Το 2024: 150 θάνατοι στους χώρους εργασίας !!
Το 2025: 17 θάνατοι σε χώρους εργασίας μόνο τον Γενάρη !!!
Τα εργατικά ατυχήματα εμφάνισαν ανησυχητική έκρηξη κατά τον πρώτο μήνα του 2025, γεγονός που καταδεικνύει τις μεσαιωνικές συνθήκες που επικρατούν στους χώρους εργασίας, αλλά και το αίμα που πληρώνει η εργατική τάξη στον βωμό της ανάπτυξης στην “Ελλάδα 2.0”.
Ενδεικτικά αναφέρεται πως τον Ιανουάριο του 2025 – έναν μήνα που εμφανίζει ελάχιστα ατυχήματα – έχασαν τη ζωή τους 17 εργαζόμενοι, όταν τον αντίστοιχο μήνα του 2024 καταγράφηκαν τέσσερα θανατηφόρα δυστυχήματα, το 2023 έντεκα και το 2022 πάλι τέσσερα. Το πρώτο εξάμηνο του 2024 σημειώθηκαν 7.800 εργατικά ατυχήματα. 150 οι νεκροί σε χώρους εργασίας το 2024, 185 σοβαρά τραυματίες. Συνολικά, την τελευταία τριετία οι νεκροί στους χώρους εργασίας αγγίζουν τους 600.
Αυτά τα εργοδοτικά εγκλήματα συχνά δεν περνάνε ούτε στα ψιλά των εφημερίδων και των απόλυτα ελεγχόμενων καναλιών. (Αν κάποιος αναρωτηθεί γιατί δεν έχει ακούσει κάτι γι’ αυτά τα γεγονότα, ίσως είναι επειδή τα ΜΜΕ έχουν χρόνο να αφιερώσουν στον κο Γεωργιάδη ώστε να μας μιλά για πρωτογενή πλεονάσματα αλλά δεν έχουν χρόνο για θέματα όπως το ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν στη δουλειά.)
Σχεδόν τα 3 στα 4 εργατικά ατυχήματα δεν καταγράφονται από τις ελεγκτικές αρχές. Ιδιαίτερα σημαντικό και αξιοσημείωτο είναι ακόμα το γεγονός πως στη χώρα μας δεν καταγράφονται η επαγγελματική νοσηρότητα, οι επαγγελματικές ασθένειες και οι θάνατοι που προέρχονται από επαγγελματική νόσο. Ακόμα και για τον αριθμό των καταγεγραμμένων θανάτων πολλοί φορείς αναφέρουν ότι στην πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς δεν είναι πάντα εφικτή η παρακολούθηση της κατάστασης των σοβαρά τραυματισμένων σε εργατικά ατυχήματα.
Αυτά είναι και αποτελέσματα της ανυπαρξίας ενός λειτουργικού Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, το οποίο μετά τις περικοπές που επιβλήθηκαν κατά τα μνημονιακά χρόνια αλλά και τις μεταρρυθμίσεις της ΝΔ και της μετατροπής του σε Ανεξάρτητη Αρχή, έχει καταστεί απορρυθμισμένο και υποστελεχωμένο.
Ενδεικτική είναι και η απουσία οποιασδήποτε σχετικής με την ασφάλεια των εργαζομένων επίσημης ανακοίνωσης ή ενημέρωσης (πλην αυτών που αφορούσαν τον καύσωνα και τις πυρκαγιές το προηγούμενο καλοκαίρι) από το Υπουργείο Εργασίας, παρά τη διαρκή αύξηση των εργατικών δυστυχημάτων. Η κυβέρνηση μας κάνει ξεκάθαρο λοιπόν πως η υγεία και η ασφάλεια στην εργασία δεν αποτελούν πολιτική της προτεραιότητα, κάνοντας την εργασία δυσκολότερη και πιο ανθυγιεινή.
Χαρακτηριστικό της έλλειψης οποιουδήποτε ενδιαφέροντος της κυβέρνησης για τους εργαζόμενους είναι και το γεγονός πως τα συνδικάτα δεν έχουν κληθεί στους διαλόγους που πραγματοποιεί η κυβέρνηση με την εργοδοσία για τα θέματα ασφαλείας κατά την εργασία.
Τα γεγονότα αυτά μαρτυρούν τον πραγματικό χαρακτήρα της ανάπτυξης του καπιταλισμού, με την εντατικοποιημένη εργασία, τα ελαστικά ωράρια, την απουσία ΣΣΕ, τις ανισορροπίες στο Εργατικό Δίκαιο εις βάρος των εργαζομένων αλλά και την παντελή έλλειψη ελέγχου στους χώρους εργασίας για ζητήματα Υγείας και Ασφάλειας.
Αυτά είναι και βάση της “ ανάπτυξής της ελληνικής οικονομίας” την οποία επαγγέλλεται η κυβέρνηση των στυγνών εργοδοτών του μεγάλου κεφαλαίου. Η Κυβέρνηση που νομοθετεί συνεχώς την ασυδοσία τους. Τη 16ωρη εργασία, την εντατικοποίηση, τα μηδενικά μέτρα ασφάλειας, τη μερική απασχόληση, την εργασιακή ανασφάλεια, την ανασφάλιστη εργασία,τη ζούγκλα στους χώρους δουλειάς, την κατάργηση των ΣΣΕ, τον φόβο της απόλυσης, την τρομοκρατία. Η κυβέρνηση με τη στήριξη ή την απόλυτη σιωπή της αντιπολίτευσης, στήριξε, νομοθέτησε ένα εργασιακό τοπίο που αυξάνει χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα τους θανάτους, τους σοβαρούς τραυματισμούς, τις λιποθυμίες, τα ατυχήματα εργαζομένων στους χώρους δουλειάς.
Πατώντας κυριολεκτικά επί πτωμάτων, οι κάθε είδους μεγαλοεργοδότες αυξάνουν τα κέρδη τους. Ενδεικτικά: το 2023 τα καθαρά κέρδη των επιχειρήσεων ανήλθαν σε 168,5 δισ., το 2024 σε τρεις μήνες οι εταιρείες ρεύματος είχαν 250 εκατομμύρια υπερκέρδη! Τα υπερκέρδη των τραπεζών από παράνομες κρατήσεις εξελίχθηκαν σε σκάνδαλο, ζούγκλα ο κατασκευαστικός κλάδος και πρώτος σε θανατηφόρα ατυχήματα. Ο κατάλογος ατέλειωτος, όμως καμία επίπτωση για τους θανάτους και τους τραυματισμούς εργαζομένων. Αυτό ήρθε να το ενισχύσει και η θεωρία της ατομικής ευθύνης αφού συνήθως εφευρίσκουν λόγους να πουν πως φταίει ο νεκρός.
Το γεγονός ότι ο τραγικός κατάλογος των νεκρών και τραυματιών στους χώρους εργασίας δεν έχει οδηγήσει σε πανεργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες, καθρεφτίζει τραγικά τον πλήρη συμβιβασμό με κυβέρνηση και εργοδοσία, των ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος.
Με αυτόν τον τραγικό απολογισμό, με αυτόν τον φόρο αίματος στην αδίστακτη εργοδοσία και με δεδομένο ότι κάθε εργαζόμενος, κάθε εργαζόμενη μπορεί να είναι το επόμενο θύμα, είναι απόλυτη ανάγκη να αναμετρηθούμε με τις αιτίες για τις οποίες όχι μόνο χάνουμε σαν εργαζόμενοι κατακτήσεις και δικαιώματα ενός αιώνα αλλά και οι συνθήκες εργασίας γίνονται όλο και πιο απάνθρωπες.
Αν δούμε τους νόμους που ψηφίζει η κυβέρνηση, νόμοι που επιδιώκουν να μπλοκάρουν την οργάνωση των εργαζομένων, τη συλλογική τους ενότητα και δράση, την απάντησή τους μέσα από τα σωματεία τους στην επίθεση που δέχονται, θα καταλάβουμε πού είναι η δύναμή μας. Νομοθετούν για λογαριασμό του κεφαλαίου που υπηρετούν, νομίζοντας πως θα σταματήσουν την οργανωμένη απάντηση των εργαζομένων. Έχουν εξασφαλίσει τη σιωπή και τη συναίνεση των βασικών ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος που με μια απεργία ή στάση εργασίας κάθε 4 η 5 μήνες ή μόλις μία τον χρόνο, προσπαθούν να εκτονώσουν την οργή των εργαζομένων. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα για τα Τέμπη κατέδειξαν όχι μόνο την οργή γι αυτό το έγκλημα, αλλά και τη συσσωρευμένη οργή για τα συνεχή “Τέμπη” που ζουν οι εργαζόμενοι στα κάτεργα της εργοδοσίας.
Η ηγεσία της ΓΣΕΕ μπορεί απλά να καταγράφει σαν μακρινός παρατηρητής τα εκατοντάδες θανατηφόρα δυστυχήματα στους χώρους εργασίας και να μην κάνει απολύτως τίποτα γι’ αυτά αλλά, οι εργαζόμενοι συνειδητοποιώντας τη δύναμή τους, αυτήν που φοβάται η κυβέρνηση και προσπαθεί με νόμους να την μπλοκάρει, θα βρουν τον δρόμο να μετατρέψουν τα σωματεία τους σε ζωντανά εργαλεία στα χέρια τους και θα οργανώσουν μαζικά ενωτικά την απάντησή τους στη βάρβαρη θανατηφόρα επίθεση που δέχονται από κυβέρνηση και εργοδοσία. Το καζάνι που βράζει μπορεί να έχει παροδικές εκρήξεις μέχρι να γίνει αγωνιστικό ποτάμι που θα σαρώσει τις προδοτικές ηγεσίες που επιδιώκουν να περάσουν στους εργαζόμενους την ηττοπάθεια και την παραίτηση.
Τα αιτήματα των εργαζομένων για ενίσχυση των μέτρων υγείας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας αλλά και υπογραφής ΣΣΕ οι οποίες διασφαλίζουν όχι μόνο την νομική προστασία των εργαζομένων αλλά και τις συνθήκες στις οποίες δουλεύουν, μπορούν να απαντηθούν μόνο μέσα από την ενίσχυση των συνδικάτων, μόνο μέσα από την ταξική οργάνωση και πάλη.
