Η 7η Οκτώβρη επανέφερε στην επικαιρότητα το ζήτημα της ισραηλινής κατοχής και του εθνικοαπελευθερωτικού ηρωικού αγώνα των Παλαιστινίων και σίγουρα τις απόψεις και τις θέσεις όλων των πολιτικών δυνάμεων απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν στη Γη της Παλαιστίνης εδώ και 75 τουλάχιστον χρόνια. Μετρώντας 40 μέρες από τότε που τα δυτικά ΜΜΕ «έστρεψαν το βλέμμα» τους στην Παλαιστίνη και με αφορμή αντιλήψεις και θέσεις που προβάλλονται από την κυρίαρχη προπαγάνδα, αλλά που κυρίως αναπαράγονται από πολιτικούς χώρους και ρεύματα που τοποθετούνται στην σοσιαλδημοκρατία ή την «κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά», σημειώνουμε τα εξής:
Η ιστορία της Παλαιστίνης δεν ξεκινάει στις 7 Οκτώβρη του 2023. Η βρόμικη προπαγάνδα τής Δύσης, με καθημερινά αφιερώματα στην 7η Οκτώβρη, προσπαθεί να δικαιολογήσει τη ναζιστική γενοκτονία που έχει εξαπολύσει το Ισραήλ στη Γάζα και τη Δυτική Όχθη και κυρίως να σβήσει 75 χρόνια κατοχής και τυραννίας που βιώνει ο Παλαιστινιακός λαός. Όποιος ξεκινάει να μιλήσει για την Παλαιστίνη από τις 7 Οκτώβρη και μετά, είτε το κάνει συνειδητά είτε όχι, γίνεται νεροκουβαλητής της δυτικής προπαγάνδας και τελικά καταλήγει σε θέσεις στήριξης της κατοχής και της γενοκτονίας.
Και για αυτό, για να κριθεί σωστά κάθε θέση πάνω στο παλαιστινιακό ζήτημα πρέπει να είναι σαφές ότι μιλάμε για μια ιστορία 75χρονης κατοχής, εθνικής καταπίεσης και αναρίθμητων εγκλημάτων πολέμου, μιας βάρβαρης τυραννίας με διώξεις, εξευτελισμούς, αποκλεισμούς και εγκλεισμούς, δολοφονίες, φυλακίσεις, βασανιστήρια, εποικισμούς, βομβαρδισμούς, προσφυγιά, γενοκτονία και εθνοκάθαρση. Όποιος δεν συναισθάνεται το περιεχόμενο αυτών των λέξεων δεν μπορεί να μιλήσει σωστά για την Παλαιστίνη. Όποιος αγνοεί, προσπερνάει ή παρακάμπτει αυτή την αδιάψευστη ιστορική αλήθεια είναι καταδικασμένος να πέφτει σε λάθη. Όποιος υποκριτικά ή τυπικά αναφέρεται σε αυτήν για να «πάει παρακάτω» και, ξεκινώντας από την 7 Οκτώβρη, να ζητήσει δηλώσεις αποκήρυξης της Χαμάς ή όποιας άλλης παλαιστινιακής οργάνωσης ή δράσης, αντικειμενικά γίνεται στήριγμα της ισραηλινής κατοχής και της συνέχειάς της.
Στη Γη της Παλαιστίνης αναμετριέται το δίκιο με το άδικο. Στις κάνες τον υπερόπλων του Ισραήλ βρίσκεται η επιβολή της πιο βάρβαρης κατοχής, της 75χρονης σιωνιστικής τυραννίας και της ναζιστικής θηριωδίας του κράτους-τρομοκράτη της Μ. Ανατολής. Στις σφεντόνες, τα λιανοντούφεκα και τις στοές των Παλαιστινίων φωλιάζει ο πιο δίκαιος αγώνας για τα μεγάλα ιδανικά της ελευθερίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Κάθε πράξη στη Γη της Παλαιστίνης πρέπει να μπει σε αυτό το ζύγι. Η ισραηλινή κατοχή είναι αποτρόπαια, βάρβαρη και καταδικαστέα. Οι πράξεις της είναι εγκληματικές, είτε δολοφονούν παιδιά είτε ενήλικες. Δεν μπορεί να παραγνωρίζει κανείς τη ναζιστικού τύπου θηριωδία των επιθέσεων σε νοσοκομεία και σχολεία, αλλά με τον ίδιο τρόπο πρέπει να αντιμετωπίζεται κάθε εγκληματική πολεμική πράξη εναντίον ενός λαού που αγωνίζεται για τη γη και την πατρίδα του. Η αντίσταση και ο αγώνας των Παλαιστινίων είναι δίκαιος, προοδευτικός και ελπιδοφόρος. Είναι ιστορικά αναγκαίος. Κάθε προοδευτικός και δημοκρατικός άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη πρέπει να παίρνει καθαρή θέση σε αυτή την μεγάλη αντίθεση.
Για τη «Χαμάς και την τρομοκρατία»
«Είστε με την σιωνιστική κατοχή και την γενοκτονία ή με την αντίσταση;»… ή «καταδικάζετε την 75χρονη σιωνιστική κατοχή και την γενοκτονία των Παλαιστινίων;».
Αυτό θα ήταν το δημοσιογραφικό ερώτημα σε έναν στοιχειωδώς δημοκρατικό κόσμο. Αντί αυτού, το ερώτημα που κυριαρχεί 40 μέρες τώρα σε όποιον επιχειρεί να μιλήσει για την Γάζα είναι: «Καταδικάζετε τη Χαμάς;» Με απύθμενο θράσος οι δημοσιογραφικοί παπαγάλοι, οι απολογητές της ναζιστικής γενοκτονίας επαναλαμβάνουν 40 μέρες τώρα την ίδια ερώτηση σε όποιον Παλαιστίνιο ή πολιτικό παράγοντα βρεθεί στα πάνελ τους. Ο λόγος είναι ένας. Όποιος σήμερα καταδικάζει την Χαμάς ή τις άλλες παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις καταδικάζει την ηγεσία και άρα τον αγώνα των Παλαιστίνιων. Καταδικάζει τον αγώνα ενός έθνους ενάντια σε ένα βάρβαρο καθεστώς απαρτχάιντ, ενάντια σε μια τυραννική κατοχή. Καταδικάζει τελικά τον πιο δίκαιο και ιστορικά δικαιωμένο αγώνα των καταπιεσμένων εθνών και λαών για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία.
Αυτό ακριβώς είναι που απαιτούν 40 μέρες τώρα οι θρασύτατοι απολογητές του δυτικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ισραήλ. Την καταδίκη της αντίστασης. Άλλωστε, όποιος καταδικάζει την «τρομοκρατική Χαμάς» είναι «λογικό» να καταδικάζει και τις υπόλοιπες παλαιστινιακές οργανώσεις, οι οποίες από κοινού με την Χαμάς αναλαμβάνουν την ευθύνη τής αντιστασιακής δράσης και τοποθετούνται για τα γεγονότα, τους στόχους και την πάλη του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.
Απέναντι σε αυτή την πίεση του ιμπεριαλισμού και της σιωνιστικής προπαγάνδας, πολλές είναι και οι «αριστερές» φωνές που υπέκυψαν. Που από την πρώτη μέρα έσπευσαν να ξεκινήσουν την τοποθέτησή τους με την καταδίκη της «Χαμάς και της τρομοκρατίας». Αναμασώντας ακαριαία όλες τις προπαγανδιστικές αθλιότητες της δυτικής προπαγάνδας, για αποκεφαλισμούς που την επομένη αποδείχθηκαν ψεύδη, για τις ομοιότητες με τον Isis, που όλοι αυτοί έσπευσαν να διαπιστώσουν από «προοδευτική» πάντα σκοπιά. Με τον ίδιο τρόπο που αναμάσησαν την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για τον Μιλόσεβιτς, το Σαντάμ ή τον Καντάφι, μηρυκάζουν από την πρώτη στιγμή ανοησίες για ηγέτες της Χαμάς εκατομμυριούχους που απολαμβάνουν ζωή κροίσων στο Κατάρ. Όταν όλες οι αποστολές στη Γάζα βεβαίωναν για τα κυβερνητικά στελέχη της Χαμάς ακριβώς το αντίθετο. Ενώ στην κορύφωση της συνωμοσιολογίας, παρουσιάζουν την Χαμάς ως οργάνωση χρηματοδοτούμενη από το Ισραήλ, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η PLO. Για να συνεχίσουν ότι η κραυγή της παλαιστινιακής αντίστασης της 7ης Οκτώβρη ήταν σχεδιασμένη από το Ισραήλ για να δικαιολογηθεί το χτύπημα. Ισχυρισμοί που στερούνται κάθε λογικού ειρμού, αφού η ηγεσία της PLO εκφράζει τη γραμμή της συνθηκολόγησης και επιδιώκεται από Ισραήλ και ΗΠΑ να παρουσιαστεί ως ο μόνος επίσημος συνομιλητής τους. Και επειδή βέβαια η γενοκτονία στην Παλαιστίνη δεν ξεκίνησε 7 Οκτώβρη, αλλά είναι σε εξέλιξη εδώ και δεκαετίες και ειδικά τα τελευταία χρόνια είχε πάρει διαστάσεις ολέθρου.
Όλες αυτές οι αντιλήψεις αναπόφευκτα καταλήγουν σε γραμμές ίσων αποστάσεων. Σε πολιτικές θέσεις που, όπως στο παρελθόν, εκφράστηκαν με τα γνωστά «ούτε με τον Μιλόσεβιτς-ούτε με το ΝΑΤΟ», ή «ούτε με τον Σαντάμ-ούτε με τις ΗΠΑ αλλά με τον ιρακινό λαό», έτσι και τώρα φτάνουν να διατυπώνουν το «ούτε με την Χαμάς ούτε με το Ισραήλ». Όμως οι ίσες αποστάσεις ανάμεσα στις δυνάμεις κατοχής και τις δυνάμεις της αντίστασης αντικειμενικά στηρίζουν την κατοχή.
Να το ξεκαθαρίσουμε. Δεν υιοθετούμε και δεν συμφωνούμε γενικώς και αορίστως με την Χαμάς ούτε με καμία οργάνωση θρησκευτικού προσανατολισμού της ανατολής ή της δύσης. Όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε παρά να στηρίξουμε ολόψυχα τον δίκαιο και ηρωικό αγώνα του Παλαιστινιακού λαού. Και στήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης, αντικειμενικά, σημαίνει και στήριξη των δυνάμεων που ηγούνται της αντίστασης για αυτόν το συγκεκριμένο σκοπό. Το είμαι με την αντίσταση αλλά καταδικάζω την ηγεσία της αποτελεί υποκρισία. Η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση και καμία σχέση δεν έχει η δράση της με τον Isis. Είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση στην Γάζα και ενσαρκώνει μαζί με τις άλλες δυνάμεις της αντίστασης, την γραμμή του ανυποχώρητου αγώνα για εθνική απελευθέρωση. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο το σιωνιστικό λόμπυ όπου γης και η προπαγάνδα της δύσης, απαιτούν κάθε στιγμή την καταδίκη της. Και για αυτόν ακριβώς τον λόγο η υποχώρηση σε αυτή την πίεση είναι επικίνδυνο λάθος.
Εθνικοαπελευθερωτικός
ή «ταξικός» πόλεμος;
Σε συνέχεια της παραπάνω γραμμής των ίσων αποστάσεων ακολουθούν οι αναγνώσεις περί ταξικού πολέμου και οι ανιστόρητες θέσεις για τον κοινό αγώνα των Παλαιστίνιων και ισραηλινών εργατών ενάντια στους κοινούς καταπιεστές, την αστική τάξη του Ισραήλ, αλλά και(!) την αστική τάξη της Παλαιστίνης.
Η επικίνδυνη τροτσκιστική θεώρηση για τον (λάθος) χαρακτήρα των εθνικοαπελευθερωτικών πολέμων που τις τελευταίες δεκαετίες διαπερνά και την γραμμή του ΚΚΕ δεν είναι νέα. Ειδικά στους πολέμους του Ιράκ και της Συρίας οι ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό και την αντίσταση, η φυγή από το κύριο ζήτημα της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας στο «αναίμακτο» και «ενδιάμεσο» μονοπάτι του ταξικού πολέμου, ήταν η γραμμή που οδήγησε το ΚΚΙράκ, το αδελφό κόμμα του ΚΚΕ, να συμμετάσχει στην κατοχική κυβέρνηση που έστησαν οι αμερικάνοι στη χώρα. Πρόκειται για την γραμμή που από τον δεύτερο παγκόσμιο και την πάλη ενάντια στον φασισμό (που μιλούσε για τους γερμανούς εργάτες που είναι αδέρφια μας και οδήγησε στην πάλη ενάντια στο… ΕΑΜ), χρεοκοπεί ξανά και ξανά και που στην πραγματικότητα είναι και θα είναι εχθρική, για τους μεγάλους δίκαιους αγώνες των λαών για ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία.
Αυτή τη στιγμή ο Παλαιστινιακός λαός υφίσταται μια βάρβαρη εθνική καταπίεση. Η ισραηλινή κατοχή, όσο και αν η δυτική προπαγάνδα προσπαθεί να την αφήνει στη λήθη, είναι τυραννική και απάνθρωπη. Όποιος θεωρεί ότι μπορεί μια πολιτική τοποθέτηση να ξεφύγει από την ανάγκη της απάντησης σε αυτή την κατοχή και να παραδίδει μαθήματα ταξικής πάλης στους Παλαιστίνιους της Γάζας και της Δυτικής Όχθης εκτός από βαθιά νυχτωμένος, σίγουρα είναι και αμετροεπής.
Η όποια αστική τάξη της Παλαιστίνης, και πάντως σίγουρα στην Γάζα, αυτή την στιγμή καλεί το λαό μέσω της κυβέρνησής της στα όπλα. Και αυτό δεν μπορεί να το προσπερνάει κανείς. Οι συνοικίες των μεσοαστικών ή και «μεγαλοαστικών» στρωμάτων -αυτές που διαθέτουν- στη Γάζα έχουν ήδη ισοπεδωθεί. Και ακόμη και αν δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες για το ποιοι θα πάνε τον αγώνα μέχρι τέλους, σίγουρα δεν είναι η στιγμή για ταξική αναμέτρηση στα πλαίσια της παλαιστινιακής κοινωνίας. Και αυτό μπορεί να μην τα καταλαβαίνουν τα επιτελεία οργανώσεων και ρευμάτων στην Ελλάδα, το καταλαβαίνει όμως καλά κάθε παλαιστίνιος εργάτης.
Όπως καταλαβαίνει ότι αυτή τη στιγμή με το «λαό του Ισραήλ» τους χωρίζει η άβυσσος. Γιατί μέσα στα τανκς που ισοπεδώνουν τη Γάζα δεν βρίσκεται η μεγαλοαστική τάξη του Ισραήλ. Δυστυχώς βρίσκονται «παιδιά του λαού» που υπηρετούν τα εγκληματικά σχέδια και συμφέροντά της σε βάρος των Παλαιστινίων, ως δυνάμεις κατοχής. Οι ίδιοι διαπράττουν όλα τα ανείπωτα εγκλήματα σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού, ως φορείς της σιωναζιστικής ιδεολογίας και πολιτικής. Οι ευχές για ενιαίους αγώνες του ισραηλινού και του Παλαιστινιακού λαού στη γη της Παλαιστίνης αυτή τη στιγμή αποτελούν πολιτική ανοησία, αν όχι πρόκληση.
Η μόνη θετική εξέλιξη που μπορεί να υπάρξει σε αυτή την αναμέτρηση για τους λαούς της περιοχής και του κόσμου είναι μια. Η νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης. Για αυτό δεν είμαστε με τους άμαχους γενικώς και αορίστως, δεν θρηνούμε τα θύματα της κάθε πλευράς. Θρηνούμε για τα θύματα που αγωνίζονται για την ελευθερία ενάντια στη βάρβαρη και τυραννική κατοχή. Και χαιρόμαστε με κάθε νίκη αυτών των αγωνιστών.
Για αυτό και σε αυτή τη φάση, οι κοινές αναφορές στην καταπίεση του ισραηλινού και του Παλαιστινιακού λαού είναι το λιγότερο άστοχες. Ναι, πρέπει σήμερα να υμνηθεί κάθε προσπάθεια αντίστασης του ισραηλινού λαού στην φασιστική πολιτική και την γενοκτονία. Ναι, ο ισραηλινός λαός με μπροστάρη την εργατική τάξη, πρέπει να παλέψει για την ανατροπή της πολιτικής της κατοχής και του άδικου, κατακτητικού πολέμου που διεξάγει το κράτος της μεγαλοαστικής τάξης. Όμως δεν αφορά το σήμερα οποιοσδήποτε συμψηφισμός της καταπίεσης των δύο λαών και οι θέσεις για την «κοινή τους πάλη». Γιατί απλά προκαλεί συγχύσεις και παρανοήσεις και σίγουρα υπονομεύει την στήριξη της παλαιστινιακής αντίστασης.
