Αν μας έλεγε κανείς πως οι δυνάμεις της ΠΚΣ (ΚΝΕ) και των ΕΑΑΚ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ) θα έφταναν στο σημείο να ψηφίζουν από κοινού «Αγωνιστικά Πλαίσια», πολύ περισσότερο ότι θα έμπαιναν και στη διαδικασία να συνδιαμορφώσουν κείμενα, να προτείνουν κοινά αιτήματα και μορφές πάλης, ενδεχομένως και να μην τον πιστεύαμε.
Αλλά τελικά ο τυχοδιωκτισμός των δυνάμεων αυτών φάνηκε πως δεν έχει κανένα απολύτως όριο και με την ευκολία που οι δύο αυτές δυνάμεις χτες υπεραμύνονταν η καθεμία το «πλαίσιό» της, για τη σύγκρουση των διαφορετικών «αγωνιστικών σχεδιασμών» κλπ, σήμερα -σαν να συνέβαινε ανέκαθεν- συνδιαμορφώνουν και καταθέτουν κοινά πλαίσια στις συνελεύσεις των συλλόγων.
Η Φοιτητική Πορεία έχει εδώ και χρόνια τη θέση πως οι αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων δεν πρέπει να λαμβάνονται μέσα από την ψήφιση πλαισίων που τσουβαλιάζουν μια πολιτική ανάλυση με τα αιτήματα και τις μορφές δράσης των φοιτητών, αλλά ότι πρέπει να ψηφίζεται κάθε ένα από τα παραπάνω ξεχωριστά.
Αυτό όχι μόνο επειδή είναι πιο δημοκρατικό και αντανακλά πιο πιστά τη βούληση των φοιτητών, αλλά και επειδή καταφέρνει να συσπειρώσει όλους τους φοιτητές πάνω στο κοινό τους αίτημα, σε αυτό που τους καίει, ενώ τα πλαίσια τους διασπούν ακόμα και σε όσα συμφωνούν!
Η ΠΚΣ μαζί με τα ΕΑΑΚ από την απαρχή των φοιτητικών κινητοποιήσεων πρόβαλλαν μια σειρά επιχειρήματα για την υπεράσπιση των πλαισίων. Από το ότι «χωρίς πλαίσια δεν μπορούν να πολιτικοποιηθούν οι φοιτητές», μέχρι ότι «ο σχεδιασμός δράσης της κάθε παράταξης προκύπτει από την πολιτική ανάλυση των πλαισίων». Φυσικά ούτε τα ΕΑΑΚ ούτε η ΠΚΣ παραδέχονται ότι αυτές οι «αναλύσεις» και τα «σχέδια δράσης» δεν είναι παρά φλυαρίες που έχουν σκαρφιστεί στα κομματικά τους γραφεία -η ΚΝΕ από τη μία και οι πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν τα ΕΑΑΚ από την άλλη. Γι’ αυτό και δεν ψηφίστηκε ποτέ και σε καμία συνέλευση το τι πρέπει να γράφουν τα συνθήματα στα πανό των φοιτητικών συλλόγων, τι συνθήματα πρέπει να φωνάζουν οι φοιτητές, ποιοι εκπροσωπούν το σύλλογο στο εκάστοτε συντονιστικό, ποιοι συγγράφουν τα δελτία τύπου αυτών των συντονιστικών και ούτω καθεξής.
Η απάντηση είναι πολύ απλή: για όλα τα παραπάνω αποφασίζουν οι πολιτικές οργανώσεις και όσοι τις εκπροσωπούν στις σχολές. Επομένως τα πλαίσια λειτουργούν ως μια μορφή πολιτικής επικύρωσης της κάθε παράταξης, ώστε να κατοχυρώνει τη σφραγίδα του συλλόγου για τους δικούς της σχεδιασμούς. Επειδή όμως μια τέτοια παραδοχή θα στερούσε κάθε δυνατότητα πειθούς των φοιτητών από τις προαναφερθείσες πολιτικές δυνάμεις, κρύβουν την αλήθεια πίσω από τίτλους όπως «Ενωτικό ή Κοινό Αγωνιστικό Πλαίσιο», «Πλαίσιο 67 ή 40 Συλλόγων Πανελλαδικά», «Πλαίσιο Βασισμένο στο Δελτίο Τύπου των Συλλόγων Αθήνας» και άλλα δήθεν «ανεξάρτητα» και «ενωτικά» για τα οποία τα ΕΑΑΚ κατάφεραν να πείσουν τους φοιτητές, αφού όντως στα ΕΑΑΚ συσπειρώνονται πάνω από μία πολιτικές δυνάμεις, ενώ η ΠΚΣ δεν κατάφερε να ξεπεράσει την ταύτισή της με την ΚΝΕ. Έτσι η ΠΚΣ μπήκε στο περιθώριο των κινητοποιήσεων και έφτασε να παίρνει με το ζόρι μερικές δεκάδες ψήφους ακόμη και σε σχολές που είναι πρώτη δύναμη, την ίδια στιγμή που το «Ενωτικό Πλαίσιο» των ΕΑΑΚ συγκέντρωνε εκατοντάδες ψήφους. Αυτό από μόνο του δείχνει την θέληση των φοιτητών για ενωτικό αγώνα.
Στη βάση των πιέσεων που δέχτηκε από τους φοιτητές, η ΠΚΣ αναγκάστηκε να κάνει μια σειρά από υποχωρήσεις για να μην απομονωθεί πλήρως. Πρώτα οι δύο συγκεντρώσεις την ίδια μέρα (Υπουργείο / Πανεπιστήμιο, πρωινή / απογευματινή) έγιναν κοινή συγκέντρωση, στη συνέχεια τα συντονιστικά των φοιτητικών συλλόγων από δύο (Χημείο-ΠΚΣ / Κάτω Πολυτεχνείο-ΕΑΑΚ) έγιναν ένα, μέχρι που τέλος και τα «Αγωνιστικά Πλαίσια» (ΠΚΣ / ΕΑΑΚ) έγινα ένα! Τζάμπα δηλαδή τόσο σάλιο για «τη σημασία της πολιτικής ανάλυσης», τζάμπα οι αντιπαραθέσεις για «τους διαφορετικούς σχεδιασμούς», αφού η ανάγκη επιβάλλει κοινό πλαίσιο… Υπάρχει καλύτερος ορισμός του οπορτουνισμού, της πολιτικής έξω από αρχές, από τη στάση της ΠΚΣ των τελευταίων ημερών;
Μία τελευταία σημείωση: στο κάλεσμα της Φοιτητικής Πορείας για ενωτικό αγώνα στη βάση των αιτημάτων, ακούγαμε συχνά και από τη μία μπάντα και από την άλλη πως είναι «υπέρ της ενότητας από τα κάτω, όχι από τα πάνω, της ενότητας των φοιτητών και όχι των παρατάξεων». Αυτή η ενότητα ακριβώς μας βρίσκει σύμφωνους. Αλλά μένει να μας απαντήσουν οι εκπρόσωποι της ΠΚΣ και των ΕΑΑΚ αν εξασφαλίζεται καλύτερα αυτή η ενότητα, η ενότητα «από τα κάτω», με τη σύμπραξη ΠΚΣ-ΕΑΑΚ όπως έγινε και γίνεται από τους «αρχηγούς» της κάθε παράταξης σε κλειστά γραφεία, σε έδρανα στο περιθώριο των συνελεύσεων ή αν εξασφαλίζεται καλύτερα με το πέταγμα των πλαισίων στον κάλαθο των αχρήστων και την ψήφιση αιτημάτων-μορφών πάλης-πολιτικού πλαισίου από τους ίδιους τους φοιτητές μέσα στη Γενική Συνέλευση, όπως υποστηρίζει η Φοιτητική Πορεία.
