Αγωνιστικές διεκδικήσεις και όχι εκλογοθηρικές παραστάσεις
Δραστήριες κινητοποιήσεις αγροτών εξαγγέλλονται για το τρίτο δεκαήμερο του Γενάρη, προκειμένου για άλλη μια φορά να απαιτήσουν τη μείωση του υψηλού κόστους παραγωγής.
Μέσα σε ένα έντονο κλίμα συνεδριάσεων των Δ.Σ των Αγροτικών Συλλόγων και των Ομοσπονδιών, με περιοδείες, με συσκέψεις σε χωριά και σε κάμπους, επιχειρούν την τόνωση της μαζικότητας του αγροτικού κινήματος.
Είναι γεγονός πως με τις κατακόρυφες αυξήσεις στις τιμές των σπόρων, των λιπασμάτων, των εργαλείων, των μηχανημάτων, των καυσίμων, του ηλεκτρικού ρεύματος, τις θεομηνίες, σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό που εξανεμίζει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, η κατάσταση στην αγροτική οικονομία δεν επιδέχεται καμία καθυστέρηση.
Από την πλευρά της η κυβέρνηση δια στόματος του υπουργού ΑΑ&Τ φυγομαχεί, δηλώνοντας ότι οι αντοχές της οικονομίας δεν επιτρέπουν καμία ικανοποίηση αγροτικών αιτημάτων, ενώ παράλληλα υπεκφεύγει με διάφορες «συσκέψεις» και «συνεδριάσεις» αγροτικών φορέων και με παράγοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με συνδικαλιστές που πρόσκεινται στη ΝΔ και που ουσιαστικό σκοπό έχουν την παρεμπόδιση των κινητοποιήσεων. Την ίδια στιγμή ο Μητσοτάκης εν όψει των επερχόμενων εκλογών, μιλά για «αναδιάρθρωση του πρωτογενούς τομέα» και για «αντιμετώπιση υπαρχόντων παραγωγικών και επενδυτικών κενών», καθώς και άμεση κάλυψη των πληττόμενων αγροτών. Πρόκειται για χιλιοειπωμένες υποσχέσεις, που είναι αμφίβολο αν και πότε θα πραγματοποιηθούν. Σε ό,τι αφορά στα διάφορα «προγράμματα», αυτά αφορούν κυρίως τα «επενδυτικά σχέδια» μέσω τραπεζών, που καμία σχέση δεν έχουν με τον κορμό της διατροφικής αξίας των καλλιεργειών (στάρι, ζαχαρότευτλα, καλαμπόκι, λαχανοκομικά, κ.ά.), από τις οποίες πάσχει η χώρα.
Χωρίς καμία αμφιβολία, οι αγρότες προχωρούν σε κινητοποιήσεις επειδή τα προβλήματα διογκώνονται κάθε χρόνο χωρίς να δίνονται κάποιες ριζικές λύσεις. Και κάθε χρόνο προστίθενται νέα προβλήματα είτε με πλημμύρες, είτε με σοβαρές εντομολογικές προσβολές ή άλλες ασθένειες, είτε με προβλήματα μηλοπαραγωγών ή ροδακινοπραγωγών, είτε με προβλήματα πυρκαγιών, κλπ. με την κυβέρνηση να σκορπά δεξιά και αριστερά κάποια ψίχουλα, προκειμένου να μπαλώσει όπως-όπως την κατάσταση.
Σε ό,τι αφορά στις κινητοποιήσεις, συμβαίνει πράγματι η περίοδος τέλη Γενάρη-τέλη Φλεβάρη να είναι η καταλληλότερη για τις αγροτικές κινητοποιήσεις πριν ξεκινήσουν από τις αρχές του Μάρτη (στις θερμότερες περιοχές) οι εργασίες στο χωράφι και που θα τελειώσουν με τη σπορά των χειμερινών καλλιεργειών στα τέλη Νοέμβρη.
Το Μ-Λ ΚΚΕ, όλ’ αυτά τα χρόνια παρακολούθησε από κοντά τις εξελίξεις στον πρωτογενή τομέα και τους αγώνες της αγροτιάς, συμπαραστάθηκε στα αιτήματα και τις διεκδικήσεις της και πρόβαλε με συνέπεια το κύριο ζήτημα της σύνδεσης των άμεσων επιμέρους προβλημάτων της αγροτιάς με τα γενικότερα που αγκαλιάζουν τόσο τη φτωχομεσαία αγροτιά όσο και τα ευρύτερα εργατολαϊκά στρώματα. Δεν σταμάτησε να δίνει έμφαση τόσο στα μακροπρόθεσμα όσο και στα βραχυπρόθεσμα αγροτικά αιτήματα προς τα οποία πρέπει να στραφούν οι αγροτικοί αγώνες.
Η οργή μέσα στα στρώματα της αγροτιάς προσπαθεί να βρει διέξοδο και να μετασχηματιστεί σε οργανωμένη αντίσταση. Κατά συνέπεια αποτελεί βασικό καθήκον των κομμουνιστών να παρέμβουν δραστήρια στους αγροτικούς αγώνες και να προβάλουν τη γενική πολιτική γραμμή που μπορεί να δώσει μια προοπτική στο αγροτικό ζήτημα. Αυτή η γενική πολιτική γραμμή θα καταδικάζει απερίφραστα τις κυβερνητικές επιλογές όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων που πρόσδεσαν τη χώρα μας στο άρμα της Ε.Ε. και των ΗΠΑ. Θα απορρίπτει ψευτοθεωρίες περί δήθεν «εθνικής ανάπτυξης» ή περί «αναδιάρθρωσης», ή περί «ανταγωνιστικότητας» ή περί «λαϊκής οικονομίας» και «παραγωγικών αγροτικών συνεταιρισμών» στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος που ευαγγελίζονται τα ρεφορμιστικά και ψευτοαριστερά κόμματα.
Σε ό,τι αφορά τα κόμματα της ντόπιας ολιγαρχίας (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ), που με τις όποιες διαφορές τους έχουν προσανατολισθεί πλήρως στις εξαρτημένες σχέσεις τους με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Ε.Ε.), είναι προφανείς οι ανταγωνιστικές αντιθέσεις τους απέναντι στον λαό και ειδικότερα στο στρώμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς που αφανίζεται κυριολεκτικά από την εφαρμογή της ΚΑΠ εδώ και πάνω από σαράντα χρόνια. Τα κόμματα αυτά έχουν καταφέρει με τη δύναμη που τους δίνει η κυβερνητική εξουσία και τα σύμμαχα ΜΜΕ να εξαπατούν και να χειραγωγούν, με τη δημαγωγία και την καταστολή, μεγάλα τμήματα της αγροτιάς και να επιβάλουν τις επιταγές του ντόπιου και ξένου μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Ιδιαίτερα τα κόμματα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, που πλασάρονται σαν «αριστερά» και «κεντροαριστερά» αποτελούν ένθερμους θιασώτες της «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας μας, στηρίζοντας με νύχια και με δόντια όλα τα αντιλαϊκά προγράμματα σύγκλισης, όλες τις αντιδραστικές Συνθήκες, την ΟΝΕ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, όλες τις εκφάνσεις της ΚΑΠ. Εκφραστές της υποταγής του λαϊκού κινήματος με όλες τις σάπιες θεωρίες τους, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αφοπλίσουν ιδεολογικά και να υπονομεύσουν τους αγροτικούς αγώνες.
Όμως εκείνο που προκαλεί κάθε τίμια λαϊκή σκέψη, εκείνο που ερεθίζει κάθε αριστερή αντίληψη και εξεγείρει κάθε κομμουνιστική συνείδηση, είναι οι διαβόητες «θέσεις» και «προτάσεις» του ΚΚΕ για τα αγροτικά θέματα. Προσκολλημένο στην πάγια θεωρία του που περονιάζει μέχρι το μεδούλι κάθε πτυχή της δράσης του, ότι τάχα χωρίς την επαναστατική ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, με «διαρθρωτικές αλλαγές» και «μεταρρυθμίσεις» στο κυρίαρχο σήμερα σύστημα του καπιταλισμού, είναι δυνατόν σταδιακά μέσα από μια βαθμιαία εξελικτική διαδικασία να οδηγηθούμε στον σοσιαλισμό μέσα από το Κοινοβούλιο.
Αυτές τις ψευτοθεωρίες που πρόβαλε ανοιχτά στο παρελθόν πλασάρει και τώρα προς τη χειμαζόμενη αγροτιά, προσπερνώντας, τις προηγούμενες αναφορές του στη «λαϊκή εξουσία», τη «λαϊκή οικονομία», την «εθνική ανάπτυξη», την «παραγωγική ανασυγκρότηση», στους «αγροτικούς παραγωγικούς συνεταιρισμούς». Και όλ’ αυτά ενόσω θα κυριαρχεί στη χώρα μας το υπάρχων σύστημα και οι βαθιά εξαρτημένες σχέσεις της με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Ακόμα και η διαβόητη «κλιμάκωση» των απεργιακών κινητοποιήσεων, μετά την επιτυχημένη απεργία της 9ης Νοέμβρη, παραπέμφθηκε στις καλένδες, λόγω των βουλευτικών εκλογών.
Τι άλλο θα πρέπει να κάνει ακόμα το ΚΚΕ για να εξωραΐσει τη Δεξιά και την αστική τάξη, ενάντια στην οποία τάχα αγωνίζεται; Ποια συμπεράσματα μπορεί τάχα να βγάλει ο αγρότης που σήμερα αγωνίζεται για το ψωμί του, απ’ αυτές τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές της «ανυπακοής» και της «απειθαρχίας»; Με ποια διαχωριστική γραμμή να κρίνει ο κάθε αριστερός τη Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τον ΣΥΝ, όταν το ίδιο το ΚΚΕ έρχεται με τις ρεφορμιστικές του αντιλήψεις και τη σβήνει; Και πώς να μην οδηγηθεί αυτός ο κόσμος στην αγκαλιά των δεξιών κομματαρχών που εκμεταλλεύονται στο έπακρο τις πολιτικές τούμπες του ΚΚΕ;
Σήμερα το ΚΚΕ με τις δικές του αγροτικές δυνάμεις, περνοδιαβαίνει στα χωριά και τους κάμπους και αντί να προσανατολίσει ιδεολογικοπολιτικά τις μάζες για τις μεγάλες αναμετρήσεις με τη μεγαλοαστική τάξη και τα ξένα στηρίγματά της, αντί να σφυρηλατήσει μια αδιάλλακτη στάση απέναντι στον ταξικό αντίπαλο τον οποίο οφείλει και να υποδείξει ξεκάθαρα και παστρικά, αντί να οργανώσει και να καθοδηγήσει τους αγροτικούς αγώνες, όλη η έγνοια του, είναι η εκλογοθηρική προσαρμογή των αγώνων, εν όψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών.
