Οι εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ είναι ραγδαίες. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει περιέλθει σε μια πορεία διάλυσης και πλέον είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν υπάρχει επιστροφή. Η πολύκροτη συνεδρίαση της ΚΕ στις 7 και 8 Σεπτέμβρη υπερψήφισε την πρόταση μομφής στο πρόσωπο του Κασσελάκη, την οποία εισηγήθηκε η ομάδα των «87». Ακολούθησε η επικύρωση της πρότασης μομφής από την Πολιτική Γραμματεία λίγες μέρες αργότερα, η οποία με απόφασή της «ξήλωσε» τον Κασσελάκη από τη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθησε μπαράζ εμπρηστικών δηλώσεων – βολών από όλες τις πλευρές. Ο Κασσελάκης από το βήμα της ΚΕ έκανε λόγο για «κουκουλοφόρους» στο κόμμα. Η Γεροβασίλη επιτέθηκε στον Κασσελάκη λέγοντας ότι δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, την ώρα που κύκλοι του -πρώην πλέον- προέδρου αφήνουν να εννοηθεί πως ο ίδιος θα κινηθεί ακόμα και δικαστικά για να διεκδικήσει ξανά το θώκο.
Η πρωτοφανής εσωτερική κρίση του ΣΥΡΙΖΑ φτάνει στο σημείο να γίνεται ακόμα και αντικείμενο συνταγματικών αναλύσεων για το κατά πόσο η απόφαση αποπομπής του Κασσελάκη είναι σύμφωνη με το καταστατικό ή όχι, συντηρώντας στο δημόσιο λόγο μια συζήτηση εντελώς αποπροσανατολιστική μακριά από τα πραγματικά λαϊκά προβλήματα, την ώρα μάλιστα που κλιμακώνεται η κυβερνητική επίθεση μετά και από τα ψίχουλα που έταξε από τη ΔΕΘ ο Μητσοτάκης. Οι εξελίξεις αυτές δυναμιτίζουν ακόμα περισσότερο το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στο εσωτερικό, οδηγώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην πλήρη απαξίωση.
Μια σοβαρή παρενέργεια αυτής της πρωτόγνωρης κρίσης που σαρώνει το ΣΥΡΙΖΑ αφορά στα οικονομικά του κόμματος, τους εργαζόμενους στα κομματικά ειδησεογραφικά έντυπα οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι εδώ και πολύ καιρό. Αποκαλύπτεται τώρα σε όλη του την έκταση το μέγεθος της μπίζνας που επιχείρησε να στήσει ο Κασσελάκης με τα περίφημα δάνεια που θα πρόσφερε στην «Αυγή» και στους ρ/φ σταθμούς για να πληρωθούν τάχα οι εργαζόμενοι. Σήμερα, μετά από την πρόταση μομφής που τον κήρυξε έκπτωτο, ο Κασσελάκης εκβιάζει ότι θα πάρει πίσω τα πάντα, προχωρά στην άρση του πληρεξούσιου προς τον Μαυροκεφαλίδη, γενικό διευθυντή του ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας σε οικονομικό στραγγαλισμό το κόμμα της αξιωματικής -κατά τα άλλα- αντιπολίτευσης, εντείνοντας ακόμα περισσότερο το καθεστώς της εργασιακής ομηρίας και της ανασφάλειας για τους δεκάδες απλήρωτους εργαζόμενους.
Τα απανωτά εκλογικά χαστούκια, οι διαδοχικές εκλογικές συντριβές που οδήγησαν και στην παραίτηση του Τσίπρα, αποτέλεσαν τον καταλύτη των τωρινών εξελίξεων. Έδωσαν το εναρκτήριο λάκτισμα στο ΣΥΡΙΖΑ για να ξεκινήσει αυτή η πορεία γενικευμένης διάβρωσης και αποσάθρωσης του εσωτερικού του. Η κρίση όμως αυτή δεν αφορά μόνο τα εκλογικά αποτελέσματα. Είναι -κύρια- παράγωγο της ρεφορμιστικής πολιτικής του. Εκείνης της πολιτικής που τον οδήγησε στις γνωστές κοινοβουλευτικές αυταπάτες με τις οποίες υποτίθεται πως θα καταργούσε τα μνημόνια με ένα νόμο και σε ένα άρθρο, στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς. Για να τις διαψεύσει την επόμενη ημέρα ματαιώνοντας με οδυνηρό τρόπο τη λαϊκή προσδοκία. Η μνημονιακή πολιτική που επέβαλε διέσυρε και αμαύρωσε την Αριστερά, τους αγώνες και τις αμέτρητες θυσίες των αγωνιστών της. Έδωσε το δικαίωμα στους κυρίαρχους αντιδραστικούς κύκλους, ντόπιους και ξένους, να ρίξουν τόνους λάσπης στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα.
Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά, με οδυνηρό τρόπο για το ΣΥΡΙΖΑ, ότι οι ρεφορμιστικές πλάνες αποτελούν την άλλη όψη της δεξιάς πολιτικής. Η ΝΔ αναστήθηκε, θριάμβευσε και επιβλήθηκε εκλογικά, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ της έδωσε το περιθώριο να εμφανίζεται σήμερα δικαιωμένη για την πολιτική της και με φουσκωμένα τα πανιά, όσο κι αν η λαϊκή οργή και αγανάκτηση φουντώνουν καθημερινά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε για μια ορισμένη περίοδο τη «χρυσή» εφεδρεία της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης για να ξεπεράσει την πολιτική κρίση στην οποία είχε περιέλθει εξαιτίας των μνημονίων ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης. Εκείνη την κρίση που οδηγούσε στην καθίζηση τη ΝΔ και σε τεράστια συρρίκνωση το ΠΑΣΟΚ. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τη μοίρα των αστικών κομμάτων τα οποία -στη δύσκολη στιγμή-ξελάσπωσαν τη ντόπια ολιγαρχία. Αυτή δεν διστάζει να τον μετατρέψει σε κόμμα μιας χρήσης, να του γυρίσει την πλάτη και να τον πετάξει σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Βλέποντας μάλιστα τα αστικά επιτελεία ότι δεν διαφαίνεται προοπτική αναστήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν διστάζουν να στρέψουν αλλού τις προσπάθειές τους, προς το ΠΑΣΟΚ, για να διαμορφώσουν τον δεύτερο πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οι τωρινές εξελίξεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η διαλυτική κατάσταση και η προχωρημένη διάβρωση που επικρατούν, είναι επίσης συνέπεια της προσπάθειας που εγκαινίασε ο Τσίπρας για να μετατρέψει το κόμμα του σε ένα καθαρόαιμο σοσιαλδημοκρατικό και αρχηγικό κόμμα, αντιγράφοντας πιστά τα αστικά κόμματα, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η περίφημη εκλογή του προέδρου από τη βάση του κόμματος, που παρουσιάστηκε σαν ό,τι πιο δημοκρατικό και προοδευτικό, αποτελεί στην πραγματικότητα μια αντιδημοκρατική μεθόδευση που καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά και τα κόμματα που αναφέρονται σε αυτή. Αντίθετα με όσα αποπροσανατολιστικά λέγονται, τα κόμματα που αναφέρονται στην Αριστερά και υπηρετούν μια πραγματικά αριστερή πολιτική δεν χαράσσουν τον προσανατολισμό τους με βάση τα πρόσωπα και αρχηγικά πρότυπα. Αντίθετα με τα αστικά κόμματα που εξυψώνουν το άτομο, τα πραγματικά αριστερά κόμματα συγκροτούνται πάνω στα ιδεολογικοπολιτικά τους βάθρα, χαράσσουν την πολιτική τους με βάση αυτά. Η πραγματική δημοκρατία των αριστερών κομμάτων βρίσκεται στη συλλογική λειτουργία των οργάνων, στη λογοδοσία, στην κριτική και αυτοκριτική, στο κατά πόσο υπηρετούν την πολιτική που χαράσσουν. Η εκλογή της ηγεσίας τους γίνεται στα συντεταγμένα κομματικά όργανα και σώματα από τα καθορισμένα μέλη του κόμματος και όχι από έναν απροσδιόριστο αριθμό «μελών» μιας χρήσης που μπορεί να ανήκουν σε άλλα κόμματα και διαμορφώνονται από την καταιγιστική προπαγάνδα των μεγαλοεκδοτών για την ανάδειξη μιας ηγεσίας που έχουν επιλέξει.
Ο αστικοποιημένος και σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει ακριβά τη μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα. Οι διαμαρτυρόμενοι «87» και όσοι συνασπίστηκαν για να καθαιρέσουν τον Κασσελάκη, τον οποίο καταγγέλλουν τώρα για αντιδημοκρατικές πρακτικές, ότι δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά και πολλά ακόμα, είναι οι ίδιοι που στήριξαν και χειροκρότησαν τις αντιδημοκρατικές καταστατικές αλλαγές που επέβαλε ο Τσίπρας, ανοίγοντας το δρόμο επί της ουσίας στον εφοπλιστή με τα αστακοκάραβα να αναλάβει τα ηνία του κόμματος.
Μπροστά σ’ αυτή τη διαλυτική κατάσταση και ενώ η κυβερνητική πολιτική επελαύνει στις πλάτες του λαού και των εργαζομένων, αυτό που αναδεικνύεται με επιτακτική ανάγκη είναι η συγκρότηση του πιο πλατιού παλλαϊκού μετώπου αντίστασης και πάλης. Η πραγματική αντιπολίτευση, που εκφράζει με τον πιο γνήσιο τρόπο τα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης, δεν βρίσκεται στα έδρανα του κοινοβουλίου. Βρίσκεται στο δρόμο του ασίγαστου αγώνα.
