Η Ρωσία διεκδικεί με πόλεμο όσα με πραξικόπημα πήραν ΗΠΑ – ΕΕ
Όταν εξαπολύονται απειλές γενικευμένου πολέμου και πυρηνικού αλληλοεκβιασμού
τότε πρέπει να μπει στην πρώτη γραμμή ο αντιπολεμικός-αντιιμπεριαλιστικός αγώνας
Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται τώρα στην Ανατολική Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο ύστερα από την τυχοδιωκτική στρατιωτική επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία, που επιταχύνει τη δημιουργία αντίπαλων στρατοπέδων ( ΗΠΑ-ΕΕ, Κίνας-Ρωσίας) και σκοτεινιάζει το διεθνή ορίζοντα, επαναφέροντας την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου και πυρηνικού αλληλοεκβιασμού. Η ηγεσία της Ρωσίας, μετά την απόφαση της Δύσης να αγνοήσει τις προτάσεις της για «εγγυήσεις ασφαλείας» στην Ευρώπη, προχώρησε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας των «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ και, κλιμακώνοντας τις κινήσεις της, εξαπέλυσε γενικευμένη πολεμική επίθεση με στόχο να κατακτήσει και να διαμελίσει την Ουκρανία, να καταστρέψει τις στρατιωτικές της δυνάμεις, να ανατρέψει το αντιδραστικό καθεστώς του Κιέβου, που εγκαθίδρυσαν οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές με το φασιστικό πραξικόπημα του Μεϊντάν το 2014, και να επιβάλει ένα νέο καθεστώς ανδρεικέλων που θα υπηρετεί τα συμφέροντα του ρώσικου ιμπεριαλισμού. Με αυτή την πολεμική επίθεση η Μόσχα επιδιώκει να θέσει την Ουκρανία κάτω από τον στρατιωτικο-πολιτικό έλεγχο και την κυριαρχία της, να την «αποστρατιωτικοποιήσει» και να την καταστήσει «ουδέτερη» χώρα, μια «νεκρή ζώνη» δηλαδή ανάμεσα στη Δύση και την Ρωσία, αποκλείοντας εκ των πραγμάτων την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Μια εβδομάδα μετά, οι μάχες συνεχίζονται σε όλα τα μέτωπα και η έκβαση της πολεμικής επίθεσης είναι αβέβαιη.
Η τελευταία φάση της κρίσης -που τώρα κορυφώθηκε- ξεκίνησε πριν δυο μήνες, όταν η ηγεσία της Ρωσίας απηύθυνε προτάσεις για την υπογραφή Συνθήκης ανάμεσα σε ΗΠΑ-Ρωσία που θα παρείχαν «εγγυήσεις ασφαλείας» και θα απέκλειαν την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την εγκαθίδρυση αμερικάνικων στρατιωτικών βάσεων στις χώρες του πρώην σοβιετικού χώρου. Οι διαπραγματεύσεις και οι συνομιλίες κορυφής που πραγματοποιήθηκαν ανάμεσα στους εκπροσώπους των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο, καθώς οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να προβούν σε παραχωρήσεις προς τη Μόσχα, επιδιώκοντας να συνεχίσουν την πολιτική ασφυκτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και ταυτόχρονα να εξαναγκάσουν τις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα τη Γερμανία και τη Γαλλία, να ευθυγραμμιστούν μαζί τους, προλαβαίνοντας ρήγματα και διαφοροποιήσεις που διαφαίνονταν.
Με τις προτάσεις αυτές η Μόσχα αξιοποιούσε τις δυνατότητες που απέκτησε τα τελευταία χρόνια και ταυτόχρονα εκμεταλλευόταν την αναγκαστική στροφή τής Ουάσιγκτον στην Ασία-Ειρηνικό για την ανάσχεση της Κίνας, επιδιώκοντας να ανατρέψει τις προηγούμενες επώδυνες γι’ αυτήν «ρυθμίσεις» και συμφωνίες που της επιβλήθηκαν και να επιβάλει νέες, περισσότερο επωφελείς για την ίδια. Στην πραγματικότητα, ο στόχος της ήταν και είναι να αναχαιτίσει την επεκτατική πορεία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, να σπάσει την ασφυκτική περικύκλωση της Ρωσίας και με την εξαπόλυση του πολέμου στην Ουκρανία να ανακτήσει την επιρροή και τα συμφέροντα του ρωσικού ιμπεριαλισμού πάνω στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης που απέσπασαν οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές ύστερα από τη διάλυσή της πριν 30 χρόνια.
Οι ΗΠΑ και ΕΕ -μαζί με τους εταίρους και λακέδες τους σε όλο τον κόσμο, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε περίοπτη θέση- καταγγέλλουν την στρατιωτική επιχείρηση της Ρωσίας, προσφέρουν τη στήριξή τους στα κυβερνητικά τους ανδρείκελα στο Κίεβο και προχωρούν στην επιβολή σκληρών οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας που την εξοστρακίζουν από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, επιδιώκοντας να πλήξουν καίρια τη ρωσική οικονομία και να εξαναγκάσουν σε υποχώρηση και συμβιβασμό τον Πούτιν. Μια μεγάλη απώλεια για τη Ρωσία είναι η απόφαση για το «πάγωμα» ή ακόμη και την κατάργηση του Nord Stream, γενικότερα η επιχείρηση ενεργειακής απεξάρτησης της ΕΕ από τη Ρωσία και ο εφοδιασμός της μεσοπρόθεσμα από το υγροποιημένο αμερικάνικο αέριο, ανοίγοντας χρυσές δουλειές για τα γιγάντια αμερικάνικα μονοπώλια. Ταυτόχρονα προχωρούν σε ενίσχυση των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και προετοιμάζονται για τις δικές τους πολεμικές ασκήσεις και επιθετικές κινήσεις. Την ίδια στιγμή Σουηδία και Φινλανδία εκδηλώνουν το «ενδιαφέρον» τους για ένταξη στο ΝΑΤΟ, προκαλώντας νέες απειλές από την πλευρά της Ρωσίας.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία φαίνεται να οδηγεί στην ενίσχυση των δεσμών ΗΠΑ-ΕΕ και να περιορίζονται οι σοβαρές αντιθέσεις που υπόβοσκαν ή εκδηλώνονταν ανοιχτά στις σχέσεις τους και στα πλαίσια του «εγκεφαλικά νεκρού ΝΑΤΟ». Η εισβολή γίνεται καταλύτης για μια μεγάλη στροφή που σημειώνεται τώρα στη Γερμανία. Η γερμανική κυβέρνηση σπάει τις γέφυρες που διατηρούσε δεκαετίες με τη Ρωσία και ταυτόχρονα ανακοινώνει ένα τεράστιο πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών. Αναθέτει από κοινού με τη Γαλλία στις δικές τους πολεμικές βιομηχανίες τον εξοπλισμό των στρατιωτικών τους δυνάμεων και ανοίγει ξανά η συζήτηση για το κατά πόσο ο «ανεξάρτητος ευρωστρατός» μπορεί να αποκτήσει υπόσταση στο μέλλον. Είναι η πρώτη φορά που οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές φαίνεται να ασχολούνται σοβαρά με το ζήτημα της «κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής Άμυνας και Ασφάλειας» και μια τέτοια εξέλιξη δεν αφορά μόνο τη Μόσχα αλλά προοπτικά και την Ουάσιγκτον.
Η Κίνα έδωσε τη στήριξή της στη Ρωσία, χωρίς να ταυτίζεται μαζί της, κρατώντας «αποστάσεις ασφαλείας», υπογραμμίζοντας την ανάγκη «για αυτοσυγκράτηση και διάλογο» μεταξύ των δυο εμπόλεμων χωρών. Αυτό υπαγορεύεται από την επιδίωξη του Πεκίνου να συμπαραταχθεί με τη Μόσχα ενάντια στην Ουάσιγκτον, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσει καλές σχέσεις με την ΕΕ. Μια απροκάλυπτη στήριξη της κινέζικης ηγεσίας στον Πούτιν θα είχε πολύ αρνητικό αντίκτυπο στην Ευρώπη που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη Ρωσία. Η απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν, σε συνδυασμό με την απροθυμία των ΗΠΑ να εμπλακούν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ουκρανία, στέλνει μήνυμα στο Πεκίνο πως ο Ινδο-Ειρηνικός αποτελεί πρωταρχικό στόχο για τις ΗΠΑ, όπως κατέδειξε η απόφαση της Ουάσιγκτον πριν λίγους μήνες για τη συγκρότηση της συμμαχίας AUKUS. Κάτω από αυτό το πρίσμα ο πόλεμος στην Ουκρανία βολεύει την Κίνα, στο βαθμό που αναγκάζει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό να δεσμεύει και να απορροφά δυνάμεις στην Ευρώπη, λειτουργώντας ως περισπασμός για την ηγεσία του που έχει στραμμένα τα βλέμματα στην Ασία.
Αξιοσημείωτη εξέλιξη σε ό,τι αφορά τις διεθνείς αντιδράσεις είναι ότι, εκτός από την άρνηση της Κίνας να καταδικάσει τη Ρωσική εισβολή στο Σ.Α. του ΟΗΕ, την ίδια στάση υιοθέτησε και η Ινδία, γεγονός που δημιουργεί σοβαρά προσκόμματα στις προσπάθειες των δυτικών ιμπεριαλιστών να απομονώσουν και να εξοβελίσουν τη Ρωσία, εμφανίζοντάς την ως παρία του διεθνούς συστήματος.
Οι εκπρόσωποι των ΗΠΑ ξεσηκώνουν παγκόσμιο θόρυβο, εμφανίζονται τώρα υπερασπιστές της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, καταδικάζουν την αλλαγή των συνόρων και δεν αναγνωρίζουν τα όποια «τετελεσμένα» της εισβολής.
Όμως οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές πάνω από δύο δεκαετίες -και προκειμένου να θέσουν κάτω από τον έλεγχο και την κυριαρχία τους ολόκληρες χώρες και περιοχές- εξαπέλυσαν κατακτητικούς πολέμους, διαμέλισαν, υποδούλωσαν και κομμάτιασαν χώρες και λαούς, οργάνωσαν πραξικοπήματα και «πολύχρωμες επαναστάσεις», υποκίνησαν την εθνικιστική διαίρεση και αξιοποίησαν τον πιο έξαλλο αντιδραστικό εθνικισμό μεταμφιεσμένοι σε οπαδούς του «δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών». Οι λαοί της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης, της Συρίας, της Υεμένης και τόσων άλλων χωρών έχουν υποστεί τα εγκλήματα και τις θηριωδίες τους. Ακόμη και η ίδια η Ουκρανία και μια σειρά άλλα παρόμοια κράτη είναι δημιούργημα και αποτέλεσμα του διαμελισμού και της διάλυσης της πρώην Σοβιετικής Ένωσης πριν 30 χρόνια, τα οποία αποσχίστηκαν και απέκτησαν την «ανεξαρτησία» τους εξαιτίας της καθοριστικής υποστήριξης του ιμπεριαλισμού και εξακολουθούν να επιβιώνουν τα περισσότερα απ’ αυτά με την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική «προστασία» του.
Ο διαμελισμός της Σοβιετικής Ένωσης, της Γιουγκοσλαβίας και η δημιουργία νέων δεκάδων κρατών και κρατιδίων προωθήθηκε τότε από τους ιμπεριαλιστές με το επιχείρημα της εξασφάλισης του «δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των εθνών», που ήταν στην πραγματικότητα μια ολοφάνερη μεταμφίεση της αστικής, εθνικιστικής και ιμπεριαλιστικής πολιτικής τής διαίρεσης και υποδούλωσης των εθνών και των λαών.
Η κρίση στην Ουκρανία έχει τη βάση της στα εσωτερικά προβλήματα που ξέσπασαν ύστερα από τη διάλυση της Σ. Ένωσης και την ανακήρυξή της σαν ανεξάρτητο κράτος, όμως η κρίση αυτή τροφοδοτήθηκε, οξύνθηκε και πήρε τη σημερινή εκρηκτική της μορφή λόγω της άμεσης ανάμειξης και επέμβασης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα ΗΠΑ και Ρωσίας. Βασικός στόχος των αμερικάνων ιμπεριαλιστών όλο αυτό το διάστημα ήταν η πρόσδεση της Ουκρανίας στο φιλοπόλεμο άρμα του ΝΑΤΟ με στήριγμα τους ντόπιους λακέδες τους και ο περιορισμός ή και η εκμηδένιση των ερεισμάτων και της επιρροής της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Η απάντηση στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα των ΗΠΑ-ΕΕ και στο αντιδραστικό μέτωπο των φιλοδυτικών δυνάμεων της Ουκρανίας δεν μπορεί να δοθεί από μια άλλη ιμπεριαλιστική επίθεση και στρατιωτική επέμβαση που εξαπολύεται με τη σημαία του αντικομμουνισμού και του μεγαλορώσικου σωβινισμού από την πλευρά της Ρωσίας.
Αποτελεί μεγάλη αυταπάτη να εναποθέσει τις ελπίδες του ένα μεγάλο τμήμα του λαού της Ουκρανίας για την απόκρουση των δυτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον Πούτιν, που πρωταρχικός του στόχος είναι να εδραιώσει και να διασφαλίσει τα μεγαλοκρατικά, ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Ρωσίας πάνω στην Ουκρανία. Ή ακόμα να αξιοποιήσει τα εθνικά αισθήματα του λαού της Ανατολικής Ουκρανίας σαν μοχλό πίεσης, προκειμένου να παζαρέψει με τους αμερικανοευρωπαίους ιμπεριαλιστές έναν ευρύτερο αντιδραστικό συμβιβασμό για τη «διευθέτηση» του ουκρανικού ζητήματος στην πλάτη του λαού της Ουκρανίας.
Από την άποψη αυτή, το κύριο πρόβλημα της Ουκρανίας και του λαού της είναι πρόβλημα ιμπεριαλιστικής ανάμειξης και επέμβασης. Και ενάντια σ’ αυτές τις δυνάμεις πρέπει να κατευθύνεται ο αγώνας της εργατικής τάξης και του λαού της Ουκρανίας. Για την απόκρουση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από ΗΠΑ και Ρωσία, για να ανατραπούν οι κυβερνήσεις ανδρεικέλων που εγκαθιδρύουν, για να μην ενταχθεί η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ούτε να μετατραπεί σε προτεκτοράτο της Ρωσίας, για να συντριβούν οι φασιστικές δυνάμεις και συνολικά το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.
Τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα μπορεί να τα υπερασπίσει η εργατική τάξης της Ουκρανίας, με επικεφαλής τους κομμουνιστές, συνενώνοντας όλους τους εργαζόμενους, τον ουκρανικό λαό ενάντια στους αμερικάνους και ρώσους ιμπεριαλιστές, την ντόπια αντίδραση και το φασισμό, μακριά από εθνικιστικές διαιρέσεις και σωβινισμούς.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν από τις πρώτες που έσπευσε να συνταχθεί με τα ξένα αφεντικά της, ΗΠΑ-ΕΕ, στην αντιπαράθεσή τους με τη Ρωσία. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε: «Στην κρίση της Ουκρανίας η Ελλάδα είναι ευθυγραμμισμένη με τους συμμάχους και με τους εταίρους της». Υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας «ανήκομεν εις την Δύσιν», τόσο η κυβέρνηση ΝΔ, όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ κινούνται στην ίδια γραμμή ευθυγράμμισης με τους ξένους «συμμάχους». Ενεργώντας σαν πειθήνιο όργανο των αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών και για την προώθηση των γενικότερων σχεδίων τους στην Ουκρανία και στη γύρω περιοχή, η ντόπια κυβέρνηση της Δεξιάς πήρε απόφαση να στείλει στρατιωτικό εξοπλισμό στους λακέδες της Δύσης στην Ουκρανία, θέτοντας σε κίνδυνο τα συμφέροντα του λαού και της χώρας και την ειρήνη στην περιοχή.
Με τη νέα στρατιωτική Συμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα, η κυβέρνηση έχει μετατρέψει τη χώρα σε μια απέραντη στρατιωτική βάση-ορμητήριο, όπως επιβεβαιώνει η παράδοση στους αμερικανονατοϊκούς όλων των υποδομών, των αεροδρομίων, των λιμανιών που χρειάζονται για τους επιθετικούς σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα, με το ξέσπασμα της κρίσης στην Ουκρανία, μεγάλοι κίνδυνοι κρύβονται πίσω από τη βαθιά εμπλοκή της χώρας στον αμερικανονατοϊκό σχεδιασμό και στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Όσο αυξάνονται οι «καλές υπηρεσίες» προς τους Αμερικάνους για την περικύκλωση της Ρωσίας, τόσο πληθαίνουν οι προειδοποιήσεις της ρωσικής κυβέρνησης, ειδικά για το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, καθιστώντας την στρατιωτικό στόχο.
Η κρίση στην Ουκρανία εκτίναξε τις τιμές του φυσικού αερίου και την επάρκειά του, αναδεικνύοντας το μεγάλο πρόβλημα της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας και των σοβαρών κινδύνων που προκαλεί στην ασφάλεια εφοδιασμού ο υφιστάμενος ενεργειακός σχεδιασμός.
Όταν κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα με τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τους πολέμους στην Ουκρανία και ηχούν τα τύμπανα του πολέμου στην Ευρώπη, που απειλούν να οδηγήσουν σε παγκόσμια ανάφλεξη, πρέπει σταθερά και επίμονα να θέσουμε στην πρώτη γραμμή το ζήτημα της αντιπολεμικής- αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να ξεσκεπάσουμε την ιμπεριαλιστική υποκρισία και να καταδείξουμε τους πραγματικούς σκοπούς των πολέμων τους. Να σταθούμε στο πλευρό των λαών που γίνονται θύματα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Ο λαός μας πρέπει να δυναμώσει τον αντιπολεμικό-αντιιμπεριαλιστικό του αγώνα, να απαιτήσει να μην υπάρξει καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στα αμερικανονατοϊκά επιθετικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή και να σταματήσει κάθε στρατιωτική αποστολή όπλων στα ανδρείκελα της Ουκρανίας, παλεύοντας για την έξοδο της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για το διώξιμο των αμερικάνικων βάσεων, για την ειρήνη και τη φιλία των λαών.
