Στο Ριζοσπάστη (9-10 Δεκεμβρίου 2023), σ’ ένα δισέλιδο αφιέρωμα, συνοψίζονται ορισμένα συμπεράσματα που περιέχονται στον Γ2 τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, όπως παρουσιάστηκαν από τους θεωρητικούς του ΚΚΕ σε σχετική εκδήλωση που έγινε στη Θεσσαλονίκη.
Οι θεωρητικοί του ΚΚΕ, αφού προλογίζουν πως το ΚΚΕ ως επαναστατικό εργατικό κόμμα είναι παραγωγός επαναστατικής θεωρίας, σε διαλεκτική σύνδεση με την επαναστατική πολιτική πράξη, αυτοεπαινούνται για την επιστημονική μεθοδολογία τους, η οποία, όπως διατείνονται, είναι ο διαλεκτικός υλισμός και όχι η αναπαραγωγή των πολιτικών θέσεων του κόμματός τους κατά την εξεταζόμενη περίοδο.
Μάλλον αιφνιδιάζοντας και πολλούς στο ίδιο τους το κόμμα, αναφέρονται στην 7χρονη δικτατορία της χούντας και από το ύψος της (νέας) επιστημονικής τους θεώρησης, επιχειρηματολογούν με σοβαρότητα ενάντια στη «Λαθεμένη άποψη περί φασιστικής διακυβέρνησης»(!). Βλέπεις καλά ή σε γελούν τα μάτια σου;
Δεν ξέρει πράγματι, τι να υποθέσει κανείς διαβάζοντας (υπογραμμισμένο υπότιτλο στο Ριζοσπάστη) το πολύ περίεργο αυτό συμπέρασμα που αποτελεί τον πιο απερίφραστο εξωραϊσμό της φασιστικής δικτατορίας.
Στα επιχειρήματα που διατυπώνουν για να στηρίξουν το καινοφανές αυτό συμπέρασμα, περιλαμβάνονται και τα εξής: Η δικτατορία, λένε, ναι μεν «δεν ήταν και “επανάσταση” όπως ισχυρίζονταν οι πραξικοπηματίες» (λες και αμφέβαλλαν κάποιοι, αν ήταν ή δεν ήταν «επανάσταση») αλλά επίσης «δεν ήταν εκείνη την περίοδο μια μορφή που επιλεγόταν κυρίως για την εξυπηρέτηση ξένης αστικής εξουσίας, των ΗΠΑ» (αθωώνοντας έτσι «επαναστατικά», τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για την επιβολή και στήριξη της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας).
Τι σκοπό εξυπηρετούν άραγε προβάλλοντας τις εντυπωσιακές αυτές ανοησίες; Μήπως φαντάζονται ότι έτσι ξεσκεπάζουν και καταγγέλλουν «ταξικά» την αστική – κοινοβουλευτική δικτατορία του κεφαλαίου ή μήπως απλώς …Μωραίνει Κύριος!
Το 2018, σε άρθρο που υπέγραφε η Αλ. Παπαρήγα «Για το αστικό σύνταγμα και τις αναθεωρήσεις του», σημειωνόταν πως «Η αστική εξουσία χωράει όλες τις μορφές άσκησης και διαχείρισης της δικτατορίας του κεφαλαίου, από την προσωρινή κατάργηση του αστικού κοινοβουλίου, τη φασιστική δικτατορική μορφή του συστήματος, μέχρι την τυπική κατοχύρωση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την τυπική κατοχύρωση των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών».
Όπως βλέπουμε, μιλούσαν ακόμα τότε για «φασιστική, δικτατορική μορφή του συστήματος». Η υπεραριστερή λογοκοπία, πανταχού παρούσα στις θεωρίες του ΚΚΕ, μάλλον όπως δείχνουν τα γεγονότα, δεν είχε φτάσει ακόμα τότε στη σημερινή υπερτροφική της διάσταση.
Ας δούμε και ορισμένα άλλα επιχειρήματα των θεωρητικών του ΚΚΕ, που βάλθηκαν να εξοβελίσουν από το κόμμα τους και όχι μόνο, τη «Λαθεμένη άποψη περί φασιστικής διακυβέρνησης». «Η χούντα (λένε) δεν στηρίχτηκε σε κάποιο ναζιστικού/φασιστικού τύπου κόμμα, οι ηγέτες της δεν ήταν πολιτικοί που αξιοποίησαν την αναρρίχησή τους μέσω του αστικού κοινοβουλίου, δεν διέθεταν πολιτική οργάνωση, νεολαία, κλπ».
Τέτοια λοιπόν είναι τα υποτιθέμενα «ταξικά» κριτήριά τους. Αν τα πράγματα δεν έγιναν (εδώ ή οπουδήποτε αλλού) ακριβώς όπως στη Γερμανία του Χίτλερ ή στην Ιταλία του Μουσολίνι, τότε …δεν έχουμε φασιστική διακυβέρνηση.
Αρκεί να παραβάλουμε τα δικά τους κριτήρια με τα κριτήρια της Γ΄ Διεθνούς για να διαπιστώσουμε ποια είναι πραγματικά ταξικά κριτήρια και ποια είναι δογματική γελοιογράφησή τους από τους θεωρητικούς του ΚΚΕ.
Σύμφωνα με τις αποφάσεις της ΚΔ, εκφρασμένες με τα λόγια του Γκιόργκι Δημητρόφ: «Ο φασισμός είναι η ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία, των πιο σωβινιστικών, πιο αντιδραστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου… Ο φασισμός δεν είναι μια διακυβέρνηση πάνω από τάξεις, ούτε διακυβέρνηση της μικροαστικής τάξης ή του κουρελοπρολεταριάτου ενάντια στο χρηματιστικό κεφάλαιο. Ο φασισμός αποτελεί την ίδια την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου».
Με τα εξωτερικά, μορφολογικά, επιδερμικά κριτήρια των θεωρητικών του ΚΚΕ, η βασιλομεταξική δικτατορία όσο και ο μοναρχοφασισμός στην περίοδο του εμφυλίου, δεν ήταν φασιστική διακυβέρνηση! Τελικά, πρόκειται για μια αναδρομική, δήθεν «ταξική» και στην ουσία της αντιδραστική αναθεώρηση της ιστορικής πραγματικότητας και της πείρας του κινήματος, ντυμένη από τους νεόκοπους πλαστογράφους της ιστορίας με υπεραριστερή, ψευτοεπαναστατική φρασεολογία.
