Χωρίς αμφιβολία, στην υποτονικότητα και στη μικρή συμμετοχή των εργαζομένων και των σωματείων τους, που παρατηρήθηκε στις δύο απεργίες (24.9 και 2.10), που πραγματοποιήθηκαν ενάντια στο κυβερνητικό πολυνομοσχέδιο, καίρια ευθύνη έχει η στάση της διορισμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ.
Τον τελευταίο χρόνο οι εργαζόμενοι έχουν γίνει μάρτυρες εντεινόμενων εκφυλιστικών φαινομένων που εκτυλίσσονται στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, που πλέον κατάντησε να είναι διορισμένη από τα δικαστήρια. Μετά τα όσα έγιναν στο τελευταίο συνέδριο της ΓΣΕΕ, με τις “εφόδους” του ΠΑΜΕ που οδήγησαν στη διάλυσή του, επαναλαμβάνονται επεισόδια ενός ρεβανσισμού με αντικομμουνιστική χροιά των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ ενάντια στο ΠΑΜΕ, που αυτή τη φορά έπληξαν ευθέως και την πραγματοποίηση απεργιακού αγώνα ενάντια στο πολυνομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση για ψήφιση. Ένα πολυνομοσχέδιο που, πέρα των άλλων αντιλαϊκών μέτρων, περιέχει και καίρια χτυπήματα σε θεμελιώδη δικαιώματα των εργαζομένων, όπως είναι η ανεξάρτητη από το κράτος λειτουργία των σωματείων, οι συλλογικές συμβάσεις και η απεργία. Τα επεισόδια αυτά σημειώνονται ακριβώς τη στιγμή που η κυβέρνηση πάει να περάσει νέα αντεργατικά νομοσχέδια και έρχονται να την διευκολύνουν σ’ αυτό, κάνοντας καθαρό τον ύπουλο και φιλοκυβερνητικό ρόλο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ.
Παρά τον εκφυλισμό και τα όσα διαλυτικά φαινόμενα συντελούνται στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, ο Σεπτέμβρης έδειξε πως υπάρχει η διάθεση από τον κόσμο να ξαναβγεί στο δρόμο απέναντι στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης.
Έτσι, ενώ προκηρύχθηκε 24ωρη απεργία στις 24 Σεπτεμβρίου από το ΕΚΑ και την ΑΔΕΔΥ και από μια σειρά ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα, οι δυνάμεις του κυβερνητικού και φιλοεργοδοτικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ – ΠΑΣΚΕ) της ΓΣΕΕ δείχνοντας το πραγματικό τους πρόσωπο, διέσπασαν ανοιχτά το απεργιακό μέτωπο, απαιτώντας από σωματεία, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα που ελέγχουν οι δυνάμεις αυτές να κηρύξουν απεργία άλλη μέρα!
Ορισμένα εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες ανά τη χώρα, με διοικήσεις ελεγχόμενες απο την ΠΑΣΚΕ και την ΔΑΚΕ, ακολουθώντας τη γραμμή της διορισμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ προκήρυξαν, αρχικά, απεργία για τις 25 Σεπτεμβρίου, προκαλώντας στους εργαζόμενους σύγχυση και υπονομεύοντας την προσπάθεια να γίνει μια ενιαία απεργιακή κινητοποίηση. Παρά το ότι χιλιάδες εργαζόμενοι ξεπέρασαν το εμπόδιο που έβαλαν οι δυνάμεις αυτές και κατέβηκαν στο δρόμο ενάντια στο αντεργατικό νομοσχέδιο στις 24 Σεπτέμβρη, πάρα το ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ αναγκάστηκε από την κατακραυγή που υπόστηκε, να τραβήξει πίσω την πρόταση για απεργία στις 25 Σεπτέμβρη και να την αντικαταστήσει “πονηρά” με κάλεσμα για απεργία στις 2 Οκτώβρη, έγινε εμφανής η αρνητική επίδραση που άσκησε στην απεργιακή κινητοποίηση της 24 Σεπτέμβρη η διασπαστική-διαλυτική στάση της διορισμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ, άλλα και η απογοήτευση που προξένησε στον εργατικό κόσμο. Η 24ωρη απεργία της 24 Σεπτέμβρη έγινε τελικά, αλλά σε περιοχές και κλάδους που έλεγχαν οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δεν πραγματοποιήθηκε.
Αυτή η αποσυνθετική πρακτική επηρέασε και την απεργία της 2 Οκτώβρη, στην οποία η ΑΔΕΔΥ συμμετείχε αυτή τη φορά με τρίωρη στάση εργασίας. Η συμμετοχή των εργαζομένων ήταν πιο εξασθενημένη από εκείνη της 24 Σεπτέμβρη και αυτό αποτυπώθηκε και στις συγκεντρώσεις-διαδηλώσεις που έγιναν.
Αυτό το πλαίσιο υπονόμευσης και αποδυνάμωσης του απεργιακού αγώνα, που προώθησαν οι ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ της διορισμένης διοίκησης της ΓΣΕΕ, συμπληρώθηκε και από τη συνεχιζόμενη τακτική του ΠΑΜΕ και των δυνάμεων του ΝΑΡ (“συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων”) για ξεχωριστές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, αν και αυτή τη φορά (λόγω μη συμμετοχής της ΓΣΕΕ;) όρισαν τις προσυγκεντρώσεις τους στην Αθήνα εγγύτερα στο χώρο της κεντρικής απεργιακής συγκέντρωσης (πλατεία Κλαυθμώνος) που κάλεσαν το ΕΚΑ και η ΑΔΕΔΥ (το ΠΑΜΕ στα Προπύλαια, οι δυνάμεις του ΝΑΡ στα Χαυτεία)…
Όλες αυτές οι συνδικαλιστικές πολιτικές, με πρώτη και κύρια αυτή του φιλοκυβερνητικού και φιλοεργοδοτικού συνδικαλισμού της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ, δεν έχουν σαν αποτέλεσμα πάρα να διαιωνίζουν και να βαθαίνουν ένα μαρασμό του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, να συντελούν στην αποσυσπείρωση των εργαζομένων από τα συνδικάτα και τους εργατικούς αγώνες και να μην επιτρέπουν την ανάπτυξη ενός μαζικού πανεργατικού αγώνα.
Το εργατικό κίνημα θα μπορέσει να κάνει βήματα μπροστά στην αντιμετώπιση της αντιλαϊκής πολιτικής μόνο αν περιορίσει και απαλλάξει από την επιρροή τέτοιων καταστροφικών και λαθεμένων πολιτικών και τακτικών το συνδικαλιστικό κίνημα.
Το τι πρέπει να κάνουμε μας το δείχνει η ιστορία. Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα συνδικάτα, σε όλα τα επίπεδά τους, και να σταματήσουν τα εκφυλιστικά φαινόμενα, είναι η οργάνωση των εργαζόμενων στα σωματεία, η αποκάλυψη και η αδιάκοπη πάλη μέσα σε αυτά ενάντια στις δυνάμεις του κυβερνητικού και φιλοεργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και ενάντια σε συνδικαλιστικές γραμμές που απομονώνουν από τη μεγάλη μαζα των εργαζομένων, που πολυτεμαχίζουν το εργατικό κίνημα.
Σήμερα κρίνεται πιο αναγκαία από ποτέ η συγκρότηση ενός ενιαίου πανεργατικού-παλλαϊκού μετώπου για την υπεράσπιση των εργασιακών, συνδικαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, μέσα από μια πολιτική ταξικής αγωνιστικής ανασυγκρότησης και μαζικοποίησης πρώτα απ’ όλα των πρωτοβάθμιων σωματείων, ενάντια σε κάθε λογική εκφυλισμού, διαλυτισμού και διασπάσεων.
Προς αυτή την κατεύθυνση καλούνται να δουλέψουν και να εντείνουν την δράση τους οι δυνάμεις της ΕΡΓ.Α.Σ και όλες οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος.
