Και νάσου οι αντικαπιταλιστικές επαναστάσεις, και νάσου τα σέρτικα ποδοκροτήματα σε αμφιθέατρα και δρόμους, και νάσου οι τσαμπουκάδες για το ποιος θα πάρει κεφάλι στις πορείες, και να ο Άρης, το ΕΑΜ, η ΟΠΛΑ και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Αλλά πριν λαλήσει τρεις φορές ο κόκορας (πριν αλέκτορα φωνήσαι, που λένε και οι αρχαιομαθείς) σκόρπισε ο μπουχός και φάνηκε η πραγματικότητα. Και η ΑΡΑΣ πάει στον Βαρουφάκη (κύριε ελέησον), η τρομερή ΑΡΙΣ ψηφίζει… ΚΚΕ (!) και η ΑΡΑΝ μας καλεί να κάνουμε ό,τι τραβάει η γκλάβα μας. Ανάλογα το Κομμουνιστικό Σχέδιο, η Ενότητα, η Παρέμβαση και οι σεβαστές αδελφές ομάδες της πολύπαθης αριστεράς. Διότι και οι εκλογές είναι πόλεμος και ως γνωστόν τα αυγά δεν βάφονται με λόγια. Καλό ταξίδι πατριώτες. Θα σημειώσουμε την τωρινή πυξίδα σας. Αλλά μην κατηγορείτε τους κομμουνιστές για στενοκεφαλιά. Εμείς δεν ζητήσαμε καταφύγια.
***
Μπερδεύονται οι πολίτες από τον αριθμό των κομμάτων στις εκλογές. Το ξαναλέμε ότι είναι μούφα αριθμός. Το πραγματικό κόμμα ή οργάνωση έχει ορισμένα χαρακτηριστικά. Διάρκεια στο χρόνο, παρουσία στους αγώνες, παρέμβαση στα συνδικάτα, έντυπο ή ηλεκτρονικό τύπο, πρόγραμμα, ανθρώπους, δράση. Όλα τ’ άλλα είναι προσωπικές παραξενιές, πλάσματα του σκότους, ονειροφαντασίες, λεφτά είχα να χάλαγα και άλλα παρόμοια. Για να γνωριζόμαστε.
***
Πήξαμε από τις ειδήσεις για τους φασίστες. Σαν το αυγό του φιδιού που είναι ακόμα γόνιμο, τα τερατοειδή με αγκυλωτό σταυρό ή όχι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Είναι αλήθεια ότι ενοχλούν το Μητσοτάκη γιατί του παίρνουν τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους και το Βελόπουλο για τον ίδιο λόγο. Το πρόβλημα του φασισμού βεβαίως δε λύνεται στα δικαστήρια, είναι εξόχως πολιτικό, οι φασίστες γεννιούνται από τα σκουπίδια του συστήματος, τρέφονται από την ελληνοφρένεια (τον εθνικισμό) και την ξενοφοβία, οραματίζονται το Βυζάντιο και τη Μεγάλη Ελλάδα, κυκλοφορούν στο σκοτάδι. Και τα ΜΜΕ φροντίζουν να τους βγάζουν από αυτό.
***
Κι αν εδώ τα αστικά εκβιαστικά διλήμματα είναι βαριά και σύνθετα, τι να πει ο τούρκικος λαός και οι σύντροφοί μας στην Τουρκία. Από τη μία ο μισοφασίστας, ισλαμιστής Ερντογάν που ονειρεύεται να πεθάνει πρόεδρος, παίζοντας τον ισορροπιστή ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, πολεμώντας σε μία σειρά ξένες χώρες (Λιβύη, Συρία, Αρμενία, Κύπρος). Και από την άλλη η συμμαχία Κιλιντζάρογλου, με τον Κεμάλ Ατατούρκ στο προσκεφάλι, έχοντας συνάψει κάποια συμφωνία με τους Κούρδους υποστηρίζοντας το κοσμικό κράτος, εθνικιστής, με τη μεγάλη Τουρκία, αντικομμουνιστής σαν τον αντίπαλό του. Κουβάρι τα μπλεξίματα και ο λαός αδύναμος να δώσει λύση. Όμως, ας μνημονεύσουμε τον Ναζίμ Χικμέτ: «Αν έτσι ήρθαν τα πράγματα, έτσι δε θα πάνε».
