Ύστερα από μια περίοδο κρίσης, ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές που βρέθηκε ξανά πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ και άνοιξε πάλι η διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας για τον Οκτώβρη με έξι μάλιστα υποψήφιους, γεγονός που προδιέγραφε μια όξυνση της εσωκομματικής διαπάλης, φαίνεται το τελευταίο διάστημα να πέφτουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης ανάμεσα στους υποψήφιους και να βαδίζουν σε μια σχετικά ελεγχόμενη διαδικασία.
Οι κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος επιδιώκουν, σχεδιάζουν και προωθούν την αναστήλωση και στήριξη του ΠΑΣΟΚ προκειμένου να διεκδικήσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στο αστικό πολιτικό σκηνικό, αν και απέχει αρκετά ακόμη από αυτό το σημείο.
Αφού μετά τις ευρωεκλογές «έπαιξε» το σενάριο της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και ασκήθηκαν πιέσεις για «ώσμωση» και συγχώνευση ακόμη των δύο πολιτικών φορέων, προβάλλοντας το παράδειγμα της συνεργασίας της γαλλικής «αριστεράς», γρήγορα διαπιστώθηκε πως δεν μπορεί να προχωρήσει ένα τέτοιο σενάριο και προς το παρόν τουλάχιστον εγκαταλείφθηκε.
Τώρα όλες οι προσπάθειες των κυρίαρχων δυνάμεων, των αστικών μέσων ενημέρωσης κλπ, εστιάζονται αποφασιστικά στην ενίσχυση με κάθε τρόπο του ΠΑΣΟΚ, προετοιμάζοντας έτσι τον άλλο πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος, αυτόν που θα αποτελέσει την εναλλακτική λύση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη η οποία φθείρεται με επιταχυνόμενο ρυθμό.
Η βαθιά και αξεπέραστη κρίση, που έχει ξεσπάσει στο ΣΥΡΙΖΑ και τον οδηγεί στην αποσύνθεση και τη διάλυση, «καίει» τα όποια σχέδια της άρχουσας τάξης να ενισχύσει και να ποντάρει στο σημερινό ΣΥΡΙΖΑ που βουλιάζει στην πλήρη απαξία. Οι επιδιώξεις τους είναι να κατευθύνουν τώρα αντίστροφα τον κόσμο που μετακινήθηκε πριν μια δεκαετία από το ΠΑΣΟΚ στο ΣΥΡΙΖΑ και να τον οδηγήσουν ξανά προς το ΠΑΣΟΚ.
Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη στον πέμπτο χρόνο της εξουσίας της προκαλεί όλο και περισσότερο με την αντιδραστική της πολιτική τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση και μπορεί ανά πάσα στιγμή, όπως έδειξαν και οι ευρωεκλογές, να πάθει καθίζηση και να ψάχνονται, είναι αναγκαίο για τις κυρίαρχες δυνάμεις να συγκροτήσουν την εναλλακτική πολιτική λύση του συστήματος. Και αυτή στις σημερινές συνθήκες ακούει στο όνομα του ΠΑΣΟΚ.
Έτσι, εκεί που φαινόταν μετά τις ευρωεκλογές πως το ΠΑΣΟΚ θα βουλιάξει και αυτό -όπως ο ΣΥΡΙΖΑ- στην κρίση και την απαξία, γεγονός που συνηγορούσε σε αυτό η κρίση ηγεσίας με τους έξι υποψήφιους, το τελευταίο διάστημα, προφανώς με «άνωθεν συστάσεις και εντολές», παρατηρούμε ότι πέφτουν οι τόνοι της αντιπαράθεσης και ο λόγος γίνεται για τον «πολιτικό πολιτισμό» που επικρατεί ανάμεσά τους καθώς και για τον μεγάλο αριθμό κόσμου που θα πρέπει να ψηφίσει στην εκλογή του Οκτώβρη. Υπηρετώντας αυτό ακριβώς το σκοπό, σε αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε και ο εορτασμός στο Ζάππειο για τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, όπου συγκεντρώθηκαν σε μια επίδειξη επίπλαστης ενότητας οι πρώην πρωθυπουργοί, Κ. Σημίτης και Γ. Παπανδρέου, ο αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Σαμαρά Ε. Βενιζέλος, όλα τα ηγετικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και οι υποψήφιοι για την ηγεσία του.
Μπορεί το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές να μην αναδείχθηκε δεύτερο κόμμα για να εκθρονίσει το ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν αποκλείεται όμως να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ όλα δείχνουν πως βρίσκεται αντιμέτωπος με μια δεύτερη διάσπαση και την αποχώρηση μιας ντουζίνας βουλευτών που θα τον ρίξει στην τρίτη θέση στο κοινοβούλιο.
Ανεξάρτητα βέβαια από τους σχεδιασμούς των κυρίαρχων δυνάμεων σε ό,τι αφορά το ΠΑΣΟΚ και κατά πόσο αυτά θα περπατήσουν, το βέβαιο είναι ότι όλα αυτά τα σχέδια δεν έχουν καμιά σχέση με τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Το αντίθετο συμβαίνει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ φτωχοποίησε βίαια και έριξε απότομα το βιοτικό επίπεδο του λαού, τσάκισε δικαιώματα δεκαετιών και έσφιξε ακόμα περισσότερο τη θηλιά της εξάρτησης της χώρας από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και σαν αντιπολίτευση τα τελευταία χρόνια στήριξε και στηρίζει το μεγαλύτερο μέρος των αντιλαϊκών νόμων της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
