Τις μέρες αυτές, ο ελληνικός λαός είχε την ευτυχία να γευτεί μια ακόμη «ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση», με την εκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στο ανώτατο αξίωμα της χώρας, αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας (ΠτΔ). Η ευχάριστη είδηση της συγκέντρωσης 261 ψήφων μεταφέρθηκε στην πρώτη γυναίκα Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας, η οποία θα γίνει και η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, από τον Πρόεδρο της Βουλής (ΠτΒ), Κώστα Τασούλα. Ο τελευταίος, είναι ο πολιτικός εκείνος που εξελέγη τον Ιούλιο που μας πέρασε στη θέση του ΠτΒ συγκεντρώνοντας 283 ψήφους, τις περισσότερες δηλαδή ψήφους που έχουν συγκεντρωθεί ποτέ σε αντίστοιχη διαδικασία. Στην αίθουσα που έγινε η ενημέρωση από τον ΠτΒ προς την επόμενη ΠτΔ, βρέθηκε προσωποποιημένη η ίδια η Συναίνεση.
Από τους 300 της Βουλής, την Αικατερίνη Σακελλαροπούλου ΔΕΝ στήριξε το ΚΚΕ, όχι επειδή έχει πρόβλημα ντε και καλά στο πρόσωπό της, αλλά επειδή έχει πρόβλημα με τον ίδιο τον θεσμό του ΠτΔ. Συνεπώς, όπως μπορεί να υποθέτει κανείς, σε όλους τους λοιπούς θεσμούς στους οποίους μετέχει με την ψήφο του, το ΚΚΕ είναι κομπλέ, όπως και με την κοινοβουλευτική δημοκρατία εν γένει. Από εδώ, χάθηκαν, αδίκως, 15 ψήφοι.
Η Ελληνική Λύση δεν στήριξε την «αριστεροφοβική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας» εξηγώντας δια του αρχηγού της, Κ. Βελόπουλου, τους σοβαρούς λόγους της ένστασής της, μεταξύ των οποίων πως «Για πρώτη φορά ο ανώτατος πολιτειακός άρχοντας δεν θα μπορεί να επισκεφτεί το Άγιον Όρος, με ό,τι αυτό σημαίνει». Ωστόσο η Λύση, για να μην είναι τελείως άδικη, δεν παρέλειψε να σημειώσει πως «Η κα Σακελλαροπούλου θα ήταν εξαιρετική επιλογή ως υπηρεσιακή υπουργός Δικαιοσύνης». Άκλαυτες ακόμη 10 ψήφοι.
Η ΜέΡΑ25 είχε κατά νου άλλο πρόσωπο για τη θέση του ΠτΔ, τη μητέρα του Παύλου, Μάγδα Φύσσα, χωρίς αναγκαστικά να έχει ενημερώσει την τελευταία, η οποία και δεν δέχτηκε την υποψηφιότητά της, ούτως ή άλλως. Το ΜέΡΑ25 έκρινε ότι η άρνησή της είναι η απόδειξη ότι είναι η κατάλληλη υποψήφια, κι έτσι επέμεινε σε αυτήν, χωρίς να λοξοκοιτάζει. Κι από εδώ πήγαν αδικοχαμένες ακόμη 9 ψήφοι.
Ακόμη 6 βουλευτές απουσίαζαν δικαιολογημένα ή μισοδικαιολογημένα (1 από ΝΔ, 4 από ΣΥΡΙΖΑ, 1 από ΜέΡΑ25) με τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς να έχουν δηλώσει ότι θα στήριζαν τη Σακελλαροπούλου!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, χάθηκε η ευκαιρία ενός ανεπανάληπτου ρεκόρ συναίνεσης. Τι ωραία που θα ήταν να είχαμε ΠτΔ με 300 ψήφους! Παρεμπιπτόντως, τζάμπα έχανε τον καιρό της η ΝΔ που αναθεωρούσε το Σύνταγμα ώστε να είναι δυνατή η ανάδειξη ΠτΔ, έπειτα από 5 ψηφοφορίες, με σχετική πλειοψηφία και με λιγότερες ακόμη κι από 151 ψήφους.
Η καλή άρχή έγινε με τη Συνταγματική Αναθεώρηση
Πολλά από τα 6 κόμματα της Βουλής έδωσαν σημεία πατριωτισμού και εθνικής ομοψυχίας ψηφίζοντας πριν λίγες εβδομάδες από κοινού τις διάφορες προτάσεις για Συνταγματική Αναθεώρηση, σε ένα μεταρρυθμιστικό πακέτο στην ουσία του άχαρο, αδιάφορο, αποπροσανατολιστικό, μακριά και πέρα από τις πραγματικές αγωνίες και ανάγκες του ελληνικού λαού, ενίοτε με (ευρεία συναινετική) διάθεση εμπαιγμού σε βάρος του. Και ομοψυχία, και ουσία, ΔΕΝ γίνεται.
Ένα μεγάλο κεράσι στην τούρτα της κοινοβουλευτικής συναδέλφωσης στάθηκε η υπερψήφιση του «άρθρου 73» το οποίο επιτρέπει «Λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία με προτάσεις νόμων». Η αμεσοδημοκρατικού περιεχομένου πρόταση της ΝΔ, που αποτελούσε άλλοτε πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, υπερψηφίστηκε με 254 «ΝΑΙ» (άλλα άρθρα συγκέντρωσαν ακόμα μεγαλύτερη συναίνεση). Οι απλοί πολίτες κατακτούν το δικαίωμα να νομοθετούν! Δικαίωση για την Ελλάδα του Περικλή, δικαίωση για το Πανανθρώπινο Λίκνο της Δημοκρατίας το οποίο για πρώτη φορά άναψε στον τόπο μας.
Τι προβλέπει το άρθρο 73; Δυο φορές ανά κοινοβουλευτική περίοδο (δηλαδή, στην καλή περίπτωση, 1 φορά στα 2 χρόνια), και αφού συγκεντρωθούν τουλάχιστον 500.000 υπογραφές (δηλαδή αφού το συμφωνήσει ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού, ίσαμε 3-4 Πάτρες), είναι δυνατό να έρθει πρόταση νόμου στη Βουλή «από τα τελείως κάτω». Βέβαια, οι προτάσεις νόμων ΔΕΝ μπορεί να αφορούν θέματα δημοσιονομικά («αν δεν κοστίζει, υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί»), εξωτερικής πολιτικής και εθνικής άμυνας, γεγονός που περιορίζει λίγο το εύρος της συζήτησης.
Αν όλα πάνε καλά και φτάσει η λαϊκή νομοθετική πρωτοβουλία στη Βουλή, αρχικά οι προτάσεις νόμων παραπέμπονται στην οικεία κοινοβουλευτική επιτροπή προς επεξεργασία (δηλαδή μορφοποίηση, δηλαδή τροποποίηση) και στη συνέχεια εισάγονται …στρογγυλεμένες προς συζήτηση και ψήφιση στην Ολομέλεια του Σώματος, με ανοιχτό βέβαια πάντοτε το ενδεχόμενο της …καταψήφισής τους.
Με περισσότερη (αμεσο)δημοκρατία, πεθαίνεις.
2011
Λίγα χρόνια πριν, τον Αύγουστο του 2011, με συνοπτικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες, η τότε υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου, ηγούμενη μιας ευρείας αντιεκπαιδευτικής συμμαχίας και κοινοβουλευτικής νομοθετικής σύμπραξης (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΔΗΣΥ) ψήφιζε μαζί με ακόμη 254 βουλευτές τον περιβόητο «Νόμο-Πλαίσιο 2» και έστρωνε το έδαφος για συγκυβερνήσεις και για κεντρικότερες, πολιτικά, συνεργασίες. Ωστόσο, σε πολλά σημεία του, όμως, ο Νόμος Πλαίσιο έμελλε να μείνει στα χαρτιά ή να ξηλωθεί στην εκπαιδευτική πράξη. Η (πρωτοποριακή για την εποχή της) πολύ-διαφημισμένη ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση, γνώρισε πολύ σύντομα την κοινωνική αποδοκιμασία.
Τελικά, οι πολιτικές δυνάμεις που συνεργάστηκαν για να πετύχουν φαινομενικώς περιστασιακές συναινέσεις, μάλλον μένουν στην ιστορία έχοντας αποκαλύψει τη βαθύτερη και ουσιαστικότερη συγγένειά τους.
