Έτσι είναι τα πράγματα. Κάτω από τόνους εντυπωσιοθηρίας, λάμψεως, δημοσιογραφικής φαντασμαγορίας και Χόλυγουντ των δρόμων θάφτηκε το τι θέλουμε για τα Πανεπιστήμια. Σιγά μην το δίλημμα είναι ΜΑΤ ή μολότοφ, κρατική καταστολή ή μαγκουροφορία. Το πραγματικό έδαφος είναι οι ανάγκες των φοιτητών για μόρφωση, δουλειά, δημοκρατία, για ένα Πανεπιστήμιο που να είναι δημόσιο, δωρεάν, δημοκρατικό και «συνεργατικό». Από αυτήν την άποψη, εμείς πάμε παραπέρα από τα ψεύτικα διλήμματα και τις εφήμερες εικόνες. Η ΝΔ ετοιμάζεται να θυσιάσει δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων και ρίχνει στην προπαγάνδα ό,τι βρει πρόχειρο, ακόμα και όταν της το προσφέρει απλόχερα ο αναρχικός χώρος.
▲▼▲
Θα μείνουμε με την απορία. Αφού η ηγεσία του ΚΚΕ διατηρεί συντροφικές σχέσεις με το ΚΚ Κίνας, γιατί δεν μπήκε στο κάδρο με τον ασιατικό δράκο τώρα που η Κίνα και οι επιτελείς της εξορμούν στη Μεσόγειο και τα Βαλκάνια με όχημα τον Πειραιά. Στην Κίνα κράτος, Κόμμα, επιχειρήσεις είναι αδιάλυτα δεμένα. Μαζί τους τα αδελφά κόμματα, όπως είναι το ΚΚΕ. Εμείς τι να πούμε; Να χαίρονται τους φίλους τους.
▲▼▲
Σιγά που έπιασε τη ΝΔ ο πόνος για την πολυπολιτισμικότητα και το δικαίωμα στη διαφορά. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι τα παραπάνω συνθήματα ήταν την προηγούμενη εικοσαετία η δειλή απάντηση των αστορεφορμιστών στην επέλαση του ιμπεριαλισμού και ο φερετζές των συμβιβασμένων της ταξικής πάλης. Ο «δικαιωματιστής» βλέπει παντού ατομικά δικαιώματα, γι’ αυτό και ονομάζει τη λαϊκή ταξική άμυνα, «αυτοάμυνα». Ξεχνάει την κοινωνία για να θυμηθεί το εγώ του, οπόσο κι αν είναι αυτό. Δεν είναι με τον Μαρξ, είναι με τον Προυντόν. Ωστόσο, για να επανέλθουμε στη ΝΔ, μας πήρε τ’ αυτιά με τη βλασφήμια και τα συναφή λέγοντας μάλιστα ότι το κάνει για τις θρησκευτικές μειονότητες. Έξω από τα σχολεία τα παιδιά των μεταναστών, χωρίς τόπους θρησκευτικής λατρείας, χωρίς στήριξη, πνιγμένοι στο Αιγαίο, διωγμένοι σαν εβραίοι στο Γ΄ Ράιχ, ύστερα τους μάραναν οι βλασφημίες. Φαρισαίοι!!
▲▼▲
Αντέχει στο χρόνο, στη στρέβλωση, τη συκοφαντία, τις προσπάθειες επανερμηνείας και ιστορικής αναθεώρησης. Αναμφίβολα, το να πορεύεται μία επέτειος 46 χρόνια περνώντας μέσα από θριάμβους και ναυάγια, πρόκειται για μία σημαντική νίκη. Πρόκειται για το Πολυτεχνείο που συνεχίζει να συγκινεί και να ενώνει, να βγάζει τη γλώσσα του στους εχθρούς και να γράφει το δικό του αποτύπωμα στη νέα γενιά.. Κάπως σαν το «ανέσπερο φως».
Γι’ αυτό και φρίαξαν οι εχθροί του και προσπαθούν να το ξεστρατίσουν με κάθε τρόπο.
Γι’ αυτό και πρέπει να το υπερασπίσουμε «με νύχια και δόντια».
