Μπορεί ο τίτλος να φαίνεται εξεζητημένος και στρυφνός. Αλλά δεν είναι διόλου έτσι. Κάθε κίνηση ανθρώπων που επαναλαμβάνεται -με άλλους όρους- χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι απόλυτα λογικό και εξηγήσιμο να έβγαλε σαν καταστάλαγμα και νόμους και κανόνες και τη δική της επιστημονική εξήγηση. Αλλιώτικα δεν θα ’χαμε καμία από τις επιστήμες των ανθρώπων, όπως είναι η ιστορία, η κοινωνιολογία, η φιλοσοφία κλπ. Όταν οι άνθρωποι λύνουν και ξαναλύνουν τις διαφορές τους με πόλεμο και τα ισχυρά έθνη καταπιέζουν τα ανίσχυρα, τότε είναι εύλογο να αναζητούμε τις αιτίες και τις ρίζες των πραγμάτων. Όταν οι φιλόσοφοι και κοινωνιολόγοι αναζητούσαν στο τέλος της φεουδαρχίας ποια είναι η κινούσα δύναμη (το χρήμα) της νέας εποχής, αυτό έγινε γιατί γύρευαν τη γραμματική της νέας εποχής. Μετά τη μεγάλη δεκαετία (1940-1950), την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και τον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού, η αριστερά και το επαναστατικό κίνημα δεν έβγαλαν τα συμπεράσματά τους και η Βάρκιζα, δηλαδή παράδοση των όπλων, δεν έγινε συνώνυμο της προδοσίας και της «Μήδειας».
Υπάρχουν λοιπόν κανόνες διεξαγωγής της πάλης των τάξεων. Μπορεί συγκυριακά να κρύβονται κάτω από τόνους λάσπης και σκόνης, αλλά αποτελούν ανεκτίμητα μαργαριτάρια για τις γενιές που ακολουθούν και οι οποίες θα σηκώσουν ψηλά τη σημαία της αντίστασης. Ας μιλήσουμε λοιπόν για τους κανόνες, αν δεν θέλουμε να ξεπέφτουμε στο τυχαίο και στο τσιμπολόγημα δώθε-κείθε, που είναι η αρπαχτή του κάθε οππορτουνιστή.
-Η χώρα μας φέρνει από γεννησιμιού της το στίγμα της εξάρτησης και της στρεβλής ανάπτυξης. Από τα λεγόμενα δάνεια της ανεξαρτησίας ως τα αμερικανικά αεροπλάνα για τις γαλλικές φρεγάτες, ο ντόπιος καπιταλισμός σέρνονταν στα απόνερα των ξένων προστατών.
-Η χώρα μας χωρίζεται στα δύο. Υπάρχει σε όλα και για όλα ο λαός με τις χάρες και τα κουσούρια του και η άρχουσα πολυπλόκαμη τάξη με την οπισθοβουλία και τις εξαρτήσεις της.
-Χωρίς πρωτοπόρα θεωρία και πρωτοπόρο μαζικό κομμουνιστικό κόμμα δεν μπορούν ν’ αντικρουστούν ούτε οι σάπιες απόψεις των αστών, ούτε να διεξαχθεί νικηφόρος αγώνας. Αντίθετα, η απριλιανή χούντα το 1967-’74 βρήκε μπροστά της το διαλυμένο και ανίκανο ΚΚΕ και μια γελοία χούφτα στρατοκρατών κυβέρνησε για 7 χρόνια. Η οργάνωση είναι ζήτημα αρχής.
-Η τακτική είναι ευλύγιστη, η στρατηγική (τελικός σκοπός) αλύγιστη. Πρέπει να ψυχανεμιζόμαστε τις στροφές και τα γυρίσματα του κοινωνικού αέρα και να μη μένουμε κοκαλωμένοι, αλλά ταυτόχρονα να μη γινόμαστε ψιλή άμμος, ευκολοχώνευτη τροφή και οπαδοί τού «ό,τι λάχει».
-Είμαστε με τον μαζικό λαϊκό αγώνα και δεν ανάβουμε λαμπάδες στους κοινοβουλευτικούς καυγάδες που διογκώνονται από τα ΜΜΕ. Δε ζούμε τις ζωές του κοινοβουλίου.
-Είμαστε με τα συνδικάτα που συγκεντρώνουν την άμυνα των λαϊκών τάξεων. Χωρίς να αποστρεφόμαστε ό,τι γεννάει η λαϊκή και νεολαιίστικη πρωτοβουλία και ο ριζοσπαστισμός, παλεύουμε για την αλλαγή των συσχετισμών πού είναι το θερμόμετρο της στιγμής.
-Εμπιστοσύνη στη μεγαλοσύνη των μαζών. Όχι ό,τι καθρεφτίζει τη στιγμή και το στιγμιότυπο, αλλά τα νερά που τρέχουν βαθύτερα και τα οποία έκαναν εποποιίες. «Κλέφτης», «παλικάρι», Εαμίτης.
-Καμία εμπιστοσύνη σε αστούς και ιμπεριαλιστές. Ευκολοεξήγητο.
-Ο ρεφορμισμός γεννιέται μαζικά και αυθόρμητα σαν τη μικρή εμπορευματική παραγωγή. Είναι Γολιάθ μπροστά στις δυνάμεις του κινήματος. Διαθέτει οικονομική βάση και μεγάλες ρίζες.
-Η Ευρώπη, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ είναι όργανα του κακού. Η κίνηση των μαζών σε αντιπολεμική-αντιιμπεριαλιστική βάση θα εμπνεύσει και θα γεννήσει νέες ιδέες.
Πιθανόν να υπάρχουν και άλλοι κανόνες της ταξικής γραμματικής που άξιζε να συμπληρώσουν τον παραπάνω κατάλογο. Αλλά είναι σίγουρο ότι, αν δεν τηρούμε βασικές νόρμες, θα ξεπέσουμε στον αγνωστικισμό, στο «δε βαριέσαι», στο τυχαίο και στην απόγνωση. Ας βγάλουμε αναγκαία συμπεράσματα.
