Πολύς λόγος γίνεται για το ζήτημα που έθεσε ο «πολύνους» Τσίπρας στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. «…πώς θα καταφέρει, τη δεύτερη φορά η Αριστερά, κερδίζοντας τις εκλογές, να αναλάβει την ευθύνη και τον έλεγχο όχι μόνο των κυβερνητικών θέσεων, αλλά και κρίσιμων αρμών της εξουσίας».
Προφανώς, πρόκειται για βερμπαλισμούς και αερολογίες που ουσιαστικά παραβιάζουν ανοιχτές πόρτες. Όμως ας δούμε από κοντά αυτούς τους «αρμούς» που απειλούνται να ελεγχθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ και που όμως αποτελούν την πεμπτουσία του αστικού συντάγματος.
Ο λόγος προφανώς για την Εκτελεστική, Νομοθετική και Δικαστική εξουσία. Τρεις εξουσίες της μεγαλοαστικής τάξης, τρεις λαιμητόμοι των λαϊκών συμφερόντων, τρεις βρωμιές του καπιταλιστικού συστήματος. Και η μεν Εκτελεστική (κυβέρνηση) εκλέγεται από το λαό με τα γνωστά καλπονοθευτικά συστήματα, η δε Νομοθετική (νόμοι) ψηφίζει στη Βουλή τους προταθέντες από την κυβέρνηση της πλειοψηφίας νόμους, με όλη τη δημοκρατικότητα των στημένων διαλόγων και συζητήσεων, που διακονεί το αστικό κράτος. Και βεβαίως η Δικαστική (οι δικαστές ορίζονται από την κυβέρνηση), η οποία δικάζει με βάση τους νόμους που ψήφισε η κυβέρνηση της πλειοψηφίας, χωρίς τάχα καμία κυβερνητική παρέμβαση! Τέλος η «τέταρτη» εξουσία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, χειραγωγεί, με την τεράστια δύναμη που διαθέτει, το λαό κατά τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Πρόκειται, δηλαδή, για το παιγνίδι «μπάμπουσκα» όπου η μία εξουσία βρίσκεται μέσα στην άλλη, το οποίο κρατά στα χέρια της η κάθε αστική κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Τσίπρα κάνει τώρα πως δεν έλεγξε, δεν παρενέβη, δεν ψήφισε, δεν επηρέασε αυτούς τους «αρμούς». Δεν πέρασε το λαό δια πυρός και σιδήρου, τροποποιώντας το «όχι» του Δημοψηφίσματος και υπογράφοντας το τρίτο και φαρμακερό Μνημόνιο με του Ευρωπαίους και Αμερικάνους επικυρίαρχους. Δεν ψήφισε εκατοντάδες αντισυνταγματικούς νόμους και χιλιάδες αντιλαϊκές υπουργικές αποφάσεις, που κατεδάφισαν το λαϊκό εισόδημα, σάρωσαν τις δημοκρατικές και συνδικαλιστικές κατακτήσεις, πετσόκοψαν τις συντάξεις, εκτίναξαν την άμεση και έμμεση φορολογία, αποδόμησαν τις κοινωνικές παροχές. Τα ίδια βεβαίως έκαναν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που τώρα καμώνονται ότι τους θίγονται τα ιερά και τα όσια, με τις δικτατορικές προσεγγίσεις Τσίπρα! Λες και δεν πρόκειται για τη δικτατορία της τάξης που εκπροσωπούν όλοι μαζί!
Πρόκειται λοιπόν για την ίδια υποκριτική συνομοταξία…
Και πολύ απλά, κοροϊδευόμαστε.
★★★
Στο μεταξύ πραγματοποιήθηκε το Eurogroup την περασμένη Δευτέρα (17/02), με σαφή πρόβλεψη για «επιτυχή» ολοκλήρωση της πέμπτης «αξιολόγησης», μετά το κλείσιμο της οποίας, η ευρωπαϊκή επιτροπεία θα συντάξει σχετική Έκθεση (έως τις 26/02) όπου θα υποδεικνύει τα σχετικά μέτρα για τη «βιωσιμότητα» του χρέους, για την ενεργοποίηση του σχεδίου «Ηρακλής» (ξεπούλημα «κόκκινων δανείων»), για την ενίσχυση της κεφαλαιαγοράς (προσέλκυση «επενδυτών») και τέλος για νέες λαϊκές περικοπές («δημοσιονομικός χώρος») ώστε να εξοικονομηθούν επιπλέον πόροι για τους «επενδυτές». Κατά τη συνεδρίαση, ο υπουργός Οικονομικών ζήτησε τη μείωση των «πρωτογενών πλεονασμάτων» (από 3,5% σε 2,5 ή 2,2%) από το 2021 και μετά, τη δυνατότητα μεταφοράς «πλεονασμάτων» στο επόμενο έτος και την «επενδυτική» αξιοποίηση της επιστροφής των κερδών των ελληνικών ομολόγων (ANFAs, SMPs). Όλ’ αυτά είναι μονταρισμένα στο σχέδιο της «δίκαιης ανάπτυξης» για την οποία κομπάζει η κυβέρνηση της Δεξιάς με τις συνεχείς πρωθυπουργικές επαφές με τους «επενδυτές». Παράλληλα, πανηγυρίζει για το κρατικό δεκαπενταετές ομόλογο με το χαμηλό επιτόκιο, δηλ. τον χαμηλότοκο δανεισμό, τη στιγμή που το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης είναι 354 δισ. € και το οποίο θα πληρώνουν γενιές και γενιές Ελλήνων. Πανηγυρίζουν και οι χρηματαγορές που ρίχνουν τα επιτόκια δανεισμού, ενόψει μίας «επενδυτικής» αγοράς δομημένης με εργασιακές συνθήκες Μεσαίωνα, από την οποία προσδοκούν τεράστια κέρδη, από τον ιδρώτα των εργαζόμενων. Γι’ αυτό πανηγυρίζουν όλοι τους!
Ωστόσο, παρά τις θριαμβολογίες Μητσοτάκη, το φάντασμα των τεράστιων προβλημάτων ορθώνεται απειλητικό μπροστά στην κυβέρνηση.
Και πρώτα απ’ όλα το «σχέδιο Ηρακλής» για τα «κόκκινα» δάνεια, για τα οποία βλέπει έντρομη το χρόνο (λήξη στις 30 Απρίλη) να κυλά σε βάρος της, με χιλιάδες δανειολήπτες να παραμένουν εκτός της ηλεκτρονικής πλατφόρμας για την προστασία της πρώτης κατοικίας, εξ αιτίας των ανεφάρμοστων προϋποθέσεων που θέτει η ρύθμιση, με ορατό πλέον κίνδυνο να χάσουν ομαδικά τα σπίτια τους. Η λύση που προτείνουν τα οικονομικά επιτελεία σε συνεργασία με τις τράπεζες, με βάση το πτωχευτικό δίκαιο, είναι η πτώχευση των ληξιπροθέσμων δανειοληπτών (χάνουν όλη την υπόλοιπη περιουσία τους, κινητή και ακίνητη), και στη συνέχεια η καταβολή «επιδόματος ενοικίου» που θα ξεκινά από 200 € τον μήνα και θα αυξάνεται ανάλογα με τις οικογενειακές ανάγκες του «πτωχευμένου» δανειολήπτη. Για την κυβέρνηση προτάσσεται η «εξυγίανση» του τραπεζικού συστήματος και, κατά συνέπεια, η πλήρης απελευθέρωση των πλειστηριασμών θα προχωρήσει χωρίς αναστολές.
Πρόσφατα (15/02) συνεδρίασε το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ), υπό την προεδρία Μητσοτάκη, όπου συζητήθηκαν οι βασικοί άξονες της νέας αναπτυξιακής στρατηγικής για την ελληνική οικονομία, και συγκεκριμένα:
1) Η ενέργεια και το φυσικό περιβάλλον,
2) Ο τουρισμός και ο αγροδιατροφικός τομέας,
3) Η μεταποίηση, οι μεταφορές και τα logistics,
4) Ο ψηφιακός μετασχηματισμός επιχειρήσεων και κράτους (η καινοτομία) και
5) Η εκπαίδευση και ο πολιτισμός.
Πρόκειται για «ανάπτυξη» που βασίζεται στον τριτογενή (μη παραγωγικό) παρασιτικό τομέα. Γιατί τα περισσότερα βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα εισάγονται σε τεράστιες ποσότητες (Ορυκτά καύσιμα, λιπαντικά και συναφή, μηχανήματα και υλικό μεταφορών, χημικά προϊόντα και συναφή, βιομηχανικά είδη ταξινομημένα κυρίως κατά πρώτη ύλη, τρόφιμα και ζώα ζωντανά, κρέατα, φρούτα και λαχανικά, πρώτες ύλες μη εδώδιμες, εκτός από καύσιμα, ποτά & καπνός, λάδια και λίπη ζωικής ή φυτικής προέλευσης, κλπ.). Οι εισαγωγές (ΕΣΥΕ: 2018) έφθασαν τα 55,130 δισ. €, ενώ οι εξαγωγές (κυρίως σε εξαγωγές υπηρεσιών, όπως τουρισμός, μεταφορές, επικοινωνίες, κατασκευές και ακόμα, υποπροϊόντα πετρελαίου, υποσυσκευασμένα φάρμακα, λάδια και φυτικά λίπη, φρούτα και λαχανικά, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, αργίλιο, κλπ.) τα 33,418 δισ. € (έλλειμμα 21,712 δισ. €).
★★★
Η συζήτηση στη Βουλή για τα Εργασιακά, έφερε στο φως όλη την ιδεολογική σαπίλα των αστικών κομμάτων και των αστικών μηχανισμών, των «αρμών» που ειπώθηκε εισαγωγικά. Η αστική λογική στοχεύει στην ενίσχυση του κεφαλαίου, προκειμένου να ανακάμψουν και οι εργαζόμενοι και να μειωθεί η ανεργία. Μία ανεργία που καλύπτεται με όλο το φάσμα της ελαστικής εργασίας και με προγράμματα του ΟΑΕΔ. Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι βιώνουν όλο το φάσμα των ελαστικών μορφών εργασίας, τα προγράμματα του ΟΑΕΔ, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, την αφόρητη εντατικοποίηση, την εργολαβική εργασία. Όλ’ αυτά χωρίς πολλές φορές ούτε τα στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας και προστασίας, αλλά και τους κανόνες υγιεινής που επιβάλλονται συνταγματικά. Κι ακόμα με δραστικές περικοπές των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και αυστηρούς ελέγχους στη λειτουργία των σωματείων. Τέλος, με τη νέα «μεταρρύθμιση» στο Ασφαλιστικό, ολοκληρώνεται το ξεθεμελίωμα των συντάξεων των τριών πυλώνων (μόνο ένα μικρό τμήμα, την «εθνική σύνταξη», θα πληρώνει το κράτος, ένα άλλο θα παραδοθεί στις Ασφαλιστικές εταιρείες και ένα τρίτο -της επικουρικής- θα παίζεται στο χρηματιστηριακό τζόγο) που ξεκίνησαν οι Κατρούγκαλος-Αχτσιόγλου. Όμως με δεδομένη την «ευέλικτη» εργασία, την εργασιακή περιπλάνηση και την τεράστια ανεργία των ενός εκατομμυρίου και βάλε των ανέργων, είναι πλέον αδύνατον στους νέους εργαζόμενους να συμπληρώσουν 35 ή 40 χρόνια ασφαλισμένου (12.000 ένσημα) εργασιακού βίου για πλήρη και ολοκληρωμένη σύνταξη. Εξ άλλου με την πλειοψηφία των νέων εργαζόμενων να αμείβονται με πολύ χαμηλότερες αποδοχές ακόμα και από τον κατώτατο μισθό των 586 €, αντιλαμβάνεται κανείς ποια θα είναι τα ποσοστά αναπλήρωσης από τα οποία βγαίνει η σύνταξη.
Και μιας και γίνεται λόγος για τους μισθούς, στο νέο Προϋπολογισμό καταγράφεται μία αύξηση στους μισθούς της τάξης του 1,2% (δηλ. στα 586, γύρω στα 7 € αύξηση). Ωστόσο με τη αναγγελία της «διεύρυνσης της φορολογικής βάσης», με τις δραστικές περικοπές σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, με την «αθέατη» αλλά συνεχή αύξηση των καταναλωτικών αγαθών, όχι μόνο το ευτελές ποσό των 7 € εξανεμίζεται, αλλά είναι βέβαιο ότι οι εργαζόμενοι θα χάνουν και από το εισόδημά τους.
★★★
Είναι ξεκάθαρο -και θα πρέπει να γίνει συνείδηση για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της- ότι τα ιμπεριαλιστικά κέντρα που σέρνουν στο άρμα τους τη χώρα και το λαό μας και η ντόπια ολιγαρχία επιζητούν την άμεση ισοπέδωση του μισθού εργασίας για ν’ ανοίξει ο δρόμος στην πλήρη εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών που αποκαλύπτονται σήμερα στη χώρα μας ή και στην ευρύτερη λεκάνη της Ν.Α. Μεσογείου. Κανένα φτιασίδι και κανέναν εξωραϊσμό δεν επιδέχονται αυτά τα κέντρα προς μια «προοδευτικότερη» κατεύθυνση, όσο και αν τα σοσιαλδημοκρατικά και ρεβιζιονιστικά κόμματα προσπαθούν να πείσουν τα εργατολαϊκά στρώματα.
Το αντίθετο μάλιστα.
Η μεγαλοαστική τάξη με εκφραστή της σήμερα τον Μητσοτάκη, χθες τους Τσίπρα-Καμμένο, Σαμαρά-Βενιζέλο, Παπανδρέου, κ.α., οδηγεί τη χώρα σε μια νέα φάση βαθύτερης εξάρτησης, όπου το τίμημα καλούνται να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας με νέες ακόμα βαρύτερες θυσίες. Το δόγμα του «ανήκομεν στη Δύση» των Κ.Καραμανλή, Α. Παπανδρέου, Κ. Σημίτη και όλων των σημερινών αστών ταγών, με την πάροδο των χρόνων, αποδεικνύεται εφιάλτης για το λαό μας. Παρά τις κυβερνητικές, κατά καιρούς, θριαμβολογίες, οδήγησαν στη σάρωση των εργατολαϊκών εισοδημάτων και στην ισοπέδωση των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η οικονομική δήθεν «ευρωπαϊκή σύγκλιση» αποδείχθηκε κόλαφος, και παρά τα συνεχή «Σταθεροποιητικά Προγράμματα», παρά τα «Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης» η χώρα οδηγείται ασφαλώς στην τροχιά της αποβιομηχάνισης και αποεπένδυσης, και ο λαός στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Παράλληλα, η χώρα μετατρέπεται σε ορμητήριο των αμερικανοΝΑΤΟϊκών συμφερόντων.
Η μαζική απεργία της 18ης Φλεβάρη για το Ασφαλιστικό μπορεί να σηματοδοτήσει την ανάπτυξη μαζικότερων αγώνων και την απαρχή μιας νέας φάσης, για το χτύπημα του αποκρουστικού προσώπου της εκμετάλλευσης για την οποία καμία σύγκλιση δεν είναι εφικτή, παρά μόνο η ταξική σύγκρουση. Κατά συνέπεια, πρωταρχικός όρος για τη λύση των μεγάλων προβλημάτων που απασχολούν το λαό και τη χώρα είναι η ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤO και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.
Αντιπαραθέτοντας στην πολιτική της ευρωδουλείας και αμερικανοδουλείας την πολιτική της εθνικής ανεξαρτησίας, το κάλεσμα «έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤO» καθόλου δεν υποθέτει ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να την εφαρμόσουν οι δυνάμεις της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας και τα πολιτικά κόμματα που την υπηρετούν.
Αντίθετα είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με τον αγώνα για ριζική κοινωνική αλλαγή στη χώρα, αποτελεί συστατικό στοιχείο του γενικότερου λαϊκού αγώνα, για το γκρέμισμα του καθεστώτος της εξάρτησης και της υποτέλειας.
Μέσα από αυτούς τους αγώνες, οι εργαζόμενοι θα σπάσουν το κλίμα απογοήτευσης και ηττοπάθειας που σπέρνει ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, θα κερδίσουν την αυτοπεποίθησή τους, θα αναστηλώσουν την κλονισμένη πίστη στην αγωνιστική προοπτική, θα βάλουν παρακαταθήκη και θα ανοίξουν δρόμο για νέους πιο οργανωμένους και νικηφόρους αγώνες.
