Για τις ΗΠΑ, με τους νεκρούς του κορονοϊού να ξεπερνάν τις 65.000, την ανυπαρξία του δημόσιου συστήματος Υγείας, τα 30 εκατ. απολυμένους/άνεργους και τις απανωτές δηλώσεις ενός προέδρου που υπερβαίνουν τα όρια του γελοίου, η πανδημία φαίνεται πως θα προκαλέσει το ορόσημο της μεγάλης πτωτικής καμπής.
Την ίδια ώρα η οικονομία των ΗΠΑ απορρυθμίζεται με γοργούς ρυθμούς παρά τα 2,2 τρισ. δολάρια της κυβέρνησης και την αγορά από τη FED απεριόριστης ποσότητας κρατικών ομολόγων και διασφαλισμένων με ενυπόθηκα πάγια τίτλων από τις επιχειρήσεις για να στηρίξει την αγορά. Ωστόσο, παρά τις οικονομικές παροχές, εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν λόγω πανδημίας, χωρίς οι περισσότερες να μπορέσουν να ανακάμψουν, πετώντας στο δρόμο εκατομμύρια εργαζόμενους.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, η ΕΕ βουλιάζει μέσα στις αντιφάσεις της και σε μία παρατεταμένη οικονομική κρίση από την οποία δεν βγήκε ποτέ. Η πανδημία του Covid-19 έρχεται να δώσει -όπως φαίνεται- τη χαριστική βολή, σε μία κατ’ ευφημισμό «ενωμένη Ευρώπη». Ο θεσμοθετημένος -από Συνθήκες, Σύμφωνα, Κανονισμούς, Ντιρεκτίβες κλπ- «ελεύθερος ανταγωνισμός» της ΕΕ πέρασε στα αζήτητα, αφού ο διαχρονικός κέρβερος διαφύλαξης των ευρωπαϊκών θεσμών (και μάλιστα του «σιδερένιου» Συμφώνου Σταθερότητας), η Γερμανία, έδωσε πρώτη το σύνθημα της επιστροφής στο εθνικό Δίκαιο, αρνούμενη την έκδοση ευρω-ομολόγων και την «αμοιβαιοποίηση» του ευρωπαϊκού χρέους. Παράλληλα, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας αποφάσισε ότι η ΕΚΤ υπερέβη τις εξουσίες της όταν αγόραζε έως 2 τρισ.€ κρατικό χρέος την τελευταία 5ετία και έδωσε στην κεντρική τράπεζα περιθώριο τριών μηνών να αποδείξει ότι το γνωστό πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE) ήταν αναγκαίο και «αναλογικό». Οι πιέσεις της γερμανικής αστικής τάξης είναι αφόρητες προκειμένου να μπει σε λειτουργία η οικονομία. Ο Σύνδεσμος Γερμανικών Βιομηχανιών (BDI) σημειώνει πως η πανδημία θέτει σε κίνδυνο «την ευημερία της χώρας» και προειδοποιεί πως ένα δεύτερο «κλείσιμο της οικονομίας» θα είχε απρόβλεπτες συνέπειες. Εξάλλου ο επικεφαλής του εθνικιστικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD), Α. Γκάουλαντ, υποστήριξε πως «…ο πρόεδρος Σόιμπλε έχει απόλυτο δίκιο. Εάν η θεραπεία μιας ασθένειας αρχίσει να κάνει περισσότερο κακό (σ.σ. στην οικονομία) από την ίδια την ασθένεια, τότε αυτή η θεραπεία πρέπει να σταματήσει…»! Κάτω από τη γερμανική κυριαρχία, η Κομισιόν αποφάσισε την κατάργηση των απαγορεύσεων στις κρατικές ενισχύσεις/επιδοτήσεις λόγω πανδημίας, επιτρέποντας στις ολιγαρχίες των ισχυρών κρατών-μελών να ενισχύσουν με τεράστιες επιδοτήσεις τα μονοπώλιά τους. Με αυτό τον τρόπο ενέκρινε κρατικές ενισχύσεις ύψους 1,9 τρισ.€, το 52% των οποίων πήρε -ποιος άλλος- η Γερμανία (Lufthansa 9 δισ.€, ταξιδιωτικός όμιλος TUI 12,9 δισ.€, Adidas 3 δισ.€, κ.ά.).
Ακολούθησαν με 17% η Γαλλία (Air France 7 δισ.€) και η Ιταλία, με 8% η Ισπανία, με 3% η Ολλανδία (KLM Group 4 δισ.€) κ.ο.κ. Η Ελλάδα δεν ήταν καν στη λίστα, αφού στη χώρα μας το κυρίαρχο στοιχείο είναι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (πρόσφατα ΔΕΠΑ, ΔΕΔΔΗΕ, ΑΔΜΗΕ -ενόψει μάλιστα του Ν/σ για το περιβάλλον) και όχι η στήριξη. Και να σκεφτεί κανείς πως έβαλαν λουκέτο στην ΚΥΔΕΠ (την ισχυρότερη συνεταιριστική Οργάνωση της χώρας) γιατί έδινε «παράνομες» (αντίκεινται στο κοινοτικό Δίκαιο) κρατικές επιδοτήσεις-πενταροδεκάρες στους αγρότες για την ενίσχυση του εισοδήματός τους, λόγω των εξευτελιστικών ευρωπαϊκών τιμών!
Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός έδειξε ξεκάθαρα ποιος είναι το αφεντικό της Ευρώπης.
Η δε διαβόητη «κοινοτική αλληλεγγύη» αποτελεί πλέον είδος προς εξαφάνιση…
★★★
Η επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας είναι κάτι περισσότερο από ανησυχητική. Οι επιπτώσεις στη διεθνή γεωπολιτική και -πάνω απ’ όλα- στην κατάσταση της εργατικής τάξης και των συμμάχων στρωμάτων, θα είναι καταλυτικές. Σημαντικές αλλαγές επέρχονται ήδη στην εσωτερική πολιτική, την οικονομία, την εξωτερική και αμυντική πολιτική των χωρών, τον έλεγχο των φυσικών πόρων. Όλα αυτά θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στα λαϊκά νοικοκυριά που θα δουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται δραματικά και τις εργασιακές σχέσεις τους να επιδεινώνονται ακόμα παραπέρα. Η συνεχιζόμενη κρίση θα προκαλέσει ριζοσπαστικές αλλαγές στη διεθνή ισορροπία δυνάμεων. Κι αυτό γιατί η Κίνα είναι βέβαιο πως θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί την αστάθεια και απορρύθμιση τόσο των ΗΠΑ όσο και της ΕΕ, προωθώντας μια παγκόσμια ενίσχυση των θέσεών της. Η Κίνα ως ο κυριότερος εξαγωγέας πρώτων υλών παγκοσμίως, παρά την κρίση, συνέχισε την εμπορική δραστηριότητα στο όνομα της «τροφοδοσίας αλληλεγγύης» προς τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου.
Κι αυτό γιατί αντέδρασε έγκαιρα στην πανδημία, κλείνοντας εργοστάσια και γραμμές παραγωγής, απομονώνοντας τεράστιες μάζες πληθυσμού, στήνοντας -εν μία νυκτί- νοσοκομεία, υιοθετώντας μέτρα, για να καταφέρει να περιορίσει τον ιό, την ίδια ώρα που η Ευρώπη και κυρίως οι ΗΠΑ μετατράπηκαν σε κύρια πηγή μόλυνσης. Σήμερα η Κίνα παρουσιάζει μια ανάκαμψη στην οικονομία της -σε αντίθεση με την χρηματιστηριακή αγορά της Δύσης που καταρρέει- και παράλληλα λειτουργεί σαν σωσίβιο για αρκετά Ευρωπαϊκά κράτη που αδυνατούν να ανταπεξέλθουν από μόνα τους στην πανδημία. Σε μικρότερη κλίμακα και η Ρωσία που κατάφερε να δημιουργήσει σοβαρά ρήγματα στην παγκόσμια διακίνηση και τιμή του πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας και έμμεσα των ΗΠΑ.
Κατά συνέπεια ο κινέζικος ιμπεριαλισμός εμφανίζεται στο προσκήνιο με σοβαρές «ανθρωπιστικές» παρακαταθήκες (υγεία, κλιματική αλλαγή, νίκη κατά του κορονοϊού, υγειονομική βοήθεια κ.ά.) έναντι του δόγματος του νεοφιλελευθερισμού, που ωστόσο θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος της Δύσης απέναντι στην κινέζικη κυριαρχία.
Η άνοδος της Κίνας είναι πλέον μία γεωπολιτική πραγματικότητα και μπροστά στις παγκόσμιες εξελίξεις που σημειώνονται ενισχύει παντού την παρουσία της, ιδιαίτερα στην Αφρική, όπου έχει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της Δύσης.
Είναι γεγονός πως η όξυνση όλων των βασικών αντιθέσεων του σημερινού κόσμου, οι διαιρέσεις και ανακατατάξεις στη δύναμη των διεθνών κέντρων και στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσά τους προκαλούν απότομη κλιμάκωση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για την αναδιανομή των σφαιρών επιρροής και σκοτεινιάζουν το διεθνή ορίζοντα, επαναφέροντας την απειλή για παγκόσμιο πόλεμο και πυρηνικό αλληλοεκβιασμό.
Πιθανές αλλαγές ίσως να υπάρξουν και στο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, που φαίνονται να έχουν πληγεί περισσότερο από κάθε άλλη χώρα. Βέβαια, αυτές οι ανακατατάξεις κάνουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ακόμα πιο επικίνδυνο, καθώς αισθάνεται πως χάνει την πρωτοκαθεδρία. Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής του θέσης στην παγκόσμια σκηνή, κάνει τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πιο επικίνδυνο και τυχοδιωκτικό, πηγή πολέμου και επίθεσης.
