Ήσαν όλοι εκεί! Δάσκαλοι και καθηγητές που όργωσαν απ’ άκρη σ’ άκρη τα σχολεία της χώρας με αντίτιμο έναν «ταπεινό» μισθό, φοιτητές που ετοιμάζονται για αλλότρια δουλειά και ανεργία, εκπρόσωποι συνδικάτων που κατέθεσαν την αλληλεγγύη τους, γονείς που αγωνιούν για τα παιδιά τους και μαθητές που αγαπούν τους δασκάλους τους, συνταξιούχοι εκπαιδευτικοί που τίμησαν τα γράμματα και τώρα δε θέλουν να γεράσουν πρόωρα, αγωνιστές της αριστεράς που χρόνια τώρα σπρώχνουν με ανιδιοτέλεια τον τροχό της ταξικής πάλης και άλλοι πολλοί. Μαζί τους δειλές ηγεσίες που ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν δίοδο διαφυγής και επαγγελματίες τρικλοποδιστές που υπηρετούν το σύστημα, καρεκλοθήρες και καρεκλοκένταυροι που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, ύαινες της κοινωνικής αγωνίας. Μέσα στο εφετείο η -τάχα- δικαιοσύνη παρίστανε τον αδέκαστο δικαστή, δούλα φανερή της κρατικής εξουσίας, εχθρός των προλετάριων του λαού, των παιδιών του και της αριστεράς. Οι φασίστες στις τρύπες τους.
Όταν το πολύβουο ποτάμι άρχισε ν’ αργοσαλεύει και να κινείται, ζωογόνο αίμα στο σώμα της πόλης, μάκρος τρία χιλιόμετρα, η περηφάνεια φούντωνε, οι μνήμες γιγάντωσαν, η αυτοπεποίθηση περίσσεψε. Λάβα που δε φυλακίζεται, σεισμός τεκτονικός, ρίζες βαθειές, ορίζοντας ασύνορος, πηγές αστείρευτες, βροχή που αναγεννάει τη φύση, σφυρί και αμόνι. Δεκάδες τα σωματεία που ξανα-θυμήθηκαν το 1988, το 1990, το 97-98, το 2006, τις μεγάλες απεργίες, σημαίες να μπατσίζουν τον αέρα, συνθήματα για το παρόν και το μέλλον να σχίζουν τον φθινοπωρινό αγέρα, χαμόγελα φίλων και γνωστών, να μετράει ο κόσμος το μπόι του και να μικραίνουν οι ίσκιοι, ο φόβος και η αμφιβολία. Δεν ήταν σπορά της τύχης. Τέκνο της ανάγκης και της οργής ήταν η απεργία και διαδήλωση της 11ης Οκτώβρη για την εκπαίδευση. Παλιά και νέα συνθήματα, αλύγιστη εμμονή και πλαστικότητα της στιγμής, ευρηματικότητα και φαντασία, όπως ταιριάζει σε μια στιγμή που η ιστορία τη σημειώνει με χοντρό μαρκαδόρο. Όπως σημείωνε με θυμοσοφική διάθεση ένας διαδηλωτής: «Όποια και αν είναι η ερώτηση η απάντηση είναι πάντα η ίδια “οι αγωνιστές”».
Φυσικά το πλήθος και το πάθος δεν έπεσαν ουρανοκατέβατα. Αυτά τα πιστεύουν και τα διαδίδουν οι τεμπέληδες και οι αυθορμησίες, οι οπαδοί του τυχαίου και οι ισαποστασάκηδες. Πάνω στα εύφλεκτα υλικά των σχολείων (αξιολόγηση, δαπάνες, ταξικοί φραγμοί, εγκατάλειψη, αδιοριστία, αυταρχισμός) ήρθε να προστεθεί η δουλειά του μυρμηγκιού, αυτή η συκοφαντημένη ζύμωση και προπαγάνδα που τη μισεί ο ταξικός εχθρός και την υμνεί ο σοφός αγωνιστής. Δίπλα τους, ο ΣΥΡΙΖΑ που κλείνει σ’ όλους τους τόνους το «ματαιότης, ματαιοτήτων» κι ετοιμάζει το κοφίνι του για να τρυγήσει τα σταφύλια της οργής στις επόμενες εκλογές, οι άψυχες ηγεσίες των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ που τρομάζουν μπροστά στο πλήθος και τον κρατικό βούρδουλα και άλλες μικρομεσαίες συνειδήσεις που τάζουν επαναστάσεις αλλά φοβούνται τα ποτάμια των δρόμων. Δεν πέρασε μια μέρα κι όλοι οι παραπάνω, έχοντας στο DNA τους τη συνθηκολόγηση και τον οπορτουνισμό κήρυξαν την εγκατάλειψη και την υποταγή. Πυροσβέστες του συνδικαλιστικού αγώνα, ανάξιοι να λέγονται δάσκαλοι και διαπαιδαγωγητές.
Πρόκειται για δύσκολο και σύνθετο έργο το να νικήσεις τον αντιλαϊκό τυφώνα. Αλλά οι εκπαιδευτικοί και τα σχολεία είναι παντού, τα συνδικάτα τους λειτουργούν, υπάρχει συσσωρευμένη εμπειρία και μπαρουτοκαπνισμένο δυναμικό, η κοινωνία εμπιστεύεται -ακόμα- τους δασκάλους, η κυβέρνηση δεν είναι στα καλύτερά της, άρα υπάρχουν προϋποθέσεις. Χρειάζεται αγωνιστική κατεύθυνση, δουλειά, επιμονή, ηγεσία, έμπνευση και αλληλεγγύη. Δηλαδή τα όπλα της ταξικής πάλης. Ιδού!
