Οι λαϊκές κινητοποιήσεις, παρά το όργιο αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας, το στρατιωτικό νόμο
και την απαγόρευση κυκλοφορίας, ανάγκασαν την κυβέρνηση Πινιέρα σε υποχώρηση και αναδίπλωση
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες η Χιλή ζει τον μεγαλύτερο παλλαϊκό ξεσηκωμό τουλάχιστο της τελευταίας δεκαετίας. Αφορμή γι’ αυτήν την εξέλιξη υπήρξε η απόφαση της δεξιάς κυβέρνησης του Πινιέρα να αυξήσει την τιμή του εισιτηρίου του μετρό κατά τριάντα πέσος. Η κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων, άμεση και πλατιά, σαν έτοιμη από καιρό, μάλλον πανικόβαλε την κυβέρνηση. Η απάντηση ήταν η συνηθισμένη από τέτοιου είδους κυβερνήσεις, δηλαδή όργιο αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας καθώς και κινητοποίηση του στρατού και απαγόρευση της κυκλοφορίας στις μεγαλύτερες πόλεις. Ήδη από τις πρώτες μέρες των κινητοποιήσεων άρχισαν να ανακοινώνονται και οι πρώτοι νεκροί, ειδικά στο Σαντιάγκο, πρωτεύουσα της χώρας.
Όπως και στην περίπτωση του Ισημερινού, η προσπάθεια τρομοκράτησης του λαϊκού κινήματος έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό στο οποίο αποσκοπούσε η κυβέρνηση. Φαίνεται ότι στο λαό της Χιλής ξύπνησαν μνήμες από την εποχή της δικτατορίας του Πινοσέτ, που οδήγησαν στο αποφασιστικό δυνάμωμα του λαϊκού κινήματος, το οποίο στηρίχθηκε και από απεργίες, όπως αυτή του μεγαλύτερου ορυχείου χαλκού στον κόσμο, Escondida BHP. Η ακύρωση της αύξησης του εισιτηρίου ήρθε πολύ αργά για να κατευνάσει το λαϊκό κίνημα. Στις 25 Οκτωβρίου στο Σαντιάγκο διαδήλωσαν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι. Αυτό που ξεκίνησε φαινομενικά σαν διαμαρτυρία για ένα συγκεκριμένο μέτρο, εξελίχθηκε σε ένα παλλαϊκό κίνημα που θέτει μια σειρά ζητήματα.
Μετά τη μεγαλειώδη διαδήλωση, ο Σεμπαστιάν Πινιέρα, με αρκετή δόση γελοιότητας, δήλωσε μέσω Twitter ότι «έλαβε το μήνυμα» και ανακοίνωσε κάποια μέτρα ελάφρυνσης, τα οποία όμως εκλαμβάνονται ως κοροϊδία από τις λαϊκές δυνάμεις. Ούτε και οι καρατομήσεις οκτώ υπουργών στις 28 του Οκτώβρη έφεραν κάποιο αποτέλεσμα. Ο Πινιέρα δεν έχει λάβει κανένα μήνυμα… όπως ισχυρίζεται.
Με τις κινητοποιήσεις να συνεχίζονται και την πίεση να αυξάνεται πάνω στην κυβέρνηση, το λαϊκό κίνημα θέτει αιτήματα όπως η αύξηση των μισθών και των συντάξεων, η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού και του συστήματος υγείας. Σημαντικό ωστόσο ζήτημα φαίνεται να αναδεικνύεται και αυτό της συνταγματικής αλλαγής.
Στη Χιλή ισχύει ακόμη το σύνταγμα του 1980 που επέβαλε η δικτατορία του Αουγκούστο Πινοσέτ και πολλοί θεωρούν ότι δεν γίνεται ο λαός της Χιλής να δει ουσιαστικά καλύτερες μέρες αν δεν αλλάξει.
Την Τετάρτη, από το Σαντιάγκο μέχρι το Πουέρτο Μοντ στο νότο και την Αντοφαγκάστα στο βορρά και το Βαλπρέσο στα παράλια, η χώρα πλημμύρισε από διαδηλωτές, που θέτουν ακριβώς αυτά τα αιτήματα.
Έχει πάντως ενδιαφέρον πως, μπροστά στην άμεση και μαζική κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων, η κυβέρνηση του Πινιέρα αναδιπλώθηκε αμέσως. Όχι μόνο ακύρωσε την αύξηση του εισιτηρίου στο μετρό, αλλά αναγκάστηκε, έστω και υποκριτικά, να ανακοινώσει μια δέσμη μέτρων ανακούφισης, διαπιστώνοντας ότι πήγε να δαγκώσει περισσότερο από όσο μπορούσε να καταπιεί. Βλέπουμε και πάλι πως η μαζική και επίμονη λαϊκή κινητοποίηση είναι ο σημαντικότερος παράγοντας για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των λαϊκών συμφερόντων. Όποτε αυτή πραγματοποιείται, συντρίβονται διάφορες θεωρίες του τύπου ότι οι αγώνες δεν έχουν να δώσουν τίποτα, καθώς ο καπιταλισμός δε μπορεί πλέον να κάνει παραχωρήσεις ή ότι τα «απλά» αιτήματα δε φτάνουν και χρειάζεται κάποιο μεταβατικό «αντικαπιταλιστικό» πρόγραμμα διαχείρισης… του καπιταλισμού.
