Ο 40χρονος Ραχίμ, κάτοικος Τεχεράνης και διαζευγμένος πατέρας ενός 12χρονου αγοριού, εκτίει ποινή 10ετούς κάθειρξης γι’ αξεπλήρωτο χρέος προς τον πρώην κουνιάδο του.
Σε ολιγοήμερη άδεια από τη φυλακή, βρίσκεται αιφνίδια με μια τσάντα στην κατοχή του, η οποία και περιέχει ένα σεβαστό ποσό σε χαρτονομίσματα, που δεν επαρκεί όμως για την αποπληρωμή του χρέους του. Η πρώτη του σκέψη είναι παρόλα αυτά να διαθέσει αυτά τα χρήματα για μερική απόσβεση της οφειλής, ενδεχόμενο που δεν φαίνεται να ικανοποιεί τον πιστωτή του.
Η φωνή της συνείδησής του ενισχύεται από τις πιέσεις της αδερφής του να πράξει το σωστό, και αποφασίζει να αναζητήσει τον κάτοχο της τσάντας για να την επιστρέψει. Κι ενώ οι πάντες σχεδόν σπεύδουν να τον συγχαρούν για την ακεραιότητά του, μια σειρά από απρόοπτα αναχαιτίζει την πορεία δικαίωσής του.
Αφορμή για την παρουσίαση της τελευταίας ταινίας του γνωστού για την αξιόλογη πορεία του στον κινηματογράφο αλλά και τις προοδευτικές του απόψεις Ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαραντί, υπήρξε ο άδικος θάνατος της 22χρονης Μαχσά Αμινί στις 16 του Σεπτέμβρη και οι μαζικές διαδηλώσεις που ξεσηκώθηκαν στη συνέχεια• διαδηλώσεις τις οποίες έσπευσε κατά τα ειωθότα να καπηλευτεί η δυτική προπαγάνδα και τα γνωστά και μη εξαιρετέα μιντιακά φερέφωνα.
Η χωρίς προηγούμενο τα τελευταία χρόνια (μετά τις διαδηλώσεις του ’19 με αφορμή τις ανατιμήσεις στα καύσιμα) παλλαϊκή αντίδραση, φέρνει ξανά στο επίκεντρο τα πάθη και τους πόθους του Ιρανικού λαού με σημείο αιχμής, αυτή τη φορά, τη σκοταδιστική καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες του ισλαμικού κόσμου.
Κομβική, εξέχουσα θέση στις γυναίκες του τόπου του επιφυλάσσει απερίφραστα ο Φαραντί και στο “Ένας ήρωας”: Η αδερφή του Ραχίμ θα υπογραμμίσει επίμονα το ηθικό χρέος που εγείρεται απ’ αυτή καθεαυτή τη συνθήκη, και η συντρόφισσά του θα σταθεί θαρραλέα στο πλάι του, ορθώνοντας το ανάστημά της και πληρώνοντας το τίμημα. Κι αν στην ταινία του ο Φαραντί διερευνά σε πρώτο πλάνο γενικευμένες αγκυλώσεις κι αντανακλαστικά, περιγράφοντας με αθόλωτη ματιά ήθη και συμπεριφορές ενός ευρύτατου κοινωνικού φάσματος, σε δεύτερο καταπιάνεται με το ακανθώδες πρόβλημα του ρόλου των μίντια στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, αλλά και της στρεβλωτικής επίδρασής τους στη λαϊκή συνείδηση.
Άπαντες οι ενδιαφερόμενοι (με την εξαίρεση του κουνιάδου) χειροκροτούν ενθουσιώδικα σε πρώτη φάση τον αλτρουισμό του Ραχίμ, κάνοντας στροφή 180 μοιρών όταν εμπλέκονται τα μίντια. Η απειλή της δημόσιας έκθεσης διαστρέφει κάθε αγαθή πρόθεση, προδικάζοντας την καταδίκη των ανυπεράσπιστων. Το κοινό περί δικαίου αίσθημα υποχωρεί ραγδαία όταν την έδρα του δικαστή καταλαμβάνει ο μιντιακός τρομοκράτης, κι αλλοίμονο στο πιο αθώο από τα θύματα. Το τραύλισμα του γιου του Ραχίμ μπροστά στην κάμερα γίνεται θηλιά στο λαιμό του.
Από τους πρώτους Ιρανούς καλλιτέχνες και διανοούμενους που ένωσε τη φωνή του μ’ αυτές των εξεγερμένων συμπατριωτών του, ο Φαραντί συμπυκνώνει τις απόψεις του σ’ ένα βιντεοσκοπημένο κάλεσμα προς την παγκόσμια προοδευτική κοινότητα:
«Είμαι ο Ασγκάρ Φαραντί, ο σκηνοθέτης.
Πρέπει να έχετε ακούσει τα πρόσφατα νέα από το Ιράν και να έχετε δει εικόνες από προοδευτικές και θαρραλέες γυναίκες που ηγούνται διαμαρτυριών για ίσα ανθρώπινα δικαιώματα με τους άντρες. Αναζητούν απλά αλλά θεμελιώδη δικαιώματα που το κράτος τους αρνείται εδώ και χρόνια. Αυτή η κοινωνία, αυτές οι γυναίκες ειδικά, έχουν διανύσει ένα σκληρό κι επίπονο δρόμο μέχρις εδώ και έχουν ξεκάθαρα πια φτάσει σε ένα κομβικό σημείο.
Τις βλέπω αυτά τα βράδια. Οι περισσότερες είναι πολύ νέες. Δεκαεπτά χρονών, είκοσι χρονών. Είδα οργή κι ελπίδα στα πρόσωπά τους και στον τρόπο που διαδηλώνουν. Σέβομαι βαθιά τον αγώνα τους για ελευθερία και το δικαίωμα να επιλέγουν τη μοίρα τους, παρ’ όλη τη βαρβαρότητα στην οποία υποβάλλονται. Είμαι περήφανος για τις δυναμικές γυναίκες της χώρας μου και ελπίζω ειλικρινά με τους αγώνες τους να πετύχουν τους στόχους τους.
Μέσα από αυτό το βίντεο, καλώ όλους τους καλλιτέχνες, κινηματογραφιστές, διανοούμενους, ακτιβιστές ανθρώπινων δικαιωμάτων απ’ όλο τον κόσμο και όλες τις χώρες, αλλά και όποιον πιστεύει στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία, να σταθεί με αλληλεγγύη δίπλα στις δυναμικές και γενναίες γυναίκες κι άνδρες του Ιράν μέσα από βίντεο, από κείμενα ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.
Αυτή είναι μια ανθρώπινη ευθύνη και μπορεί να ενισχυθεί περαιτέρω. Οι Ιρανοί ελπίζουν να πετύχουν αυτόν τον όμορφο και μνημειώδη στόχο που αναζητούν εδώ, στη χώρα όπου δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι γυναίκες θα είναι οι πρωτοπόρες των πιο σημαντικών μετασχηματισμών.
Για ένα καλύτερο αύριο. Ασγκάρ Φαραντί».
Νηφάλια αλλά και πεσιμιστική τοιχογραφία της σύγχρονης ιρανικής κοινωνίας από ένα σημαντικό δημιουργό.
Μεγάλο βραβείο της Επιτροπής στο τελευταίο Φεστιβάλ των Καννών.
