Ένα αξιοσέβαστο τμήμα των αριστερών ανθρώπων θεμελιώνει την ανάλυσή του για την κοινωνία και την ταξική διαπλοκή σ’ ένα μονοδιάστατο σχήμα. Αναφέρεται σχεδόν πάντα στις αδυναμίες του εργατολαϊκού κινήματος, στις δυσκολίες της συγκυρίας, στην αναποτελεσματικότητα των αντιστάσεων και εύκολα φτάνει στο συμπέρασμα «τίποτα δε γίνεται». Στην πραγματικότητα «ζωγραφίζει» την πραγματικότητα ολότελα λάθος. Υπογραμμίζει την πανκυριαρχία της αστικής τάξης και μηδενίζει τα όποια βήματα και σκιρτήματα των από κάτω.
Είναι φανερό ότι πρόκειται για μια εσφαλμένη ανάγνωση. Ο λαός μας λέει την παροιμία πως «μονός καβγάς δε γίνεται», που μεταφερμένη στην ταξική πάλη θα διατυπωνόταν πως «η ταξική πάλη δεν γίνεται μ’ έναν παίκτη» και πώς δεν υπήρξε καμία ιστορική φάση που την μονοπωλούσε ο κοινωνικός αριθμητής, δηλαδή οι επικυρίαρχοι. Όταν λογαριάζουμε τα κοινωνικοπολιτικά πράγματα υπάρχουν πάντοτε «εμείς» και οι «άλλοι».
Φυσικά οι άλλοι, δηλαδή οι εχθροί του λαού, διαθέτουν στα χέρια τους ένα σύνολο «οπλικών συστημάτων», όπως το κράτος, τον στρατό, τα ΜΜΕ, το σχολείο, τη θρησκεία, την παράδοση κλπ. Αλλά σε κάθε περίπτωση, η εξίσωση έχει πρώτο και δεύτερο μέρος και ο εκμηδενισμός του ενός οδηγεί σε λάθη.
Η άρχουσα τάξη αποτελείται κι αυτή από ανθρώπους που κάνουν σφάλματα, έχουν αστοχίες και αδυναμίες, υπολογίζουν λάθος, πέφτουν σε αντιφάσεις και τρώγονται μεταξύ τους. Αν φαντάζουν παντοδύναμοι είναι γιατί η δική μας πλευρά δεν είναι συντονισμένη, οργανωμένη και αποφασισμένη. Αν τα αυθόρμητα κινήματα που ξεσπούν δεν οργανώνονται σε αντιιμπεριαλιστική βάση με προοπτική τον σοσιαλισμό, είναι γιατί λείπει από το λαϊκό κίνημα ο «αισθητήρας» – «συγκρουστήρας» που ονομάζεται μαζικό κομμουνιστικό κόμμα. Τρανό παράδειγμα οι ΗΠΑ και οι διαδηλώσεις που ξέσπασαν μ’ αφορμή τη ρατσιστική βία. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η οργή και η λαϊκή αντιρατσιστική αγανάκτηση ξεψυχάει στ’ απόνερα του Δημοκρατικού κόμματος και του ξενέρωτου ακτιβισμού.
Στα καθ’ ημάς και στο χώρο της εκπαίδευσης είναι φανερό πως η κυβέρνηση δια της Κεραμέως (Καμερέως λένε ορισμένοι) πήγε να σηκώσει τρία καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη με αποτέλεσμα το ένα συλλαλητήριο να διαδέχεται το άλλο και οι συνιστώσες στα σχολεία και ΑΕΙ-ΤΕΙ να βρίσκουν κοινό βηματισμό. Γράφουμε τα παραπάνω γιατί το μανιχαϊστικό σχήμα (διπολικό) διαδέχεται πολλές φορές το ζουμάρισμα στις δυσκολίες του κινήματος που φτάνουν στην ελεεινολογία και τον εκμηδενισμό. Η επωδός “δεν γίνεται τίποτα” όταν δε λέγεται από σκοπιμότητα και αδυναμία, λέγεται από άγνοια και μια ελλιπή ανάλυση. Όμως ανατάσεις υπάρχουν. Και στη χώρα μας και στον κόσμο. Από τις Ινδίες ως τη Βόρειο Αμερική υπάρχουν κοινωνικές αναταραχές και πολιτικές αναζητήσεις. Αν δεν βρίσκουν τα ρυάκια ενιαία κοίτη είναι γιατί οι καιροί είναι σακάτικοι και οι νύχτες δεν είναι «γκαστρωμένες». Αλλά υπάρχουμε! Στα σωματεία, στη γειτονιά, στις σχολές και τα σχολεία ένας ολόκληρος κόσμος αγωνίζεται, αγωνιά και ανιχνεύει.
Είναι απόλυτα άδικο να βλέπουμε μόνο τη δύναμη των αστών και των ιμπεριαλιστών.
Γιατί είναι παροδική και ξεπερασμένη.
