Συζήτηση στη Βουλή προκάλεσε ο Μητσοτάκης με θέμα την παρουσίαση της υποτιθέμενης κοινωνικής πολιτικής. Η συζήτηση που ακολούθησε αποτέλεσε ένα χιλιοπαιγμένο έργο ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ και την αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, με έντονο αυτή τη φορά προεκλογικό άρωμα.
Από τη μια ο Μητσοτάκης προσπάθησε να κάνει τη νύχτα μέρα σχετικά με το περιεχόμενο της πολιτικής του. Τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων τη βάφτισε προστασία των εργαζομένων, την ακρίβεια και τη φτώχεια προσπάθησε να την κρύψει κάτω από τα ψίχουλα που έχει δώσει υπό το βάρος της πρωτοφανούς πληθωριστικής και ενεργειακής κρίσης, τη γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας και της υποαπασχόλησης προσπάθησε να την παρουσιάσει σαν μείωση της ανεργίας και εξασφάλιση νέων θέσεων εργασίας. Ανερυθρίαστα και επαναλαμβανόμενα δήλωσε ο πρωθυπουργός ότι η κυβέρνησή του πρωτίστως στηρίζει τους εργαζόμενους, όταν είναι αυτή η κυβέρνηση που ξήλωσε το οκτάωρο, που χτύπησε τη δημόσια υγεία εν μέσω πανδημίας, που επιτέθηκε με πρωτοφανή τρόπο στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, που με την πολιτική της γενίκευσε τη φτώχεια και την εξαθλίωση με αποτέλεσμα ο μισθός των λαϊκών οικογενειών να τελειώνει σχεδόν από τα μέσα του μήνα, την ίδια στιγμή που ενίσχυσε με κάθε τρόπο το ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο και την ίδια στιγμή που ξήλωνε το πουλόβερ των εργατικών κατακτήσεων χτυπώντας τα σωματεία και το συνδικαλιστικό κίνημα, το δικαίωμα στην απεργία και τη διαδήλωση.
Από την άλλη, ο Τσίπρας κατηγόρησε την κυβέρνηση για την πολιτική που ακολουθεί θεωρώντας ότι όσοι τον ακούνε έχουν κοντή μνήμη. Κι αυτό γιατί ήταν η δική του κυβέρνηση που με την αντιλαϊκή της πολιτική άνοιξε το δρόμο στη ΝΔ να έρθει να κατεδαφίσει ό,τι απέμεινε όρθιο από την περίοδο της δικής του διακυβέρνησης. Φτώχεια, ανεργία, τσάκισμα μισθών και συντάξεων, χτύπημα των σωματείων και του δικαιώματος στην απεργία ήταν χαρακτηριστικά και της δικής του πολιτικής. Έφτασε μάλιστα ο Τσίπρας να μιλάει για τις συμφωνίες υποτέλειας που υπέγραψε η κυβέρνηση της ΝΔ τόσο με το γαλλικό όσο και με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τη στιγμή που ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που με τις δικές της αντίστοιχες συμφωνίες υποτέλειας άνοιγε το δρόμο για την περαιτέρω μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη αμερικανονατοϊκή βάση. Όσο και αν ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται τώρα τιμητής και υπερασπιστής των εργατικών κατακτήσεων και των λαϊκών δικαιωμάτων, δεν μπορεί να διαγράψει από τη λαϊκή μνήμη ούτε τη δική του περίοδο αντιλαϊκής διακυβέρνησης, ούτε την στάση του απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ που -ειδικά στην περίοδο των λοκντάουν και της πανδημίας- συνιστούσε στην πραγματικότητα μια στάση στήριξης της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής, σιωπώντας ή ακόμα χειρότερα δίνοντας ανοχή και άλλοθι απέναντι στην πολιτική των απαγορεύσεων, της καραντίνας και της καταστολής, την ίδια στιγμή που στη Βουλή υπερψήφιζε ένα μεγάλο ποσοστό των αντιδραστικών νομοθετημάτων της ΝΔ.
Μπροστά σε αυτό το κακοπαιγμένο θέατρο, ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα που μπροστά στις επερχόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν, ξαφνικά σηκώνουν τους τόνους και εμφανίζονται να μιλούν στο όνομα των εργατολαϊκών δικαιωμάτων, αυτοί που μέχρι σήμερα τα διαλύουν. Αντίθετα θα πρέπει να γυρίσει την πλάτη του σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και πάνω από όλα να βγει στο δρόμο του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας και της υποτέλειας.
Σχόλιο του Γραφείου Τύπου του Μ-Λ ΚΚΕ
