Στις 7 και 8 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η ετήσια πανελλαδική σύσκεψη της Πορείας, της οργάνωσης νεολαίας του Μ-Λ ΚΚΕ. Πρόκειται για την κορυφαία διαδικασία της οργάνωσης, κατά την οποία αναλύεται η εσωτερική και διεθνής κατάσταση μεταφέρονται εμπειρίες που προκύπτουν από τη δραστηριότητα των μελών σε όλα τα μέτωπα πάλης, γίνεται απολογισμός για τη χρονιά που πέρασε, διαμορφώνονται οι βασικές κατευθύνσεις για τη χρονιά που έρχεται και στο τέλος προχωρά σε ανάδειξη νέου κεντρικού συμβουλίου νεολαίας. Η φετινή σύσκεψη χαρακτηρίστηκε από την μεγαλύτερη μέχρι τώρα συμμετοχή μελών και φίλων.
Αφού ορίσθηκε προεδρείο για να συντονίζει τη διαδικασία, εκ μέρους του προηγούμενου κεντρικού συμβουλίου ο συν. Δημήτρης Κοντοφάκας με την εισήγηση του συνόψισε τη νέα πολιτικοκοινωνική κατάσταση μετά την επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία της ΝΔ, αλλά και τη διαμορφούμενη κατάσταση διεθνώς. Ακολούθησε εκτεταμένη συζήτηση όπου συναγωνιστές παίρνοντας το λόγο τοποθετήθηκαν για μια σειρά ζητήματα, εξέθεσαν προβληματισμούς και έκαναν προτάσεις για την επόμενη περίοδο.
Όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της συγκυρίας, σημαντικό τμήμα της συζήτησης αφορούσε το φοιτητικό κίνημα που έχει ξεδιπλωθεί ενάντια στα προαναγγελθέντα μέτρα της νέας Υπουργού Παιδείας, Ν. Κεραμέως.
Η βασική διαπίστωση είναι ότι οι δυνάμεις με αναφορά στην Αριστερά, που προσπαθούν να εκφράσουν και να ηγηθούν του φοιτητικού κινήματος που ξέσπασε, κυρίως ΕΑΑΚ και ΠΚΣ, στην πραγματικότητα περιορίζουν τις δυνατότητες μαζικής ανάπτυξής του και υπονομεύουν την ενότητά του, υιοθετώντας στρεβλές και αντιδημοκρατικές πρακτικές στις εσωτερικές διαδικασίες του κινήματος. Τα λεγόμενα “πλαίσια”, με βάση τα οποία οι φοιτητές υποχρεώνονται να ψηφίζουν πολυσέλιδες ιδεολογικοπολιτικές αναλύσεις, συλλογή αιτημάτων και μορφή αγώνα σε ένα ενιαίο πακέτο, όχι μόνο αποτρέπουν τη συσπείρωση των φοιτητών πάνω στα καυτά παμφοιτητικά αιτήματα, αλλά συνιστούν και αντιδημοκρατική πρακτική η οποία πολλές φορές διαμορφώνει αποτελέσματα που δεν εκφράζουν τη θέληση του συλλόγου. Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι υποχρεώνει φοιτητές που δεν έχουν πεισθεί για την ανάγκη της κατάληψης ως μορφή αγώνα, να στηρίζουν τα αντίστοιχα πλαίσια της ΔΑΠ, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι οι αντιδραστικές ιδέες της ΔΑΠ έχουν πέραση, όπως το ζήτημα για ηλεκτρονική ψηφοφορία ή η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ή ακόμη και η εξίσωση των πτυχίων δημόσιων πανεπιστημίων και ιδιωτικών κολλεγίων. Ταυτόχρονα, η λειτουργία των λεγόμενων “ανοικτών” συντονιστικών – καπέλων, χωρίς αρχή και τέλος, όπου οι φοιτητικοί σύλλογοι “εκπροσωπούνται” από παραταξιακά κλιμάκια που κανείς δεν εξέλεξε γι’αυτό το σκοπό, δημιουργούν μια κατάσταση οργανωτικής αμορφίας όπου κυριαρχεί στην πραγματικότητα η οργανωμένη μειοψηφία.
Επισημάνθηκε επίσης η ανάγκη, η οργάνωση να παρέμβει πιο αποφασιστικά στον κρίσιμο για την ανάπτυξή της χώρο της μαθητικής νεολαίας μέσω της Μαθητικής Πορείας.
★★★
Κοντά στα ζητήματα του φοιτητικού κινήματος συζητήθηκε και η προσπάθεια της νέας κυβέρνησης να εδραιώσει μια κατάσταση “νόμου και τάξης”, στην πραγματικότητα μια κατάσταση γενικευμένης τρομοκρατίας και πλήρους ασυδοσίας των αστυνομικών δυνάμεων εις βάρους του λαϊκού κινήματος και της νεολαίας. Αν και το ζήτημα αυτό είναι αυτοτελές, η κυβέρνηση έκανε τα πρώτα βήματα στην κατεύθυνση αυτή προσπαθώντας να καταστείλει και να τρομοκρατήσει το φοιτητικό κίνημα με την κατάργηση του ασύλου και τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ.
Όσον αφορά αυτό, στη συζήτηση διαπιστώθηκε ο διαχρονικά αρνητικός ρόλος του διαβόητου “αντιεξουσιαστικού” χώρου, που με τη τυφλή δράση του τροφοδοτεί με αφορμές και επιχειρήματα την αντίδραση για να εντείνει την πολιτική κρατικής τρομοκρατίας. Ειδικά για το φοιτητικό ζήτημα, βαθειά λαθεμένη κρίνεται και η στάση τόσο της ΕΑΑΚ όσο και άλλων φοιτητικών παρατάξεων, που όχι μόνο αδυνατούν να λάβουν μια ξεκάθαρη καταδικαστική θέση απέναντι στις πρακτικές και στις επεμβάσεις του αναρχικού χώρου μέσα στο φοιτητικό κίνημα και τις διαδικασίες του, αλλά στην πραγματικότητα υιοθετούν μέρος των πρακτικών του, επιδιώκοντας τη “σύγκρουση” και της κουλτούρας του, με συνθήματα που δεν εκφράζουν και στην πραγματικότητα συκοφαντούν το φοιτητικό κίνημα. Πάντως όσον αφορά την κατάσταση φόβου και αυταρχισμού που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση, κρίθηκε σημαντικό να επισημανθεί, ότι αν η ΝΔ είναι σε θέση να κάνει όλα αυτά από θέση ισχύος, αυτό οφείλεται στην προηγούμενη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που έφερε τη ΝΔ από τη σχετική απομόνωση και αποδοκιμασία πίσω στο προσκήνιο, δικαιώνοντας την πολιτική της.
Αν η διάσπαση των φοιτητών σε πολυσέλιδα ιδεολογικοπολιτικά “πλαίσια”, η απουσία τριτοβάθμιων οργάνων συντονισμού, η αποδιοργάνωση έως και απονέκρωση των συλλόγων αποτελούσαν “παιδικές ασθένειες” του φοιτητικού κινήματος, διαπιστώνεται ότι παρόμοια φαινόμενα λαμβάνουν χώρα και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, όπου οι νέοι εργαζόμενοι εισέρχονται σε ένα περιβάλλον πολύ διαφορετικό και αποδιοργανωμένο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Με ευθύνη τόσο των παρατάξεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού όσο και των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, η ΟΙΥΕ και η ΓΣΕΕ δεν μπόρεσαν να πραγματοποιήσουν συνέδριο, οπότε και αυτήν την περίοδο βρίσκονται με διορισμένες διοικήσεις από το κράτος, γεγονός πρωτοφανές για τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Δεν μπορούν να κηρύξουν απεργία, οπότε αυτό πλέον επαφίεται στα εργατικά κέντρα και στα συνδικάτα και σωματεία. Πρόκειται για μια εκφυλιστική κατάσταση που έρχεται να συνδυαστεί με τις καθιερωμένες πλέον ξεχωριστές διαδηλώσεις και προμηνύει τον κίνδυνο της διάσπασης της ενιαίας έκφρασης του συνδικαλιστικού κινήματος, φέρνοντας το εργατικό κίνημα σε δυσχερέστατη θέση προκειμένου να αποκρούσει τα νέα αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που απεργάζεται η κυβέρνηση. Η ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης, το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, το διαβόητο μητρώο πραγματικών δικαιούχων, προσπάθεια κρατικού ελέγχου στα συνδικάτα, ο περιορισμός των διαδηλώσεων, όλα βρίσκουν το εργατολαϊκό κίνημα σε πιο αποδιοργανωμένη κατάσταση.
★★★
Όσον αφορά το πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, αυτό γνώρισε μια απότομη όξυνση με την πρόσφατη συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης και την καταπάτηση των ελληνικών κυριαρχικιών δικαιωμάτων. Είναι φανερό ότι το αφήγημα της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και του πολιτικού προσωπικού του καθεστώτος της ξένης εξάρτησης, ότι δηλαδή με την υποταγή στους Αμερικάνους και το ΝΑΤΟ, η Ελλάδα εξασφαλίζει “υψηλή προστασία” έχει διαψευσθεί και διαχρονικά και ακόμη περισσότερο πρόσφατα από τις δηλώσεις Αμερικάνων και ΝΑΤΟικών αξιωματούχων. Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ένα αντιιμπεριαλιστικό κίνημα ενάντια σε όλες τις εξαρτήσεις είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Μια προοπτική που υπονομεύεται από οργανώσεις της Αριστεράς, από το ΚΚΕ μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που είτε πρόσφατα ανακάλυψαν, είτε αποτελεί πάγια θέση τους, ότι η Ελλάδα δεν είναι εξαρτημένη αλλά… ιμπεριαλιστική.
Σε σχέση με όλα τα ζητήματα αυτά υπήρξε προβληματισμός για το πώς η Πορεία θα οργανώσει και θα διατάξει το δυναμικό της, ώστε να το αξιοποιήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε όλα τα μέτωπα πάλης και να διαδώσει τις θέσεις της. Πώς επίσης θα διευρύνει την οργανωτική της επιρροή και δύναμη, προκειμένου να ενισχυθεί στο χώρο της νεολαίας το ενωτικό και αγωνιστικό της μήνυμα, που κρίνεται απαραίτητο με βάση τα προβλήματα που αναλύθηκαν.
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε την 7η Δεκεμβρίου με την εκλογή νέου Κεντρικού Συμβουλίου, ενώ την επόμενη μέρα, στις 8 Δεκεμβρίου, έγινε η ειδική συζήτηση της Φοιτητικής Πορείας, εμβαθύνοντας στα ζητήματα του φοιτητικού κινήματος που αναμένεται να βρεθεί στο επίκεντρο ξανά το επόμενο διάστημα.
