Σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Real, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, δήλωσε ανάμεσα στα άλλα ότι εάν το ΚΚΕ βγάλει παραπάνω βουλευτές στις εκλογές που έρχονται δεν θα σταματάνε δέκα πλειστηριασμοί την εβδομάδα, θα σταματάνε εκατό. Τέτοιες δηλώσεις παρόμοιες έχουν ξαναγίνει και στο παρελθόν: «Όλοι γνωρίζετε -έλεγε λίγο πριν τις πρώτες εκλογές ο Κουτσούμπας στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ- πως αν σήμερα στηρίζουμε αυτόν τον αγώνα και οποιονδήποτε αγώνα έχοντας 15 βουλευτές… η στήριξη αυτή θα είναι πιο δυναμική, θα είναι πιο μεγάλη, θα φέρνει περισσότερα αποτελέσματα, αν οι βουλευτές του ΚΚΕ γίνουν 30, 40, 50».
Στην πραγματικότητα όμως, η αλήθεια βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που περιγράφει ο Δ. Κουτσούμπας. Η δικαίωση του λαϊκών διεκδικήσεων δεν βρίσκεται σε ένα θετικό ή θετικότερο εκλογικό αποτέλεσμα. Πρώτα και πάνω απ’ όλα οι λαϊκές διεκδικήσεις και ελπίδες θα δικαιωθούν στο δρόμο των λαϊκών αγώνων. Αυτοί είναι που θα κρίνουν το μέλλον. Το αν θα σταματάνε 10 ή 100 πλειστηριασμοί την εβδομάδα αυτό δεν θα είναι αποτέλεσμα του ενός ή του άλλου εκλογικού αποτελέσματος του ΚΚΕ. Είναι η οργάνωση του λαού στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, η μαζική συμμετοχή σε ενωτικούς αγώνες, που τώρα το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ διασπά στέλνοντας τις δυνάμεις του σε ξεχωριστές πλατείες, είναι η κατεύθυνση της κλιμάκωσης των αγωνιστικών κινητοποιήσεων συνολικά ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική και όχι η πολιτική υπονόμευσης των αγώνων, το σιωπητήριο και η μετατροπή των αγώνων σε εκλογοθηρικές εκστρατείες.
Το να συνδέεις απευθείας το μπλοκάρισμα του ενός ή του άλλου αντιλαϊκού μέτρου και την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής με το ένα ή το άλλο εκλογικό αποτέλεσμα, αποτελεί καλλιέργεια των ίδιων κοινοβουλευτικών αυταπατών που τόσα χρόνια το ΚΚΕ αναπαράγει με τις ίδιες τραγικές συνέπειες για το λαϊκό κίνημα. Θυμίζει το αμίμητο που είχε δηλώσει το 2012 η πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Α. Παπαρήγα καλώντας τον λαό να αναλάβει τις ευθύνες του και να διορθώσει την ψήφο του, ζητώντας παράλληλα εκλογές σε μια περίοδο που συνταρασσόταν από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις του λαού ενάντια στην πολιτική των μνημονίων. Αλλά αυτός είναι ο καλύτερος δρόμος για να υπονομεύσεις τις λαϊκές κινητοποιήσεις και να τις οδηγήσεις στο κλείσιμό τους, κάτι που τότε αντικειμενικά έπαιζε το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ και διευκόλυνε την πορεία του προς την κυβερνητική εξουσία.
Κι αν η καλλιέργεια των κοινοβουλευτικών αυταπατών είναι η μία όψη του νομίσματος, η άλλη αφορά τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ σε όλους τους αγώνες που ξέσπασαν την προηγούμενη περίοδο. Όταν η ηγεσία του ΚΚΕ μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις για τα Τέμπη διοργάνωνε μέσω του ΠΑΜΕ συναντήσεις στο Σπόρτινγκ για να δώσει υποτίθεται αγωνιστικό ραντεβού… ενάμιση μήνα μετά τις τελευταίες κινητοποιήσεις στην πορεία της Πρωτομαγιάς, επιβάλλοντας μαζί με τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αλλά… από τα αριστερά, το κλείσιμο των κινητοποιήσεων αυτών. Όταν στις κινητοποιήσεις για τον νόμο Χατζηδάκη η ηγεσία του ανέστειλε την απεργιακή κινητοποίηση που τάχα μήνες προετοίμαζε για να την βάλει μια εβδομάδα μετά κι ενώ χιλιάδες εργαζόμενοι ήταν έτοιμοι να απεργήσουν. Όταν επαναλάμβανε στην πανδημία το κυβερνητικό αφήγημα πως η μαζική κάθοδος σε συγκεντρώσεις είναι απειλή για τη δημόσια υγεία και συντάχθηκε με τη γραμμή τού «μετά θα λογαριαστούμε». Όταν απέναντι στις φασιστικές κυβερνητικές απαγορεύσεις στην ίδια περίοδο αρνήθηκε οποιοδήποτε δημόσιο κάλεσμα για μαζικές συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες, προχωρώντας σε συμβολικού τύπου κινητοποιήσεις – φιέστες λίγων μελών του. Όταν η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ ψήφιζε το μπόνους του Μητσοτάκη των 600 ευρώ στους ένστολους. Όταν αρνήθηκε οποιαδήποτε κλιμάκωση των σημαντικών αγώνων στους καλλιτέχνες, στους εκπαιδευτικούς, στους υγειονομικούς, στους αγρότες… Όταν, με τα χωριστά πλαίσια, με τις χωριστές συγκεντρώσεις, διασπά κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα.
Η πραγματική αριστερά και το κομμουνιστικό κόμμα ποτέ δεν σύνδεσαν τη θετική έκβαση των λαϊκών αγώνων με το ένα ή το άλλο εκλογικό αποτέλεσμα. Καθοριστικός παράγοντας ήταν και παραμένει ο μαζικός, λαϊκός, εξωκοινοβουλευτικός αγώνας. Κάθε θετική άλλωστε εξέλιξη για τα λαϊκά συμφέροντα είχε πάντα πίσω της τη σφραγίδα των αγωνιστικών κινητοποιήσεων κόντρα στη γραμμή της συνθηκολόγησης και των κοινοβουλευτικών αυταπατών.
Οι λαϊκοί αγώνες είναι αυτοί που θα κρίνουν το μέλλον.
