Η «αρραγής ενότητα» της Δύσης
Πομπώδεις ήταν και πάλι οι δηλώσεις για το περίφημο έκτο πακέτο κυρώσεων της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας, με κύριο περιεχόμενο το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο. Ύστερα από μεγάλες καθυστερήσεις, έντονες παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις, ισχυρές αντιστάσεις και θυελλώδεις αντιπαραθέσεις, βγήκε απόφαση… Μια απόφαση κουτσή, με παραθυράκια και εξαιρέσεις, που επιπλέον παραπέμπει την εφαρμογή της στα τέλη του 2022! Μια απόφαση που επιχειρεί να συμβιβάσει και να διαχειριστεί τις αποκλίσεις και τις βαθιές διαιρέσεις στους κόλπους των 27 και να αποφύγει μια πολιτική ήττα, το μεγάλο φιάσκο τής μη απόφασης. Για τους επόμενους 7 μήνες, και βλέπουμε… Μια απόφαση που πασχίζει να παρουσιάσει ενωμένο το ευρωπαϊκό στρατόπεδο, όταν η πολιτική δυναμική στην ΕΕ έχει αρχίσει να εμφανίζει έντονα σημάδια μεταβολής και η στοίχιση με τις ΗΠΑ εμφανίζει τις πρώτες σοβαρές ρωγμές. Με τα τρία ισχυρά κράτη της ΕΕ -τη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία- να συνομιλούν με τον Πούτιν για τον τερματισμό του πολέμου και την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών να πληρώνει το ρωσικό φυσικό αέριο με τους όρους που έχει θέσει η Ρωσία. Και βεβαίως με το ενδεχόμενο ενός εμπάργκο στο ρωσικό φυσικό αέριο να έχει αποκλειστεί, στην πραγματικότητα, από κάθε συζήτηση. Ακόμη και στις ΗΠΑ (Κίσινγκερ, New York Times) εμφανίζονται τάσεις αποστασιοποίησης και έντονου διαχωρισμού από την επίσημη «σκληρή» γραμμή. Αυτή είναι η «αρραγής ενότητα» της Δύσης, τρεις μόλις μήνες μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Και έπεται συνέχεια…
Η «τέλεια καταιγίδα»
Όλες οι εκτιμήσεις των παγκόσμιων οικονομικών οργανισμών, όλες οι αναλύσεις και οι δηλώσεις των οικονομικών και πολιτικών στελεχών και παραγόντων του διεθνούς καπιταλισμού για τις προοπτικές της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας ανατρέπονται και αναθεωρούνται συνεχώς προς το χειρότερο. Και καταλήγουν σε μια ανησυχητική διαπίστωση. Με λίγα λόγια, όλο και μεγαλύτερη επιβράδυνση της παγκόσμιας ανάπτυξης, όλο και μεγαλύτερη εκτίναξη ενός ανεξέλεγκτου πληθωρισμού, όλο και υψηλότερη ανεργία. Και τριπλή κρίση: ενεργειακή, επισιτιστική, χρέους. Όλος ο πλανήτης συνταράσσεται. Και μιλούν πλέον για την «τέλεια καταιγίδα»…
Η διεθνής οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008, αφού σημείωσε κατά τα ενδιάμεσα χρόνια υφέσεις και εξάρσεις, εμφανίζεται τώρα με ένα νέο ισχυρό κύμα. Η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία την τροφοδοτούν και την εκτινάσσουν.
Η ακρίβεια και ο πληθωρισμός ξεσπούν με μανία πάνω στις εξουθενωμένες κοινωνίες, σε όλο τον κόσμο. Από τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, μέχρι τη φτωχότερη χώρα. Το χάσμα ανάμεσα στην ελάχιστη μειοψηφία των πλουσίων και την τεράστια πλειοψηφία των φτωχών μαζών μεγαλώνει αδιάκοπα. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση και βαρβαρότητα απογειώνονται, η ακραία φτώχεια και εξαθλίωση εξαπλώνονται ραγδαία στη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, ενώ τα κέρδη της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας εκτοξεύονται σε ασύλληπτα μεγέθη. Μια νέα μεγάλη βίαιη αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου συντελείται.
Στην Ελλάδα, με την ακριβότερη τιμή ρεύματος σε όλη την Ευρώπη, ο πληθωρισμός σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, τους τελευταίους μήνες. Η αδυναμία πληρωμής των λογαριασμών ρεύματος, οι διακανονισμοί, και οι εντολές διακοπής ρεύματος είναι σε πρωτοφανή μεγέθη. Τις εξωφρενικές αυξήσεις στην ενέργεια, ακολουθεί ένα σαρωτικό κύμα αυξήσεων στα βασικά είδη διατροφής και πρώτης ανάγκης, που πλήττει τα πλατιά εργατολαϊκά στρώματα και δίνει τη χαριστική βολή στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες.
Ο καπιταλισμός έχει περάσει, ανεπίστρεπτα, στην παρακμιακή του φάση και δείχνει το εκμεταλλευτικό του πρόσωπο στην πιο άγρια μορφή παγκοσμίως.
Εθνικιστικός παροξυσμός
Η Τουρκία «δεν μπλοφάρει»! Διαμηνύει το Τούρκος υπουργός Εξωτερικών. Δηλαδή; «Η Ελλάδα άλλαξε το καθεστώς των νησιών και πρέπει να τα αποστρατιωτικοποιήσει. Αλλιώς, θα ξεκινήσει η συζήτηση για την κυριαρχία τους»! Αποσαφηνίζει ο ίδιος. «Τα Δωδεκάνησα είναι μια ανοιχτή απειλή για μας. Έχουν καταληφθεί άδικα». Προσθέτει ο κυβερνητικός εταίρος του Ερντογάν, Μπαχτσελί. Επαναλαμβανόμενες και πιεστικές είναι πλέον αυτές οι αναφορές που αμφισβητούν την ελληνική κυριαρχία σε νησιά όπως η Λήμνος, η Σαμοθράκη, η Χίος, η Μυτιλήνη, η Σάμος, η Ικαρία και τα Δωδεκάνησα, απαιτώντας την «αποστρατιωτικοποίησή» τους. Ένα δεύτερο casus belli διαμορφώνεται που επιχειρεί να πλήξει την εδαφική κυριαρχία και ακεραιότητα της Ελλάδας.
Η κατάσταση είναι πάλι εκρηκτική. Ο εθνικιστικός παροξυσμός στην Τουρκία και οι επιθετικές κινήσεις της παίρνουν επικίνδυνες διαστάσεις. Στην επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης, σε μια φιέστα νεοθωμανικού χαρακτήρα, η ρητορική μίσους ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Οι παραβιάσεις του ελληνικού αέριου χώρου και οι υπερπτήσεις πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά αυξάνονται ανησυχητικά. Έφτασαν, μάλιστα, στα 2,5 μίλια από την Αλεξανδρούπολη! Και το τέταρτο τουρκικό γεωτρύπανο ετοιμάζεται να βγει στην Ανατολική Μεσόγειο, προμηνύοντας ένα πολύ θερμό καλοκαίρι. Ο κίνδυνος μιας πολεμικής ανάφλεξης μεγαλώνει. Το σχέδιο για τη δημιουργία της «Μεγάλης Τουρκίας», της λεγόμενης «Γαλάζιας Πατρίδας», υλοποιείται βαθμιαία και μεθοδικά.
Η προκλητικότητα της κυβέρνησης Ερντογάν εξελίσσεται και κλιμακώνεται σε συνθήκες όπου συμβαίνουν σοβαρές γεωπολιτικές αναστατώσεις και ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή. Ο πόλεμος στην Ουκρανία, τα ανοιχτά μέτωπα στα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική έχουν αναδείξει, ακόμη περισσότερο, τον κρίσιμης σημασίας γεωπολιτικό ρόλο της Τουρκίας, για τις ΗΠΑ, την ΕΕ, τη Ρωσία, την Κίνα. Πράγμα που η τουρκική ολιγαρχία εκμεταλλεύεται αποσπώντας σημαντικά οφέλη για τις επιδιώξεις της.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση της ΝΔ επιδίδεται σε υποτονικές δηλώσεις και άσφαιρες διαβεβαιώσεις υπεράσπισης, τάχα, της εθνικής κυριαρχίας, περιφέροντας τους χάρτες της «Γαλάζιας Πατρίδας» σε ΗΠΑ και Ευρώπη και εκλιπαρώντας για προστασία αυτούς (ΗΠΑ, Γερμανία, ΕΕ και ΝΑΤΟ) που διαχρονικά σιωπούν, ανέχονται ή και ενθαρρύνουν τον τουρκικό επιθετισμό. Άντε, οι περιβόητοι «σύμμαχοι» να προχωρήσουν και σε κάποια ανώδυνη δήλωση «αλληλεγγύης» προς το «δεδομένο» σύμμαχο, συνιστώντας «αυτοσυγκράτηση» και προτρέποντας σε ταπεινωτικό διάλογο με την Τουρκία. Ένα διάλογο που προϋποθέτει και οδηγεί σε εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
