Μπροστά στη μάχη απέναντι στο αντεργατικό νομοσχέδιο, η πολιτική του ΚΚΕ στην πραγματικότητα υπονομεύει τον αγώνα των εργαζόμενων. Παρά τα βαρύγδουπα λόγια, τις ηχηρές «αντεπιθέσεις» που κάθε μέρα κηρύσσονται από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη», τα εκατοντάδες «ταξικά σωματεία» για τα οποία κομπάζει το ΚΚΕ και τις κορώνες για την επιτακτική αναγκαιότητα να παρθούν άμεσα αγωνιστικές αποφάσεις, η στάση του είναι στάση συμβιβασμού και ηττοπάθειας που οδηγεί στην απογοήτευση των εργαζόμενων επιτείνοντας ακόμα περισσότερο τον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, μπροστά στη μεγάλη μάχη ενάντια στο αντεργατικό κυβερνητικό νομοσχέδιο, με το κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» της 25.5.2021 το ΚΚΕ ανακοίνωσε ότι βάζει εργατικά συνδικάτα που ελέγχει να καταθέσουν «Πρόταση νόμου» ενάντια στο νομοσχέδιο Χατζηδάκη, την οποία προσπαθεί να παρουσιάσει σαν «απάντηση στο νομοσχέδιο έκτρωμα της κυβέρνησης».
Πρόκειται για τις γνωστές προτάσεις του ΚΚΕ που οδηγούν στην καλλιέργεια των καταστροφικών για το λαϊκό κίνημα κοινοβουλευτικών αυταπατών. Σε αυτήν την κρίσιμη φάση, που τα συνδικάτα πρέπει να οργανώσουν και να πρωτοστατήσουν στον αγώνα ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο, η ηγεσία του ΚΚΕ -εκτός από τη συνέχιση της τακτικής των διασπασμένων διαδηλώσεων- έρχεται με την παρέμβασή του για «πρόταση νόμου», την οποία εμφανίζει σαν «πρόταση πάλης», να εκτρέψει την προσοχή των συνδικάτων από το πώς να οργανώσουν το μαζικό εξωκοινοβουλευτικό αγώνα τους. Με αυτή του τη στάση, η ηγεσία του ΚΚΕ φανερώνει για μια ακόμα φορά την έλλειψη πίστης στη δύναμη του λαϊκού αγώνα και μετατρέπει τα συνδικάτα σε όργανα κοινοβουλευτικών ελιγμών που εξυπηρετούν τις δικές του οπορτουνιστικές σκοπιμότητες.
Την ίδια στιγμή βέβαια που η ηγεσία του ΚΚΕ καταθέτει προτάσεις για το δικό του εργασιακό νομοσχέδιο, την ίδια ακριβώς στιγμή σε κεντρικό του σύνθημα σε αφίσα του με την οποία κάνει την πανελλαδική του καμπάνια αναφέρει πως «Η εκμετάλλευση δεν «διευθετείται» ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ». Το βασικό περιεχόμενο του συνθήματος αυτού επαναφέρει την γνωστή κούφια αντικαπιταλιστική φλυαρία της ηγεσίας του ΚΚΕ, λες και ο στόχος που μπαίνει αυτή τη στιγμή στο κίνημα προς υλοποίηση είναι αυτός της κατάργησης της εκμετάλλευσης. Πρόκειται για την παλιά και μπαγιάτικη συνταγή της λαϊκής εξουσίας που βλέπει τη λύση όλων των προβλημάτων των εργαζομένων σε ένα αόριστο και ακαθόριστο ρόδινο μέλλον και που στην ουσία δραπετεύει από τη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα και υπονομεύει την άμεση πάλη των εργαζομένων για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Βλέπουμε ότι από όλα έχει ο μπαξές του ΚΚΕ. Και ανέξοδες αντικαπιταλιστικές δημαγωγίες για ανέξοδη κατάργηση της εκμετάλλευσης, που αποσπούν το κίνημα από την πραγματική βάση της ταξικής πάλης και την ίδια στιγμή προτάσεις νόμου στο αστικό κοινοβούλιο, παραπλανώντας και νανουρίζοντας τους εργαζόμενους με ρεφορμιστικά παραμύθια και κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Πρόκειται για αντιφατικές και αλλοπρόσαλλες κατευθύνσεις που αλληλογρονθοκοπούνται. Πρόκειται άλλωστε για το γνωστό χιλιοπαιγμένο έργο, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτό της περιόδου των μνημονίων, μέσα στην οποία, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ στην αρχή διεμήνυε σε όλους τους τόνους ότι το ΚΚΕ δεν κάνει αντιμνημονιακό αγώνα με τη δικαιολογία ότι δεν είναι τα μνημόνια το πρόβλημα αλλά ο καπιταλισμός, στη συνέχεια κατέθετε προτάσεις νόμου στη βουλή για την κατάργησή τους.
Σε πρώτο πλάνο πάντως και αυτή τη φορά βρίσκονται οι γνωστές και στα όρια του κωμικοτραγικού πλέον «δράσεις» του ΚΚΕ. Προκειμένου να καλύψει την υπονομευτική του στάση, προχωρά σε φαντεζί ενέργειες τύπου happening, όπως αυτό μπροστά στο υπουργείο εργασίας, όπου μερικά μέλη του από το συνδικάτο των οικοδόμων πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας με τη συνοδεία μιας… μπετονιέρας. Είναι η γνωστή τακτική των «συμβολισμών» στους οποίους μας έχει συνηθίσει η ηγεσία του ΚΚΕ. Είναι η ίδια ακριβώς λογική της ανάρτησης γιγάντιων πανό στην Ακρόπολη προκειμένου «να στείλουμε το μήνυμα» όπως πληροφορούσε ο «Ριζοσπάστης» σε κάθε τέτοια είδους ενέργεια. Τέτοιες όμως ενέργειες όχι μόνο δεν βοηθούν στην οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων, αλλά αντίθετα καλλιεργούν την αντίληψη ότι ο αγώνας αυτός είναι υπόθεση μιας φωτισμένης πρωτοπορίας που αναλαμβάνει εργολαβικά να παλέψει στο όνομα των εργαζομένων αλλά χωρίς αυτούς. Στην πραγματικότητα είναι ενέργειες που προσπαθούν να συγκαλύψουν την έλλειψη πίστης στη δύναμη του μαζικού αγώνα, την υπονομευτική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ πίσω από φθηνούς και κακόγουστους εντυπωσιασμούς.
Πλήρως αποκαλυπτική για την πολιτική του ήταν και η στάση του ΚΚΕ απέναντι στην απεργία στις 3/6 μετά την απόφαση της ΓΣΕΕ για απεργία στις 10/6. Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ, αφού υποτίθεται κατακεραύνωσαν την ηγεσία της ΓΣΕΕ για την επαίσχυντη απόφασή της, τελικά συντάχθηκαν με αυτήν, με αυτούς δηλαδή που πριν λίγο ονόμαζαν συνδικαλιστική μαφία, στηρίζοντας ταυτόχρονα την κατάπτυστη απόφαση της ΑΔΕΔΥ και του ΕΚΑ για αναβολή τής ήδη αποφασισμένης απεργίας στις 3/6. Για να βγουν από το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθαν και προσπαθώντας να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα σε μια σειρά από χώρους, προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την απόφασή τους αυτή λέγοντας πώς δεν υπάρχουν οι δυνατότητες για να συμμετέχει ο κόσμος σε δύο συνεχόμενες απεργίες.
Αυτοί δηλαδή, που κατά τα άλλα κλίνουν την κλιμάκωση του αγώνα σε όλες τις πτώσεις και δεν σηκώνουν μύγα στο αγωνιστικό σπαθί τους, τώρα -κάτω από την ακραία ηττοπαθή λογική που τους χαρακτηρίζει- υιοθετούν ακόμα και την επιχειρηματολογία του Παναγόπουλου, ότι δήθεν «δεν τραβάει ο κόσμος», όπως πολλές φορές ο ίδιος έχει πει για να δικαιολογήσει την αδράνεια της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και τη φιλοκυβερνητική στάση της. Και βέβαια στην κατεύθυνση αυτή, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΚΚΕ σε μια σειρά από πρωτοβάθμια σωματεία αρνήθηκαν να στηρίξουν προτάσεις για στάσεις εργασίας και διεξαγωγής συγκέντρωσης την Πέμπτη 3/6, την ημέρα δηλαδή που αρχικά είχε αποφασιστεί από ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ να είναι ημέρα απεργίας.
Η στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ στην πραγματικότητα αποτελεί ανάχωμα στην ανάπτυξη του αγώνα των εργαζομένων και υπονομεύει την πάλη τους ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα. Είναι μια ηττοπαθής στάση που δείχνει έλλειψη πίστης στη δύναμη του μαζικού αγώνα. Μια στάση που υψώνει τις αγωνιστικές κορώνες που περιλαμβάνουν μέχρι και τις γνωστές αντικαπιταλιστικές φλυαρίες, για να στρίψει δεξιά στο γνωστό δρόμο των κοινοβουλευτικών αυταπατών. Κραυγές «αριστερές», πορεία δεξιά.
