Τέλος εποχής στον αστικό συνδικαλισμό» σημαίνει, σύμφωνα με τον τίτλο του άρθρου της σύνταξης της εφημερίδας του ΝΑΡ (ΠΡΙΝ 14.4.2019), η εξέλιξη που σημειώνεται στη ΓΣΕΕ μετά την οριστική ματαίωση του 37ου συνεδρίου της!
Όταν ο αστικός συνδικαλισμός επιβάλλεται στη ΓΣΕΕ με τη χειρότερη μορφή του, του κρατικού διορισμού του στη διοίκησή της, το να βγάζεις το αντίθετο, ακριβώς, συμπέρασμα, ότι, δηλαδή, “τελειώνει η εποχή του”, δεν δείχνει μόνο τύφλωση στο τι συμβαίνει αλλά και πολύ μεγάλη αφέλεια, αν πιστεύεις ότι με αυτά που έγιναν στη ΓΣΕΕ άρχισες να ξεμπερδεύεις με τον αστικό συνδικαλισμό!
Η αλήθεια είναι πως δεν επεδίωξε μόνο η ηγεσία του ΠΑΜΕ, με τις καταδρομικές επιχειρήσεις της, να μη γίνει το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ και να οδηγηθούν τα πράγματα σε δικαστικό διορισμό διοίκησης. Την ίδια επιδίωξη τη σιγόνταρε ανοικτά και η “Εργατική Επιτροπή του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση”, η οποία σε ανακοίνωσή της, στις 21.3.2019, πρόβαλε το αίτημα “να μην πραγματοποιηθεί το νόθο συνέδριο της ΓΣΕΕ”, ρίχνοντας και αυτή νερό στο μύλο μιας εξέλιξης που με μαθηματική ακρίβεια έφερνε ξανά, μετά από τρεις δεκαετίες, διορισμένη διοίκηση στη ΓΣΕΕ.
Στάθηκε και στέκεται, μάλιστα, επικριτικά απέναντι “στη μάχη συσχετισμών δυνάμεων” στο συνδικαλιστικό κίνημα θεωρώντας ματαιοπονία μια τέτοια πάλη στη “σημαδεμένη τράπουλα” της ΓΣΕΕ.
Στην πραγματικότητα το ΝΑΡ βρήκε αφορμή με τα όσα έγιναν στη ΓΣΕΕ για να ξανανεβάσει τους τόνους γύρω από μια παλιά θέση του που κηρύσσει τον αναχωρητισμό από την πάλη στα συνδικάτα. Τη δεκαετία του 1990 καλούσε τους εργαζόμενους να αναπτύξουν πάλη “έξω από τα συνδικάτα” και να φτιάξουν “νέου τύπου εργατικές συσπειρώσεις έξω από τη δομή του υπάρχοντος συνδικαλιστικού κινήματος” ή αλλιώς “δίκτυα ανεξάρτητων οργάνων του εργατικού κινήματος”. Κάτω από την πίεση που δημιούργησε το αδιέξοδο αυτής της κατεύθυνσης, η θέση του μεταλλάχτηκε αργότερα φραστικά σε κατεύθυνση δημιουργίας “κέντρων ανεξάρτητης εργατικής παρέμβασης” ή “κέντρων ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής”. Για να μετασχηματισθεί σήμερα στη θέση, με αφορμή και τις τελευταίες εξελίξεις στη ΓΣΕΕ, για δημιουργία ενός “Κέντρου Αγώνα χώρια και ενάντια σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ” με “νέες μορφές συσπείρωσης της εργατικής τάξης”.
Και όλα τούτα διατυπώνονται από το ΝΑΡ στηριζόμενα σε θεωρίες και αντιλήψεις που δείχνουν πλήρη σύγχυση για το τι είναι τα εργατικά συνδικάτα: Τα εργατικά συνδικάτα αντί για μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, μέσα στις οποίες αντιπαλεύουν η ταξική αγωνιστική πολιτική και η αστική και ρεφορμιστική πολιτική της ταξικής συνεργασίας και υποταγής, περιγράφονται παραμορφωμένα σαν “αστικοί θεσμοί”, σαν οργανώσεις, δηλαδή, του αστικού κράτους και του κεφαλαίου. Με μια τέτοια στρεβλή αντίληψη το ΝΑΡ θεωρεί ότι “η συνολική πορεία τους είναι μη αναστρέψιμη” και οδηγείται στο συμπέρασμα ότι η εργατική ταξη πρέπει να “διασπασθεί” από αυτούς τους “θεσμούς του κεφαλαίου”. Και ότι μια τέτοια μάχη πρέπει να δοθεί “εκτός και ενάντια στους θεσμούς του αστικοποιημένου συνδικαλισμού”, δηλαδή, εκτός και ενάντια στα σημερινά συνδικάτα και από αυτήν τη σκοπιά υποστήριξε “πρώτα απ’ όλα να μη γίνει το συνέδριο της ΓΣΕΕ”!(ΠΡΙΝ 24.3.2019)
Η εφαρμογή μιας τέτοιας κατεύθυνσης, που το ΝΑΡ την προβάλλει πομπωδώς σαν “στρατηγική τομή για την ανασυγκρότηση του ταξικού συνδικαλισμού”(!), τα μόνα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει στο συνδικαλιστικό κίνημα της εργατικής τάξης είναι επίταση των φαινομένων κατακερματισμού του και της συνδικαλιστικής αποσυσπείρωσης των εργαζομένων. Στην ουσία, είναι έκφραση της φυγής από τη δύσκολη και μακρόχρονη πάλη της ανατροπής του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων μέσα στα συνδικάτα, που παραχωρεί περισσότερο έδαφος στις αστικές δυνάμεις να κυριαρχούν στα συνδικάτα, αλλά και διευκολύνει επεμβάσεις του αστικού κράτους στα συνδικάτα, σαν κι αυτές που σηματοδοτούν οι απανωτοί δικαστικοί διορισμοί διοικήσεων σε μια σειρά συνδικαλιστικές οργανώσεις το τελευταίο διάστημα.
