Την άδεια άνευ αποδοχών επαναφέρει το νέο εργασιακό νομοσχέδιο-έκτρωμα της κυβέρνησης, εντάσσοντας τη σχετική ρύθμιση στο πλαίσιο όλων εκείνων των διατάξεων που τσακίζουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, καταστρατηγώντας το οκτάωρο, αυξάνοντας τις υπερωρίες και ελαστικοποιώντας τις σχέσεις εργασίας.
Αυτό που ισχύει έως τώρα και «ρυθμίζεται» ξανά από το αντεργατικό έκτρωμα που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση, είναι ότι «εργαζόμενος πλήρους ή μερικής απασχόλησης δύναται, κατόπιν ατομικής έγγραφης συμφωνίας με τον εργοδότη, να λάβει άδεια άνευ αποδοχών για χρονικό διάστημα που δεν υπερβαίνει το ένα (1) έτος, η οποία δύναται να παραταθεί με νεότερη συμφωνία των μερών. Κατά τη διάρκεια της άδειας η σύμβαση εργασίας τίθεται σε αναστολή και δεν οφείλονται ασφαλιστικές εισφορές».
Συνδυαστικά με τις άλλες διατάξεις που προβλέπουν 10ωρη απλήρωτη εργασία και χορήγηση ρεπό μέσα σε ένα εξάμηνο, όπως επίσης την επέκταση των ατομικών συμβάσεων εργασίας, το συγκεκριμένο άρθρο «λύνει» τα χέρια στην εργοδοσία, δίνοντας το «ελεύθερο» για νέες αυθαιρεσίες, ιδιαίτερα μάλιστα σε εποχιακούς κλάδους (τουρισμός, εστίαση κλπ.), όπου κυριαρχούν οι ελαστικές μορφές εργασίας και η υπερεκμετάλλευση.
Δεν μπορεί να μην παρατηρηθεί ότι η επανάληψη αυτής της διάταξης γίνεται με την «εμπειρία» των αναστολών συμβάσεων εργασίας που πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια της πανδημίας. Μια «εμπειρία» η οποία φαίνεται με την διάταξη του νομοσχεδίου πάει να αξιοποιηθεί και στο μέλλον σαν εργαλείο διευρυμένης ελαστικοποίησης του χρόνου εργασίας των εργαζομένων. Κάτω από τον τίτλο της «άδειας άνευ αποδοχών» οι εργοδότες θα μπορούν να επιβάλουν αναστολές των συμβάσεων εργασίας που δεν θα συνοδεύονται, βέβαια, από το μικρό κρατικό βοήθημα που δίνονταν στη διάρκεια της πανδημίας σε όσους αναστέλλονταν η σύμβαση εργασίας.
Η περιβόητη «συμφωνία εργοδότη – εργαζομένου» που ευαγγελίζεται προπαγανδιστικά η κυβέρνηση και τα στελέχη της χρησιμοποιείται απλώς για να «χρυσώσει το χάπι» και να «ντύσει» με εύηχες εκφράσεις το καθεστώς εργοδοτικού δεσποτισμού που επικρατεί στις επιχειρήσεις. Μέσα σε συνθήκες εργασιακής «ζούγκλας» και ανασφάλειας, με την ανεργία, ιδιαίτερα στους νέους, να καλπάζει, εν μέσω μάλιστα πανδημίας, με μεγάλο μέρος των μισθωτών να έχουν μετατραπεί σε «νομάδες», εύκολα γίνεται αντιληπτό πόση δυνατότητα «διαπραγμάτευσης» έχει ο εργαζόμενος για να καταλήξει σε «συμφωνία» με την εργοδοσία.
