Η υποχρεωτική συνεπιμέλεια των παιδιών των χωρισμένων ζευγαριών προβλήθηκε από την κυβέρνηση ως προοδευτική μεταρρύθμιση στο οικογενειακό δίκαιο και εναρμόνιση με τις διεθνείς εξελίξεις.
Στην πραγματικότητα, η υποχρεωτική συνεπιμέλεια έρχεται να διαχειριστεί την κρίση της οικογένειας στην αστική της μορφή που ολοένα και μεγεθύνεται.
Αυτό καταμαρτυρούν τα πολλαπλασιαζόμενα διαζύγια και η σώρευση των προβλημάτων που βαραίνουν πάνω στα λαϊκά ζευγάρια και ιδιαίτερα των προβλημάτων που αφορούν την ανατροφή των παιδιών.
Οι απανωτές οικονομικές κρίσεις, η φτωχοποίηση και η κοινωνική εξαθλίωση, η εκτίναξη της ανεργίας, τα εξοντωτικά ωράρια και οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι μισθοί πείνας είναι το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο παλεύουν τα ζευγάρια να ζήσουν. Ενώ το στενότερο πλαίσιο καθορίζεται από την υποχώρηση της κρατικής στήριξης σε όλο το φάσμα της οικογενειακής ζωής, της μέριμνας και ανατροφής των παιδιών, από την υποχώρηση της κάλυψης -ποσοτικά και ποιοτικά- των αναγκών σε παιδικούς σταθμούς, στη δωρεάν παιδεία, σε δομές στήριξης, στην πολιτιστική και αθλητική ζωή, στην ψυχαγωγία και διασκέδαση των παιδιών.
Το μεγάλωμα των παιδιών και η καθημερινότητα μετατρέπονται σε ένα μαραθώνιο, με μεγάλα εμπόδια και δυσκολίες για τις λαϊκές οικογένειες, που συχνά λυγίζουν ασθμαίνοντας κάτω από το βάρος και την πίεση, με αποτέλεσμα το άπλωμα της κρίσης των οικογενειακών σχέσεων, την οικογενειακή διάλυση και τους χωρισμούς, με θύμα μιας τέτοιας κατάστασης όλους, ανεξαιρέτως, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ιδιαίτερα όμως τους πιο αδύνατους, που στις περισσότερες περιπτώσεις είναι τα παιδιά και οι μητέρες.
Το μέχρι πρότινος οικογενειακό δίκαιο, κάτω από την πίεση του προοδευτικού κινήματος, προστάτευε -έστω και με στρεβλώσεις- τα παιδιά με την ύπαρξη μιας σταθερής βάσης, απαραίτητης για την ομαλότερη ψυχική και κοινωνική τους ανάπτυξη, με την επιμέλεια του ενός από τους δυο γονείς, που διόλου τυχαία στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι οι μητέρες, στοιχείο που υποδηλώνει τον άνισο ρόλο στα οικογενειακά βάρη, ιδιαίτερα της ανατροφής των παιδιών.
Αδιαμφισβήτητα, η συνεπιμέλεια αποτελεί τον πιο θετικό τρόπο επίλυσης των προβλημάτων και της φροντίδας των παιδιών και το περιεχόμενό της δεν μπορεί να είναι άλλο από τη συνεννόηση, την κοινή στάση των γονιών, την κοινή προσπάθεια, θέτοντας μπροστά τις πολύπλευρες ανάγκες των παιδιών.
Δε χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να γίνει αντιληπτό πως, αν για τους γονείς και για τις σύνθετες απαιτήσεις της ανατροφής των παιδιών είναι αναγκαία η κρατική και κοινωνική στήριξη, πόσο μάλλον για τους χωρισμένους που βρίσκονται αντιμέτωποι και με επιπλέον προβλήματα.
Μεγάλη είναι η διαφορά ωστόσο που χωρίζει τη συνεπιμέλεια που ελεύθερα αποφασίζουν οι χωρισμένοι γονείς, από την υποχρεωτική συνεπιμέλεια που έφερε η κυβέρνηση με το μανδύα της προοδευτικότητας και επιβάλλει το μοίρασμα του χρόνου της ζωής των παιδιών με τους δύο γονείς. Με μια τέτοιου τύπου αναχρονιστική ρύθμιση παρακάμπτονται οι ουσιαστικές ανάγκες των παιδιών κάτω από ένα φαινομενικά δίκαιο επιχείρημα του ίσου χρόνου. Τα παιδιά μετατρέπονται σε αποσκευές, θυμίζοντας το μύθο της Περσεφόνης που, για να ικανοποιηθούν οι πιέσεις των θεών, ζούσε μισό χρόνο στον επάνω και μισό χρόνο στον κάτω κόσμο.
Αν τα παιδιά αποτελούν το κύριο θύμα της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, δυσμενέστερες συνθήκες διαμορφώνονται και για τις μητέρες, που κατά κανόνα επωμίζονται την επιμέλεια των παιδιών και μάλιστα μετά από μια κρίση και ένα χωρισμό, που τώρα θα πρέπει από τη θέση του αδύναμου να επιβαρυνθούν με τη διαχείριση της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας με ό,τι συνέπειες κάτι τέτοιο μπορεί να περιλαμβάνει.
Με συνέπειες και στα οικονομικά βάρη, που με ένα θολό τρόπο, σε σχέση με το προηγούμενο πλαίσιο της υποχρέωσης της καταβολής της διατροφής, μοιράζονται αναλογικά(;) με το χρόνο.
Η κυβέρνηση απέναντι στο σύνθετο θέμα της οικογενειακής κρίσης και της ανατροφής των παιδιών, πίσω από τα κούφια λόγια περί παιδαγωγικής, προχώρησε οπισθοδρομώντας, σε βάρος των παιδιών αλλά και των γυναικών, και με πνεύμα ατομικής ευθύνης αποποιείται της κρατικής ευθύνης και της στήριξης που χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρχει καμιά ουσιαστική αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων.
Αντίθετα από όλες τις πλευρές της πολιτικής της διαμορφώνει εκείνες τις εργασιακές και κοινωνικές συνθήκες που αναπαράγουν την οικογενειακή κρίση και την κρίση των ανθρώπινων σχέσεων σε όλα τα επίπεδα.
