Μία από τις θεωρίες που απέκτησαν πολλούς οπαδούς και μεγάλη δημοφιλία είναι αυτή που αποθεώνει την κίνηση και το «κίνημα». Ο κινηματισμός όπως πολιτογραφήθηκε. Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του ποικιλώνυμου και παρδαλού κινηματισμού δεν έχει σημασία ο τελικός στόχος, ο σκοπός, η «σημαία», αλλά να βρίσκονται οι άνθρωποι σε κίνηση. Κάτι ανάλογο ειπώθηκε από τον Αυστριακό ρεφορμιστή Ε.Μπέρνσταϊν και υποχρέωσε τον Β.Ι.Λένιν να ασκήσει σφοδρή κριτική. Αλλά η απουσία μιας μαζικής, λαϊκής και νευρώδους αριστεράς επιτρέπει να νεκραναστηθεί ο Μπέρνσταϊν και να κυκλοφορούν ως μοδάτες οι θεωρίες του κινηματισμού. Όταν ο Ν.Πλουμπίδης εκπέμπει με τον ασύρματο του και το ΚΚΕ βρίσκεται σε βαθειά παρανομία, «δεν κουνιέται φύλλο» στη γειτονιά. Αλλά το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα δεν συνδέει τη ζωή του μόνο με το «θρόισμα των φύλλων και τους αγέρηδες». Το κομμουνιστικό κίνημα δεν υπάρχει μόνον και εφόσον «κινείται κάτι». Αν ήταν έτσι τι θάλεγαν οι εξόριστοι και οι φυλακισμένοι του κινήματός μας; Το κίνημα της εθνικής και ταξικής απελευθέρωσης είναι κάτι πολύ πιο ευρύ και σύνθετο από την οργή των δρόμων και μια απεργία. Αρχίζει από το απλό διάβασμα και τη ζύμωση, τη στρατολόγηση και την αφύπνιση και φτάνει ως την κοινωνική επανάσταση, αφού περάσει από «σαράντα κύματα», που σαφέστατα συμπεριλαμβάνουν και την πορεία, απεργία, συλλαλητήριο. Αλλά το βασικό είναι ο σκοπός, ο στόχος, η ταξική πράξη. Όπως και στις τέχνες όπου το βασικό είναι το θέμα, το περιεχόμενο, η ουσία, έτσι και στην πολιτική οφείλουμε να βλέπουμε τη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων και να μη φυλακιζόμαστε στην «κίνηση». Τρανό παράδειγμα είναι το τελευταίο εθνικιστικό συλλαλητήριο και οι συγκρούσεις αστυνομίας και φασιστοειδών στη Βουλή.
Σε ό,τι μας αφορά δεν είμαστε «με κανέναν από τους δύο», διότι στην πραγματική και κανονική κόντρα κράτους κι εθνικιστών και οι δύο έχουν άδικο, πράγμα που συνέβη πολλές ιστορικές φορές. Όμως ο κόσμος του κινηματισμού και του τυφλού αυθορμητισμού θαμπώνεται από την εικόνα. Ο αναρχικός μας μεθάει από τη λάμψη μιας μολότοφ κι ο κινηματισμός του τριγώνου Εξάρχεια-Προπύλαια-Πολυτεχνείο είναι έτοιμος να προσκυνήσει ό,τι κινείται, ό,τι περπατάει, ό,τι συγκρούεται με το κράτος! Ακριβώς όπως τα σύνορα του «εγωιστή» φιλελεύθερου μπλέκονται με αυτά του ατομιστή αναρχικού. Και οι δύο θέλουν το άτομο να προηγείται του συνόλου και το «εγώ» να υπερτερεί του «εμείς». Στην περίπτωσή μας, έχει μικρή σημασία για τους κινηματιστές μας ο στόχος του συλλαλητηρίου και οι σκοποί των εθνικιστών. Σημασία έχει ο όγκος, οι κινούμενες μάζες, η σύγκρουση, η απήχηση και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως έχουμε αντιστροφή της πραγματικότητας, έχουμε μια πυραμίδα με τη βάση της στον αέρα, ανάποδα και περίεργα συμπεράσματα τα οποία δεν αντέχουν στην παραμικρή κριτική. Προσπερνάμε το διάτρητο επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ και των φερεφώνων του πως 20-30 εθνικιστές-φασίστες είχαν σχέδιο να καταλύσουν τη δημοκρατία (μας) εισβάλλοντας στη Βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σύρει τον θολό αντιφασισμό ως τρόπαιο στο κυβερνητικό άρμα, γι’ αυτό θα πρέπει να προφυλαχτούμε. Αλλά ο κινηματισμός και η λογική «ας γίνει κάτι επιτέλους» πρέπει να ηττηθεί μόνιμα και οριστικά, σε βάθος και πλάτος. Το κίνημα δεν είναι δρομέας. Το κίνημα έχει αγωνιστές.
