Η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας απλώνεται δραματικά. Η εγκληματική και καταστροφική για τη λαϊκή πλειοψηφία διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση ΝΔ πολλαπλασιάζει τα κρούσματα και τους θανάτους και διαμορφώνει ένα εφιαλτικό οικονομικό και κοινωνικό τοπίο. Με το επικείμενο «άνοιγμα» της οικονομικής και κοινωνικής ζωής στη χώρα, η σκληρή πραγματικότητα ενός καθημαγμένου λαού -που τώρα καλύπτεται από τις συνθήκες του κοινωνικού εγκλεισμού και της υπολειτουργίας της οικονομίας- θα βγει με ένταση στο προσκήνιο. Και τότε θα σημάνει ηχηρά το τέλος της όποιας περιόδου χάριτος, της όποιας λαϊκής ανοχής έχει υφαρπάξει η κυβέρνηση Κυρ. Μητσοτάκη, τον ένα χρόνο της πανδημίας. Αναπότρεπτα, θα βρεθεί αντιμέτωπη με την υποβόσκουσα πλατιά λαϊκή δυσπιστία, δυσφορία και αντίθεση.
Η επιχείρηση ιδεολογικής και πολιτικής χειραγώγησης του λαού -μέσω της δραστικής επιστράτευσης της προκλητικής μονοφωνικής προπαγάνδας των ελεγχόμενων ΜΜΕ- και ο εκφοβισμός και η εκτεταμένη αστυνόμευση και καταστολή δεν μπορούν, πλέον, να συγκρατούν τις λαϊκές αντιδράσεις. Η καταχρηστική επίκληση της πανδημίας δεν μπορεί πια να αποτρέπει την εκδήλωση νεολαιίστικων και λαϊκών κινητοποιήσεων, που αποκτούν όλο και μεγαλύτερη συχνότητα και μαζικότητα. Η επόμενη περίοδος αναμένεται θερμή.
Πολύ περισσότερο όταν στα δεκάδες αντεργατικά μέτρα που επιβλήθηκαν, με πρόσχημα και άλλοθι την πανδημία τον τελευταίο χρόνο, έρχεται να προστεθεί η επικείμενη ψήφιση στη Βουλή του -κυοφορούμενου εδώ και χρόνια- νομοσχεδίου που περιλαμβάνει σαρωτικές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τη συνδικαλιστική δράση. Ανατροπές που επιχειρούν να γυρίσουν το ρολόι της ιστορίας του εργατικού κινήματος ένα αιώνα πριν, με ασύδοτη την καπιταλιστική εκμετάλλευση και δεμένο χειροπόδαρα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Έχουν γνώσιν οι φύλακες…
Ο ελληνικός λαός δοκιμάζεται σκληρά εδώ και 12 χρόνια. Με τα μνημόνια λεηλασίας και υποδούλωσης εδραιωμένα, η πανδημία έγινε εργαλείο και επιταχυντής νέων αντιδραστικών εξελίξεων στα χέρια των κρατούντων. Επιδιώκουν να συντρίψουν όσες μεταπολιτευτικές οικονομικές, συνδικαλιστικές και δημοκρατικές κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος έχουν απομείνει από το μνημονιακό οδοστρωτήρα. Οι στόχοι τους είναι φανεροί. Αγριότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων, νέα βίαιη συρρίκνωση των μικρομεσαίων στρωμάτων, δραστική καρατόμηση των εργατοσυνδικαλιστικών κατακτήσεων, κατάργηση θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Αυτή η επιθετική πολιτική των βίαιων αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων», η οποία πλήττει πλατιά λαϊκά στρώματα και δε διστάζει να ανοίγει συνεχώς νέα μέτωπα, δημιουργεί ένα εξαιρετικά εύφλεκτο κοινωνικό υπόστρωμα. Τα επιτελεία της ΝΔ και της ολιγαρχίας το γνωρίζουν, ανασκουμπώνονται και αναζητούν τρόπους διαχείρισης της κατάστασης. Με δηλώσεις και κινήσεις αποπροσανατολιστικές, καθησυχαστικές και υπεραισιόδοξες για την «επόμενη μέρα». Με πανηγυρισμούς για το περιβόητο «Ταμείο Ανάκαμψης», το «άλμα δεκαετίας», τους «νέους ενάρετους κύκλους», το σχέδιο «Ελλάδα 2.0» και τα «κοσμογονικά έξι επόμενα χρόνια», όπου ο πρωθυπουργός και η ΝΔ προβάλλονται σαν η σταθερή «μεταρρυθμιστική δύναμη» της «νέας εποχής της οικονομικής ανασύνταξης και ανασυγκρότησης της χώρας». Με κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις που προσπαθούν να εξωραΐσουν την πραγματικότητα, να ενισχύσουν την κυβερνητική εικόνα, να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και να προσανατολίσουν τις πολιτικές εξελίξεις σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους. Αν και δυσκολεύονται, πια, να αποσιωπούν εντελώς και να μην καταγράφουν τη λαϊκή δυσφορία και αντίθεση για την ασκούμενη πολιτική και την ενισχυόμενη κυβερνητική φθορά.
Ταυτόχρονα, επειδή έχουν γνώσιν οι φύλακες, οικοδομούν ένα σκληρό αστυνομικό κράτος. Η διαρκής επίκληση του δόγματος «νόμος, τάξη και ασφάλεια», οι συνεχείς συκοφαντικές επιθέσεις ενάντια στη νεολαία, στις απεργίες των εργαζομένων και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και διεκδικήσεις τους συντονίζονται με την ενίσχυση του αντιδραστικού νομοθετικού πλαισίου και των βάρβαρων κατασταλτικών μηχανισμών. Ο πολιτικός αυταρχισμός και η εκτεταμένη καταστολή κλιμακώνονται με ταχύτατους ρυθμούς.
Όσοι, όμως, βυθίζουν το λαό σε μεγαλύτερη δυστυχία, φτώχεια και εξαθλίωση, όσοι επιστρατεύουν εναντίον του τη βία και την καταστολή, όσοι υποθηκεύουν το μέλλον του θα εισπράξουν τη λαϊκή αποδοκιμασία, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Θα έρθει η στιγμή που δε θα μπορούν πια να κυβερνήσουν. Πρόκειται για μια αναπότρεπτη εξέλιξη.
Τα σημάδια της κρίσης
Διάχυτη είναι η διαπίστωση πως οι αρχικές δυνατότητες επηρεασμού των συνειδήσεων των εργατολαϊκών στρωμάτων, με το σχηματισμό της κυβέρνησης ΝΔ και το πολιτικό κεφάλαιο του Κυρ. Μητσοτάκη, είναι σε τροχιά σοβαρής συρρίκνωσης. Και οι πρώτοι τριγμοί, τα «αντάρτικα» και οι ομαδοποιήσεις, τα σημάδια της κρίσης στο κυβερνητικό στρατόπεδο είναι, πλέον, εμφανή. Α. Σαμαράς, Κ. Καραμανλής, πρόσφατη εμφάνιση 11 βουλευτών, διάφορα νεότευκτα «εθνοσωτήρια» σχήματα, ακροδεξιά μορφώματα αναπτύσσουν μια ιδιαίτερη κινητικότητα τελευταία. Και όλα αυτά όταν η αντιπολίτευση -αξιωματική και ελάσσων- βυθισμένη σε έναν κυκεώνα εσωκομματικών προβλημάτων και αντιπαραθέσεων, συμφωνεί επί της ουσίας με το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής και ενεργεί ως συμπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, δυο χρόνια μετά την εκλογική του ήττα, αδυνατεί να δημιουργήσει εκλογικό ρεύμα και να προβληθεί σαν πειστική εναλλακτική εκδοχή κυβερνητικής εξουσίας. Και το ΚΙΝΑΛ βουλοπλέει ανάμεσα στη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ ψάχνοντας να βρει πολιτικό χώρο και προοπτική επιβίωσης.
Η κατάσταση αυτή δημιουργεί μεγάλη ανησυχία στα αστικά κέντρα εξουσίας. Η σχετική πολιτική σταθερότητα που επιτεύχθηκε με την εκλογική νίκη της ΝΔ το 2019, ύστερα από την πρωτοφανή κρίση και αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος κατά τα μνημονιακά χρόνια, έχει αρχίσει να δοκιμάζεται.
Οι εκκλήσεις του κύριου άρθρου του Βήματος (8/3) για «εξασφάλιση συνθηκών δημιουργικής συναίνεσης» για να «διευκολυνθεί η νέα εθνική προσπάθεια» με το περιβόητο Ταμείο Ανάπτυξης, μεταξύ πολλών άλλων διαπιστώσεων και «παραινέσεων» που έχουν να κάνουν με το νέο μεγάλο φαγοπότι και το μοίρασμα της πίτας, είναι ενδεικτικές και απηχούν αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα.
Τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο όταν στη βαρύτατη κυβερνητική ευθύνη για την εξελισσόμενη υγειονομική, οικονομική και ανθρωπιστική κρίση προστίθεται και αυτή της ενισχυόμενης εθνικής υποτέλειας στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ και του ενδοτισμού απέναντι στην τουρκική επεκτατικότητα. Ευθύνη που βαραίνει βεβαίως και τους «αντιπολιτευόμενους», όχι μόνο για την περίοδο της διακυβέρνησής τους αλλά και για την τρέχουσα στήριξη, εκ μέρους τους, της κυβερνητικής πολιτικής.
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ερμηνευτεί η πρόσφατη κόντρα ανάμεσα στους δυο πρώην πρωθυπουργούς, Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή. Εκτός από ζητήματα που έχουν να κάνουν με προσωπικές πολιτικές σκοπιμότητες, στοχεύσεις και υστεροφημίες, είναι βέβαιο πως εξυπηρετεί ευρύτερους σχεδιασμούς και αντανακλά τα αδιέξοδα της γραμμής της υποτέλειας και του ενδοτισμού που με παραλλαγές και διαβαθμίσεις υπηρέτησαν και οι δύο. Μιας γραμμής που βρίσκεται σε οριακό σημείο, με τις τουρκικές προκλήσεις, επιθετικές ενέργειες και πολεμικές κινήσεις να διαδέχονται η μια την άλλη, και την ελληνική ολιγαρχία, την κυβέρνηση ΝΔ και τη μεγάλη πλειοψηφία των αστών πολιτικών να ετοιμάζουν το έδαφος για έναν ταπεινωτικό, για την Ελλάδα, συμβιβασμό.
Οι δυο «σχολές» στην εξωτερική πολιτική, αυτή της δήθεν επίλυσης μέσω του διαλόγου (Κ. Σημίτης) και η λεγόμενη της ακινησίας (Κ. Καραμανλής), ή διαφορετικά του ζεϊμπέκικου και της κουμπαριάς, που διατρέχουν και τα τρία κόμματα, στηρίζονται στην ίδια -εχθρική για τα λαϊκά συμφέροντα- βάση. Αυτή της εναπόθεσης της «λύσης» των προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η Ελλάδα με τις γειτονικές της χώρες, στα λεγόμενα ανοιχτά «εθνικά μέτωπα», στην ιμπεριαλιστική «διαιτησία». Και έχει σαν αποτέλεσμα, σε όλες της τις παραλλαγές, η θέση του λαού και της χώρας μας να γίνεται όλο και πιο ευάλωτη και η ιμπεριαλιστική επέμβαση να ενισχύεται επικίνδυνα.
