Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, λησμονημένα, περιφρονημένα και συκοφαντημένα από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, διάφορα ντοκυμαντέρ για την ποιότητα της κυβέρνησης Ζελένσκι στην Ουκρανία. Μετά το πραξικόπημα της πλατείας Μεϊντάν έχουμε διώξεις ρωσόφωνων, απαγορεύσεις κομμάτων, διώξεις κλπ. Όχι πως δεν τα ξέραμε! Αλλά ο δυτικός λύκος έβαλε προβιά προβάτου και παριστάνει τον άγγελο. Μαζί τους ο γελωτοποιός του Κιέβου, δηλαδή ο Ζελένσκι. Σε καμία περίπτωση δεν κλείνουμε τα μάτια στο ρωσικό ιμπεριαλισμό, διότι η προέκταση της πολιτικής του σημαίνει πόλεμο και βαρβαρότητα. Αλλά να παρουσιάζεται το ΝΑΤΟ σαν προσκοπική ομάδα παραπάει. Βγάζει μάτι.
***
Αυτό μας έλειπε. Ο κατάλογος με τα μέτρα λαϊκής εξουσίας που διαθέτει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Λεπτομερής, «ιδιοφυής», εκτεταμένος από τη ΔΕΗ ως τα λεωφορεία. Εμπνευσμένος από τους Μαρξ, Ένγκελς, Λούξεμπουργκ, Κάστρο, Χο Τσι Μινχ και κομμαντάντε Μάρκος. Μάλιστα. Σε όλο το άρθρο λείπει το οργανωμένο επαναστατικό κίνημα, διότι ο Δ. Βολιώτης ενδιαφέρεται για το καταλογογράφημα επί παντός επιστητού, αφήνοντας το λαό να εφαρμόζει τα δεδομένα των συντακτών του άρθρου. Το άρθρο (Πριν, 17/4) ξεκινάει με τη διαγραφή του χρέους (πού το ξαναθυμήθηκαν) και τελειώνει πως το κράτος θα είναι της «αυτοοργάνωσης», αλλά τα εργοστάσια συνεταιριστικά. Και λέγαμε τι λείπει στο κίνημα! Μήπως έρχονται εκλογές;
***
Για λόγους οικονομίας και γρήγορης συνεννόησης, όταν γράφουμε και μιλάμε, λέμε οι Αμερικάνοι, οι Ρώσοι, οι Τούρκοι κλπ ή στα καθ’ ήμάς οι Κρητικοί, οι Μεσσήνιοι κλπ. Αυτού του τύπου οι γενικεύσεις ή ταυτίσεις του λαού με την κυβέρνησή του, οδηγούν σε ένα μεθοδολογικό λάθος, που το συναντάμε όταν κάποιος γενικεύει ένα χαρακτηριστικό. Λέμε πχ ότι απλοποιούν το λόγο, αλλά αποτελούν ένα σφάλμα. Για να το πούμε χαριτολογώντας, άλλο ο Πούτιν κι άλλο… ο Πούσκιν.
(Ο δεύτερος θεωρείται εθνικός ποιητής της Ρωσίας, ρομαντικός, αστοδημοκράτης).
***
Όλο σε συλλογισμούς βάζει τη στήλη η ΚΟΕ. Έτσι, στον τελευταίο «Δρόμο της Αριστεράς» (της ΚΟΕ) έχουμε και λέμε: 4 σελίδες ενός θρήσκου (κατά δήλωσή του) καθηγητή Πανεπιστημίου για την πολιτική επανεκκίνηση, 4 σελίδες πόνημα για το Πάσχα, άρθρο του Ρούντι Ρινάλντι με τίτλο «Αναστάσεως ημέρα» και μερικά ψιλά ακόμα για τη θρησκευτική επέτειο. Δεν είναι για κακοφανισμο να ασχολείται κανείς με την ιστορική πλευρά της επίγειας απόγνωσης, δηλαδή της θρησκείας. Αλλά πολύ εκκλησία βρε παιδάκι μου. Λες να ’χουμε νέες πολιτικές εφευρέσεις;
