Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις δε σχίζουν μόνο το δήθεν αναπτυξιακό και φιλειρηνικό «αφήγημα» της κυβέρνησης. Προκαλούν με τις αξίες τους όλους εμάς να στοχαστούμε, να βγάλουμε συμπεράσματα, να διορθώσουμε την πορεία μας. Γιατί το ζήτημα δεν είναι αν χάνεις μια μάχη, αλλά πώς βελτιώνεσαι μετά από αυτήν, γίνεσαι καλύτερος και ισχυροποιείσαι. Στο χώρο της υγείας και της παιδείας, με αφορμή την πανδημία και τις ερπύστριες της Ν. Κεραμέως, ξέσπασαν αρκετές κινητοποιήσεις που αγκάλιασαν χιλιάδες κόσμο, γαλβάνισαν πολλούς και αφύπνισαν περισσότερους.
Τι παρακαταθήκες αφήνουν μέχρι σήμερα, με δεδομένο ότι οι αγώνες θα συνεχιστούν και θα πολλαπλασιαστούν;
Πρώτον, ανέδειξαν την αξία και δύναμη των συνδικάτων. Και στους δύο χώρους υπάρχουν και δρουν πρωτοβάθμια συνδικάτα και ομοσπονδίες (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΟΕΝΓΕ) με δεκάδες χρόνια συσσωρευμένης εμπειρίας και ένα δυναμικό που «γνωρίζει». Οι Γενικές Συνελεύσεις και οι Επιτροπές Αγώνα είναι οικεία σχήματα σε πολλούς και οι παρεμβάσεις του κράτους δεν πτοούν τον κόσμο. Και στα δύο πεδία η απεργία είναι γνώριμο μέσο αγώνα και τα συνδικάτα τους δε βρίσκονται στα δικαστήρια για ατασθαλίες, μαφιόζικες δράσεις, λαμογιές όπως συμβαίνει σε αρκετά σωματεία εργοδοτικά, κυρίως του ιδιωτικού τομέα… Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και οι ταξικοί συνδικαλιστές έχουν ισχυρή εκπροσώπηση στα παραπάνω συνδικάτα και ομοσπονδίες.
Δεύτερον. Τόσο οι εργαζόμενοι στην Υγεία, όσο και στην Παιδεία επιτελούν μια κοινωνικά ωφέλιμη εργασία. Μπορεί να μην παράγουν άμεσα υπεραξία, αλλά ο ρόλος τους είναι κοινωνικά αναγκαίος. Τόσο στο αστικό σύστημα, όσο και στον μελλούμενο σοσιαλισμό. Οι χωροφύλακες του Χρυσοχοΐδη παράγουν τρομοκρατία, ενώ οι γιατροί-νοσοκόμοι «ξαναφτιάχνουν» το παραγωγικό τμήμα της κοινωνίας, οι δάσκαλοι-καθηγητές μεταδίδουν αυτήν ή την άλλη γνώση. Τούτη η κοινωνική ωφελιμότητα των εργαζομένων σε Υγεία-Παιδεία είναι αναμφισβήτητη και τους φέρνει κοντύτερα στο λαό. Σε γενικές γραμμές, οι εργαζόμενοι στα σχολεία και τα νοσοκομεία έρχονται καθημερινά σε επαφή με τον κόσμο και τα παιδιά του και η κρατική προπαγάνδα για «άχρηστους» είναι δύσκολο να περάσει στις λαϊκές τάξεις.
Τρίτον. Οι χώροι των νοσοκομείων και των σχολείων αποτελούν μια «εργασιακή δεξαμενή». Υπάρχει ίδιο τοπίο, ίδια ιεραρχία, αλληλοσχέση, αλληλοτροφοδότηση, ανάγκη του ενός εργαζόμενου για τον άλλο, γρανάζι-γρανάζι. Δεν ισχύει το ίδιο σε κλάδους του ιδιωτικού τομέα όπου επικρατεί ακραίος ανταγωνισμός. Ακόμα και η Συλλογική Σύμβαση κατάντησε κουρελόχαρτο. Ενώ στο σχολείο-νοσοκομείο η αύξηση στο μισθό ισχύει για όλους, η ελευθερία το ίδιο, «υπάρχει μια πόρτα για να εισέλθεις». Κάτω από αυτές τις διαπιστώσεις, θεωρούμε τουλάχιστον άτοπο να συγκρίνονται επιτροπές λίγων ανθρώπων, συγκεκριμένης ιδεολογικοπολιτικής κοπής, αντίστοιχες -αν όχι ισχυρότερες- από την ενότητα και κινητοποίηση των συνδικάτων. Στο παραπάνω σφάλμα, το οποίο μάλιστα επαναλαμβάνεται, πέφτουν ομάδες και συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αρνούμενες να δουν ότι το γέμισμα των δρόμων έγινε κατά βάση από την εξαγγελία κινητοποιήσεων των παραπάνω συνδικάτων.
Το τελευταίο διάστημα, στην εκπαίδευση, από το νηπιαγωγείο ως τα ΑΕΙ-ΤΕΙ (φοιτητές) και τα νοσοκομεία με τα σωματεία τους, έδωσαν σπουδαία και αγωνιστικά δείγματα γραφής. Ήσαν αυτοί οι χώροι που ανέτρεψαν τις απαγορεύσεις και κουρέλιασαν τα φιρμάνια του Χρυσοχοΐδη. Και από αυτήν την άποψη δε χρειάζονται χειροκρότημα. Αλλά την εξαγωγή βαθιών και αναγκαίων συμπερασμάτων. Το γεγονός ότι στους δύο παραπάνω χώρους υπάρχει ένας πανελλαδικός ιστός, από την Αθήνα ως τις απομακρυσμένες πόλεις, ενισχύει τους ισχυρισμούς μας. Δεν υπαινισσόμαστε πως από μόνη της η εικόνα και η «γεωγραφία» μπορεί να αποτελέσει το μοναδικό παράγοντα κινητοποίησης των μαζών, αλλά οπωσδήποτε είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της αριστεράς. Το σύνθημα «ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΨΩΜΙ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» θα ακούγεται όλο και πιο δυνατά απέναντι στον φαινομενικά πανίσχυρο φιλελευθερισμό.
