Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν την συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ στην απεργία της 17ης Απρίλη και προκήρυξαν απεργία για τις 21 Μάη. Υπονομεύοντας την δυνατότητα μαζικοποίησης της προκηρυγμένης από τη ΓΣΕΕ απεργίας, οι δυνάμεις του συμβιβασμένου και ξεπουλημένου συνδικαλισμού υπηρετούν τελικά την κυβερνητική πολιτική.
Οι ίδιες άλλωστε δυνάμεις στη ΓΣΕΕ ήταν αυτές που αρνήθηκαν τη συμμετοχή τους στην απεργία της 28ης Φλεβάρη. Οι ίδιες δυνάμεις στη ΓΣΕΕ είναι αυτές που έχουν κρατήσει τη μεγαλύτερη εργατική συνομοσπονδία σε παντελή αδράνεια τα τελευταία χρόνια. Οι ίδιες δυνάμεις στη ΓΣΕΕ θυμήθηκαν να εξαγγείλουν στα τέλη Γενάρη, απεργία για τις 17 Απρίλη. Απεργία η οποία έχει ως κύριο αίτημα τις αυξήσεις του κατώτατου μισθού αλλά εν πλήρη γνώση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ προγραμματίστηκε να γίνει μετά τη θεσμοθέτηση της αύξησης από την κυβέρνηση. Τόσο πολύ «θέλει να πιέσει» την κυβέρνηση και την εργοδοσία η ηγεσία της ΓΣΕΕ..
Και ενώ μέχρι τώρα οι ίδιες δυνάμεις στην ΑΔΕΔΥ κράταγαν στοιχειωδώς κάποια προσχήματα, κάτω από την πίεση των πρωτοβάθμιων σωματείων, ξαφνικά αποφάσισαν να λειτουργήσουν κατά τα πρότυπα της ΓΣΕΕ κι ας παριστάνουν ότι βρίσκονται σε αντιπαράθεση. Γιατί μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να αντιμετωπιστεί η υποτιθέμενη αντιπαράθεση ανάμεσα στη ΔΑΚΕ της ΑΔΕΔΥ με τη ΔΑΚΕ της ΓΣΕΕ, ή ανάμεσα στις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ σε ΑΔΕΔΥ με τις αντίστοιχες της ΓΣΕΕ. Στην πραγματικότητα αυτές οι δυνάμεις είτε στη ΓΣΕΕ είτε στην ΑΔΕΔΥ είτε σε κλαδικά σωματεία, δευτεροβάθμια ή πρωτοβάθμια, υπηρετούν την ίδια ακριβώς συνδικαλιστική τακτική του συμβιβασμού και του ξεπουλήματος των εργατικών αγώνων, βάζοντας από κοινού «τρικλοποδιές» στην προσπάθεια κλιμάκωσης και μαζικοποίησης των αγώνων. Όπως ακριβώς οι δυνάμεις αυτές στη ΓΣΕΕ υπονόμευσαν την απεργία της 28ης Φλεβάρη, απουσιάζοντας από αυτήν, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν αποφάσεις συμμετοχής δεκάδων πρωτοβάθμιων σωματείων και εργατικών κέντρων του ιδιωτικού τομέα, οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις στην ΑΔΕΔΥ υπονομεύουν τώρα την απεργία της 17ης Απρίλη. Με προκλητικό τρόπο παρακάμπτουν τις αποφάσεις δεκάδων σωματείων του δημόσιου τομέα και εξαγγέλλουν απεργία για τις 21 Μάη διασπώντας και ξεφτιλίζοντας το συνδικαλιστικό κίνημα. Αφαιρούν έτσι τη δυνατότητα να μαζικοποιηθεί αυτή η απεργία και να ενωθούν οι αγώνες των εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, υπονομεύουν τη συμμετοχή των εργαζομένων και στις δύο απεργίες και τελικά δίνουν «χέρι βοηθείας» στην κυβέρνηση και στην εργοδοσία.
Στην πραγματικότητα καμία αντιπαράθεση δεν υπάρχει μεταξύ τους, αντιθέτως βρίσκονται σε πλήρη συντονισμό και συνεννόηση, υπηρετώντας τον συνδικαλισμό που λειτουργεί διαλυτικά για τις συλλογικές διαδικασίες και υποσκάπτει την ενότητα την μαζικότητα και την κλιμάκωση των αγώνων, με πανελλαδικές απεργίες που λειτουργούν ως πυροτεχνήματα εκτόνωσης των εργαζομένων.
Αυτός ο συνδικαλισμός έχει οδηγήσει τους εργαζόμενους έξω από τα σωματεία και έχει αμαυρώσει στη συνείδησή τους τον ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικός ο ρόλος των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, οι οποίες πρέπει να καταγγελθούν και να απομονωθούν από το σύνολο των εργαζομένων.
Η μαζική συμμετοχή μας στις απεργίες με πρώτη αυτή της 17ης Απρίλη είναι η μόνη ηχηρή απάντηση απέναντι σε όσους θέλουν να υπονομεύσουν τη δύναμη των αγώνων και να γίνουν ουραγοί της κυβερνητικής πολιτικής και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας κατά των εργαζομένων. Γιατί είναι αυτές οι δυνάμεις που πρώτες από όλους, αφού πρώτα έχουν διαμορφώσει όλες τις συνθήκες αποστράτευσης και απομαζικοποίησης των σωματείων και των εργατικών αγώνων, έρχονται μετά να αξιοποιήσουν ως επιχείρημα αυτή την αποστράτευση για να κρατήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη αδράνεια το συνδικαλιστικό κίνημα, τις ομοσπονδίες και τα σωματεία.
Η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία και τις γενικές συνελεύσεις, ο κοινός βηματισμός τους στον δρόμο, η μαζική συμμετοχή τους στις απεργίες και τις διαδηλώσεις μπορούν πραγματικά να απομονώσουν τις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, να αποκαλύψουν και να καταγγείλουν τον υπονομευτικό τους ρόλο. Σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση, η πάλη για την ανασυγκρότηση των σωματείων, για μαζικές γενικές συνελεύσεις, η πάλη για την κλιμάκωση των εργατικών αγώνων, και για την νικηφόρα έκβασή τους, η πάλη για να αποτινάξει το συνδικαλιστικό κίνημα τον γραφειοκρατικό συμβιβασμένο συνδικαλισμό και τις δυνάμεις που τον υπηρετούν, είναι σήμερα αναγκαία!!
