Με οδηγό την ατομική ευθύνη που χωρίζει την κοινωνία σε υπεύθυνους-εμβολιασμένους και ανεύθυνους-εγωιστές ανεμβολίαστους δεν είναι καθόλου τυχαίο που καταλήγουμε στο παρακάτω:
«Τα μονοκλωνικά αντισώματα θα πρέπει να τα δώσουμε όχι σε αυτούς που αρνούνται να εμβολιαστούν, γιατί υπάρχει εναλλακτική λύση και είναι και εξαιρετικά φθηνή, θα δοθούν στους ευάλωτους που δεν τους έχει πιάσει το εμβόλιο, δηλαδή τους ανοσοκατεσταλμένους που έχουν κάνει και τις δύο δόσεις του εμβολίου και δεν τους έχει πιάσει. Σε πολύ ηλικιωμένους που δεν τους έπιασε το εμβόλιο και πρέπει να τους προστατεύσουμε. Δεν θα δώσουμε μονοκλωνικό σε έναν 35άρη που μπορεί να κάνει το εμβόλιο. Οι ποσότητες είναι μικρές, δεν μπορεί να γίνει εκτεταμένη χρήση». (Δηλώσεις του καθηγητή της Πολιτικής της Υγείας στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου Ηλία Μόσιαλου σε τηλεοπτικό σταθμό, 12/9/2021)
Πόσο λογικό και δίκαιο ακούγεται αυτό σε μία κοινωνία όπου ο κυρίαρχος λόγος στοχοποιεί τους ανεμβολίαστους αφενός για τη μετάδοση του ιού, αφετέρου για την «κατάληψη» κλινών ΜΕΘ σε περίπτωση που οι ίδιοι νοσήσουν βαριά και τελικά τις στερήσουν από κάποιους άλλους (εμβολιασμένους) που τις έχουν ανάγκη. Με βάση αυτόν τον πολιτικό λόγο η δήλωση του Μόσιαλου φαντάζει απόλυτα λογική.
Είναι ο ίδιος πολιτικός (και όχι επιστημονικός) λόγος που ήρθε να «δικαιολογήσει» την αναστολή ανεμβολίαστων εργαζομένων του υγειονομικού κλάδου και τον αποκλεισμό όσων δεν έχουν εμβολιαστεί από δωρεάν τεστ.
Είναι ο ίδιος πολιτικός λόγος που στοχοποίησε τη συνάθροιση των νέων στις πλατείες για την εξάπλωση του ιού.
Είναι ο ίδιος πολιτικός λόγος που με το ίδιο ακριβώς πρόσχημα, δηλαδή την εξάπλωση του ιού, απαγόρευσε δια ροπάλου -που πολλοί ένιωσαν κυριολεκτικά στο πετσί τους- τις διαδηλώσεις.
Είναι ο ίδιος πολιτικός λόγος που κλείδωσε τον ελληνικό λαό σπίτι κοντά ένα χρόνο, με πρόστιμα των 150 και 300 ευρώ για όποιον κυκλοφορούσε πέραν των λόγων που επέτρεπε η κυβέρνηση.
Είναι ο ίδιος πολιτικός λόγος που δικαιολόγησε τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας από κάποια ώρα και μετά (δώδεκα τα μεσάνυχτα, εννέα το βράδυ και μετά έξι το απόγευμα), το κλείσιμο πάρκων και υπαίθριων αθλητικών χώρων, την απαγόρευση δραστηριοτήτων όπως το κολύμπι.
Είναι ο ίδιος πολιτικός λόγος που δια στόματος πρωθυπουργού γινόταν παράκληση στους νέους να μην παραβιάσουν το lockdown, διότι αν βγουν έξω με τη μηχανή και χτυπήσουν δεν θα υπάρχει κλίνη ΜΕΘ για την περίθαλψή τους!
Αυτός ο λόγος αναπαράγει το «ρεαλισμό» της κυρίαρχης τάξης, που απαιτεί από την κοινωνία να αποδεχτεί σιωπηλά ότι το ΕΣΥ ήταν, είναι και θα είναι ακόμα και σε καιρό πανδημίας διαλυμένο. Ότι είναι φυσιολογικό να γίνεται επιλογή ασθενών για διασωλήνωση, επειδή οι κλίνες ΜΕΘ δεν φτάνουν. Είναι φυσιολογικό να γίνεται επιλογή ασθενών για θεραπεία, διότι τα φάρμακα δεν φτάνουν. Ότι δεν θα γίνουν προσλήψεις, δεν θα ανοίξουν ΜΕΘ, δεν θα διενεργούνται μαζικά τεστ (πριν από κάποιους μήνες μας έλεγαν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό), δεν θα σπάνε οι πατέντες των εμβολίων, δεν θα υπάρχει πρωτοβάθμια περίθαλψη. Αφού λοιπόν δεν θα υπάρχουν όλα αυτά, τι μένει;
Η ατομική ευθύνη του καθενός από εμάς απέναντι στην κοινωνία ή αλλιώς η κοινωνική ευθύνη για την προστασία της δημόσιας υγείας, όπως αναφέρεται από τους κυβερνώντες τελευταία. Εφόσον δεν υπάρχουν ΜΕΘ, πρόληψη και δυνατό ΕΣΥ, πρέπει να μείνουμε σπίτι για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Αν αρρωστήσουμε, εμείς φταίμε και μάλιστα διπλά, αφενός γιατί θέσαμε σε κίνδυνο τη ζωή μας, αφετέρου -και το πιο σημαντικό- διότι «κλέβουμε» ένα κρεβάτι ή μία κλίνη ΜΕΘ από κάποιον που παίρνει όλα τα απαραίτητα μέτρα αλλά δεν τα καταφέρνει. Αυτή ήταν η καμπάνια με την οποία επιχείρησε η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει την πανδημία, απογειώνοντας την ιδεολογική προπαγάνδα τής ατομικής ευθύνης. Μια ατομική ευθύνη που δεν αποκρύπτει απλά την εγκληματική κυβερνητική πολιτική, αλλά επιχειρεί να εισαγάγει μια λογική αποκλεισμού από την υγειονομική περίθαλψη εκείνων των πολιτών «οι όποιοι, λόγω δικής τους υπαιτιότητας, επιβαρύνουν το σύστημα υγείας καταναλώνοντας τους ήδη περιορισμένους πόρους του». Σήμερα είναι οι ανεμβολίαστοι, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Οι ΗΠΑ άλλωστε έχουν δείξει τον δρόμο: υπέρβαρος καπνιστής, υποθέτουμε όχι υψηλού εισοδήματος, δύσκολα ασφαλίζεται από τις ιδιωτικές ασφαλιστικές (που αποτελούν και τον βασικό πυλώνα του ασφαλιστικού συστήματος).
Από την αρχή της πανδημίας η κυβέρνηση και τα φερέφωνά της, τα ΜΜΕ, είδαν την υγειονομική κρίση σαν χρυσή ευκαιρία ώστε να εδραιώσουν ακόμα περισσότερο την κυριαρχία τους. 18 μήνες τώρα ο ελληνικός λαός δεν βιώνει τις συνέπειες μίας υγειονομικής κρίσης γενικώς και αορίστως. 18 μήνες τώρα ο ελληνικός λαός κουβαλάει στις πλάτες του την εγκληματική πολιτική διαχείριση της πανδημίας. Ένας μεταδοτικός ιός, με ποσοστά θνητότητας που σχετίζονται αναμφισβήτητα και με τα διαλυμένα Εθνικά συστήματα υγείας, μετατράπηκε σε όχημα για την καταστρατήγηση εργασιακών, κοινωνικών, πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Μία ολόκληρη κοινωνία επιχειρείται να εξοικειωθεί με την καταστολή, τους αστυνομικούς ελέγχους και τα πρόστιμα, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τις απαγορεύσεις συναθροίσεων και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αυτή ακριβώς η εξοικείωση οδηγεί σήμερα σε έναν ακόμα πιο ακραίο κανιβαλισμό που θέλει τους ανεμβολίαστους να βάζουν ανάχωμα στο υποτιθέμενο «σχέδιο ελευθερίας» και την υποτιθέμενη επιστροφή στην κανονικότητα. Αυτή ακριβώς η εξοικείωση δίνει τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να καταργεί επί της ουσίας τα δωρεάν τεστ και να υποχρεώνει τον κόσμο να πληρώνει 10ευρα στους ιδιώτες, την ίδια ώρα που βγάζει σε αναστολή χιλιάδες εργαζόμενους του υγειονομικού κλάδου.
Αυτή η εξοικείωση δίνει την άνεση στον κάθε Μόσιαλο να ενημερώνει για το ποιοι θα αποκλείονται από θεραπείες.
Να μην εξοικειωθούμε με την ατομική ευθύνη και τους αποκλεισμούς κοινωνικών ομάδων από το ΕΣΥ, που αποτελούσε πάντα στόχο των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Ο κυρίαρχος λόγος, εργαλειοποιώντας επιλεκτικά τα επιστημονικά δεδομένα, έχει ξεκάθαρες πολιτικές στοχεύσεις. Η απάντηση λοιπόν οφείλει να είναι πολιτική και μακριά από αποπροσανατολιστικές επιστημονικές αντιπαραθέσεις, ανάλογες των τηλεοπτικών πάνελ όπου οι Καμπουράκηδες και οι Χασαπόπουλοι μας αναλύουν τι είναι αντιεπιστημονικό και ανεύθυνο και τι όχι.
Αν υπάρχει κάποιο χρέος από τη μεριά τής αριστεράς και του προοδευτικού κόσμου σήμερα δεν είναι να αποδείξει αν είναι ή όχι με την επιστήμη, αλλά να αναδείξει την εργαλειοποίηση και τον εκχυδαϊσμό τής επιστήμης και της ιατρικής από τη μεριά τής κυρίαρχης τάξης, με στόχο την ανατροπή κεκτημένων, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την όξυνση της καταστολής και -σε τελική ανάλυση- τον κοινωνικό κανιβαλισμό που αναπτύσσεται και στρέφει τα βλέμματα μακριά από τους υπαίτιους της σημερινής κατάστασης.
Πρέπει να πάμε κόντρα στον κοινωνικό αυτοματισμό.
Όχι, δεν θα ευθύνονται οι ανεμβολίαστοι για την καθυστέρηση της επιστροφής στην κανονικότητα. Αν θέλουμε πράγματι να επιστρέψουμε σε κάποια «κανονικότητα», πόσο μάλλον να μιλήσουμε για «ελευθερία» ή προστασία της δημόσιας υγείας, οφείλουμε να υψώσουμε την αλληλεγγύη μας κόντρα στην ανθρωποφαγία που με τόσο μένος καλλιεργούν. Οφείλουμε να βαδίσουμε το δρόμο του αγώνα για την ανατροπή όλων των αντιδραστικών μέτρων που μας επέβαλλαν όλη αυτή τη περίοδο, για την ανατροπή μίας πολιτικής που -στο όνομα της πανδημίας- βάζει στο σκαμνί το λαό για να τον δικάσει, την ίδια ώρα που μπουκώνει τα ιδιωτικά κεφάλαια από τις δικές μας τσέπες, πάνω στα ερείπια του ΕΣΥ. Κοινωνική ευθύνη υπάρχει και είναι μία: ο αγώνας για την πρόσβαση όλων ανεξαιρέτως σε ένα πλήρως στελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας με πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Για να μην τολμάει κανένας Μόσιαλος να ξεστομίζει με τέτοιο θράσος ότι οι ανεμβολίαστοι θα αποκλείονται από κάποιες θεραπείες. Για να μην τολμάει κανένας πρωθυπουργός χώρας να ξεστομίζει χωρίς ντροπή ότι, αν ένας νέος βγει έξω με τη μηχανή και χτυπήσει, δεν θα υπάρχει ΜΕΘ για να εισαχθεί.
