Οι αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλη τη Δυτική Ευρώπη έχουν παραλύσει την οικονομία και «κρυώνουν» το πολιτικό αίμα των αστών πολιτικών. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε πρωτεύουσες και μεγάλες πόλεις σαν το Παρίσι, το Βερολίνο, το Στρασβούργο, τις Βρυξέλλες να πολιορκούνται κυριολεκτικά από χιλιάδες τρακτέρ. Όλως τυχαία οι πολιορκίες συμπίπτουν με τη σοβιετική νίκη στο Στάλινγκραντ το Φλεβάρη 1943. Αν μας ήρθε στο νου αυτός ο συνειρμός είναι γιατί διάφορες πολιτικές ομάδες που αναφέρονται στην επαναστατική αριστερά μισούν την ΕΣΣΔ του Στάλιν και περιφρονούν έως θανάτου τους αγρότες. Γι’ αυτό και η αμηχανία τους, ο περιορισμός των ειδήσεων σε λίγες αράδες, γιατί δεν έχουν εργάτες και εργατισμό, δηλαδή καθαρό κομμουνισμό. Προσπερνάμε τις πολιτικές ανοησίες των τροτσκιστών, αναρχικών και άλλων και επανερχόμαστε στο φλέγον ζήτημα.
Με τον ένα ή άλλο τρόπο, το δάχτυλο των αγροτών από τα Τέμπη ως… τη Λειψία δείχνει την αγανάκτηση του αγροτικού κόσμου απέναντι στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών. Για το ύψος των λιπασμάτων, του πετρελαίου, των φυτοφαρμάκων αλλά και την κλεπτοκρατική δράση όλων των μεσαζόντων, «από το χωράφι στο ράφι», που πλουτίζουν παρασιτικά σε βάρος των καλλιεργητών και των υπόλοιπων πολιτών. Προς το παρόν δεν θίγουμε το γεγονός ότι η ακροδεξιά κρύβεται στους θάμνους και εκμεταλλεύεται το αντιευρωπαϊκό θολό συναίσθημα των αγροτών στους δρόμους. Την ακροδεξιά και τα φασιστικά κόμματα φύτεψαν και έθρεψαν τα αστικά κόμματα και η πολιτική τους. Άλλωστε σε μία σειρά χώρες η ακροδεξιά υποβάλλει πολιτική ατζέντα και είναι συνομιλητής του κυρίαρχου συστήματος.
Αλλά οι κινητοποιήσεις των αγροτών φέρνουν στο προσκήνιο και ένα ακόμα ζήτημα που το θάβουν οι κάθε λογής μεταμοντέρνοι, οι λάτρεις της τεχνολογίας, οι «ρομποτιστές». Αναρωτηθήκαμε την αξία που έχει για όλες τις κοινωνίες ο αγροτικός, πρωτογενής λεγόμενος, τομέας; Τι θα έτρωγαν οι γραφειοκράτες και τα παράσιτα των κυβερνήσεων και του κρατικού μηχανισμού αν δεν οργώνονταν-σπέρνονταν τα χωράφια και δεν μαζεύονταν οι καρποί; Συνηθίζουμε από τη δύναμη της εικόνας των ΜΜΕ να βλέπουμε το τελικό αποτέλεσμα όπως είναι, πχ το ψωμί, αλλά όχι το χωράφι και το στάρι. Το γάλα, αλλά όχι τα χωράφια και τα γαλακτοφόρα ζώα. Και πάει λέγοντας.
Δεν παραγνωρίζουμε τα σύγχρονα μηχανήματα, τους σπόρους, τα φυτοφάρμακα, τα λιπάσματα κλπ. Ούτε φυσικά το ρόλο των πολυεθνικών, όπως της ισραηλινής Μοσάντο για την οποία έχουμε αναφερθεί αναλυτικά, διεξοδικά, πειστικά. Παραμένει όμως ακλόνητη αλήθεια πως οι αγρότες και το προϊόν του κόπου τους αποτελεί οικονομική βάση για κάθε κοινωνία. Ιδιαίτερα στη χώρα μας με τον μικρό κλήρο. Και είναι σημείο αντιπαράθεσής μας με όλο το κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό πως η επάρκεια που είχαμε σε αγροτικά προϊόντα (πριν το 1980) αντικαταστάθηκε με τις πολλαπλές εισαγωγές και το αρνητικό ισοζύγιο.
Μιλάμε λοιπόν για τη συμμαχία εργατών και αγροτών, όπως εμπλούτισαν τη μαρξιστική θεωρία οι Λένιν, Στάλιν και Μάο Τσε Τουνγκ και την εφάρμοσαν με επιτυχία στην Οκτωβριανή Επανάσταση, στη σοσιαλιστική ΕΣΣΔ, στην Κίνα της Νέας Δημοκρατίας των πρώτων χρόνων και του σοσιαλισμού. Απέχουμε ακόμα από την σύμπηξη εργατοαγροτικού μετώπου και πολύ περισσότερο από τη συνεταιριστικοποίηση (κολεκτιβοποίηση) των αγροτών. Αλλά οι μεγάλες κινητοποιήσεις τους κατέστρεψαν το μύθο της ακινησίας και απραξίας. Τώρα είμαστε βεβαιότεροι. Τα πάντα κινούνται και είναι στο χέρι μας να δώσουμε τις σωστές πυξίδες.
