Πάψε με ευχές να ελπίζεις
οι θεοί πως θα λυγίσουν
Με λίγο ψάξιμο στα λεξικά, αυτόν που αναλαμβάνει ένα ρόλο σε παράσταση παντός είδους τον ονομάζουμε: Υποκριτή, θεατρίνο, ηθοποιό, ιεροφάντη της τέχνης, πριμαντόνα, σουμπρέτα (υπηρέτρια), τραγωδό, Καραγκιόζη, Περικλέτο, Φασουλή και ό,τι ακόμα μπορεί να μας κατεβάσει η γκλάβα. Γκλάβα, λέξη σλαβικής προέλευσης και όχι Πουτινικής, για να μη μας τραβάνε.
Τι μας ήρθε τώρα και ψάχνουμε τα λεξικά για αυτόν που αναλαμβάνει να παίξει ένα ρόλο; Αυλαία και πάμε.
Για «ρόλους» μίλησε ο πρωθυπουργός Κούλης, σε συνέντευξή του, μετά το …εθνικό πέναλτι. Και μας το ξεκαθάρισε, ο μέγας τραγωδός, με τραγική καθαρότητα: «Οι ρόλοι του καθενός είναι απόλυτα καθορισμένοι». «Καλά θα κάνουν όλοι να αναλογιστούν ποιοι είναι οι ρόλοι τους», αναφερόμενος σε «επιχειρηματίες» που έχουν στην ιδιοκτησία τους τηλεοπτικό κανάλι ή και ποδοσφαιρική ομάδα μαζί. Δηλαδή είπε με Λακωνική συντομία, διότι το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν: Όπα! Παιδιά! Εγώ μέχρι τώρα ανέλαβα να κάνω όλη τη βρομοδουλειά. Διαλύω συγκεντρώσεις, σπάω στο ξύλο φοιτητές, συνταξιούχους και μαλαματένιους απεργούς. Βγάζω, σε βιομηχανική παραγωγή, δικαστικές αποφάσεις για παράνομες και καταχρηστικές απεργίες, φακελώνω συνδικαλιστές. Διέλυσα τη Δημόσια Διοίκηση, εφαρμόζοντας τάχα την ηλεκτρονική επικοινωνία των λαϊκών με εφορίες, πολεοδομίες, ασφαλιστικά ταμεία κλπ, και αν μπορέσουν οι λαϊκοί να βγάλουν άκρη, με τηλέφωνα και ίντερνετ, τρυπάτε μου τη μύτη. Για δημόσια Υγεία Παιδεία και άλλα καλά, είμαι πρωταθλητής ανυπαρξίας. Για να μη μιλήσω για τις Τράπεζες και το χρυσό τους αιώνα. Καλά ως εδώ; Και τι κάνετε εσείς; Αντί να μείνετε πάνω στο θρόνο του «εθνικού επενδυτή», αλώβητοι, αρχίσατε να με πιέζετε για «το δικό του χατήρι ο καθένας».
Χατήρι, τούρκικη λέξη, προϋπάρχουσα του Ερντογάν για να μη μας τραβάνε, είναι να ζητήσεις από το φίλο σου να σου δανείσει το αυτοκίνητο, να πας με την κοπελιά βόλτα στη Βάρη, στα Βλάχικα. Όχι να σου χαρίσει ένα λιμάνι ας πούμε, μια αεροπορική εταιρεία, τη Λάρκο, το Ελληνικό. Αυτό το λέμε ξεπούλημα και διαπλοκή. Με Λακωνική συντομία.
Από το 1745, ο Γκολντόνι υποστήριξε πως «Υπηρέτης δυο αφεντάδων» δύσκολα γίνεσαι. Πολύ περισσότερο, τεσσάρων, πέντε, άντε δέκα. Γιατί τότε, νομοτελειακά, θα συμβεί αυτό που προβλέπει η παροιμία: «Αφεντικά και δούλοι σκατά γενήκαμε ούλοι». Οι αφεντάδες, βλέπετε, είναι κατευθείαν απόγονοι του Λεύκιου Λευκίνιου Λούκουλλου. Αν θέλουν, μπορούν να κάνουν ποδόλουτρο με σαμπάνιες και να τρώνε όσα μακαρόνια θέλουν εκτός από το νούμερο 6. Και έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, να θέλουν να είναι ο μοναδικός Λεύκιος Λούκουλλος. Μη κοιτάτε που πριν τρία χρόνια συνασπίστηκαν και στήριξαν Κούλη, για όλα αυτά τα «καλά» που κατάφερε, στην όπως τη χαρακτήρισε στη συνέντευξή του «προσπάθεια να σύρω τη χώρα προς μια κατεύθυνση εκσυγχρονισμού». Και μόνο η χρήση του ρήματος «σέρνω» μας βρίσκει κάθετα, κατηγορηματικά, ολοκληρωτικά κλπ, αντίθετους και γι’ αυτό και η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση της 9ης Νοέμβρη. Η περίοδος «συνασπισμού» για τους αφεντάδες τελείωσε. Ελλαδικά και παγκόσμια. Τώρα το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» θα είναι, πια, η εκσυγχρονισμένη πραγματικότητα. Θα γίνουμε θεατές στο ξεκατίνιασμα και την άγρια σύγκρουση των συμφερόντων.
Και αφού η στήλη διακρίνει – μοιράζει ρόλους, κάνει κάστινγκ (casting) επί το ελληνικότερον βρε αδερφέ, απονέμει το ρόλο:
της Σουμπρέτας στους υπουργούς και παρατρεχάμενους της κυβέρνησης, που διαφημίζουν μακαρόνια, κωλόχαρτα, ιδιωτικά δημοτικά και πανεπιστήμια, ιατρικές κλινικές και πάει λέγοντας. Για λίγα ευρώ μίζα, μπροστά στα εκατομμύρια που τσεπώνουν οι διαφημιζόμενοι …επιχειρηματίες.
-του εγκάθετου, κλακέρ, κλάκας, στους δημοσιογράφους
– παπαγαλάκια στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες, ομοίως για λίγα ευρώ.
Μας έμεινε η γαλαρία και η λαϊκή απογευματινή. Καλή η πρόταση «πάρτε ποπ κορν και καθίστε πολυθρόνα», αλλά για να αγοράσουμε ποπ κορν, πρέπει να περπατήσουμε στους δρόμους, που απαιτούν αυξήσεις, πρώτα.
Τάνια
