούνται οι αντιθέσεις ανάμεσα στις κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, που με τα ειδικά τους χαρακτηριστικά και τις διαφορετικές δυνατότητες δρομολογούν την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Η Ελλάδα, οικονομικά ξεζουμισμένη από τις πολιτικές των Μνημονίων και της εξάρτησης και πολιτικά παραδομένη από την πολιτική μιας υποτελούς κυρίαρχης τάξης, παρουσιάζεται με μια πολιτική κατευνασμού απέναντι στις χρόνιες, αυξανόμενες τούρκικες διεκδικήσεις, με την όλο και πιο ξεδιάντροπη αναζήτηση προστασίας στους δυνάστες των ΗΠΑ και της ΕΕ. Η «προστασία» που αυτοί της παρέχουν δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αλυσόδεμα της χώρας στους νατοϊκούς σχεδιασμούς, που το επιβάλλουν με γιγαντιαία εξοπλιστικά προγράμματα, νέες βάσεις και συμφωνίες και που καταλήγει πάντα στην παρότρυνση για διευθέτηση των προβλημάτων με «αμοιβαίους» συμβιβασμούς.

Η Τουρκία από την άλλη, την τελευταία δεκαετία, παρά τις προσπάθειες αποσταθεροποίησής της (όπως το πραξικόπημα), αναδεικνύεται σε μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη που τα οικονομικά της μεγέθη, η γεωστρατηγική της θέση, οι στρατιωτικές της δυνατότητες, μα πάνω από όλα η πολιτική της τουρκικής μεγαλοαστικής τάξης όπως υλοποιείται από τον Ερντογάν, της εξασφαλίζουν τελείως διαφορετικές δυνατότητες και δυναμική. Χωρίς να επιτρέπει σε κανέναν να τη θεωρεί «δεδομένη», στο κάδρο της αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ελίσσεται ανάμεσα στον αμερικάνικο παράγοντα και στον πόλο που συγκροτείται γύρω από τους BRICS, διαπραγματεύεται σκληρά, κατοχυρώνει ρόλο, διεκδικεί δικαιώματα και απαιτεί επέκταση των ορίων και των σφαιρών επιρροής στην περιφέρειά της, στο πλαίσιο που τις επιτρέπουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί. Σε αυτή τη φάση, έχει εξελιχθεί σε μήλον της έριδος ανάμεσα στις δυνάμεις των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ρωσίας και είναι καθαρό ότι, λόγω της θέσης και του ρόλου της, κάθε μια από αυτές και πρώτα και κύρια οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να προσφέρουν ό,τι χρειαστεί για να τη δεσμεύσουν στην επιρροή τους. Με το σενάριο της δημιουργίας κουρδικού κράτους, που παραμένει ένα χαρτί πίεσης κύρια στα χέρια των ΗΠΑ, προς το παρόν να εξασθενεί, η μεγαλοαστική τάξη της Τουρκίας φαίνεται να λύνει εσωτερικά ζητήματα και να κερδίζει εδάφη και επιρροή στην περιοχή (Συρία, Ιράκ, Λιβύη κλπ) κρατώντας στην επικαιρότητα τα νεο-οθωμανικά αφηγήματα και την αμφισβήτηση της συνθήκης της Λοζάνης.

Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις πιστοποιούν την ισχυροποίηση της Τουρκίας σε όλα τα επίπεδα (συγκροτεί ακόμα και ισχυρή πολεμική βιομηχανία και σχεδιάζει πυρηνικούς σταθμούς) και κουρελιάζουν το αφήγημα της ΝΔ και των ελληνικών κυρίαρχων κύκλων, με βάση το οποίο επιχειρούν να παρουσιάσουν την Τουρκία ως «παρία της διεθνούς κοινότητας», ως μια υπανάπτυκτη χώρα που δεν τη θέλει κανείς και που είναι το «κακό παιδί» του ΝΑΤΟ και που για αυτό δεν έχει την εύνοια των ΗΠΑ και ΕΕ. Κάθε άλλο, η Τουρκία φαίνεται να κερδίζει διαρκώς θέσεις και οι μεγάλες δυνάμεις να της αναγνωρίζουν το ρόλο της περιφερειακής δύναμης. Ουσιαστικά η Τουρκία είναι αυτή που θέτει το περιεχόμενο των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, εδραιώνοντας και επεκτείνοντας διαρκώς αμφισβητήσεις των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο, έκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης και του εναέριου χώρου, θαλάσσια σύνορα, ελληνική κυριαρχία σε νησιά, αποστρατιωτικοποίηση νησιών Ανατολικού Αιγαίου, FIR, περιοχές ευθύνης για έρευνα και διάσωση, καθορισμό ΑΟΖ με τη Λιβύη).

Όσο ακολουθείται η πολιτική της υποτέλειας, του εθνικισμού και της εναπόθεσης της επίλυσης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι προοπτικές είναι αρνητικές και εξαιρετικά επικίνδυνες. Η ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ και ΕΕ, είτε με τη μορφή της επιδιαιτησίας είτε των «ίσων αποστάσεων», έχει σαν στόχο την υπόθαλψη των αντιθέσεων των δύο χωρών -με μόνο όριο την αποφυγή ενός ρήγματος στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ- έτσι ώστε να διατηρείται ο ιμπεριαλιστικός έλεγχος σε Ελλάδα και Τουρκία.

Η ειρηνική και σταθερή επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, η προώθηση της φιλίας και συνεργασίας των λαών της Ελλάδας και της Τουρκίας μπορεί να περάσει μόνο μέσα από το δρόμο του κοινού αγώνα τους, που στρέφεται ταυτόχρονα ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική και την πολιτική των κυρίαρχων τάξεων στις δύο χώρες.

Για τη σωστή πολιτική κατεύθυνση αυτού του αγώνα είναι αναγκαία η απόκρουση των παρεμβάσεων και αναμίξεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα ελληνοτουρκικά θέματα και της εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, καθώς και η πάλη ενάντια στις πολιτικές της εθνικής υποτέλειας και των εθνικισμών που ακολουθείται και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Θα πρέπει η καταγγελία του τούρκικου επεκτατισμού, που εκδηλώνεται με τις συνεχείς αμφισβητήσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, να συνοδεύεται με την καταδίκη κάθε παραβίασης των συνόρων των δύο χωρών, την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής κυριαρχίας μας από επιθετική ενέργεια της Τουρκίας και την εναντίωσή μας σε κάθε ενέργεια καταπάτησης της τουρκικής κυριαρχίας από πλευράς της Ελλάδας. Με αυτό το περιεχόμενο και την έκφραση της πιο πλατιάς αλληλεγγύης στους διωκόμενους τούρκους αγωνιστές, να υψώσουμε απέναντι στις πολιτικές του ιμπεριαλισμού και των κυρίαρχων τάξεων, και στις δύο μεριές του Αιγαίου, τον πραγματικό διεθνισμό της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.

Προσηλωμένοι στον αγώνα
για Κύπρο ενιαία και ανεξάρτητη

41. Στο πλαίσιο των ίδιων ανταγωνισμών και των «ελληνοτουρκικών διαφορών» και ως αποτέλεσμα των ακραία υποτελών πολιτικών σε Ελλάδα και Κύπρο, η τελευταία βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ σε οριστική διχοτομική «λύση». Κάτω από την κηδεμονία και τη σταθερή παρότρυνση των ΗΠΑ και ΕΕ, η κυπριακή, όπως και η ελληνική, κυβέρνηση μπαίνει στις συζητήσεις για τη διχοτόμηση, με λογική μικροπαζαριού και με αποδοχή της βάσης του διχοτομικού σχεδίου. Οι διαπραγματεύσεις της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης κινούνται στην πάγια κατεύθυνση που εξαρτά την αντιμετώπιση του Κυπριακού προβλήματος από τη στήριξη που θα έχουν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, κι ας είναι αυτές που το δημιούργησαν και το διαιωνίζουν. Αυτή η πολιτική, που προκρίνεται ως «αντίβαρο» στις τουρκικές πιέσεις, υλοποιείται και με την παράδοση της εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων της κυπριακής ΑΟΖ σε πανίσχυρα μονοπώλια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και με την τυχοδιωκτική συνεργασία της Κύπρου με το Ισραήλ και την Αίγυπτο.

Η λύση για το Κυπριακό ζήτημα μπορεί να ιδωθεί στην αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό και τις πολιτικές της εξάρτησης, στον αγώνα για την αποχώρηση όλων των κατοχικών στρατευμάτων, των ξένων βάσεων και την παύση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στο νησί. Για τη διάλυση του ψευδοκράτους και την επιστροφή των προσφύγων, για την κατάργηση του καθεστώτος των εγγυητριών δυνάμεων, για την οριστική αποτροπή κάθε διχοτομικής λύσης.

Τελικά, το πραγματικό ζήτημα για τον κυπριακό λαό (Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους) είναι να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, ενάντια στις δυνάμεις της ολιγαρχίας και του εθνικισμού, ενάντια στην πολιτική των εκπροσώπων της συνθηκολόγησης, ανατρέποντας τη λογική της αποδοχής των τετελεσμένων, αναπτύσσοντας τον αγώνα του για την απελευθέρωση από την τουρκική κατοχή, για την ανατροπή της κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας ολιγαρχίας, για μια Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, ενιαία και κυρίαρχη, χωρίς ξένους στρατούς και εγγυήτριες δυνάμεις.

Επιτακτική η ανάγκη οικοδόμησης
του αντιιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού
κινήματος και του αγώνα
για εθνική ανεξαρτησία

42. Με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να έχουν μπει ανεπίστροφα σε φάση αναδιατάξεων της ισχύος τους και των σφαιρών επιρροής τους, με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να οξύνονται διαρκώς και να τροφοδοτούν συρράξεις και πολεμικά μέτωπα, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο αποτελεί ύψιστο καθήκον. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη και η διεθνιστική αλληλεγγύη διαλεκτικά πλεγμένες πρέπει να αποτελέσουν πυξίδα των λαών μπροστά στις νέες πολύ επικίνδυνες εξελίξεις.

Η ΝΔ από το 2019 έχει ενισχύσει, σε πρωτοφανή μεταπολιτευτικά βαθμό, τις σχέσεις εξάρτησης και υποταγής της Ελλάδας στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Έχοντας αναλάβει τη διακυβέρνηση μετά το ΣΥΡΙΖΑ, βρήκε την άλλοτε συνυφασμένη με την ξενοδουλεία πολιτική των βάσεων, των εξοπλισμών και της υπηρέτησης των νατοϊκών συμφερόντων, εξωραϊσμένη από μια υποτιθέμενη «Αριστερά». Είναι βέβαιο ότι το ξέπλυμα που επιχείρησε ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και της ΕΕ, οι στρατιωτικές συμφωνίες και αυτές για επέκταση των αμερικάνικων βάσεων που έγιναν επί ημερών του, τα Μνημόνια και όλη η πολιτική που υπηρέτησε, αθώωναν κάθε στιγμή τον αιματοβαμμένο δυτικό ιμπεριαλισμό και λειτούργησαν αφοπλιστικά για ένα μεγάλο κομμάτι του προοδευτικού κόσμου.

Αξιοποιώντας αυτή τη συνθήκη, η ΝΔ, η ιστορική ναυαρχίδα της πολιτικής της εξάρτησης, της υποτέλειας και του δόγματος «ανήκομεν εις την Δύσιν», βρήκε το έδαφος για να μετατρέψει μέσα σε μια πενταετία τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικάνικο στρατόπεδο και βρέθηκε να πανηγυρίζει για τους -άλλοτε απονομιμοποιημένους στην κοινή γνώμη- νατοϊκούς εξοπλισμούς. Πραγματοποιώντας μια άνευ προηγουμένου εξοπλιστική κούρσα, διαμορφώνει σε συνθήκες ευρείας οικονομικής ένδειας του λαού σχεδόν «πολεμικούς προϋπολογισμούς», αρπάζοντας δεκάδες δισ. δολάρια ετησίως για να τα αποδίδει στις πολεμικές βιομηχανίες των ΗΠΑ, της ΕΕ και του Ισραήλ. Την ίδια στιγμή με αλλεπάλληλες στρατιωτικές συμφωνίες, με αλλαγές στα δόγματα και την αποστολή των ενόπλων δυνάμεων και των μονάδων τους, εναρμονίζουν πλήρως τον ελληνικό στρατό και την πολιτική της χώρας με τις πολεμικές ανάγκες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της Γαλλίας, για την εξυπηρέτηση πάντα των εγκληματικών συμφερόντων τους. Ήδη το Αιγαίο -με πρόσχημα το Προσφυγικό- έχει μετατραπεί σε νατοϊκή θάλασσα, ενώ «κυβερνητικές πρωτοβουλίες» και άξονες (Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ κλπ) στηρίζουν και προωθούν τα σχέδια του αμερικάνικου και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια.

Το προσφυγικό ζήτημα είναι μια ανοιχτή πληγή, μια τεράστια ανθρώπινη τραγωδία που προκαλείται και τροφοδοτείται από την ιμπεριαλιστική πολιτική πρώτα και κύρια των ΗΠΑ και των δυνάμεων της Ευρώπης. Η κυβέρνηση ΝΔ με τις οδηγίες της ΕΕ, απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, υψώνει φράκτες και φτιάχνει στρατόπεδα με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, πνίγει κάθε διαμαρτυρία στην καταστολή, αρνείται να δώσει άσυλο, προχωρεί σε αναγκαστικές μαζικές απελάσεις και επαναπροωθήσεις. Επαναπροωθήσεις που οδηγούν σε πνιγμό χιλιάδες αθώους, βασανισμένους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, με κορυφαία στιγμή αυτής της βαραβαρότητας το «ναυάγιο» της Πύλου. Πρόκειται για μια πολιτική που με τη ρητορική και τις πρακτικές της μετατρέπει τα θύματα σε θύτες, καλλιεργεί το ρατσιστικό μίσος και τροφοδοτεί σταθερά την ακροδεξιά.

Ενάντια στους πολέμους, τις επεμβάσεις, τη ληστρική οικονομική εκμετάλλευση, τις καταστροφές ολόκληρων χωρών και περιοχών, τη στυγνή καταπίεση λαών και εθνών, είναι ανάγκη να αναπτυχθεί ο πιο πλατύς αντιιμπεριαλιστικός αγώνας. Στις νέες επικίνδυνες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τους λαούς του κόσμου, η ανάπτυξη ενός αντιπολεμικού-αντιιμπεριαλιστικού κινήματος που θα εκπληρώσει αυτόν το στόχο και θα σταθεί αλληλέγγυο στους πρόσφυγες και μετανάστες και σε όλα τα θύματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής προβάλλει σαν βασικό καθήκον.

43. Για την περίπτωση της Ελλάδας, η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι συνυφασμένη με την πάλη για εθνική ανεξαρτησία. Στη χώρα μας δεν νοείται πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, χωρίς τα μεγάλα αιτήματα του αγώνα ενάντια στην πολιτική της εξάρτησης και της υποτέλειας. Ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί η κυβέρνηση ΝΔ -με τη στήριξη όλων των αποχρώσεων των αστικών κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΕΛ. ΛΥΣΗ, ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΣΠΑΡΤΙΑΤΕΣ, ΝΙΚΗ-, η οποία εκτός από εξοπλισμούς και κάθε είδους στρατιωτικές συμφωνίες δίνει «γη και ύδωρ» στους ιμπεριαλιστές, ευθυγραμμίζεται με τους ενεργειακούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και ΕΕ, εκχωρεί με κάθε τρόπο τον τόπο στα ξένα συμφέροντα, υποτάσσει το λαό στις ανάγκες των οικονομικών και πολιτικών στόχων του δυτικού ιμπεριαλισμού. Οι βαριές συνέπειες και οι εξελίξεις που προδιαγράφονται κάτω από αυτή την πολιτική δείχνουν την κρίσιμη και αποφασιστική σημασία που έχει για τη ζωή του ελληνικού λαού και την πορεία του τόπου ο αγώνας για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας.

Αποδεικνύουν καθημερινά ότι για τον ελληνικό λαό η πάλη για εθνική ανεξαρτησία ταυτίζεται και αποτελεί βασική προϋπόθεση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Ο αγώνας αυτός υπηρετείται πραγματικά μέσα από την προώθηση των λαϊκών αιτημάτων για την κατάργηση των εκατοντάδων μνημονιακών νόμων και κάθε υποδουλωτικής συμφωνίας και σύμβασης, για την έξοδο της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, την απομάκρυνση των αμερικανικών και νατοϊκών βάσεων και των ξένων πολεμικών στόλων, για την επιστροφή και τη μη αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού και μονάδων εκτός της ελληνικής επικράτειας, για την ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. O ευρύτερος προσανατολισμός της λαϊκής πάλης πρέπει να στρέφεται και να κατευθύνεται στην ανατροπή της διπλής κυριαρχίας του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης, για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή ριζικών κοινωνικών μετασχηματισμών στη ζωή του τόπου, μέσα από την ανατροπή των κυρίαρχων εκμεταλλευτριών τάξεων και την επαναστατική άνοδο στην πολιτική εξουσία της εργατικής τάξης και των κοινωνικών συμμάχων της, που θα ανοίξει το δρόμο σε μια Ειρηνική, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη και Σοσιαλιστική Ελλάδα.

Αυτόν τον αναγκαίο σήμερα αγώνα για την εθνική ανεξαρτησία οφείλουμε να τον προωθήσουμε συνεχίζοντας την κριτική και την αντιπαράθεση στις θέσεις δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και τον απεμπολούν, τον υποτιμούν και τον αποστρέφονται και, μάλιστα, σε μια περίοδο όπου τα Μνημόνια, οι κάθε είδους παρεμβάσεις, η ασφυκτική πρόσδεση της χώρας στη Δύση και το ΝΑΤΟ, αναδεικνύουν με τον πιο έντονο και καθαρό τρόπο την ξενοκρατία που καταδυναστεύει τη χώρα. Στις θέσεις του ΚΚΕ και του ΝΑΡ που προβάλλουν τις θεωρίες περί «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας». Θεωρίες και θέσεις που, στην πραγματικότητα, εξωραΐζουν μια ιστορικά ξενόδουλη και υποτελή μεγαλοαστική τάξη και το σύστημά της, συγκαλύπτουν και αφήνουν στο απυρόβλητο την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία του ιμπεριαλισμού, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους αντιδραστικούς εθνικιστές και πατριδέμπορους να καπηλεύονται τα μεγάλα αιτήματα της Αριστεράς, και όλα αυτά στο όνομα ενός κούφιου αντικαπιταλισμού τροτσκιστικής έμπνευσης και κοπής. Στην πραγματικότητα, η αντιιμπεριαλιστική πάλη αυτών των δυνάμεων, η οποία δεν θέτει στο επίκεντρο το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, είναι κούφια, και το μόνο που προσφέρει είναι συγχύσεις για τα ζητήματα του ιμπεριαλισμού και του πολέμου.

ΣΤ. 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΟΥ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

44. Η δημιουργία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος αποτελεί την αναγκαία ιστορικά απάντηση των κομμουνιστών διεθνώς στις συνθήκες της ρεβιζιονιστικής ανατροπής και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Εμβληματικό ορόσημο της αντεπαναστατικής στροφής σε παγκόσμιο επίπεδο υπήρξε το 20ό Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ) τον Φεβρουάριο του 1956. Στη χώρα μας, αντίστοιχη στροφή πραγματοποιήθηκε με την περιβόητη 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ, το Μάρτη του ίδιου έτους.

Με εφαλτήριο το 20ο Συνέδριο και σημαία της τον αντισταλινισμό, η ηγεσία της ΕΣΣΔ επιδίωξε να επιβάλει τη ρεβιζιονιστική γραμμή στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, εξαπολύοντας επιθέσεις στα κόμματα που υπεράσπιζαν την επαναστατική γραμμή, προχωρώντας σε ωμές επεμβάσεις σε μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα, όπως και στο δικό μας, και τελικά διέσπασε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Η αντίσταση στην κλιμακούμενη επίθεση των ρεβιζιονιστικών δυνάμεων εξελίχθηκε στα πρώτα χρόνια μετά το 1956 μέσα από μια εσωτερική αντιπαράθεση στα κομμουνιστικά κόμματα και στις διεθνείς συσκέψεις εκείνης της περιόδου, για να μετασχηματιστεί το 1962-1963 σε μια μεγάλη πολεμική ενάντια στη γενική γραμμή του σύγχρονου αναθεωρητισμού. Επικεφαλής αυτού του θυελλώδη αγώνα τέθηκε το ΚΚ Κίνας με ηγέτη τον Μάο Τσετούνγκ, ενώ ιδιαίτερη συμβολή είχε και το ΚΕ Αλβανίας με ηγέτη τον Ε. Χότζα.

Στο επίκεντρο της μεγάλης πολεμικής βρέθηκαν όλα τα ιδεολογικά, πολιτικά και θεωρητικά ζητήματα, όπως είναι ο χαρακτήρας και οι αντιθέσεις του παγκόσμιου καπιταλιστικού και ιμπεριαλιστικού συστήματος, τα ζητήματα του πολέμου, της ειρήνης και της ειρηνικής συνύπαρξης του σοσιαλιστικού με το καπιταλιστικό στρατόπεδο, η ταξική πάλη και το επαναστατικό πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, η διατήρηση ή όχι της δικτατορίας του προλεταριάτου και της ταξικής πάλης στο σοσιαλισμό, ο χαρακτήρας του κομμουνιστικού κόμματος και ο ρόλος του στον επαναστατικό αγώνα της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων λαών και εθνών, ο ρόλος του εθνικοαπελευθερωτικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην εποχή μας.

Όπως παγκόσμια είναι η επίθεση του ρεβιζιονισμού που εξαπολύεται τη δεκαετία του ’50 σε βάρος -όχι μόνο της ΕΣΣΔ, αλλά- όλων των σοσιαλιστικών χωρών και κομμουνιστικών κινημάτων της υφηλίου, παγκόσμιες είναι και οι αντιδράσεις στο καταστροφικό ιστορικό πισωγύρισμα. Αντιστάσεις γεννιούνται αυθόρμητα σε όλον τον κόσμο, αλλά και στη χώρα μας. Στην Ελλάδα, οι πιο σημαντικοί αγώνες άρνησης, καταδίκης και απόκρουσης της γραμμής της «6ης Ολομέλειας» εκδηλώθηκαν στο στρατόπεδο πολιτικών εξόριστων στον Άη Στράτη αμέσως μετά το 1956.

Φέτος τον Ιούνιο συμπληρώνονται 60 χρόνια από τη γέννηση του πρώτου οργανωμένου πολιτικού πυρήνα μαρξιστών-λενινιστών στην Ελλάδα.

Συγκροτήθηκε τον Ιούνιο του 1964, με πρωτοβουλία του πρωτεργάτη της ίδρυσης του μ-λ κινήματος Ισαάκ Ιορδανίδη, καθώς και του Γιάννη Χοτζέα, και έπειτα από σύσκεψη στην Αθήνα μιας μικρής ομάδας κομμουνιστών, κύρια πρώην εξόριστων του Άη Στράτη. Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους εκδίδεται το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Αναγέννηση» και εγκαινιάζεται η δημόσια εμφάνιση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος στη χώρα μας. Το δρόμο είχαν στρώσει ήδη από τις αρχές του 1963 οι «Ιστορικές Εκδόσεις», οι οποίες με την έκδοση έργων του Μάο Τσετούνγκ και ντοκουμέντων αντιρεβιζιονιστικής πολεμικής του ΚΚ Κίνας έθεταν τις βάσεις για μια προκαταρκτική συσπείρωση κομμουνιστών γύρω από ένα κέντρο.

Παράλληλα, οι κομμουνιστές μαχητές του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ στις ανατολικές χώρες, που ξεκίνησαν ιδεολογικό αγώνα ενάντια στο ρεβιζιονισμό και δέχτηκαν κάθε είδους επιθέσεις και διώξεις από τις κρατικές αρχές των ανατολικών χωρών και τη διορισμένη ηγεσία του ΚΚΕ, θα προωθήσουν το έργο της οργανωτικής συνένωσης των προσπαθειών τους. Οι σύντροφοι Πολύδωρος Δανιηλίδης και Γαβρήλος Παπαδόπουλος, που βρίσκονταν στη Ρουμανία, μαζί με άλλους κομμουνιστές πολιτικούς πρόσφυγες, στην Ουγγαρία, στην Τσεχοσλοβακία, στην Πολωνία, καθώς και στην Τασκένδη, πήραν την πρωτοβουλία της ανοιχτής αντιπαράθεσης με τη ρεβιζιονιστική πολιτική του ΚΚΕ και δημιούργησαν τη Μαρξιστική-Λενινιστική Οργάνωση (ΜΛΟ) των πολιτικών προσφύγων από την Ελλάδα στις ανατολικές χώρες. Θα εκδώσουν στη συνέχεια το περιοδικό «Επαναστάτης».

Στην πραγματικότητα οι μαρξιστές-λενινιστές είναι ευθεία συνέχεια του επαναστατικού ΚΚΕ το οποίο διέλυσαν και εκφύλισαν οι ρεβιζιονιστές.

Το γνώρισμα των μαρξιστών-λενινιστών είναι ότι δεν χάνουν την καθαρή ματιά τους και το ταξικό τους κριτήριο και αντιστέκονται. Δεν παρασύρονται από το αντισοσιαλιστικό ρεύμα, αλλά κρατούν τα λάβαρα του κομμουνισμού ψηλά και διατηρούν την επαναστατική ψυχή τους, μέσα στους δύσκολους καιρούς της ασφυκτικής πίεσης των κηρυγμάτων του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν γλυκαίνονται και δεν επαναπαύονται από τα όμορφα νέα σχήματα των συμβιβασμένων αναθεωρητών ή των συγκαλυμμένων, γνήσιων αντεπαναστατών, είτε για τη δυνατότητα δήθεν «ειρηνικού περάσματος στον σοσιαλισμό», είτε για την «ειρηνική συνύπαρξη» χρουστσωφικού τύπου του καπιταλιστικού με το σοσιαλιστικό σύστημα, είτε για το «παλλαϊκό κράτος» ή το «κόμμα όλου του λαού». Δεν σταυρώνουν τα χέρια περιμένοντας την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων ή κάποιο άλλο δρόμο αυτόματης μεταφοράς της κοινωνίας στο σοσιαλισμό. Δεν προσπερνούν και δεν διαγράφουν, αλλά υπερασπίζονται τις αγωνιστικές παραδόσεις του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος, προσπαθώντας να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για νέους μαζικούς αγώνες.

60 χρόνια πάλης
του Μαρξιστικού-Λενινιστικού κινήματος,
στην υπηρεσία του λαού για την
ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος

45. Τιμώντας τη συμπλήρωση 60 ετών μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος στη χώρα μας, δεν φτιάχνουμε ένα μαυσωλείο, ούτε έναν επικήδειο. Αναφερόμαστε στις ιστορικές συνθήκες γέννησης και στην πορεία του κινήματος στο παρελθόν, μόνο και μόνο με πρόθεση να μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον του.

Απέναντι στις ποικίλες αντικομμουνιστικές επιθέσεις και τις κάθε λογής ρεβιζιονιστικές αναθεωρήσεις τού μαρξισμού-λενινισμού μνημονεύουμε και υπερασπίζουμε την τεράστια θεωρητική και πρακτική κληρονομιά των Μαρξ-Ένγκελς-Λένιν-Στάλιν και το μεγάλο έργο και τη συνεισφορά του Μάο στη θεωρία και στην πράξη του μαρξισμού-λενινισμού, για να μιλήσουμε για την ανάγκη της διαρκούς κινητοποίησης των λαϊκών μαζών, της ακατάπαυστης πνευματικής και αγωνιστικής επαγρύπνησης για την αποτροπή της αντεπαναστατικής στροφής.

Θυμόμαστε την ιστορικής σημασίας συμβολή της Μεγάλης Προλεταριακής Πολιτιστικής Επανάστασης (ΜΠΠΕ) στην Κίνα, για να μιλήσουμε για την αδήριτη ανάγκη συνέχισης της επανάστασης στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Γυρίζουμε πίσω στη δική μας 6η Ολομέλεια και διαπιστώνουμε πως μολονότι μέσα στο ΚΚΕ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1940, εκφράζονταν συμβιβαστικές και ηττοπαθείς αντιλήψεις και ο ρεβιζιονισμός είχε ρίζες στο κόμμα, τελικά, μόνο με την ξένη επέμβαση μπόρεσε να επιβληθεί στο ΚΚΕ η αντεπαναστατική γραμμή. Το μεγάλο δυστύχημα βέβαια είναι ότι, έκτοτε, το ΚΚΕ δεν βγήκε από τη γραμμή αυτή. Βαθμιαία ξεριζώθηκε η επαναστατική ψυχή του και μετατράπηκε σε ένα ακόμη ρεφορμιστικό κόμμα. Η ηγεσία του εγκατέλειψε τους θεμελιώδεις επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος, αρνήθηκε τον επαναστατικό δρόμο της κοινωνικής αλλαγής, έκανε σημαία του το «ειρηνικό – κοινοβουλευτικό πέρασμα» και πρόβαλε τον ρεφορμιστικό δρόμο των βαθμιαίων διαρθρωτικών αλλαγών και επί μέρους βελτιώσεων του συστήματος της εξάρτησης και υποτέλειας. Έφτασε στην ουσιαστική άρνηση του αντινατοϊκού και αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, εγκατέλειψε την πάλη, ακόμη και τα συνθήματα, για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας και εν τέλει μετατράπηκε σε εξάρτημα και συμπλήρωμα της πολιτικής της μεγαλοαστικής τάξης.

Παρά το γεγονός ότι το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να αποκτήσει εκείνες τις διαστάσεις που θα του επέτρεπαν να γίνει βασικός μοχλός πολιτικών εξελίξεων, ωστόσο αφήνει καθαρή την αγωνιστική συμβολή και σφραγίδα του σε όλη την 60χρονη πορεία του, αποτυπωμένη με ενάργεια σε κορυφαίες στιγμές της νεότερης ιστορίας του τόπου. Με την αφορμή της συμπλήρωσης, τη χρονιά που πέρασε, μισού αιώνα από τα γεγονότα του Νοέμβρη του ’73, θυμόμαστε πόσο σημαντικός, ιστορικός σταθμός στάθηκε το Πολυτεχνείο για τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις στη χώρα.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου προώθησε στην ημερήσια διάταξη τα μεγάλα αιτήματα για την απαλλαγή της Ελλάδας από την αμερικανονατοϊκή υποδούλωση και το γκρέμισμα της στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας και έδειξε το μοναδικό δρόμο για την πραγματοποίηση αυτών των αιτημάτων, που ήταν η ενεργητική συνένωση του φοιτητικού κινήματος με το αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, η επαναστατική συσπείρωση και πάλη των πλατιών λαϊκών μαζών με επικεφαλής την εργατική τάξη. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων του Νοέμβρη, αντιπαρατέθηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος δυο βασικά αντίθετες πολιτικές γραμμές και κατευθύνσεις. Η ρεβιζιονιστική κατεύθυνση ήταν η φυγόμαχη γραμμή άρνησης της κατάληψης του Πολυτεχνείου, η γραμμή που επεδίωκε με κάθε τρόπο να περιορίσει και να υπονομεύσει το αντιφασιστικό, αντιαμερικάνικο και αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της εξέγερσης και τις αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών. Η δεύτερη, που υποστηρίχθηκε από τους μαρξιστές-λενινιστές και άλλους συνεπείς αγωνιστές, ήταν μια σωστή αγωνιστική αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική γραμμή που ανταποκρινόταν στο επίπεδο των αγωνιστικών διαθέσεων του λαού και της νεολαίας και η οποία κυριάρχησε και έβαλε τη σφραγίδα της στον επαναστατικό ξεσηκωμό του Νοέμβρη. Αν στις σημερινές κινητοποιήσεις μας, φωνάζουμε, και πολύ σωστά, το σύνθημα «ΕΑΜ – Ελλάς – Πολυτεχνείο» είναι ακριβώς διότι η γραμμή που επικράτησε, και η οποία έστρωσε το δρόμο και για τις πλατιές δημοκρατικές κατακτήσεις της μεταπολίτευσης, υπήρξε γνήσια συνέχεια των μεγάλων αγώνων του κομμουνιστικού και λαϊκού κινήματος.

Δημιουργημένη μέσα στα δύσκολα χρόνια της 7ετίας, η Οργάνωση των Μαρξιστών Λενινιστών Ελλάδας (ΟΜΛΕ) πέρασε στη νομιμότητα μετά την πτώση της δικτατορίας και έκανε σημαντικά βήματα ανάπτυξης. Επανεκδόθηκε ο εβδομαδιαίος «Λαϊκός Δρόμος», επανεμφανίστηκε η ΠΠΣΠ στις φοιτητικές σχολές, συγκροτήθηκε η Προοδευτική Μαθητική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΜΣΠ) στο μαθητικό κίνημα, ενώ δημιουργήθηκε η Προοδευτική Εργατική Συνδικαλιστική Παράταξη (ΠΕΣΠ). Η δουλειά της ΟΜΛΕ και των παρατάξεων που συγκροτήθηκαν με πρωτοβουλία της αναπτύχθηκε σημαντικά, για να οδηγήσει στα χρόνια 1975-1976 στον υψηλότερο, ως τότε, βαθμό την ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική επιρροή του μ-λ κινήματος. Για πρώτη φορά, από το 1964, η ΟΜΛΕ είχε τη δυνατότητα να συμμετέχει με μαζικούς όρους όχι μόνο στο φοιτητικό κίνημα αλλά και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, συσπειρώνοντας χιλιάδες αγωνιστές κάτω από τα πανό της στις μεγάλες δημοκρατικές, αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις εκείνης της περιόδου. Αυτή είναι ακριβώς η κατεύθυνση την οποία θέλουμε να υπηρετούμε σήμερα.

Δυστυχώς η πορεία αυτή ανακόπηκε, όταν το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της χώρας μπήκε σε μια πορεία διαδοχικών διασπάσεων και κατακερματισμού των δυνάμεών του. Το Νοέμβριο του 1976, έπειτα από τη διάσπαση της ΟΜΛΕ, δημιουργούνται το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ(μ-λ).

Στο 6ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ, με αφορμή την πενηντάχρονη αγωνιστική πορεία του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος της Ελλάδας έγινε μια ανασκόπηση της ιστορικής πορείας του και εκτέθηκαν ορισμένα βασικά συμπεράσματα και διδάγματα από την πολυκύμαντη διαδρομή του.

Για την ενότητα
των Μαρξιστών-Λενινιστών
και την αναδημιουργία ενός πραγματικού
κόμματος της εργατικής τάξης

46. Το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της χώρας μας, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισε και τις σκληρές δοκιμασίες του ταξικού και πολιτικού αγώνα, τις διώξεις, τις φυλακές και τις εξορίες, παρά τις αποτυχίες και τα σοβαρά λάθη των διασπάσεων που προξένησαν μεγάλη εξασθένιση των δυνάμεών του, ποτέ δεν έχασε τον επαναστατικό του χαρακτήρα και προσανατολισμό, την αγωνιστική διάθεση και πίστη των δυνάμεων που το συγκροτούν να συνεισφέρουν στην υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού μας, στο μεγάλο στόχο της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.

Αυτονόητα για το Μ-Λ ΚΚΕ, η συνεπής αριστερή πολιτική μπορεί να υπηρετηθεί με όρους σταθερότητας και ανάπτυξης της οργάνωσής μας. Προσβλέπουμε στη συσπείρωση και στην ενότητα όλων των μαρξιστικών-λενινιστικών δυνάμεων, οργανωμένων είτε ανένταχτων, όλων των πραγματικών κομμουνιστών, μέσα από ουσιαστικό διάλογο για το φώτισμα των προβλημάτων, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις και εξασφαλίζοντας την αυτοδύναμη καθημερινή τοποθέτηση και παρέμβασή μας στα μικρά και μεγαλύτερα προβλήματα του λαού και του τόπου.

Συμπληρώνοντας 60 χρόνια αδιάκοπης πάλης και προσφοράς, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα στη χώρα μας έθεσε σαν βασικό στόχο του την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος, την αναδημιουργία ενός αυθεντικού κομμουνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης. Ο στόχος αυτός, παρά τις σημαντικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες σε διεθνές και εσωτερικό επίπεδο, εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα κεντρικό καθήκον για την υπόθεση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος.

Όλη η εμπειρία των τελευταίων εξήντα χρόνων έδειξε πως πρόκειται για ένα μεγάλο και δύσκολο καθήκον και θα απαιτηθούν σκληροί, επίπονοι και πολύχρονοι αγώνες έτσι ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες, ιδεολογικές, πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις για να ενωθεί η βασική μάζα των κομμουνιστών, όπου κι αν βρίσκονται, στα πλαίσια ενός κόμματος, πάνω στις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, ένα κόμμα ικανό να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους λαϊκούς αγώνες και να προετοιμάσει σε μια πορεία τις λαϊκές μάζες για τις μεγάλες και αποφασιστικές αναμετρήσεις με τον ιμπεριαλισμό και τη ντόπια μεγαλοαστική τάξη.

Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να διανύσει το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα, σταθερά και αταλάντευτα, για να α­νταποκριθεί στους μεγάλους επαναστατικούς σκοπούς του κομμουνιστικού κινήματος.