Μετά τις εσωκομματικές εκλογές για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρουλάκης αναδείχθηκε ξανά πρόεδρος επικρατώντας στον δεύτερο γύρο του Δούκα. Παρά τα μεγάλα λόγια όλων των υποψηφίων για την ενότητα του ΠΑΣΟΚ, όλη η προεκλογική περίοδος ανέδειξε για μια ακόμα φορά τη φυσιογνωμία του κόμματος αυτού με τις αντιπαραθέσεις άνευ ουσίας και μακριά από τα προβλήματα του λαού και του τόπου και με τις αντεγκλήσεις, τις αιχμές και τις κόντρες ανάμεσα στους υποψηφίους -όπως φάνηκε στο debate- να είναι ενδεικτικές.
Τώρα, μετά τις εκλογές, ο Ανδρουλάκης προσπαθεί να βρει τον τρόπο να κρατήσει τις ισορροπίες, αφού δεν μπορεί να αγνοήσει το 40% που έλαβε ο Δούκας στο δεύτερο γύρο, αλλά ούτε και την επιρροή των υπολοίπων υποψηφίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα δημοσιεύματα θέλουν τους Γερουλάνο και Διαμαντοπούλου να τους ανατίθεται διακριτός ρόλος από τον Ανδρουλάκη.
Το βασικό είναι ότι πίσω από τη διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών, όπως επίσης και από τους σχεδιασμούς που προωθούνται, αποτυπώνεται η προσπάθεια της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης να προχωρήσει στην αναστήλωση του δεύτερου πυλώνα του αστικού συστήματος διακυβέρνησης. Ειδικότερα μετά τις εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο τελευταίος μετατρέπεται σε κανονικό θίασο, η ντόπια ολιγαρχία γνωρίζει καλά ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη κάτω από το βάρος της πολιτικής που εφαρμόζει θα βρεθεί αργά ή γρήγορα αντιμέτωπη με τη λαϊκή οργή και για αυτό θα χρειαστεί το δεύτερο πυλώνα της. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι χαρακτηριστική η στάση μερίδων της ολιγαρχίας με εκδοτικά συγκροτήματα να στηρίζουν και να προωθούν την επιχείρηση φτιασιδώματος του ΠΑΣΟΚ.
Τώρα ο Ανδρουλάκης δηλώνει ότι είναι έτοιμος να αντιπαρατεθεί με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και μιλάει στο όνομα των λαϊκών δικαιωμάτων, καταγγέλλοντας την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ. Προσπαθεί να κάνει το λαό και τους εργαζόμενους να σβήσουν από τη μνήμη τους το γεγονός ότι όλα τα χρόνια της διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα της ΝΔ υπήρξε σταθερός αρωγός της ψηφίζοντας την πλειοψηφία των νόμων που εκείνη κατέθεσε. Θεωρεί ότι με τη στήριξη της ντόπιας ολιγαρχίας και των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων μπορεί να διαγράψει από τη μνήμη του λαού την μνημονιακή πολιτική που προώθησε, εφάρμοσε και υπηρέτησε.
Όμως σχεδόν όλα τα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι την περίοδο των μνημονίων, αυτό ήταν το έργο που παιζόταν μπροστά στα μάτια του λαού. Ο λεγόμενος δικομματισμός ήταν εκείνο το σύστημα που όταν το ένα αστικό κόμμα φθειρόταν κάτω από την πολιτική που εφάρμοζε, ερχόταν το δεύτερο να συνεχίσει την ίδια πολιτική με διαφορετική μορφή, ώστε να δοθεί χρόνος στο πρώτο κόμμα να ανασυγκροτηθεί και να αναλάβει ξανά την κυβερνητική εξουσία όταν θα φθειρόταν το δεύτερο κόμμα. Και ιδανικά, αυτό είναι που επιθυμεί η ντόπια μεγαλοαστική τάξη σήμερα και αυτό το ρόλο προορίζει για το ΠΑΣΟΚ. Ένα ρόλο μακριά από τα πραγματικά προβλήματα του λαού και του τόπου και εχθρικό προς τα συμφέροντά του.
