Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι τελευταίοι μήνες του χρόνου ανήκουν στη νεολαία. Είτε με το Νοέμβρη του Πολυτεχνείου, είτε με το Δεκέμβρη του Α. Γρηγορόπουλου, μας δίνεται η δυνατότητα να αναστοχαστούμε. Πάνω στις δυνατότητες, τα οράματα, τις επιδιώξεις, τους στόχους ακόμα και τα λάθη της νέας γενιάς.
Μιλώντας για «νέα γενιά» έχουμε πάντα κατά νου ότι δεν πρόκειται για ένα ουδέτερο και διαταξικό μέγεθος. Η ηλικία βιώνεται αλλιώς στην Εκάλη και διαφορετικά στο Κερατσίνι ή στις σκηνές των τσιγγάνων. Όταν οι μαρξιστές μιλούν για νέα γενιά έχουν πάντα κατά νου ότι αναφέρονται στην εργαζόμενη, άνεργη και φτωχή νεολαία. Ακόμα και αν ένα αστόπαιδο ζει την οικογενειακή καταπίεση, αυτό γίνεται στα όρια της τάξης του και στα σύνορα του «πάνω κόσμου».
Πολύ γρήγορα λοιπόν τα παραμύθια, οι υποσχέσεις και τα ψέματα της άρχουσας τάξης και της ΝΔ έγιναν συντρίμμια από τις σφαίρες των δυνάμεων καταστολής και την αστυνομική βία και αυθαιρεσία. Το χέρι του αστυφύλακα που πυροβόλησε το νεαρό τσιγγάνο, ο οποίος έκλεψε 20 ευρώ βενζίνα, αλλά και οι πλάτες στην εργοδοτική αυθαιρεσία στο σχολείο στις Σέρρες όπου δολοφονήθηκε ένας μαθητής δε γίνονται «εν κενώ». Η ΝΔ πολύ νωρίς και πολύ ανοιχτά φρόντισε να μας πείσει ότι θα κυβερνήσει με το χέρι των παιδονόμων, τα αστυνομικά περίστροφα και τα τεφτέρια των τραπεζών. Έτσι είδαμε παιδιά να βιάζονται από τους μπλε μεγαλοσχήμονες, στην κιβωτό του κόσμου τα παιδιά βασανίζονται ψυχολογικά και σωματικά, τσιγγάνοι πυροβολούνται, παιδιά του δημοτικού ανατινάζονται… Σ’ αυτή τη μακρά αλυσίδα προστίθενται τα ονόματα του Π. Φύσσα και του Α. Γρηγορόπουλου, των Κουμή-Κανελλοπούλου, του Καλτεζά αλλά και του φοιτητή Σ. Πέτρουλα, του Διομήδη Κομνηνού στο Πολυτεχνείο. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι όλοι οι νεκροί της νέας γενιάς ήταν στην αριστερά της αντίστασης, της αμφισβήτησης, στη νεολαία που ασφυκτιά στα συρματοπλέγματα του ντόπιου καπιταλισμού.
Από κάθε άποψη, οι κυρίαρχες κοινωνικές τάξεις και τα πολιτικά κόμματα του συστήματος χτίζουν για τη νεολαία ένα μέλλον αδιέξοδο, μια ζωντανή ανασφάλεια, μία φρίκη δίχως τέλος. Υποτίθεται ότι κάθε κοινωνία οφείλει να διασφαλίζει στη νέα γενιά μόρφωση, εργασία και γόνιμο ελεύθερο χρόνο. Ακόμα και η ΕΠΟΝ μέσα στη διάρκεια της κατοχής -η εξέλιξη της ΟΚΝΕ με γραμματέα τον Μαλτέζο που πετάλωσαν κυριολεκτικά οι φασίστες του Μεταξά- έγραφε και μιλούσε «δοτικά» για τη νέα γενιά. Αυτήν που αποτέλεσε το σπαθί του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ενάντια στους κατακτητές.
Αντίθετα, τα σημερινά κόμματα της μεγάλης ή μικρής μπουρζουαζίας βλέπουν τη νεολαία ως αναλώσιμο είδος. Όταν δεν την αποδιώχνουν από τα σχολεία, της απομυζούν το αίμα στην εργασία, την σπρώχνουν στην ανεργία και την ταπεινώνουν στους τηλεοπτικούς σκουπιδοτενεκέδες, φθηνό και αναλώσιμο κρέας. Φτιάχνουν απαγορευτικά τείχη, ενώ μιλούν για αναγνώριση της διαφοράς κάνουν τον κόσμο να μισεί το διαφορετικό και, κυρίως, αυτό που κηρύσσει την ισότητα και την αλληλεγγύη. Την τελευταία ταυτίζουν με τις ποικιλώνυμες ΜΚΟ και τα ευρωπαϊκά προγράμματα που τσεπώνουν οι επώνυμοι επιτήδειοι. Για βρείτε εκπομπές που να απευθύνονται σε νέους με την προτροπή το διάβασμα. Για βρείτε τηλεπαιχνίδια που να έχουν ως έπαθλο όχι τα ευρώ, αλλά τα βιβλία. Για βρείτε έπαθλα για την αλληλεγγύη και τους αγώνες στα σχολεία και τα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Είναι σχεδόν αδύνατον να ταυτιστεί ένα νέο παιδί με αγωνιστές της πολιτικής και της βιοπάλης. Είναι όμως πολύ ευκολότερο να βρει πρότυπα μίμησης στο εύκολο χρήμα, την γκλαμουριά, τα δυνατά φώτα, την αναρρίχηση. Ύστερα, όταν σπρώχνουν τους νέους ανθρώπους στο περιθώριο και την απογοήτευση, φτάνουν να τους πυροβολούν γιατί κρίνουν ότι αποκλίνουν από τη θεσμική κανονικότητα. Δηλαδή από τις κυρίαρχες ιδέες και πρακτικές. Διότι όταν οι μεγαλομπουρζουάδες κλέβουν εκατομμύρια είναι έξυπνοι, όταν το κάνουν οι φτωχοδιάβολοι πυροβολούνται. Όταν συνάζονται οι «λεφτάδες» τους προστατεύουν μύριοι όσοι, όταν όμως διαδηλώνουν οι από κάτω τους περικυκλώνουν επίσης μύριοι όσοι. Οι αριβίστες της ΟΝΝΕΔ βρίσκουν αποκούμπι στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα με αντίτιμο χιλιάδες ευρώ. Οι γόνοι των φτωχών δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας στα σχέδια του Χατζηδάκη. Δεν είναι αυτό ταξική πολιτική;
Η άρχουσα τάξη βλέπει τη νεολαία μέσα από τα γυαλιά της κρεατομηχανής. Την θέλει υποταγμένη και παραγωγική για τα κέρδη τους. Ας δουλέψουμε λοιπόν μέσα στη νεολαία και για τη νεολαία. Όχι με εφήμερα συνθήματα και εξυπνακισμούς που λάμπουν πολύ, διαρκούν λίγο και διαπαιδαγωγούν λιγότερο. Αλλά με σημαίες τη ζωή, τη δουλειά, τη μόρφωση, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την ειρήνη. Ενάντια στους πνίχτες των νεανικών ονείρων, στα σαρκοβόρα τέρατα που μεταμφιέζονται σε αγγέλους, στους διώκτες που καμουφλάρονται σε φύλακες, στα ψέματα των κυρίαρχων κομμάτων. Να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στο ψωμί και στο όνειρο ενάντια σ’ όλα τα κακά τέρατα.
Είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση λαχάνιασε μπροστά στις πύλες των Πανεπιστημίων με την κακόφημη και κακόβουλη αστυνομία. Αλλά θα επανέλθει όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος. Γι’ αυτό χρειάζεται να σμίξει η νεολαία με τις κομμουνιστικές ιδέες. Με αυτές που απελευθερώνουν την ορμή και την οργή της σε γόνιμες κοίτες ποταμών. Ως τότε να αποκαλύπτουμε τους ανθρωποφύλακες και τους δολοφόνους ψυχών και ανθρώπων. Ως τότε ισχύει το «κάντε ησυχία όταν τα παιδιά κοιμούνται όχι όταν δολοφονούνται».
