Είναι απόλυτα εξηγήσιμο ένα μεγάλο γεγονός, όπως η πανδημία, να επικαθορίζει όλο το φάσμα της κοινωνικής ζωής. Οικονομία, επιστήμη, πολιτική, εκπαίδευση, ελεύθερος χρόνος επηρεάζονται βαθιά από τον «επελαύνοντα ιό». Η ύπαρξη και επίδραση της πανδημίας δε θα μπορούσαν πάρα να τροποποιήσουν συνήθειες και τρέχοντα ήθη και για πολύ καιρό θα αισθανόμαστε τη σκιά της στη ζωή μας. Η κυρίαρχη πολιτική -όχι μόνο στη χώρα μας- προσπαθεί να αξιοποιήσει το κακό σ’ όφελός της, οι γνωστές φαρμακευτικές εταιρείες μετρούν και ξαναμετρούν το θησαύρισμά τους, οι εργοδότες και το υπουργείο τους προσπαθούν να τοκίσουν το γεγονός σύμφωνα με τη λατινική έκφραση «carpe diem» (άδραξε τη μέρα) και όλοι εμείς οι υπόλοιποι μετράμε τις αντοχές μας και τη χασούρα μας.
Μέσα σ’ αυτόν τον πανδημικό κουρνιαχτό βγήκαν στην επιφάνεια προλήψεις και σκοταδιστικά ευαγγέλια, το χάραγμα του αντίχριστου, τα κηρύγματα των ρασοφόρων και μια σειρά παλαιολιθικές αντιλήψεις που μας γυρίζουν χρόνια πίσω, αμφισβητούν την επιστήμη και την πρόοδο, προτείνουν αλοιφές και ξόρκια. Εξηγήσιμο πράγμα, διότι στην αναμπουμπούλα ο λύκος πάντα χαίρεται. Μαζί του και η άγνοια, θα προσθέταμε εμείς.
Όμως παραμένει ακλόνητο -σαν τον Όλυμπο- γεγονός ότι η επιστήμη, δηλαδή η συσσωρευμένη και επεξεργασμένη εμπειρία, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η ανθρώπινη κοινωνία με όλα τα ιστορικά πισωγυρίσματά της, τις διαιρέσεις και την ταξικότητά της αντιμετώπισε δραστικά τις ανωμαλίες και τις επιδρομές της φύσης. Στις αρρώστιες, στις πλημμύρες, τους σεισμούς, τους λιμούς, τους καταποντισμούς. Όχι αβασάνιστα και όχι χωρίς κόπο. Με φόρους αίματος των φτωχών και απόκληρων που πλήρωναν το μάρμαρο τώρα και παλαιότερα.
Αλλά ποτέ η αριστερά και ο κόσμος της δεν αμφισβήτησαν τα αποτελέσματα της επιστήμης. Στα πρώτα σοσιαλιστικά κράτη έκαναν αγώνα δρόμου για να φτάσουν τα εμβόλια παντού. Ακόμα και στα ξεθυμασμένα καθεστώτα τύπου Κούβας η ιατρική βρίσκεται ψηλά στις προτεραιότητες, ακόμα και στον γ΄ κόσμο, όπου δεν έχουν αναπτυχθεί οι παραγωγικές δυνάμεις, οι άνθρωποι ψάχνουν για επιστημονικές λύσεις σ’ ό,τι αφορά στον ανθρώπινο πόνο.
Στη χώρα μας, ο αυταρχικός φιλελευθερισμός γρήγορα ξέχασε τα εγκώμια στην ελευθερία του ατόμου και στην προσωπική επιλογή και προσπαθεί να αξιοποιήσει την πανδημία για να σαρώσει δικαιώματα και κατακτήσεις αιώνων. Απαγορεύσεις, απολύσεις, διάδοση του φόβου, εκβιασμοί, πράγμα που αποδείχνει ότι το γεγονός είναι γεγονός και η αξιοποίησή του άλλο πράγμα. Η απάντηση όμως στα τανκς με τις γραβάτες δεν είναι η αναχώρηση και η λογική τού «εγώ είμαι πάνω απ’ όλα». Απέναντι στον αυταρχικό φιλελευθερισμό, ο ελευθεριακός φιλελευθερισμός είναι αδύνατος και αμήχανος. Οι κομμουνιστές στην κατοχή και τον εμφύλιο δεν περίμεναν καμία κρατική υπόδειξη για να πολεμήσουν την ψείρα. Πλένονταν, κουρεύονταν, έκαναν ατομική και ομαδική υγιεινή και ο Ν. Ζαχαριάδης υποδείκνυε, στο γνωστό πόνημά του, το ανοιχτό παράθυρο και την καθαριότητα. Γνωστά πράγματα και απλά.
Ωστόσο, η κυβέρνηση του Μητσοτάκη και της άγριας δεξιάς, με αφορμή τους αντιεμβολιαστές και τους «αντιεμβολιαστές» φουλάρει τις μηχανές της για να σαρώσει το λαό. Στο στόχαστρό της αυτοί που είχαν το χειροκρότημά της μόλις χτες. Υγειονομικοί, γιατροί, εκπαιδευτικοί, νεολαία. Πρόκειται για μια ατελείωτη σφαγή των αμνών. Με το ένα χέρι κραδαίνει το φόβο, με το άλλο τον (δικό της) νόμο.
Τι να κάνουμε; Ό,τι έκανε το ΕΑΜ στην κατοχή. «Να σώσουμε το λαό και να πολεμήσουμε». Έχουμε τις δικές μας υποχρεώσεις.
Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος. Ιδού!
