Έχουν περάσει τρία χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας μέχρι σήμερα. Σε αυτά τα τρία χρόνια ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε. Η ελληνική κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με δύο lock down, εγκλεισμό, όργιο αστυνομοκρατίας και καταστολής, πρόστιμα, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, συναθροίσεων και διαδηλώσεων. Επιβλήθηκε ο όρος της «άσκοπης μετακίνησης» και οι 6 λόγοι για τους οποίους μπορούσες να βγεις από το σπίτι σου.
Οι γειτονιές γέμισαν ένστολους, οι οποίοι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορούσαν να ελέγξουν κατά πόσο είσαι ανεύθυνος ή υπεύθυνος πολίτης, να ρίξουν πρόστιμα από 150 έως 300 ευρώ και ενίοτε να ρίξουν και ξύλο. Επιβλήθηκε η απαγόρευση της μουσικής σε χώρους εστίασης. Επιβλήθηκε η απαγόρευση μετακίνησης από νόμο σε νομό, από πόλη σε πόλη ακόμα και από περιοχή σε περιοχή. Επιβλήθηκε ο υποχρεωτικός εμβολιασμός με αποτέλεσμα χιλιάδες άνθρωποι να χάσουν τη δουλειά τους. Πρώτα και κύρια 7.500 υγειονομικοί του ΕΣΥ οι οποίοι στιγματίστηκαν κοινωνικά, απαξιώθηκαν επιστημονικά, αποκλείστηκαν από το δικαίωμα στην εργασία και καταδικάστηκαν για πάνω από έναν χρόνο στην πείνα. Χιλιάδες ανεμβολίαστοι αναγκάστηκαν να βάλουν βαθιά το χέρι στη τσέπη για να πληρώνουν τεστ προκειμένου να εργάζονται, αποκλείστηκαν από μία σειρά δραστηριότητες και τομείς της ψυχαγωγίας και μετατράπηκαν σε αποδιοπομπαίο τράγο της πανδημίας. Όλα αυτά επιβλήθηκαν στο όνομα της προστασίας της δημόσιας υγείας.
Στην αρχή της πανδημίας και κάτω από την κοινωνική πίεση, ακόμα και κυβερνητικοί εκπρόσωποι έβγαιναν στα τηλεοπτικά πάνελ να παραδεχτούν μετανοημένοι την αναγκαιότητα ενός ισχυρού δημόσιου συστήματος υγείας, που αναδείχτηκε στο ξέσπασμα της πανδημίας. Τελικά, αυτή η συζήτηση ήρθε για να ρίξει στάχτη στα μάτια ενός κόσμου που περίμενε ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έπαιρνε, αν όχι τα αναγκαία, έστω κάποια μέτρα ενίσχυσης του ΕΣΥ.
Σε αυτά τα τρία χρόνια η κυβέρνηση όχι απλά δεν πήρε ούτε ένα ουσιαστικό μέτρο ενίσχυσης του (ήδη μισοδιαλυμένου από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις) ΕΣΥ, αλλά αντιθέτως προχώρησε στην υποχρηματοδότησή του. Νομοθέτησε δεκάδες αντιλαϊκούς νόμους για τα εργασιακά, για τα πανεπιστήμια, για την αξιολόγηση στα σχολεία, για το περιβάλλον, για τη δημόσια περιουσία, για την τέχνη και τον πολιτισμό. Αποζημίωσε και χρηματοδότησε εφοπλιστές και κατασκευαστικές εταιρείες για διαφυγόντα κέρδη κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ενίσχυσε τις ιδιωτικές κλινικές με αποζημιώσεις για νοσηλείες covid ενώ τους πριμοδότησε με την τεράστια πίτα των rapid και μοριακών τεστ. Μπούκωσε τα κανάλια με πολλά εκατομμύρια για να αναπαράγουν τη μονότονη θλιβερή κυβερνητική προπαγάνδα. Την ίδια στιγμή που ο υπουργός υγείας Θ. Πλεύρης έβγαζε σε αναστολή χιλιάδες «επικίνδυνους για τη δημόσια υγεία» όπως έλεγε, υγειονομικούς, την ίδια στιγμή σχεδίαζε την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων στον χώρο του ΕΣΥ, τη συγχώνευση και το κλείσιμο δεκάδων περιφερειακών νοσοκομείων, τη μετατροπή των ασθενών του ΕΣΥ σε πελατεία για ιδιώτες γιατρούς, τη μερική απασχόληση, τον εξαναγκασμό γιατρών σε παραίτηση ή ιδιώτευση, τη χρηματοδότηση νοσοκομείων από φαρμακευτικές ή άλλες ιδιωτικές εταιρείες κλπ.
Με αφήγημα την ατομική ευθύνη καλλιεργήθηκε από τους κυβερνώντες ένας ακραίος κοινωνικός κανιβαλισμός, η κοινωνία διχάστηκε σε «υπεύθυνους» και «ανεύθυνους», εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους με στόχο την υπονόμευση των αντιστάσεων και των ενιαίων συλλογικών αγώνων ενάντια στην εγκληματική αντιλαϊκή πολιτική, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη εφαρμόζει από την πρώτη μέρα διακυβέρνησής της.
Τρία χρόνια μετά η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι καμία «ατομική ευθύνη» δεν μπορεί να σώσει το λαό από την εγκληματική πολιτική που εφαρμόζεται στον τομέα της δημόσιας υγείας.
Χιλιάδες νεκροί από covid και άλλες νόσους, λόγω έλλειψης ΜΕΘ. Υποστελεχωμένα νοσοκομεία με τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και εξοπλισμό. Υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ πάνω από 1,5 δισ. ευρώ. Τεράστιοι φραγμοί στην πρόσβαση του λαού στη δημόσια δωρεάν υγεία. Πλήρης απαξίωση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Εκατοντάδες παραιτήσεις γιατρών λόγω εξοντωτικών συνθηκών εργασίας, με κίνδυνο την υγεία αφενός τη δικιά τους αφετέρου των ασθενών. Ενίσχυση της ιδιωτικής υγείας, πάνω στα ερείπια των δημόσιων νοσοκομείων. Μεγάλες ελλείψεις σε βασικά και αναγκαία φάρμακα. Αυτά είναι τα τραγικά αποτελέσματα της πολιτικής της ΝΔ στον τομέα της υγείας, όχι λόγω κακής διαχείρισης αλλά λόγω πολιτικής επιλογής και σχεδιασμού. Για εκατομμύρια εργαζόμενους, ανέργους, νέους και μικρομεσαίους, οι συνέπειες της πολιτικής αυτής είναι τραγικές για την καθημερινότητά τους, την υγεία τους, τη ζωή τους. Μετατρέπει ένα δημόσιο αγαθό σε εμπόρευμα για τους έχοντες. Για τα επενδυτικά κεφάλαια που δρουν στον τομέα της ιδιωτικής υγείας, όμως, τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι εξαιρετικά, αφού τους δίνεται η δυνατότητα να αναπτυχτούν και να κερδοφορήσουν ταχύτατα δίπλα στα υποστελεχωμένα περιφερειακά αλλά και κεντρικά δημόσια νοσοκομεία και πάνω στις τεράστιες αναμονές για εξετάσεις και χειρουργεία που αναγκάζουν τον κόσμο να στραφεί στην ιδιωτική υγεία.
Αυτοί που σε λίγο θα ζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού ως «υπεύθυνη δύναμη» είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για τους δεκάδες χιλιάδες θανάτους από covid, για τους θανάτους στην αναμονή για μία ΜΕΘ και ένα χειρουργείο, για τους θανάτους στα τμήματα επειγόντων όπου οι γιατροί αναγκάζονται να κάνουν διαλογή, για την υποβάθμιση της καθημερινότητας χιλιάδων ασθενών, για την υποβάθμιση της καθημερινότητας χιλιάδων γιατρών και νοσηλευτών.
Αν κάτι έμεινε ως παρακαταθήκη για την άρχουσα τάξη από την πολιτική διαχείριση της πανδημίας για την αντιμετώπιση «κρίσεων» είναι το δόγμα «φόβος και ατομική ευθύνη», που αναπαράγεται πλέον με ηχητικά μηνύματα της πολιτικής προστασίας μπροστά σε κάθε φωτιά ή καιρικό φαινόμενο χιονιού και βροχής. «Εμπεδώστε ως θέσφατο ότι δεν υπάρχει πλέον και ούτε πρόκειται να υπάρξει κράτος κοινωνικής πρόνοιας, και πάρτε την ατομικής σας ευθύνη»: αυτό επιχειρούν οι κυβερνώντες να καρφωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως μία νομοτέλεια που δεν ανατρέπεται. Αυτό επιχειρούν να κάνουν και με τα ζητήματα της ενεργειακής κρίσης και της εκτίναξης των τιμών.
Κόντρα με όσες δυνάμεις -στο όνομα μάλιστα της αριστεράς- υιοθέτησαν άμεσα είτε έμμεσα την ατομική ευθύνη όπως αυτή οριζόταν κάθε φορά από τον πρωθυπουργό, φτάνοντας μάλιστα κάποιοι να μιλάνε για το ταξικό χρέος του εμβολιασμού, η τριετία αυτή αναδεικνύει ότι το μόνο χρέος που έχουν οι εργαζόμενοι, η νεολαία και ο λαός είναι η πάλη για την ανάπτυξη μαζικών διεκδικητικών αγώνων για να μπει φραγμός στη βαρβαρότητα, για να ανατραπεί η πολιτική διάλυσης των λαϊκών εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
