Αυτή τη φορά η στήλη θα κάνει μία «παρέκκλιση». Θα γράψει για έναν ποιητή-αγωνιστή που η ντόπια ολιγαρχία και ο ρεβιζιονισμός της ηγεσίας του ΚΚΕ καταδίκασαν στην αφάνεια και τη λήθη. Γιατί έγραψε για τους ηρωικούς αγώνες του λαού μας στηλιτεύοντας ταυτόχρονα την 6η Ολομέλεια του ΚΚΕ που άνοιγε το δρόμο για την απο-επαναστατικοποίηση του κόμματος, την πραξικοπηματική καθαίρεση του Νίκου Ζαχαριάδη και τη μετατροπή του ΚΚΕ από ένα κόμμα των αετών σε «κόμμα-σούπα».
Πρόκειται για τον Αλέξη Πάρνη (ψευδώνυμο του Σωτήρη Λεωνιδάκη, 24 Μάη 1924 – 10 Μάρτη 2023). Ο Α. Πάρνης, μαχητής του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, τιμήθηκε ως «Δίκαιος των Εθνών» γιατί έσωσε μια οικογένεια Εβραίων. Από το 1949 έως το 1962 έζησε ως πολιτικός πρόσφυγας στην ΕΣΣΔ, φοίτησε στο λογοτεχνικό ινστιτούτο Μαξίμ Γκόργκι, γνώρισε τον Ναζίμ Χικμέτ. Το 1954 δημοσίευσε το επικό ποίημα «Μπελογιάννης», για το οποίο τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο φεστιβάλ Βαρσοβίας. Το 1960 ανεβαίνει στη Μόσχα το θεατρικό έργο του «Το νησί της Αφροδίτης» και το 1963 παρουσιάζεται από την Κυβέλη στο ΚΘΒΕ, ενώ το 1969 γίνεται ταινία με την Κατίνα Παξινού. Για το σατυρικό του μυθιστόρημα «Ο διορθωτής», ο κριτικός Τόμας Χάιντ έγραψε ότι πρέπει να διαβαστεί από όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Έγραψε επίσης τη «Λεωφόρο Παστερνάκ», τον «Κινηματία», τον «Μαφιόζο», «Φτερά Ικάρου» κ.ά. Έργα του μεταφράστηκαν στα ρώσικα, κινέζικα, γαλλικά, αγγλικά κλπ, ενώ μετέφρασε στα ελληνικά ρώσους ποιητές.
Στο ποίημα «Μπελογιάννης» που εκτείνεται σε 2.500 στίχους(!) ο ποιητής μοιράζει τους ρόλους ανάμεσα στον τραγουδιστή (ο ίδιος), το Λαό και τη Μάνα. Στους στίχους του, που θυμίζουν Σολωμό και Β. Κορνάρο, ο Αλ. Πάρνης θυμάται τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα, τον Αισχύλο και το Σοφοκλή, το Ρήγα, την ξενοδουλεία, την ξενοκρατία, όλη τη γη και πάνω απ’ όλα τους αγώνες των λαών.
«Τη λαχτάρα του Κατσώνη
τη γευτήκαμε και μεις.
Ένα χρόνο ακόμα μόνοι
στα πεδία της τιμής».
Αναφέρεται στον Κάλβο, τον Κολοκοτρώνη, τον Τερτσέτη και ιδιαίτερα στη φωτεινή εικόνα του Νίκου Μπελογιάννη.
Γράφει για τον πατριωτισμό:
«Πατριώτης είναι μόνο αυτός που τον μισούν τα τζάκια
γιατί δεν τα ’κανε ποτέ με τον οχτρό πλακάκια
που για της γης του την τιμή τά ’βαλε μ’ όλα κι όλους
όποιους κι αν είχε απέναντι θεούς είτε διαβόλους».
Αμετανόητος μέχρι το τέλος της ζωής του γράφει για το αντάρτικο:
«Για τη νίκη! Στ’ άρματα όλοι!
Αντηχάει η κραυγή – και να!
Σμίγουν το χωριό κι η πόλη
στα χιλιόψυχα βουνά».
«Στρατηγός και στρατιώτης
και λαός εκεί ψηλά
και του λένε: «Είσαι προδότης»
από κάτω τα σκυλιά».
«Της έδρας κράζει ο πρόεδρος… Γίνεται βρε κοράκι
σε σένα να απολογηθεί του Γράμμου το γεράκι
λες και μπορεί ο ξενόφερτος θάνατος να σκοτώσει
αυτό που συμβολίζουνε οι αθάνατοι τριακόσιοι».
«Ο ήλιος απ’ τη Βαλτική μέχρι του Μάο την Κίνα
φωτίζει μια καινούρια γη, δίχως σκλαβιά και πείνα».
Και φυσικά για τον Ν. Μπελογιάννη:
«Μες την αξύπνητη νυχτιά, το ζοφερό καμιόνι
στου Χάρου και στου Διγενή σταμάτησε τ’ αλώνι
ένας θνητός θα σκοτωθεί τώρα με ξένες κάννες
και θα προβάλλει αθάνατος ο Νίκος Μπελογιάννης!
Οι προβολές από τα τζιπ το στόχο δείχνουν ίσα:
«Σκοπεύσατε! Πυρ ομαδόν!» Κι οι σφαίρες τους θερίσαν.
Κι έπεσε εκείνος μπρούμυτα κι αναγερτός λιγάκι
σαν Οδυσσέας προσκυνητής που ’φτασε πια στο Θιάκι».
Αποτελεί φόρο τιμής στον Νίκο Μπελογιάννη και τον υμνητή του Αλέξη Πάρνη το μικρό τούτο σημείωμα.
Για να μην ξεχνάμε… Για να τιμάμε.
