Η κτηνώδης δολοφονική δραστηριότητα του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους μας αναγκάζει να σκεφτούμε, να δράσουμε και να εξάγουμε συμπεράσματα για την πολύπαθη αυτή περιοχή της Μέσης Ανατολής:
1.Δεν είναι η πρώτη φορά. Από το Μάη του 1948, όταν ο ιμπεριαλισμός επέβαλε μέσω του ΟΗΕ την αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ, η περιοχή της Παλαιστίνης τεμαχίστηκε και σφαγιάστηκε πολλές φορές. Το Ισραήλ που γρήγορα μετατράπηκε σε μία φονική μηχανή με τις πλάτες -κυρίως των ΗΠΑ- κατέλαβε εδάφη και προέβη σε μία πραγματική γενοκτονία. Πήρε τα υψώματα του Γκολάν από τη Συρία, το Σινά από την Αίγυπτο, περιόρισε τους Παλαιστίνιους στη δυτική όχθη του Ιορδάνη ποταμού και την Γάζα, καθώς και σε θύλακες που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, κυριολεκτικά αποκλεισμένες από παντού. Στην Γάζα που είναι ένα ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης «διαβιούν» κοντά 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι σε μία περιοχή που περιφρουρείται στρατιωτικά. Οι συνοικισμοί των Παλαιστινίων ζουν πολλές φορές χωρίς νερό και ρεύμα, κηλίδες κυριολεκτικά στο χάρτη του Ισραήλ. Το τελευταίο επιτίθεται με τη σύγχρονη υπεροπλία του στη Γάζα ή στο νότιο Λίβανο, ενώ ασκεί δεκάδες απαγορεύσεις στο λαό της Παλαιστίνης. Το κράτος-φρούριο έχει βαρύ παρελθόν.
2.Η υποχώρηση της αριστεράς έχει τίμημα. Μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα η αριστερά στην Παλαιστίνη και τον αραβικό κόσμο βρίσκονταν σε άνθιση. Όταν υπεγράφη η συνθήκη του Όσλο ανάμεσα στον Αραφάτ και το Ράμπιν (ο τελευταίος δολοφονήθηκε από δεξιό εξτρεμιστή), στις ρωγμές που άφησε η υποχώρηση της πολυπληθούς αριστεράς φύτρωσαν οι εκδοχές του ένοπλου ισλαμισμού. Η Χαμάς στη Γάζα (σουνίτες) και η Χεσμπολάχ στο Λίβανο (σιίτες φιλοϊρανοί) αποτελούν τις πιο ισχυρές εκφράσεις του. Σε όλο τον διωγμένο παλαιστινιακό λαό (από το Μαρόκο ως τη Σαουδική Αραβία αλλά και σ’ όλο τον κόσμο) αναπτύχθηκαν δεκάδες οργανώσεις στ’ όνομα του Αλλάχ. Αυτό είναι εξηγήσιμο αλλά το προοδευτικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα σ’ αυτές τις χώρες υποχώρησε κι έδωσε τη θέση του στον τυφλό θρησκευτικό αντισιωνισμό-αντιαμερικανισμό.
3.Πατρίδα και ελευθερία. Στη χώρα μας, αλλά κι αλλού, όσοι αρνούνται την έννοια της πατρίδας βρίσκονται «στριμωγμένοι». Αναρχικοί που εκστασιάζονται στην εικόνα του Δαυίδ με τη σφεντόνα και νεοαριστεροί (τύπου ΝΑΡ) ή τροτσκιστές που καταριούνται τις πατρίδες είναι αναγκασμένοι να φωνάζουν «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» και ν’ ανεμίζουν την τετράχρωμη παλαιστινιακή σημαία. Διότι η έννοια του εθνοκράτους δεν ξεπεράστηκε και οι ανοησίες περί του «ολοκληρωτικού καπιταλισμού» (ΝΑΡ) προσκρούουν στις ισραηλινές ερπύστριες.
4.Οι Φαρισαίοι είναι γυμνοί. Ο ΣΥΡΙΖΑ που καμώνεται το δημοκράτη διεθνιστή λέει ψέματα. Διότι στ’ όνομα του αντιτουρκισμού υπέγραψε συμφωνίες με τον Νετανιάχου στο Ισραήλ και τον φασίστα Σίσι στην Αίγυπτο κάτω από την μπαγκέτα των αμερικάνων. Οι αγωγοί υδρογονανθράκων στην ανατολική Μεσόγειο αποδείχτηκαν ισχυρότεροι από τα κλάματα για το δράμα των Παλαιστινίων. Αυτά που λένε σήμερα οι αστορεφορμιστές του Τσίπρα για τους αστοφιλελεύθερους του Μητσοτάκη είναι τα λόγια του Ιούδα στο γνωστό χριστιανικό μύθο.
Πολλές φορές ένα ιστορικοπολιτικό γεγονός είναι ένα φίλτρο, ένα είδος εξετάσεων για πολλά και για πολλούς. Στην Παλαιστίνη ισχύει πολλαπλά. Ο αντιιμπεριαλισμός, ο γνήσιος διεθνισμός, η αποτύπωση των αντιθέσεων, το τεστ ψέματος και αλήθειας, ο βαθύς ουμανισμός και δημοκρατισμός, η αριστερή ιδεολογία κόντρα στην αγορά κλπ. Δεν αρκεί να αναστενάζουμε βαθειά για το δράμα των Παλαιστινίων, αλλά «να καμακώνουμε το θεριό με το καμάκι του ήλιου». Να πολεμάμε αμείλικτα τον ιμπεριαλισμό και τα εσωτερικά στηρίγματά του και να βρίσκεται η μισή μας καρδιά στη Γάζα, τη Ραμάλα, την Ιερουσαλήμ.
Στην Παλαιστίνη και σ’ όλο τον κόσμο, αναγνώστη, δοκιμάζονται οι αντοχές μας. Και σ’ αυτόν το δρόμο δε χωράνε «ήξεις-αφήξεις» και μισόλογα. Αυτοί που βάζουν στη ζυγαριά «την ασφάλεια του Ισραήλ» με τη σύγχρονη φονική τεχνολογία και από την άλλη τα γυμνά χέρια, τη φτώχεια, την προσφυγιά, τις εκτελέσεις, τις φυλακές είναι υποκριτές. Για μας ο κύβος ερρίφθη. Λευτεριά στην Παλαιστίνη! Δίχως «ναι μεν, αλλά», δίχως παρενθέσεις και αστερίσκους. Τόσο απλά.
