Ο πόλεμος που μαίνεται στην Ουκρανία, εκτός από τα προπαγανδιστικά ψέματα Ρώσων, Δυτικών και Ουκρανών, γέννησε και μια σειρά ερωτήσεις και απαντήσεις για το ποιόν, το βάθος, τα αίτια κλπ. Αυτές οι παράπλευρες νοητικές διεργασίες «σβαρνίζονται» από την κυρίαρχη προπαγάνδα και αναπαράγονται στους «ανά την επικράτεια καφενέδες». Μαζί με τον πόλεμο, που είναι «πεισματάρικο γεγονός», κατέπεσαν σε ποταμούς αιμάτων διάφορες ανοησίες που βλάσταιναν την περίοδο των «ειρηνικών συνυπάρξεων».
Αίφνης, οι οπαδοί του «τέλους της ιστορίας» και της συνύπαρξης των χωρών σ’ ένα πολυπολικό κόσμο έπεσαν από τα σύννεφα. Μία μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη (Ρωσία) επιτέθηκε σ’ ένα φιλοδυτικό εθνικιστικό καθεστώς (Ουκρανία). Διότι ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστών είναι διαρκής, ενώ η ειρηνική συνύπαρξη βραχύβια κι ακροβατούσα σε τεντωμένο σχοινί. Η λενινιστική θέση για την ανισόμετρη ανάπτυξη και τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό παίρνει -έστω κι έτσι- την εκδίκησή της απέναντι στους ακαδημαϊστές και τους ειρηνιστές (πασιφιστές). Επιπλέον, μέσα στην πολεμική καταδείχνεται η μαρξιστική θέση πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα και πως οι στρατηγοί τελειώνουν με τις κάνες των όπλων αυτό που άρχισαν οι πολιτικοί. Ποιος ξέρει τον υπουργό πολέμου σε Ρωσία-Ουκρανία-ΗΠΑ; Κανείς. Όμως όλοι μας ξέρουμε τους πολιτικούς που κανοναρχούν αυτό τον πόλεμο. Η πολιτική λοιπόν έχει προτεραιότητα απέναντι στις τεχνικές, τα οπλικά συστήματα, τις παραγωγικές δραστηριότητες. Η πολιτική βρίσκεται στο τιμόνι, όπως θα ’λεγε ο Μάο Τσετούνγκ.
Η Ευρώπη ξόρκισε τον πόλεμο! Αυτό το ακούσαμε πολλές φορές από όσους δε μελετούν την ιστορία. Και οι δύο, όμως, παγκόσμιοι πόλεμοι άρχισαν και τελείωσαν στο έδαφος της Ευρώπης και, μάλιστα, -για να απαντήσουμε στους θρησκευόμενους- έγιναν ανάμεσα σε ομόδοξους (Γαλλία-Γερμανία). Τώρα «ορθόδοξες» βόμβες πέφτουν στα κεφάλια ορθόδοξων. Τι ειρωνεία!
Η παγκοσμιοποίηση εδραιώνει την παγκόσμια ειρήνη, έλεγαν σκόπιμα κάθε λογής αστοί και αναθεωρητές. Πως τάχα η παγκοσμιοποίηση καταργεί τα εθνικά σύνορα στο πλαίσιο ενός ενιαίου πλανητικού χωριού. Άλλοι το ονόμασαν αριστερόστροφα «ολοκληρωτικό καπιταλισμό» (ΝΑΡ), ενώ άλλοι (ΚΚΕ) νέα φάση των επιχειρηματικών ομίλων, θεωρώντας έτσι πως ξεμπέρδεψαν με τον ιμπεριαλισμό και την αναγκαία αντιιμπεριαλιστική πάλη. Αλλά πριν «αλέκτορα φωνήσαι τρις», οι δυτικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν την Ουκρανία για να περικυκλώσουν τη Ρωσία και η τελευταία, ξυπνώντας από τον λήθαργο, επιτίθεται σφοδρά σε ό,τι της έκοβε το βραχνά.
Να πάμε με τον έναν ενάντια στον άλλο! Μικρή σημασία ποιος πρώτος άναψε το φιτίλι (συμφωνίες Μινσκ, Κριμαία, Ντονμπάς, διώξεις σε Δύση, Ρωσία, Ουκρανία). Η επιλογή ενός ιμπεριαλιστή κόντρα στον άλλον δεν απομακρύνει αλλά, αντίθετα, φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο και συντηρεί τις γενεσιουργές αιτίες τους κάρβουνο αναμμένο.
Τέλος, επειδή γίνεται πολύς λόγος περί ειρήνης, ας το ξεκαθαρίσουμε ακόμα μια φορά. Υπάρχει ειρήνη και «ειρήνη». Η πρώτη έχει ως αρχή το σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων μιας χώρας (έδαφος, σύνορα, εσωτερική δημοκρατία) και η δεύτερη υπογράφεται με το πιστόλι στον κρόταφο, είναι ειρήνη τύπου Βάρκιζας, βραχύβια, τρεμάμενη, χωρίς δικαιοσύνη και μέλλον. Πόσες και πόσες φορές δε γνωρίσαμε «ειρήνη» που συνοδευόταν από ύπουλες επιθέσεις, υπονομεύσεις, πραξικοπήματα τύπου Μεϊντάν. Σε κάθε περίπτωση ισχύει αυτό που λέμε:
Οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες
Ο ιμπεριαλισμός πρέπει να ηττηθεί
Ο λαός να οργανωθεί και να βρει το δρόμο του.
Να γιατί επαναφέρουμε το σύνολο των πολιτικών αξιών μας. Να γιατί πίσω από τον κουρνιαχτό των βομβών και τα ουρλιαχτά των σειρήνων υπάρχει η πολιτική των κομμουνιστών. Στέρεη σα βουνό.
