Παλαιότερα λέγαμε πως οι ειδήσεις των ΜΜΕ διακατέχονται από «αίμα και σπέρμα». Δηλαδή πως βρίθουν από θανάτους και σεξουαλικά γεγονότα. Οι υπεύθυνοι στα ΜΜΕ απάντησαν με προσποιητή αφέλεια πως «αυτό θέλει ο κόσμος». Αν ήταν έτσι, το πρόγραμμα των σχολείων θα καθορίζονταν από ραχάτι, κοπάνα και οθόνες μέσων δικτύωσης. Αλλά τα ΜΜΕ που σέβονται το θεατή και τον εαυτό τους οφείλουν να διαπαιδαγωγούν, να φροντίζουν την καλλιέργεια του νου, να προτείνουν θετικά πρότυπα, ν’ ανοίγουν δρόμους και όχι να καταβυθίζουν την ανθρώπινη ψυχή στον τρόμο, τον όλεθρο, την κόλαση.
***
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι από τις γαλλικές εκλογές του πρώτου γύρου και άρχισαν να πνίγουν σαν θηλιά τον εκεί και δώθε λαό τα εκβιαστικά διλήμματα. Μακρόν ή Λεπέν; Όπως παλιότερα με το δίλημμα: Σιράκ ή πατήρ Λεπέν, όπου ο πρώτος σάρωσε τον δεύτερο με ποσοστό 82% και αναδείχτηκε σε απόλυτο μονάρχη της Γαλλίας. Όμως «και οι δύο βλάπτουν σοβαρά τη Συρία», όπως θα ’γραφε και ο Κων. Καβαφης. Και οι δύο μονομάχοι είναι γέννημα-θρέμμα του αστικού συστήματος. Οι φασίστες με γραβάτα γιγάντωσαν στη Γαλλία από τον παραγκωνισμό του λαού της και την καταδίκη στη φτώχεια και την απομόνωση από το πάλαι ποτέ «κοινωνικό κράτος». Σήμερα οι καθαρόαιμοι αστοί σκούζουν γιατί στριμώχτηκαν και απαξιώθηκαν.
***
Η κυβέρνηση και διάφορα κρατικοθρεμμένα ιδρύματα σκέφτηκαν πως πρέπει να ξαναγυρίσουν στην Ιστορία και βρήκαν την εκπαίδευση στην εποχή της Τουρκοκρατίας. Όπου ανακάλυψαν σχολεία και σχολές, βιβλία και βιβλιοθήκες. Ήταν το μύθευμα του κρυφού σχολείου που εφευρέθηκε ύστερα από έναν αντίστοιχο πίνακα του ζωγράφου Ν. Γύζη ο οποίος φιλοτεχνήθηκε μετά το 1821, κάτω από τις ιδεολογικές αναζητήσεις του ιστορικού Παπαρρηγόπουλου. Ο τελευταίος έγραφε για την τρισχιλιετή, αδιατάρακτη πορεία του ελληνικού έθνους και ήταν πατέρας του ιστορικού σχήματος: αρχαία Ελλάδα, Βυζάντιο, νεώτεροι χρόνοι. Αναρωτιόμαστε όμως πού διάβολο θα βρουν βιβλία διδασκαλίας επί τουρκοκρατίας. Αν το δούμε κι αυτό πρέπει να σκίσουμε τα πτυχία μας.
***
Η στήλη προτρέπει τους αναγνώστες του Λαϊκού Δρόμου να παρακολουθήσουν την πολιτική του Περισσού γύρω από το νόμο Χατζηδάκη, το περίφημο μητρώο των συνδικάτων και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, που στην πραγματικότητα δολοφονούν την απεργία. Διότι καλές είναι οι φανφάρες, αλλά για το προκείμενο το ΚΚΕ δεν παίρνει καμία αγωνιστική Πρωτοβουλία και επί της ουσίας «βάζει πλάτη» να περάσει ο νόμος. Στο ΔΣ της ΟΛΜΕ, όταν δε δέχτηκαν το διορισμό τους από το δικαστήριο οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων (Σόφης-Σαμοΐλης), το ΠΑΜΕ σφύριζε αδιάφορα. Μα δεν υπάρχει ένας συνδικαλιστής εκεί μέσα με ταξική αξιοπρέπεια;
