Ζήτω ο καπιταλισμός; Με όλα τα μέσα το κυρίαρχο σύστημα προσπαθεί να μας πείσει ότι το τελευταίο οικονομικό-κοινωνικό σύστημα σ’ αυτή τη φλούδα του πλανήτη είναι ο καπιταλισμός. Τι κι αν η ιστορία μάς διδάσκει ότι πολλά πράγματα άλλαξαν, η αρχαία κοινωνία αντικαταστάθηκε από το δουλοκτητικό (μεσαιωνικό) σύστημα και αυτή από τον καπιταλισμό, ώσπου ανατράπηκε στη Ρωσία και την Κίνα και σ’ άλλες χώρες, για να παλινορθωθεί το αστικό σύστημα και πρόσκαιρα η καταιγίδα του ν’ απλώσει τη βαριά σκιά της στα περισσότερα κράτη του κόσμου.
Αλλά τα πράγματα είναι ιστορικά προσδιορισμένα και γι’ αυτό εξηγήσιμα. Η γέννηση του καπιταλισμού τοποθετείται στον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα, όπου ανατρέπεται ολοκληρωτικά η φεουδαρχία και δημιουργείται η πρωταρχική συσσώρευση του κεφαλαίου (Κ. Μαρξ). Ο Μαρξ σχολίασε «στην πραγματική ιστορία, όπως είναι γνωστό, η κατάκτηση, η υποδούλωση, η λεηλασία, κοντολογίς η βια παίζουν τον πρώτο λόγο». Σε όλες τις κοινωνίες που προηγήθηκαν του καπιταλισμού κυριαρχούσε η προσωπική σχέση του κυρίαρχου με τον κυριαρχούμενο (πχ φόροι). Η έλευση του καπιταλισμού μετέτρεψε όλη την παραγωγή σ’ εμπορευματική που έχει ως έκφραση την απρόσωπη σχέση και τη γενίκευση. Σήμερα στις ανώνυμες εταιρείες ο ιδιοκτήτης «κρύβεται» πίσω από απρόσωπες σχέσεις και μία πολύπλοκη δομή. Ο καπιταλιστής-ιδιοκτήτης αγοράζει γη, μηχανές, πρώτες ύλες και πάνω απ’ όλα την εργατική δύναμη έναντι ενός μισθού-μεροκάματου. Ωστόσο, το ποσό αυτό είναι πάντα κατώτερο από τη χρησιμοποίηση της εργατικής δύναμης (θεωρία της υπεραξίας). Από δίπλα κάθε εφεύρεση και πρόοδος της επιστήμης, κάθε τεχνολογική επανάσταση υποτάσσεται στην διευρυμένη αναπαραγωγή «δηλαδή στην διεύρυνση του κεφαλαίου».
Γράφουμε τα γνωστά παραπάνω γιατί οι παπαγάλοι του συστήματος παρουσιάζουν τα γύρω μας ως φυσικά φαινόμενα, σαν τη βροχή και το χιόνι. Δεν είναι έτσι. Πρόκειται για ανθρώπινες δραστηριότητες που μπορούν να γίνουν κι αλλιώς. Ας δούμε πώς παρουσιάζει τις οικονομικές εξελίξεις το φωτεινότερο μυαλό του 19ου αιώνα (Κ. Μαρξ). «Όσοι διώχθηκαν μετά τη διάλυση της φεουδαρχικής κοινωνίας και μετά την προοδευτική βίαιη απαλλοτρίωση της γης και του εδάφους, αυτό το εξουθενωμένο προλεταριάτο ήταν αδύνατο να απορροφηθεί από την αναδυόμενη βιοτεχνία τόσο γρήγορα όσο αυτό έρχονταν στον κόσμο… Μεταβλήθηκαν μαζικά σε ζητιάνους, ληστές, αλήτες». Όμως τα στοιχεία για τον καπιταλισμό είναι συντριπτικά στην καρδιά του, δηλαδή στις αναπτυγμένες χώρες. Αλλά και στις χώρες του γ΄ κόσμου γράφεται η κόλαση για όλους τους ανθρώπους.
Όλες οι μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες και οι ΗΠΑ είναι ένοχες για τη δουλεία ανθρώπων, για τη διαίρεση χωρών, την καταλήστευση της γης, την επιβολή δικτατοριών, την καταστροφή του πατροπαράδοτου τρόπου ζωής, την ερήμωση της υπαίθρου και τις οικολογικές καταστροφές, την βίαιη αστικοποίηση κλπ. Γι’ αυτούς τους σκοπούς συνέστησαν μία σειρά υπερεθνικούς, ληστρικούς οργανισμούς, όπως την παγκόσμια τράπεζα, το διεθνές νομισματικό ταμείο, τον οργανισμό οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), τον παγκόσμιο οργανισμό εμπορίου (ΠΟΕ), καθώς και δεκάδες διμερείς και πολυμερείς συμφωνίες. Όλοι οι παραπάνω εμφορούνται από το πνεύμα του οικονομικού φιλελευθερισμού και της εξόντωσης των λαών όπου γης. Ο προφανής κατάλογος είναι μακρύς. Από τη Λατινική και Κεντρική Αμερική, τη Νοτιοανατολική Ασία και τη Μέση Ανατολή, όλη την Αφρική και πρόσφατα χώρες της Κεντρικής Ανατολικής και ΝΑ Ευρώπης έχουμε να καταγράψουμε στο πολλαπλάσιο όλα τα παραπάνω. Όχι μόνο με προφανή όπλα τον πόλεμο, αλλά και με τη δημιουργία εχθρών όπως τον κομμουνισμό και τώρα τον φονταμενταλισμό.
Οι μαφιόζικες μέθοδοι ήταν πάντα στην φαρέτρα των ιμπεριαλιστών μαζί με τη διαφθορά κυβερνήσεων και την τρομοκρατία. Ως εκ τούτου η κατάρα ενάντια στις «θεωρίες συνωμοσιών δεν έχει βάση αρκεί να γίνεται με μέτρο». Έτσι φτάνουμε στην προπαγάνδα. Ένα βασικό όπλο για να παραλύει την αντίσταση των λαών, να αντιστρέφεται το άσπρο σε μαύρο. Ένας ολόκληρος κόσμος από ΜΜΕ, εφημερίδες, ανθρώπους και τεχνολογία βρίσκεται στην υπηρεσία των ισχυρών του πλανήτη καθημερινά, συστηματικά και αμείλικτα, ώστε να χειροκροτάει τον καπιταλισμό και ταυτόχρονα να δυσφημεί ιστορικά, πολιτικά και με χονδροειδή ψέματα την αριστερά, τους κομμουνιστές και τους ταξικούς αγώνες. Μάθαμε τόσα για την Ελισάβετ, αλλά πολύ λίγα για τους γενναίους ανθρακωρύχους που τα βάλαν με τη Μ. Θάτσερ περίπου 40 χρόνια πριν, οπότε ζήτω ο καπιταλισμός; Αν η άγνοια συναντά την πνευματική οκνηρία και το «δε βαριέσαι», βεβαίως. Αλλά εδώ έρχεται η ταξική πάλη και η γνώση!
