Επιστρέψαμε λοιπόν στην κανονικότητα!
Στις παρελάσεις για την επέτειο της 28ης Οκτώβρη την εθνική σημαία πλέον θα υψώνουν και θα μεταφέρουν οι άριστοι και όχι οι τυχαίοι.
Είναι αυτοί που δεν έχουν, μαζί με τους άλλους, σχολεία, βιβλία και καθηγητές.
Όσο για τη σημαία. Αυτή δεν την σήκωσαν οι άριστοι αλλά ο πολεμιστής λαός, μανάδες της Πίνδου, αντάρτες της Ρούμελης, αμούστακα παιδιά που κοίταγαν στα ίσια τους Γερμανοϊταλούς φασίστες. Νέες γυναίκες που έγραψαν λευτεριά και λαοκρατία με το αίμα τους στους τοίχους και αμέτρητοι τόσοι.
Όχι δεν χαρίζουμε καμιά σημαία του λαού.
Απλώς βαρεθήκαμε τις νεοφιλελεύθερες ανοησίες.
★★★
Ώστε ξέθαψαν τον Γάλλο Μοντεσκιέ και τη διάκριση των εξουσιών οι της ΝΔ για να στριμώξουν τους Πολλάκη – Τζανακόπουλο, και βρήκαν οι του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιαβέρη και τη γλώσσα των υπονόμων του Παρισιού για να θυμηθούμε τον Βίκτωρα Ουγκώ και το θαυμάσιο έργο του «Οι Άθλιοι», «Παντρομινέτα» μετέφραζε ο Μάριος Αργύρης τη γνωστή συμμορία.
Όπως και ναχει το ζήτημα, έχουν πολιτικό και θεατρικό γούστο οι αστικοί καυγάδες.
★★★
Η σημαία ανήκει σ’ αυτούς που την υπερασπίζονται. Αυτό είναι το δικό μας μήνυμα στη σημαιολογία των ημερών.
Κανένας μας δε θα διανοείτο να παραδώσει την όποια σημαία στα στελέχη της Novartis και κανένας δεν θα διαγκωνίζονταν να παραλάβει μια ανόητη και αντιλαϊκή εντολή.
Ωστόσο η ΝΔ θέλει να επαναφέρει την τάξη και ευνομία. Ας είναι.
Στο μυαλό μας έρχονται τα λόγια του στιχουργού:
«Απάντηση θα πάρουν ενότητα κ’ αγώνα
για νάβρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί»
★★★
Μέσα στα γάντια της κρύβει τα ματωμένα χέρια, να μη φαίνονται
η χοντρή γκαστρωμένη Ιστορία
τα μούσκουλα των δούλων βάζει στο τσεπάκι της
να μη διακρίνονται αίματα και δάκρυα,
την ώρα που τα σοκάκια γίνονται τεράστια χέρια
να πνίξουνε το Λίμπρο ντ’ Όρο
κι η θλίψη πλαταίνει σαν την αλογίσια βουή έξω από τα υπουργεία
τη μέρα που σιδερένια πέλματα φρακάρουν των ποταμών τα οδοστρώματα
ενώ ράβουν τα στόματα των λύκων
να μην ακούν που αλυχτάνε
τις ατέλειωτες Αυγουστιάτικες νύχτες, που μεγαλώνουν οι σκιές…
Εσείς που ράβετε ποδόγυρους
κι οι άλλοι που σαν λαγωνικά οσμίζονται τη γυναικεία σάρκα,
οι ποιητές που ξέχασαν τις γκρίζες μανάδες
κι οι ζωγράφοι που βρήκαν τα χρώματα για να θάψουν
τους όρκους των Σφαιριστηρίων,
οι ρομαντικοί καλλιτέχνες που σβήνουν τις ζάρες
και τα κομμένα δάχτυλα,
ζωγραφίζοντας τώρα σφιχτοδεμένα λαγόνια
εσείς γεωγράφοι που διώξατε από το χάρτη το Ρίο ντε λα Πλάτα, το Αγιακούτσο και την Πνομ – Πενχ
οι διανοούμενοι που ξεδοντιάζουν τον Ροβεσπιέρο, τον Μύντσερ, τον Τσε
πουλώντας πόστερ των αστών, μαλακό φαΐ για το τραπέζι…
«Δεν βλέπετε πως ίδρωσε ο ουρανός απ’ την προσπάθεια»
όλοι οι εργάτες έχουν τα ίδια αποτυπώματα
στη γη, στις μηχανές, στα εργαλεία
(μόνο η ασφάλεια αλλάζει τ’ αποτυπώματα)
οι μάζες θέλουν γη κι ελευθερία
να μασουλήσουν ιδέες και αύριο·
ένα σημειωματάριο να μην ξεχνάνε…
Αυτό το σώμα που ακουμπάει δεμένο
στο σαπισμένο κορμί, γρήγορα κι αυτό θα σαπίσει…
